Het is ontwenning, waar ik mee worstel. Nee, niet afkicken van het een of het ander, maar dingen niet meer gewoon of gewend zijn. Zowel het met regelmaat ploeteren en afzien, als je er geen zin in hebt, maar aan de andere kant ook de voldoening van dingen gedaan hebben, die meer energie en doorzettingsvermogen hebben gekost, dan me lief is. Klinkt vreemd, ook in mijn oren. Want waar bestonden mijn laatste jaren in Frankrijk uit? Uit het doen van dingen, die meer energie en doorzettingsvermogen kostten, dan me lief was, toch?
Ingewikkeld hè, al die nuances. In Frankrijk wilde ik niks meer. Er niet zijn en op een gegeven moment ook niks meer doen. Bezig zijn met de verhuizing heeft me het leven teruggegeven. Klinkt indrukwekkend en dat is het ook geweest. Achteraf gezien natuurlijk. Op het moment zelf was het domweg afzien, maar in feite was het meer, namelijk overleven. Nu, hier ter plekke, wil ik een hoop, maar heb er niet altijd de noodzakelijke inzet voor over. Heeft niks meer met 'overleven' of zoiets zwaarwegends te maken, maar enkel met voortkabbelen en klooien. Moeilijk vergelijkbaar dus.
Als je het al wilt vergelijken met iets, kom je bij een baan uit. De energie, waarmee je je op maandagochtend op de fiets wringt, met weinig meer drijfveer dan het idee van het obligate bedrag dat ergens in de loop van de maand op je rekening wordt gestort. En je dan op vrijdagmiddag na vijven op een barkruk installeren met het gevoel, dat het je ondanks alles toch weer is gelukt om het einde van de week te halen. Zoiets, maar dan zonder baas, loonstrook of andere stok achter de deur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten