Niks maaien. Sociaal bezig zijn. Was het weer ff vergeten. Verdringing heet zoiets. Avondje Roemeens geblabla aanhoren. Mijn aanwezigheid wordt opprijs gesteld maar heeft weinig andere functie dan decoratie. 'De man van', die nog steeds vol trots (gelukkig) overal moet worden geshowd. Hoe zei Mariana dat laatst heel bondig? "Nu heb ik na al die jaren eindelijk iemand in mijn leven en ga ik niet alsnog in mijn eentje ergens naar toe." Dat hangt natuurlijk maar net af, hoe je tegen dit soort zaken aan kijkt. Ik zie dat iets anders, maar kan in dit soort gevallen wel begrip opbrengen voor haar standpunt.
Voordeel is, dat op avonden als deze het ook niet zo belangrijk is, dat ik me weinig tegen het gesprek aan bemoei. Doe ik sowieso meestal niet, maar nu hoeft het niet eens en wordt ook niks speciaals van mij verwacht. Dat is weleens anders geweest. Dan 'mocht' ik alleen mee, als ik me op de door de ander gewenste wijze gedroeg. Dat ik dan waar mogelijk afhaakte, lijkt me niet vreemd. Achtergrondsversiering à la. Een demonstratie dressuur gaat me een brug te ver. Over een x-aantal jaar neem je in zulke gevallen een robot. Een beetje programmeren, misschien een paar oefeningen en dan wordt je op je wenken bediend. En gaat dat fout, moet je bij jezelf en je programmeerkunsten te rade gaan. Is nu natuurlijk ook zo, zelfs dat programmeren, maar zal altijd ontkend worden vanwege de eigen wil van de ander.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten