Waarom kunnen mensen soms 100 keer 'Ja' zeggen, als je hen vraagt iets te doen dan wel te veranderen, en het de 101ste keer alsnog niet doen? Eén keer kan ik snappen. 2 of 3 keer kan ik er begrip voor opbrengen. Veranderingen kosten soms wat tijd, vooral als ingesleten paden verlaten moeten worden. Maar blijf niet toezeggen en er tegelijkertijd steeds weer geen boodschap aan hebben. Heb dan de ruggegraat om 'Nee' te zeggen en op te komen voor iets, waar je je wel in kunt vinden. Voorkomt een hoop irritatie en heibel. Liever een pittige discussie vooraf dat steeds terugkerend gezeik achteraf.
Wat is het idee daarbij? De aanhouder wint? Met 'Ja' zeggen en 'Nee' doen, sta je als aanhouder bijvoorbaat op het verkeerde been. Op fouten maken heb je geen recht en zeker niet als het eerder regel dan uitzondering blijkt. Soms pakken dingen verkeerd uit of ontbreekt de noodzakelijke aandacht. Kan iedereen overkomen. Zelfs mij. Maar zoiets probeer je te voorkomen en niet bijvoorbaat te accepteren.
Ach, ja, foutje, sorry, volgende keer beter, oeps niet, sorry, de volgende keer ...., ai, boem, zelfde fout, kan gebeuren, maar zou inmiddels niet meer mogen kunnen. Zoiets dus, maar dan in royalere herhaling.
Als je ergens op aangesproken wordt en er samen uitkomt, dan hou ik me daaraan en probeer niet met conflictvermijdende instemming het verschil van menig de toekomst in te schuiven in de hoop, dat het op een later tijdsstip minder weerstand ondervindt. Of zoiets dergelijks. Vrouwen .....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten