Het leek een week of wat geleden nog onmogelijk, maar inmiddels sta ik voor zevenen naast mijn bed. Niet iedere dag blakend van enthousiasme, maar toch. Niet dat ik er zoveel mee opschiet. De werkplek vrijmaken en nog wat van die dank werkui bijgekomen klusjes maken, dat ik eerder later dan vroeger aan de koffie zit. Koffie, die bovendien minder smaak verschaft dan voor de werklui verschenen. Al die drukte, vragen, getimmer en stemmen om me heen is het niet. Mijn ochtenden start ik toch liefst op in mijn eentje. Waarschijnlijk al langer zo geweest, maar de laatste jaren in Frankrijk definitief vorm gekregen. Geen gezeur van katten, geen geblaf van honden en zeker geen mensen, die vanalles van me willen of aan me kwijt willen.
Het eigenheimergehalte zakt wat door de dag heen, maar na een nacht is het weer terug op hoog niveau. Redelijkheid is met een ruime veiligheidsmarge pas na twaalven van mij te verwachten. Noodsituaties en eigen belang uitgezonderd. De betekenis van het weekeinde zal de komende weken aan waarde winnen. Het vooruitzicht om morgen mijn koffie in alle rust en afzondering achterover te kunnen slaan heeft veel weg van eindelijk vakantie na een jaar sloven voor je portemonee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten