Slik!

 Een aardige brok van mijn sleeplijst verwijderd. Nu het kleinere grut nog en dan na het feest van het weekeinde de grootste brok tackelen. Daar komt meer bij kijken. Eén kop van het meerkoppig monster verwijderd. Niet slecht, maar slechts het begin. Zometeen de honden, dan iets leuks wat dat ook moge zijn en vervolgens weer in een zure appel bijten. Doseren heet dat.

Ongelijk

 Toch stom dat je niet alles wat gedaan moet worden met hetzelfde enthousiasme aangaat als het spelen van ETS2. Het zal 'm in het verschil tussen 'gedaan moet worden' en 'spelen' zitten.

Hoop

 We gaan het opnieuw proberen vandaag. De laatste loodjes slechten voor we het maagdelijke 2021 betreden. Het amino is niet 'je van het' maar met gezonde tegenzin moet het ook lukken. Op dat terrein zijn we tenslotte het een en ander gewend. Een schone lei gaat niet lukken, maar laat ik proberen de lei zo schoon mogelijk te krijgen. Lekker rekbaar begrip. Kan alleen maar goed komen. 

 Straks als eerste de laatste afwas voor 2020, dan de laatste boodschappen en dan al die kleine *** klusjes die ik de afgelopen dagen voor me uit heb geschoven. T/m de boodschappen voorzie ik geen enkel probleem. Voorbij dat punt wordt het een stevige greep in het nekvel en de neus op de onvermijdelijke feiten drukken. Soms helpt dat.

 Voorlopig meer koffie en nog een rondje langs de wereldse feiten, terugblikken van het moment. Een jaar geleden begon zo langzamerhand de virus-ellende als een ver-van-ons-bed-show. Tja, helemaal zonder terugblikken gaat ws niet lukken. Hoe weinig concreet zoiets als een jaarwisseling ook is, onwillekeurig zijn er terreinen, waarop je vervalt in een vergelijking met een ander moment uit het afgelopen jaar. Daarbij is het virus niet te missen, het heeft 2020 tot in de verste uithoeken van de wereld en ieders persoonlijker bestaan bepaald.

 

 En we zijn er nog niet van af. Ergens na de zomer van 2021 zal pas blijken of de veronderstellingen, die gepaard gaan met het vaccineren ook werkelijkheidswaarde hebben. Straks blijkt de periode, dat je immuun bent, maar een paar mndn te bedragen of is het virus gemuteerd naar een variant waar het vaccin geen invloed op heeft of een van de vele andere mogelijkheden waarop het alsnog mis kan gaan.

Wereldvreemd

 Magere blogfinish de laatste dagen van het jaar. Alles en iedereen schrijft, podcast en sociaal-mediaat zich een slag in de rondte met terugblikken op 2020 of licht selecte gebeurtenissen eruit. Ik heb gisteren de deur van de truckerscabine achter me dichtgetrokken en heb het echte leven gelaten voor wat het is. Geen van beide loopt weg. Ik kan kiezen en digitaal ook nog eens uit twee parallel lopende versies van Europa's wegennet. Daarbij voor het eerst sinds mijn verslingering aan het spel opgelopen tegen wat zo lekker 'bug' heet en dat gelijk in meervoud.

 Bij een stevig ongeluk (lantaarnpaal of, zoals gisteren een helicopter die mij de weg blokkeert) blijft het programma haken en kom ik niet meer weg. Daarbij blijft de truck als een dekkende reu heen en weer rammelen. Afbreken en laden van een eerder moment is de enige oplossing.

 

 Nummer twee is 'leuker' en heb ik herhaald om te zien of het toeval was. Wat niet het geval bleek. Bij de grenscontrole van  Szeged wordt je soms gevragd om een extra inspectie te ondergaan. Stelt niks voor maar levert een boete op, als je het verzoek negeert. Netjes gedaan dus wat gevraagd werd en dan gebeurd er niks meer. Ik sta te staan en wacht op de mededeling dat ik door kan gaan. Die mededeling komt niet. Er zijn ook geen politieagenten te zien, die er anders wel stonden. Enkel 'ESC' verbreekt de 'betovering' en laat je verdergaan alsof er niks aan de hand is geweest. Benieuwd of dat op meer plekken gebeurd.

Status quo

 De neiging om weer de WoF in te duiken zal ik maar verdringen vandaag. Niet voor de avond! Eerst dat 'iets' weer en dan de vrijheid. Niet dat ik de afgelopen dagen enkel voor het Pc-scherm heb gehangen. De afwas is netjes bijgehouden en koken moest natuurlijk ook gebeuren. Ietsje meer voor Mariana dan mij, maar toch. Was ik in mijn eentje geweest, zou ik het vullen van mijn maag een paar dagen op een laag pitje hebben staan. De vetrandjes zijn de afgelopen dagen in rap tempo op de oude stand gebracht. Ietsje meer zelfs. En in dit geval is 'meer' niet beter.

 

 D'r is nog wel een neiging, waarvan onderdrukken niet verkeerd zou zijn. Komend jaar iets minder met de zin van alles bezig zijn? Toch nog een goed voornemen? Meer doen, minder denken? De dingen gewoon nemen zoals ze me voor de voeten gaan vallen, vallen, ooit gevallen zijn? Zou dat een soepeler verlopend jaar opleveren? Zou ik daar spijt van krijgen? Kan het überhaupt? Wat kan er mis gaan? 

 Grootse zaken staan niet op het programma. Zelfs uitstapjes zitten vooralsnog niet in de planning. Moet zeggen, dat de sfeertekeningen van de Italiaanse kustdorpen in ETS2 mij wel deed verlangen naar 'weg zijn'. Daarbij is 'weg zijn' al jaren weinig meer dan terug naar huis verlangen via een omweg. Het is wat het is. Met wat ik nu heb, moet ik het doen. Ik heb daar zelfs naar uitgekeken, maar net als die vakanties is het op de keeper beschouwd een te behalen doel, waarna je gelijk weer je blik richt op iets dat nog komen moet. D'r is niet zoveel meer, dat nog komen moet. Het is allemaal voorspelbaar, bijna tot op het moment van de dag nauwkeurig. Het ritme van het huishouden, het ritme van de honden, het ritme van de tuin. Eigenlijk hoef ik nergens meer over na te denken. Het bestaan zou vedertjeslicht moeten zijn ....

Intermezzoën

  De dagen tussen Kerst en O&N ... het is werken om door het niksdoen heen te komen. De normale sleur maar weer oppakken. Van uitstel komt tenslotte geen afstel. Meer van hetzelfde. Oude wijn in nwe zakken. Wat zal er over twee dagen anders zijn? Weinig. Het weer gaat op dit moment met de eer strijken. Het heeft vannacht dan wel gevroren maar niet zoveel als de buitenthermometer dacht te moeten aangeven: -14º. Ding is van slag. Is al eerder voorgekomen dit jaar. Maar die +5º van Weeronline slaat de plank ook mis. Laat het 2-3 graden onder nul zijn. Maar wat stelt dat nou voor? Als dit zo doorgaat kan ik met de tuin beginnen (grapje).

Uitgeraasd

 Zien dat ik de normale slag weer ingevoerd krijg. Vanochtend had ik al iets van een schuldgevoel vanwege de verreden dag van gisteren en daar is de dag van vandaag overheen gekomen. Ai, ai. Positief is, dat ik in slechts twee dagen de 15 vereiste ritten heb gemaakt, die nodig waren als persoonlijke bijdrage in de 'Christmas event'. Volgens mij heb ik nog een prijs gewonnen òf ik kom nu in aanmerking om een prijs te winnen. Geen idee. Is sowieso digitaal cq virtueel. Misschien een koffiemok voor op mijn dashbord? Ik hoop van niet.

 Frappant toch, dat ik me (nog steeds) zo kan vastbijten in een doel maar dat voor geen meter werkt bij bagage uit het verleden. Ik zal daar mijn gedachten eens op afsturen. Ets2 kan nu terug naar wat het het grootste deel van dit jaar is geweest. Een leuk spel om zo af en toe en soms dagelijkse ff op te starten en  na een ritje weer af te sluiten. Tot 17/1 kan ik nog met de kerstcadeau's rondzeulen, mocht ik willen. Misschien ga ik ook de zin snappen van deze twee parallelle werelden.

 

 Vooralsnog bijna alleen minpunten bemerkt. Het beeld is donkerder. Instellingen worden ongevraagd gereset. Opslaan en terugzetten werkt niet. Het enige pluspunt is het feit dat WoT werkt met reële tijden en zo nauwelijks tijdsdwang kent bij de ritten. Daarvoor kun je ze wel beter in één keer uitrijden want ook offline tikt de tijd door. Nu kan een lunch geen kwaad. Een nacht wordt al pijnlijker. Een hele dag een begonnen levering links laten liggen, gaat niet werken. Dat is net iets wat ik met regelmaat doe, om te voorkomen, dat ik in de berm eindig ipv bij de ontvanger.

Terugval?

 Gisteren in een oude verslaving vervallen. Het grootste deel van de dag in de World of Trucks (WoF) van ETS2 zitten karren. Trailers trekken met overgedimensioneerde kerstcadeau's met grote strikken en een hoop gekleurde lampjes. Een kleine eeuwigheid geleden al eens in die wereld gedoken maar dat toen verder laten zitten. Geen idee meer waarom.

 

 Deze special wilde ik weleens zien. Dus geswitcht naar de online wereld van de trucks. Na een hoop gehannes is me dat gelukt. Niet dat me naast het rijden met de kersttrailers nu de meerwaarde van deze parallelle wereld duidelijk is. Ergens ooit het idee opgedaan, dat alle daarin rijdende trucks door spelers en niet door het programma werden bestuurd. Dat klopt niet, tenminste niet voor zover ik het idee heb.

 Je kunt foto's van je digitale wereld delen (KIJK mijn truck!), misschien zelfs tegen andere rijders aan lullen, maar dat zijn elementen, die mij niks zeggen. Zou van dat 'lullen' bovendien niet zo 1, 2, 3 weten hoe dat zou moeten. Ik geloof, dat ik dat ook graag zo wil houden. Maar die verlichte kersttrailers is wel bijzonder.

 Er 'mogen' er 5000 naar iedere stad èn van iedere stad vandaan. En dan moet je weten dat dat reeds het geval is bij meer dan de helft van de steden in ETS2. Er zijn kortom meer gekken, veel meer gekken op deze wereld dan ik alleen.

Gokje?

 Op mijn eigen, kleine schaal van het normaal van de week richting het nwe jaar langzaam terugkrabbelen naar het oude leven. Naar het 'willen' en 'kunnen' en het daarvoor onvermijdelijke 'moeten'. Me daar eindelijk bij neergelegd? Soms heb ik het idee van wel om daar snel ook weer aan te twijfelen. Voornemens laat ik ook dit jaar maar zitten. Er staat nog zoveel in de wacht, dat iedere keuze weinig meer is dan een willekeurig greep in de grabbelton.

Viraal_61

 Nog vier dagen te gaan en 2020 is geschiedenis. Het jaar van Covid-19. Het geklooi van de wereld met een nauwelijks echt gevaarlijk te noemen virus. 2021 het jaar van de vaccinatie. 2022 hervatting van wat overgebleven is van het normale leven. 2023 het begin van de aandachtsverslapping in aanloop naar het volgende virus?

 Nog een jaar te gaan voordat we kunnen aanknopen bij 2019. Went het? Niet echt. Er is mee te leven, maar dat is zo ongeveer met alles het geval, kijk naar wat in China gebeurd. Europa is stappen in die richting gegaan. Zien wat daar definitief van wordt in de nasleep van de Covid-affaire. Nu de 'negatieve test'-bewijzen, straks het inentingsbewijs en waar gaat dat de voorloper van zijn? Zitten we in 2024 in een moderne vorm van 1984?

 De mens is misschien recalcitrant maar ook bang en dus manipuleerbaar. Straks zal in de evaluatie blijken, dat al de genomen beslissingen en opgelegde beperkingen per saldo nauwelijks effect hebben gescoord. Enkel immense economische schade. Ik durf er bijna mijn hand voor in het vuur te steken. Alles enkel illusie. Illusie van de maakbaarheid. De mensheid is gered. De ondergang ff uitgesteld. Nu verder met het klimaatverhaal. Zelfde genre. Zelfde aanpak. En de mens maar denken, dat ie de langste adem heeft ...

Benadering

 De middag aan tafel doorgebracht bij de vriendin van Mariana. Inmiddels ruim een jaar aan de chemo. Ik wist niet dat dergelijke kuren zolang konden duren. Niet kaal maar verre van de volle bos haar die voorheen haar hoofd sierde. Voorheen geverfd natuurlijk, dus wat er nu zat was behalve dun en stro-achtig ook grijs. Ze maakt er van begin af aan geen geheim of probleem van. Heeft inmiddels meerdere pruiken, die ze in onze nabijheid net zo makkelijk op zet als af neemt.

 Druk als altijd. Had voor ons gekookt, al had ze dat wat ons betreft mogen overslaan. Een dag of wat zonder maaltijd(en) zou ons geen kwaad doen. Ergens begin komend jaar moet er iets van een tussenbalans opgemaakt worden, lijkt me zo. Ik kreeg niet het idee, dat ze weet had van haar stand van zaken op het K-gebied. Eeuwig doorgaan met chemo lijkt me niet een goed idee.

 Maar wat een verschil met de vrouw van de aannemer. Die wilden we ook bezoeken, maar, hoewel al enige mndn onderweg met haar K-behandeling, wil ze niks van bezoek weten. Geen idee of ze zich voor iedereen verborgen houdt. Eerst wat kilo's terug en ook de haren. Met die haren was ze altijd druk in de weer, dat zal nu vies tegenvallen. Maar met die kg's.... Het was altijd al niet meer dan wat je een 'gespierde spijker' zou noemen. Als die nu eerst bij wil komen, stel ik me een overlevende van een concentratiekamp voor als ik me een beeld van haar wil vormen. Maar goed iedereen heeft recht op zijn of haar keuzes

Invoegen

 Van Oslo naar Turku. Van Turku naar Luga. Van Luga naar Riga en door naar Utena. Tussen de bedrijven door aardig wat kilometers gemaakt. Onbereden wegen sprokkelend. Was het nou rustig makend of uitstel camouflerend? Ik denk beide. Ruim een week met de kop in het zand maakt onrustig. Misschien minder over lullen en meer mee doen. Heb ik ongetwijfeld al vaker gedacht.

 

 D'r hapert al jaren vanalles tussen de wereld van de voornemens en de wereld van de resultaten. Geen idee wat slim is om mee door te gaan. Stilletjes hopen, dat het er binnenkort van komt of stug met het hoofd tegen de muur blijven rammen in de overtuiging dat daar eens, ooit een gat in zal vallen. Van die momenten, dat je beseft, dat je ondanks alle beweging niet van je plaats bent gekomen.

 We zijn waar we zijn en gaan daar blijven ook. Ballast of geen ballast gaat daar niks aan veranderen. Het lijkt me prettiger zonder maar niet de moeite waard om me er tegen aan te bemoeien. Zoiets. Soms. En dan ook weer niet. Heen en weer. Zwalken. Het goeie moment. Ik wacht op het goeie moment om toe te slaan. Althans dat blijf ik me maar voorhouden. Wachten tot ik een ons weeg?

Verzuchten

 Zondag èn (officieel) derde Kerstdag. Ik geloof het wel. Genoeg Kerst. Ik heb het wel gehad voor dit jaar. Mn de culinaire kant dan. De ballen mogen nog ff blijven. Dat gaat vast eind januari worden. De moeite van het opzetten moet wel lonen. Bedacht me gisteren, dat het dit jaar een zegen moet zijn geweest voor al die stellen, waarvan de wederzijdse ouders nog leven. Geen discussie over wie eerst en wanneer waarheen. Lekker op je eigen nest kunnen blijven en je daar de rest van het jaar tot de volgende Kerst niet in allerlei bochten hoeven wringen om met acceptabele uitvluchten op de proppen te komen.

 De komende dagen is het afsluiten èn voorbereiden van het opstarten. Koelkasten leegeten. Misschien alsnog doen wat niet gedaan is. Qua recepten voor de Kerst dan, niet al die andere zooi, daar is een week toch echt te kort voor. Komende zondag is het 3 januari en denderen we alweer voort in het nwe jaar. Tegen die tijd ws nog iets van 50 bijdrages verwijderd van het zelfopgelegde moment X waarop de blogbijdragenteller de 10K aantikt. Wordt tijd om knopen door te hakken. Altijd weer hetzelfde liedje. Weinig wijst zich vanzelf.

Kerst-af

 De kersteuforie is bijna voorbij. Het is uitbuiken geblazen. Nog een eendepoot en de culinaire overdaad kan tot normale proporties worden teruggeschroeft. Kan? Moet! En in eerste instantie mag die riem nog wel een gaatje of wat strakker getrokken worden. Weten we dat ook weer voor volgend jaar. Geen negen hoogstandjes meer gewenst. Daar mag de helft van achterwege blijven of verdeeld over twee dagen of misschien zelfs over Kerst en O&N.

 Bij het uitbuiken kan dan de komende week terugblikkend het jaar gefileerd worden en op een rijtje gezet wat komend jaar ws weer niet aan bod gaat komen. Mag hopen van wel, maar ik vrees een bekende vrees. Misschien lukt het om in een enthousiaste start wat oude ballast in beweging te krijgen. Altijd mooi meegenomen, maar wil die zooi eindelijk weggewerkt worden komt er meer bij kijken dan mijn eigen inzet. Echter om te raken moet eerst geschoten worden.

 Een wensenlijstje kan nooit kwaad natuurlijk. Ook snel geregeld. Het is een kopietje maken en een paar dingen doorstrepen. Heb tenslotte wel wat gedaan in 2020. Me niet alleen beperkt gevoeld door Covis-19. In principe is het heel simpel: huis, gastenhuis, tuin en Franse ballast. Overzichtelijk, niet? Over twaalf mndn weten we meer .... als we er dan nog zijn. Iets waar ik 12 mndn geleden serieus aan twijfelde.

Relativeren

 'Christendommelijkheid'. Prachtig woord. Kwam het de afgelopen dagen tegen in een interview in de VK. Een interview met een predikant die vindt, dat de kerk kansen laat liggen. Had natuurlijk weer iets met het virus van doen maar het ging voornamelijk over de Kerst.

 

 ‘De slingers en de bellen gaan ervan af’, zegt Van Nieuwpoort. ‘Maar misschien staan mensen daardoor wel meer stil bij waar het met Kerst echt om zou moeten gaan.’ Waar hij dat uit opmaakt? Uit het feit dat corona voor veel mensen een knik in het bewustzijn markeert.

 

 ‘Onlangs vertelde een internist mij over een lezing die hij vóór corona voor vakgenoten had gehouden. Hij had hij gezegd dat de gezondheidszorg in Nederland veel efficiënter is dan in Duitsland, waar de belastingbetaler opdraait voor een structurele overcapaciteit. Nu geneert hij zich kapot voor die uitspraak. Zo komen we van meer dingen terug. Dat we consultancy meer waarderen dan zorg, bijvoorbeeld. Of dat vliegen nu eenmaal hoort bij werk en vakantie. Corona heeft een spaak in het wiel van de zogenaamde vooruitgang gestoken, dus laten we opgewekt onze zegeningen tellen.’ 

 

 Hij haalt het boek Job er nog bij, waar hij schijnbaar zelf weer een boek over heeft geschreven, en dat leidt na het nodige bla-bla tot de stelling dat 'de kerk nog wat verhalen [heeft] bewaard, waar we volgens mij, mits ontdaan van alle gestolde christendommelijkheid, nog wat mee zouden kunnen.' Prachtig en nog 'gestold' ook!

Gevuld

 Vol. Bomvol. Verbazend? Geen idee, maar ik heb weleens meer gegeten en me minder vol gevoeld. Het zal wel weer de leeftijd zijn. En dan ook nog de handdoek in de ring gegooid na het dessert. De koekjes en de chocola laten zitten. Prettige samenloop van omstandigheden, want daar was ik nog niet aan toe gekomen en had ook geen zin om ze nog te maken. 'Morgen weer' was alles waar mijn denken nog toe in staat was.

 Na een tweede borreltechnische ondersteuning van mijn spijsverteringsstelsel even overwogen om de honden uit te laten. Het geplens van de regen deed me anders besluiten. Rechtsomkeert gemaakt en in bed gekropen. Elf uur. Lange dag. Veel gedaan en het meeste behaald. Het toetje, de dôme, was de gewenste kers op het tafelen. Het maken van het ding heeft de nodige moeite gekost, maar het resultaat mocht er zijn. Het smaakte nog ook.

 Vandaag de hele ceremonie nog een keertje maar dan dunnetjes overdoen. Eerst natuurlijk weer door een berg afwas heen werken en dan zien wat van de liggen gebleven recepten alsnog in concreet behapbare vorm wordt omgezet. Iets met foie gras, broodjes, aardappelen, uien en het overgeslagen deel van gisteren. Allemaal niet zo interessant. Zien hoever de zin om er mee bezig te zijn nog reikt.

Deel 2

 Bij zessen en toe aan het als zwijn vermomde varken. Dank familiebezoek een ongepland uur verteringstijd. Tot nog toe is alles min of meer geslaagd over de bühne gegaan. Ik geef mezelf een schouderklopje. Zelfs de glazuurlaag op de pudding wilde in tweede instantie best lukken. Dus goede moed voor de avond. Heb wel zin in zoetigheid. Daar heb ik wel wat zwijnvarken voor over. Zoetigheid en kaas, die was ik vanochtend vergeten.

Seizoensmisser

 Regen. Minder kersterig is nauwelijks mogelijk. Ik zou eerder een tafel met gekleurde eieren verwachten dan al het rood-wit-groen van de kerstdecoraties en het servies, wat de tafel in de eetkamer nu siert. Zometeen aan de afwas en dan voor de derde dag aan de slag in de keuken. De ontbijtkoek is een beetje droog geworden maar verder goed te doen en qua vorm perfect.

 Als eerste na de afwas de 'Dôme' met chocoladeglazuur overgieten als ie tenminste met een beetje goed fatsoen uit de vorm wil komen. Dan koekjes en broodjes en mousse de foie gras .... o, nee, dat staat pas morgen op het programma. Wel de koekjes en de choco-coco of coco-choco. De rest gaat zoals de Fransen zeggen: ' au fur a mesure'.

 Het zou leuk zijn als het kerstgevoel zich ter plekke zou melden, maar het kerstgevoel heeft er nog steeds geen zin in. Ik kan het het gevoel niet kwalijk nemen. Ik dacht vanochtend zelf ook aan paaseieren ipv kerstcadeau's. Per saldo is het natuurlijk weinig meer dan een extra zondag met een speciaal tintje. Dan maar in de truck stappen?

 

 Ik had aan een Kerstspecial van ETS2 kunnen deelnemen in hun parallelle wereld 'World of Trucks'. Kan nog, als het feest niet al voorbij is. Had ik met een versierde trailer over de Europese wegen gekoerst. Zoiets doen ze een paar keer per jaar nav een of andere aanleiding. Zijn zelfs prijzen mee te verdienen. Maar dan moet ik in een relatief korte tijd, die bepaald wordt door het te behalen doel, een behoorlijk aantal ritten maken. Er zijn zat mensen die zich daarmee bezig houden èn dus nog verslaafder aan het spel zijn dan ik.

Menu

 Wat gaat het vandaag worden?

 

 Om te beginnen kippensoep met ballen. Geen vleesballen maar griesmeelballen, die zichzelf opblazen van theelepel tot het formaat van een ei. Een vorm van Klöße of Knödel. Eén van de vele van origine Duitse invloeden (Sachen) in de Roemeens-Transylvaanse keuken.

 

 Vervolgens een kleine frisse salade van avocado, granaatappel en gehakte rauwe grote garnalen staart. Had iets kreefterig moeten zijn, maar dit zou ook moeten werken.

 

 Dan gebraden spiesjes van Coppa -ipv gerookte Magret de Canard- met Kumquat en blauwe druiven 

 Wat gevolgd zal worden door mootjes Dorade-filet bij gebrek aan staartmoten van de zeeduivel in Curry met caramel en rijst met gedroogde ananas en cranberries.

 Daarna is het tijd voor het pseuo-wildzwijn met een puree van kastanjes en rode bonen

 De pauzes regelen zich ondertussen vanzelf. De calvados voor de 'trou Normand' heb ik nergens kunnen vinden. Maar een zelfgestookte pruimen- of perenbrandewijn zal de vertering niet minder aanjagen.

 Dan tijd voor de zoetigheden. Te beginnen met een paar happen uit de nog af te werken Dôme de mousse caramel au chocolat.

 De eerste koffie met pecannotenkoekjes.

 

 Waarna het tijd wordt voor de koffie met afzakker en een goumandise, een lekkernij dus, wat vreemd genoeg vertaald wordt met 'gulzigheid', van coco en choco.

 Ik stel me zo voor, dat we dan bedrijp zijn en ook de tijd iets van 12 uur voortgeschreden zal zijn.

Voorspelbaar

 En ja hoor. Netjes na zes dagen afwezigheid popt het Italiaanse interesse weer op. Volgende tussenpoos 7 dagen. Vreemd is, dat het aantal pageviews, dat wisselt tussen begin tachtig en nooit de 100 passeert, slecht 86 pagina's betreft terwijl er toch 6 dagen aan berichten te lezen zijn, als al gelezen wordt, en dat aantal dus niet meer, eerder minder is, dan bij het 'normale bezoek' van eens in de twee dagen. Het zuidelijke interesse blijft me voor raadsels stellen.

Slordig

 Pfff. Het bijltje erbij neergegooid. Morgen hakken we verder. Zometeen het vuur onder het pseudo-wildzwijn uitdraaien en een half uur later wat de ontbijtkoek moet worden in de oven schuiven. Ik had het me iets gemakkelijker voorgesteld. Goede recepten kun je in één keer 'Bam' neerzetten. In theorie, dwz met ruime ervaring met het recept en onder ideale keukenomstandigheden zal het wel lukken. Hoewel, zelfs dat waag ik te betwijfelen, maar ik ben nu natuurlijk bevooroordeeld.

 Een tweede poging om tot een acceptabel eindresultaat te komen is lang geleden, dat ik dat nodig heb gehad. Nu is carameliseren altijd een kritisch iets, maar met enkel suiker beginnen op laag vuur en vooral niet roeren tot je een 'blond' eindresultaat hebt, beschouw ik vanaf heden als een sprookje. Zelfs met de vlamverdeler eronder zag ik een donkerbruine laag ontstaan, terwijl het merendeel van de suiker niet wilde smelten. Carameliseren met één suikerkristal tegen de zijkant geplakt, verneukt je in 9 van de 10 keer het eindresultaat. Dus wat ze met al die suiker op elkaar bedacht hadden, ontgaat me.

 Na een hoop gehannes met het maken van de bodem, was het een beetje dubieus of ik door zou zetten. Gelukkig ging het in tweede instantie, met water beter, al heb ik dat blonde stadium niet gehaald. Geen zin in een tweede partij onbruikbaar spul. Voor de caramelsmaak is dus enige fantasie nodig. Daarvoor is de bolvorm van de cakevulling wel gelukt. Kwestie van prioriteren.

 Prioriteiten èn ervaring. Je moet dingen bijna met regelmaat maken om ze te onderwerpen aan je eigen manier van werken en het beschikbare materieel. Zo ook met de speculaas (beter gelukt, vooruitgang geboekt) en de printen (iets dikker, te zacht, hadden langer in de oven gemoeten). Het resultaat van de ontbijtkoek weet ik over 1,5 uur.

Stroperig

 Bij het maken van het deeg voor de printen de laatste appelstroop verbruikt. Schat in, dat die in totaal gauw 7 of 8 jaar in de koelkast heeft gestaan. Misschien wel langer. Het feit, dat het spul hier maar ook in Frankrijk niet te krijgen is, maakt dat je er zuinig op bent. Maar nu is het dus op. Laat ik een paar weken geleden bedacht hebben, dat het misschien een idee was om de appels, die Mariana uit haar tuin in 24 heeft gehaald, tot stroop te verwerken. Met dat idee verder niks gedaan. Ik wilde eerst checken hoe dat precies zou moeten.

 In principe zou het een kwestie van inkoken moeten zijn. Dat klopt dus. Meer toeters en bellen kan, maar orgineel hoort dat niet. Sap maken en dat inkoken. Klaar is Kees. Wat me ook niet verbaasde is het enorme verbruik wat je hebt. Appelsap is tenslotte vnl vocht en als dat vocht eruit is en de resterende suikers gaan carameliseren kun je niet anders dan weinig overhouden. Die verhouding blijkt ongeveer 1:10. Voor een pot appelstroop van 250 ml heb je dus 2,5 l sap nodig. Moet lukken. Gaan we zien. Na de Kerst.

Bakdag

 Naast de hernieuwde pogingen om mijn speculaas- en printenvaardigheid te verfijnen gaat er ook nog een nw soort koekje en een ontbijtkoek gebakken worden. Maar de kroon op het werk van vandaag moet een taart worden in de vorm van een halve bol, gevuld met een door gelatine gesteven caramelpudding en afgewerkt met een glazuurlaag van chocola. Mocht dat gaan lukken, dan is kooktechnisch het grootste deel van de Kerst voor mij binnen. De rest schat ik in als redelijk tot makkelijk te doen.

 

 De keuken is gisteravond al aan de kant gewerkt, dus niets weerhoudt me van een obstakelvrije start. Benieuwd welke puinhoop ik er in de loop van de dag van ga maken. Volgens mij zit geen tijdsdruk op de te verrichten handelingen, het hoeft tenslotte niet voor een bepaalde tijd klaar te zijn, dus normaal gesproken zou de puinhoop tussendoor binnen de perken gehouden moeten kunnen worden.

 We gaan het zien. Ik heb er zin in. De smaak laat zich eindelijk pakken. Mocht het misgaan, heb ik alternatieven achter de hand. Voor alles is gezorgd, dat geeft altijd een goed gevoel.

Slapjes

  Half negen en al ruim anderhalf uur in de benen. Lag daarvoor gisteravond wel voor negenen in mijn nest en durf te zweren, dat ik binnen een minuut vertrokken was. Afzien wordt je tegenwoordig wel heel makkelijk gemaakt. Hoelang duurt het nog voordat het krommen van een vinger voldoende is om afgebrand terug in de kussens te vallen? En dan op het internet een filmpje van Apetor zien. Een -volgens mij- Noorse mafkees (gezonde versie) die enkel gehuld in zijn zwembroek en af en toe lurkend aan een fles wodka door de sneeuw banjert en baantjes trekt waar het ijs de ruimte laat aan het water. Hij doet dat mn in de aanloop naar de Kerst maar niet uitsluitend dan. Alleen het idee al.

 Voor de sneeuw en het ijs zou ik wel willen ruilen. Wel met iets meer aan mijn lijf dan enkel een zwembroek. Het begint er hier naar uit te zien, dat we de winter al achter de rug hebben. Regen de komende dagen en misschien een paar verdwaalde, natte sneeuwvlokken. Extreem in het niet-extreme. Als dat zo doorgaat zie ik me de komende jaren voor het eerst in mijn leven op wintersport gaan. Nee, niet voor het eerst, voor de derde keer zou het dan zijn. En niet zozeer wintersport maar een plek opzoeken waar sneeuw en ijs nog wel te vinden zijn, liefst rond de Kerst.

Update

 Nog ff in alle rust checken, maar ik denk, dat ik het gehad heb voor vandaag. Niet qua energie of zo, maar qua mogelijke voorbereidingen. Het pseudo-zwijn ligt te marineren. Wat ik van de dorade heb kunnen schrapen als 'filet' heb ik maar in de diepvries gedaan. Dat komt op kerstdag bij de 'à la minute' pas weer aan de beurt. Het vierde filet kwam nog het meest in de richting. Ergens viel het me nog mee, voor het feit dat ik het fileren nooit gedaan had. Ik had me het schoonmaken kunnen besparen. Ook dat valt onder voortslepend inzicht.

 Tot slot het deeg voor speculaas en dito voor printen bij elkaar gekneed. Dat mag tot morgen rusten. Kom in zoverre goed uit, dat morgen meer bakactiviteiten op het programma zijn komen te staan. De koekjes, dessert cake, ontbijkoek en de chocolade uitsmijter. Rest is voor de kerstdag(en) zelf en zal, afgezien van wat snij- en hakwerk, pas bereid kunnen worden als het in het menu aan de beurt is. Vrij kortom. Dat valt me niks tegen.

Startpunt

 Het was ff zoeken naar de cd's maar inmiddels galmt de kerstmuziek door het huis. Geen oudHollandse liedjes met een discodreun eronder. Simpelweg Johnny Cash, Mahalia Jackson en meer van dat spul. Afwas gedaan, lunch achter de kiezen en al een paar blikken in het tijdschrift geworpen, waar alle menu-ideeën voor Kerst 2020 uit komen. Het wordt een hoop camoufleren. Maar als je (Mariana) niet weet wat origineel bedoeld was, is het gewoon een gerecht. Als het meevalt een gerecht met een bijzondere smaak.

 

 Het gaat mn om al de smaken die toegevoegd worden. Waar het originele ingrediënt als het ware onder bedolven wordt. Dat gebrekkige samenspel is wat je in de gaten moet houden. Verder de structuur acceptabel houden en daaarna bekijkt iedereen, die vanalles voorgeschoteld wil krijgen maar niet koken, het maar. Recepten zijn bovendien niet heiligmakend. Het zijn voorzetjes, waar je mee kunt spelen.

Richten

 Geen zin in serieuze verhandelingen en verstoken van prikkelende ondeugd. Komt goed uit. Dat wordt lekker saai de focus daar waar die vandaag moet zijn. Geen politiek, geen virus, geen gefilosofeer over de maakbaarheid van het leven. Enkel ml's, grammen en kook- en baktijden tellen vandaag. Eerst daden, dan weer woorden.

Inleiden

 Nog een koffie. Een laatste rondje vinger- en armspieren losgooien en we kunnen van start. Twee keukendagen voor de boeg. Vandaag allemaal voorbereidende handelingen. Geen idee wat er allemaal precies op me af komt. Gisteren geen knopen doorgehakt voor de menuverdeling voor beide kerstdagen Hier in Roemenië doen ze trouwens aan een derde kerstdag, maar dat terzijde.

 Zien of de 'mise en place' de laatste puzzelstukjes hun plek wijst. Dan zijn we bijna waar we moeten zijn. Voor het echte kerstgevoel zou het weer beter z'n best moeten doen. Het is al dagen herfstig ipv winters en naar sneeuw ziet het niet uit. Met de Kerst regent het. Niks geen fotowaardige plaatjes. Qua temperatuur gaat het zelfs nog verder omhoog dan de nul waar de nachten momenteel op blijven steken.

 

 Ook het begin van het nwe jaar vertoont weinig winterse trekjes. Geen winters ontbijt in de blauwe buitenlucht, zoals we dat een paar maal hebben gehad na een nacht doorhalen op een O&N-feest. Blubberen in de modder met de honden wordt het als Weeronline er niet weer naast zit. Maar, hoe was het ook weer? Als de champagne maar koud ligt! En dat doet ie.

Licht!

 Langzaam keert het leven weer terug. Diep gaan. Afzien. Zover is het nog niet. Eerst maar eens de schulp verlaten. Ik heb er een Duvel op genomen. Dat vocht schijnt op dezelfde waterbasis gebaseerd te zijn als het eerste goedgekeurde vaccin tegen Covid-19. Eindelijk eens goed nieuws. Laat dat vaccin maar zitten. Geeft mij maar een kratje Duvel. Graag net als die cardio-flauwekul met de stempel 'Voor het leven'. Iedere drie maanden 3x 30 flesjes. Dat zijn 4 kratjes à 24 flesjes, waarbij er 6 flesjes uitgehaald worden. Een beetje flauw, maar ik zal niet zeuren. Ga je ineens met plezier naar de apotheek.

Verkrast

 Sukkelig genoeg vandaag een auto beschadigd bij het inparken. Mijn voorkant was op die plek al verkrast. Een paaltje stond ooit op de verkeerde plek. Het was moeilijk te zien of het zoveel erger was geworden. De rechter achterzijkant van de ander was daarentegen duidelijk in waarde verminderd. Netjes een briefje met telefoonnummer achtergelaten. Zien hoe dat verder gaat.

 

 We waren binnen een kwartier weer klaar om te vertrekken, maar verdwijnen als een dief in de nacht, leek me vrgn om problemen met mezelf. Al die lui die hun portier in mijn zijkanten hebben geplant, hebben nooit de behoefte gevoeld om een notitie achter te laten. Maar slecht voorbeeld hoeft niet gevolgd te worden. Toch?

Afronding

  Zonder dat de koelkasten uit hun voegen barsten, we gaan dus niet februari op onze sloffen halen zonder boodschappen te doen, zijn de kerstinkopen gedaan. Meer alternatief dan origineel. Het zij zo. Morgen beginnen met de voorbereidingen. Als eerste de keuken schoon en op orde. Vuil maken wat al vuil is, werkt niet lekker. 

 De hoofdgerechten (vis, vlees) wordt improviseren. De voorgerechten (soep, salade, vleesgerechtje) zijn redelijk rechttoe, rechtaan. Het werk gaat in de nagerechten (dessert, koekjes en chocola) zitten. Straks een verdeling over de beide kerstdagen maken en alvast de alternatieve invulling op papier vorm proberen te geven. Als het oog ook wat wil, moet daar gericht op gestuurd worden. Zo niet, dan weet ik het wel, dan schiet dat er bij in. Gek genoeg nooit bij desserts maar een hoofdgerecht blijft snel steken in een in drieën verdeeld bord.

 Het wordt ws weer hele dagen tafelen. Dat is al een paar keer goed bevallen. Dan beginnen we op lunchtijd en eindigen als dinertijd ruim voorbij is. Zitten daarbij niet de hele tijd aan tafel. Sta zelfs niet de hele tussentijd in de keuken. Gangen met spijsverterings intermezzo's. Het geheel begint handen en voeten te krijgen.

Waar?

 

 Weer van 9gag.com 'gejat'. En als je dat nou omkeert? Als je leven in deze tijd met virusbeperkingen weinig veranderd is tov de tijd ervoor, ben je dan anti-sociaal?

 Ik mag die man trouwens wel. Weet niet hoe hij werkelijk in het leven staat, maar hij heeft meerdere karakters gespeeld en/of vormgegeven, waar ik zo mee zou willen ruilen en dan hoeft het niet direct Dirty Harry te zijn.

Doorzetten

 De tweede dag vroeg mijn nest uitkomen gaat al minder vanzelfsprekend. Intern wordt het hoe en waarom nagelopen, vrgtkns gezet bij vermeende noodzakelijkheden, inschattingen gemakkt van mogelijke alternatieven, etc. Druk in het hoofd en dat voordat je goed en wel al je positieven op een rijtje hebt. Uiteindelijk met een kleine vertraging alsnog in de benen.

 Het voelt gewoon beter aan. Iets wat langer blijven liggen ook gedaan zou hebben. Bij het vroeger opstaan is het een kwestie van jezelf overtuigen van de zin ervan. Bij het langer blijven liggen is het opboksen tegen het gevoel te spijbelen. Het zou ook wel van de gekke zijn als eens een keertje geen tegenstrijdigheid in het spel zou zitten.

 Inmiddels kwart voor zeven en buiten mag het sinds een kwartiertje licht heten. De langste nacht van 17:00 gistermiddag tot half acht vanochtend. Krap an 9 uur daglicht. Een poolcirkelbewoner zou er jaloers op zijn.

Puzzelen

 Net de definitieve gangen bepaald voor de Kerst. Hier en daar nog een alternatief achter de hand gehouden. Gelukkig zijn veel ingrediënten in huis. Morgen zouden de laatste loodjes (of hun alternatieven) in een paar uur geregeld moeten zijn. Het makkelijkst zijn de soep en de voor- en nagerechten. De hoofdgangen kosten hoofdbrekens. De koekjes en chocola houden het midden.

 Van het idee om meer dan een dag in de keuken te staan word ik nog niet spetterend enthousiast. Heb er vertrouwen in, dat dat er wel van gaat komen. Mn de nagerechten verlokken tot culinaire inspanning.

 Wat het vochtige deel betreft mist alleen nog de goede witte wijn of wijnen èn een fatsoenlijke cognac. Net van de week de laatste druppels uit een fles gewrongen. Keuze hierin was vandaag erg mager. Weet niet of ik opzoek wil naar een slijter. Die zijn er wel maar niet op plekken waar je 'ff' langs kunt. Had daar eerder aan moeten denken. Maar goed, als dit de enige kink in de kabel is, valt daar goed mee te leven.

Op jacht!

 Had ik maandag toch rustiger ingeschat. Het leek verdomme wel zaterdag of zondag. Alsof iedereen vrijaf had en naar hartelust liep te winkelen. Ik begreep nu bijna, waarom ik met een mondkapje om moest lopen. Hoe druk het ook was (mn buiten de supermarkten), het aanbod blijft behelpen. Geen wild. Kip en kalkoen als enige gevogelte. Weinig speciale vis. Voor vis zou ik sowieso op donderdag moeten gaan in de hoop, dat dan nog iets te krijgen is. Bij de Auchun stond de houdbaarheidsdatum erbij. Alleen de Dorade hield het uit tot de kerstdagen. Maar dat zou mijn eerste keus niet zijn. Kortom weinig speciale dingen in de betekenis dat je het anders niet of niet zo makkelijk kunt krijgen.

 Ik zal het ongetwijfel al eerder verzucht hebben, Op dagen als deze moet je in Frankrijk zijn. Oesters, St. Jacques schelpen, kreeften en krabben, ree, zwijn, hert, fazant, kwartels, eendelevers noem het op. Hier is het letterlijk gewoon meer van hetzelfde. Wat indrukwekkender gestapeld maar daar houdt het bijzondere mee op. Het zwijn zal varkensvlees worden met een berg kruiden, wijn en port. Omdat ik geen zin heb om donderdag het risico te lopen, dat ik voor nop 100 km rij, wordt de vis diepvries of gerookt. Het verse groentenspul moet van de Penny komen. Dat is donderdag nog wel te doen.

Grens

 Na wat ik gisteren heb lopen bedenken, heb ik het idee, dat het gebrek aan afwisseling verleidt tot het laat maar waaien bij alles wat ik niet doe. Te weinig prikkels maakt dat je achterover leunt. Daar is niks mis mee, als je op een onbewoond eiland zit en de eerste levensbehoeften letterlijk onder handbereik hangen. Behalve dat dat hier nu niet zo is, wil ik ook nog vanalles, zelfs als ik daar geen zin in heb. Dat zijn volgens mij voldoende tegenstrijdigheden om iedere motor vast te laten lopen.

 Maar goed. Met een greep in je nekvel kun je een eind komen. Het kostte vanochtend een uurtje en twee koffie om de boel weer draaiende te krijgen. Voor ik met de honden op pad ging, was de klus geklaard. Nu doorgaan, volhouden en de boel niet z'n eigen gangetje laten gaan. Een drukke week voor de boeg en dat is maar goed ook.

Daadkracht

 Om half zeven tussen de klamme lappenuit. Dan oogt het nog midden in de nacht. Allesbehalve uitnodigend. Het paste perfect bij het voornemen om de sluipende stilstand tot staan te brengen. Actie moest het vandaag worden en de eerste aanzetten zijn belovend. Soms moet je dingen afdwingen.

Tegenkracht

 Het wil niet. Het wil niet. Het wil niet. En ik erger me daaraan. Zo heb ik tweemaal last van mezelf. Slim is anders. Ik zou bijna zeggen, dat je beter in de put kunt zitten dan zo in het niets hangen. Dan weet je tenminste waar je zit en wat je te doen staat.

 

 Geen dag om te onthouden. Dat het een zondag is, maakt het net iets acceptabeler. Zou mooi zijn als de bui vannacht met het weekeinde verdwijnt. Lijkt me stug. Kan niet op ervaring bogen. Het is geen ingesleten mechanisme waar ik last van heb. Het lijkt op vanalles, maar is voldoende anders om bestaande etiketten te ontlopen. Het lijkt nog het meeste op een bewuste poging om mezelf volledig vast te laten lopen. Dan wel vanuit het onbewuste aangestuurd of via een parallelcircuit of zoiets.

 Hoewel ik er niemand anders dan mezelf verantwoordelijk voor kan houden, is het toch niet bepaald waar ik nu op zit of zat te wachten. Ik zie geen voordeel, geen richting of doel. Aanzetten tot verandering worden als vanzelf in de kiem gesmoord. Was ik wat zweveriger aangelegd zou ik zeggen, dat ik op een teken wacht. Een startschot. Toestemming.

 Mezelf tegenwerken is me niet onbekend, maar dan is er iets, waar ik mee aan de slag wil maar ook tegenaan hik. Het kan de Kerst niet zijn. Het nwe jaar? Het verder afwerken van de nauwelijks korter geworden lijst der ballastigheden? Nou, als dat zo is, moet ik echt ff werk van het doorzetten maken. Dat zou nl betekenen, dat er echt dingen gaan veranderen. Kan me dat maar moeilijk voorstellen. Het kan natuurlijk ook het blog zijn, dat me dwars zit. Geen van de voorgenoemde mogelijkheden geeft iets van herkenning. Dat wordt mezelf aandachtig volgen met de zintuigen op scherp.

Vastloper

 De vier kaarsen op de adventkrans branden. Wat soep moet worden staat op het vuur. Kleine aanzetten die direct ook weer stokken. Net als het enthousiasme voor het kerstdiner toen ik gisteravond in een 7 jaar oude feestspecial voor de kerstdagen bladerde van een Frans kooktijdschrift. Er borrelde het nodige interesse en enthousiasme op, wat net zo makkelijk weer verdween bij het dichtslaan van het tijdschrift.

 

 Niet zozeer doelloos, doelen zat, als besluiteloos. Tijd dat ik ergens aan die inerte massa weet aan te klampen, grip creëer en de boel weer enigszins onder controle krijg. Sturen ipv drijven. Vaak kan het doen van een uitgestelde, kleine aankoop al voldoende zijn. En van die mogelijke aanzetten zijn er inmiddels meer dan genoeg. De wand zit vol tekenen. Mijn onbestemdheid komt niet uit de lucht vallen.

 Ik heb er het beeld bij van water van een beek, dat ineens op een perfect horizontaal deel terechtkomt. Niks mis mee, alleen geen helling geen stroming. Stilstand totdat ergens een overloop ontstaat en de massa weer in beweging komt. Opzoek naar de overloop!

Uitzien

 Slappe hap. Maakt het naderen van een mogelijk eind het minder uitnodigend en uitdagend om wat kleinigheden uit mijn dagelijkse rompslomp in woorden te vatten? Of probeer ik de boel uit te stellen. Een mij niet bepaald vreemd mechanisme maar volgens mij deze keer niet van toepassing. Gisteravond constateerde ik bij mezelf dat het in z'n algemeen weereens niet wasj, wat ik me, zonder het in feite te weten, wel wens te zijn. Zo'n ogenschijnlijk nergens op gebaseerd onvrede gevoel. Wat ik doe is meer tijd vullen dan tijd gebruiken. Wachtkamergedrag. Vrg is alleen waar het dan wachten op is.

Overbodig?

  Bij de inlog op ETS2 zag ik gisteravond, dat de nodige nwe berichten verschenen waren. Even was er een opflikkering van hoop, dat de uitgestelde release van de Iberia DLC alsnog ongedaan was gemaakt. Maar helaas. Behalve allerlei toestanden over de Amerikaanse versie ging het over interieurobjecten, lichtinval en update van oude spelomgevingen.

 Met mokken, koelboxen, laptops, miniatuurmodellen, etc. kun je nu, afhankelijk van het type vrachtauto waarin je rijdt, je cabine opleuken. Ik heb me een tijd geleden aan een gordijn bezondigd. Van nog meer prullaria ontgaat me de zin. Blijkbaar voldoet het aan de behoefte van de gemiddeld ETS2-gamer.

 De meer natuurlijke lichtval en het bijwerken van het uiterlijk van oude spelomgevingen ... Ik wil de spelmakers niet ontmoedigen. Het zullen best wel vooruitgangen zijn, maar ik geloof niet dat het me zou opvallen, als ze er niet zoveel aandacht aan zouden besteden. Misschien zou er na een desbetreffende update ff het besef zijn, dat 'iets' anders is, maar zelfs dat betwijfel ik. Kortom allemaal heisa die niet aan mij besteed is. Dat itt de uitbreidingen. Dat ze daar maar werk van maken.

Verkokeren

 Het freewheelen is geen doorslaggevend succes. Ik loop de hele tijd met zo'n gevoel rond, dat ik eigenlijk iets moet doen maar dat nalaat. Niksdoen of geheel vrij zijn in het doen is blijkbaar niet meer aan mij besteed. Zit ik gisteravond voor het eerst sinds weken nog eens een paar uur in mijn truckerscabine, heb ik gelijk het idee, dat ik teveel tijd verdoe achter de Pc. Nu zit ik best wat uren per dag achter dat ding, maar om nou over 'teveel' te gaan lopen zeuren, als het geheel aan mezelf is èn door mezelf is bepaald om de tijd en het doen naar eigen inzicht in te vullen, mag wel krom heten.

 Het klopt, dat ik weer dingen voor me uit begin te schuiven. Nauwelijks te voorkomen, lijkt me, als je jezelf vrij geeft. Nieuwe dingen dus. Kleine dingen. Geen halszaken, dus dat moet ik er dan ook maar niet van maken. Alles leer je af, ook de zaken die je je nooit hebt hoeven aanleren.

 Misschien speelt het hele virusgedoe een rol in dit geheel. Eventje er tussenuit heeft er al mndn niet meer ingezeten. Je probeert het af en toe om enkel iedere keer weer te moeten constateren, dat 'het' het niet is. Niet even gezellig of wat dan ook de stad in. Niet ongedwongen op een terras hangen. Volgens mij is dat dit afgelopen jaar niet één keer gebeurd. Niet doelloos door winkelgalerijen struinen. Het mondmasker vergalt daar de pret. Ook zonder dat je erin stikt, belemmert het je. Niet even buiten de deur gaan eten. Wel nog gedaan, maar vele malen minder dan wat normaal was geworden. Niet er op uit. Etc.

 Dag in, dag uit met je neus op al die zaken waar iets mee moet. Het is alsof je opgesloten bent op je werk. Dan ga je volgens mij ook alleen maar door en door en door en niet even iets leuks doen.

Succesje

 Het idee om de mindere wijn voor het maken van glühwein te gebruiken was een goede ingeving. Die scheut rum was niet eens nodig geweest. Niet verkeerd, maar voegt ook niet veel toe. Gebruik voor het maken van de warme wijn geen theezakje met allerlei verpoederde kruiden, geen instantmix waar voor het grootste deel suiker in zit en ga ook niet moeilijk doen met verse toestanden.Die laatsten kan ik, indien gewenste, altijd nog toevoegen.

 Nee, een jaar of wat geleden een kruidenmerk in de supermarkt aangetroffen waar enkel grof gebroken kruiden in zitten. Suiker toevoegen naar eigen smaak. Kijk, dat is de boel niet flessen. Zakje zou genoeg moeten zijn voor 3 ltr wijn. Ik heb het bij een eetlepel kruiden en een eetlepel suiker per fles wijn gehouden. Resultaat: zeer naar tevredenheid. Ik kan het iedereen aanraden.

 

 Nu zou ik het merk moeten noemen. Daarvoor moet ik naar de keuken lopen en daar heb ik nu ff geen zin in. Influencer is niks voor mij.

Slacht

 Vrijdag. De broer van Mariana en familie zijn vroeg in de benen gegaan vandaag. Weer een varken dat bij leven en welzijn de keel doorgesneden heeft gekregen. Mag het Europese Hof dan wel besloten hebben, dat onverdoofd slachten verboden mag worden, het gaat nog wel wat jaartjes duren eer dat doorgedrongen is op het Roemeense platteland. Volgens mij een kleine moeite, mn omdat het niet zoveel mensen zijn, die het werkelijke slachten doen en zich dus de verdovingstechniek(en?) eigen zouden kunnen maken.

 Maar goed, in 24 is dat station al uren gepasseerd. Het dier zal inmiddels in de welbekende ondefinieerbare brokken zijn gehakt en men zal druk zijn met de verwerking. Tussen nu (10:36) en twaalf uren gaan ze aan tafel voor een maal met het verse vlees (gebraden!) en mămăligă, een puree van maismeel. Zoiets als polenta. Daarbij nodigt men dan familieleden uit.

 

 Ik moet zien, dat ik dat dit jaar ontloop. Zware kost zo vroeg in de ochtend en natuurlijk gaat dat gepaard met de onlangs gestookte sterke drank. Dan kun je mij vanmiddag in bed leggen.

Tuinseizoen

 Nog twee weken en het is oudjaar en morgen 2021. Dan zijn twee mndn van de winterperiode voor de tuin voorbij en kan ik over 8-9 weken weer aan de slag. Behalve dat ik dus als de sodemieter moet opschieten met wat ik binnen van plan was, is het een prettig idee, dat we reeds over de helft zijn. Dan twee mndn (mrt, apr) opstarten in mei vol op het gas, juli en augustus oogsten en verwerken, september hangt er een beetje bij maar in feite begint dan het afbouwen wat eind oktober geregeld zou moeten zijn. Dan hebben we het tuinjaar alweer gehad en kijken tegen de winter op.

 Gelukkig gaat het minder snel dan ik het opschrijf. Het wordt tijd om een zaai- en beplantingsplan op te stellen met de concrete invulling. Het theoretische plaatje is klaar. Soort boodschappenlijstje maar met 16 vlakken en 7 wisselcategorieën gaat dat niet allemaal uit mijn blote hoofd lukken. Misschien dat het systeem over tig jaren ingebakken zit. Nu, in de opstartfase is het dat absoluut niet.

 En dan de kas. Eindelijk de kas! Dat moet met goed fatsoen in de tweede helft van mrt kunnen. Het lijkt me, dat ik dat geheel in eigen hand heb. Het weer niet, maar daarom in de tweede helft van maart pas. De kans is groter dat het +25º is, dan dat de dagtemperatuur beneden de +4º blijft hangen. Ook daar moet ik voorbereidend mee aan de slag. Misschien kan ik het zelf doen, anders wil ik wel 100% duidelijkheid over wat gaat gebeuren als de aannemer zich er over ontfermt. Twee eigenwijze mannekes. Niet altijd handig.

Uitputting?

 Uitgeblust, afgebrand. Ik zal me er eens over buigen wat het meest in de richting komt. Van die momenten dat alles zwaar en onwillig aanvoelt. Ze blijven met tussenpozen verschijnen. Soms gaat het dan goed mis, soms trekt het weer bij zoals het is gekomen. Gisteren ging het al niet zo jofel en had ik me vandaag fysiek uitgesloofd of een bacchanaal aangericht, zou ik hooguit mekkeren over mijn conditie. Maar dat is niet het geval. Genoeg mis met mijn conditie, maar dat voelt anders.

 Oud. Versleten. Opgebruikt. Het zijn andere omschrijvingen die zich present melden om een duit in het zakje te doen. Ik ga niet benoemen wat ik vandaag gedaan heb. Ik zou me schamen. Zo weinig is het en verre van enige lichamelijke inspanning. Alleen als ik me beperkt had tot het tikken op de toetsen, was de inspanning nog minder geweest.

 Zo gammel, als ik me nu voel, belooft geen correctie voor de avond. Eigenlijk had ik net na de honden het bed in willen duiken. Vond dat dat niet kon en me een koffie gemaakt. Vooralsnog geen wonderbaarlijke opleving. Het bed houdt zich bereid.

Inslaan

 Boodschappenlijstjes. Ik vind die dingen te belachelijk voor gebruik, maar als ik weer een keertje thuiskom van boodschappen doen en een deel van het gewenste ben vergeten, sla ik me voor mijn kop. Tijd kortom voor een overzichtje van de kerstbenodigheden. Of dan ook alles te krijgen is, is een ander verhaal. Er zal ook dit jaar ongetwijfeld geswitcht en geïmproviseerd moeten worden. Mijn smaak gaat naar Franse sferen en de daarvoor benodigde ingrediënten zijn hier in de (Franse) supers niet vanzelfsprekend aanwezig.

 Roemenen eten varkensvlees met sarmale met de Kerst. Ze slachten niet voor niks al die varkens in december. Het zelfde geldt voor het pekelen van de kolen, waar iedereen de afgelopen weken mee bezig is geweest. Dagelijks reed er de afgelopen tijd wel zo'n oversized bestelbus uit een of andere uithoek van het land door Coves om hun 'varza' te verkopen. Kolen zijn kolen, maar de ene kool is toch weer meer kool dan de andere kool. Het zal van de bladeren afhangen waarvan de befaamde rijstrolletje worden gemaakt.

 Sarmale, toch iets wat ik meer als een vleesloze vrijdagse maaltijd zie, dan om feestelijk op tafel te zetten met de Kerst. Maar ja, ieder land zijn eigenheden. Hoewel ... Ik zou niet weten wat in Nederland speciaal met Kerst op tafel komt. Flappie? Misschien is het wel streekafhankelijk. Dat is hier volgens mij niet het geval.

Bandig

 Vanmiddag de winter- cq sneeuwbanden op de voiture laten leggen. De rest van de dag is nog blanco. Als de winters trouwens zo blijven als de afgelopen paar jaar en wij niet met verplichte regelmaat de weg op moeten, ga ik bij de volgende bandenwissel naar all-weather/season gevallen. Van dat gewissel krijg ik een sik en zie ik dat het gesneeuw heeft en wilde ik bijvoorbeeld naar Sibiu, dan sla ik het wel een dagje over. En die ene keer dat alles verijzeld is, zou ik ook met winterbanden niet de weg op gaan. Ze zijn niet voor bevroren wegen bedoeld maar voor meer vat op de weg bij sneeuwval.

 Mijn winterbanden zijn aan vervanging toe en hetzelfde geldt voor mijn normale (regen)banden. Dat zijn 8 (!) banden, een kleine rib uit mijn lijf. Dus in het voorjaar maar beginnen met mijn voornemen. Mariana heeft nog ff, die maakt nu ze niet meer werkt minder kilometers, spaart haar auto en laat zich het liefst chaufferen.

 Vrg me ineens af hoe dat bij vrachtauto's gaat, mn die 18m gevallen zoals mijn Volvo. Ik neem aan, dat die niet alle banden vervangen. Dat zouden een berg banden zijn met al die dubbele wielen. En vervangen soit, maar waar laat je de versie die je op het betreffende moment niet gebruikt? Dat is bij mij al een probleem met twee auto's en acht banden. Misschien hebben ze wel allang speciale banden, die het hele jaar door worden gebruikt en zo niet, dan zullen ze alleen die banden vervangen die op de aandrijving zitten. Toch? Een aparte wereld. Gelukkig kent ETS2 geen seizoenen. Nog niet.

Ritmeverstoring

 De vermindering van het Italiaans interesse volgt het verwachte patroon. Ruimte tussen twee bezoekjes is opgelopen tot vijf dagen. Het gat na vandaag zou 6 dagen moeten omvatten. Die discipline doet toch een beetje aan een programma denken. Afgelopen jaar begon de hapering (terugblikkend in de statistieken) in oktober en heeft tot februari geduurd, voordat het 'eens in de twee dagen'-ritme was hersteld. De statistieken zijn weinig gedetailleerd, dus het kan ook iets korter geweest zijn met andere verstoringen erbij.

 Dit jaar is het eind november - begin december begonnen. Later dus. Vrg is of het eenzelfde periode gaat omvatten. Dat is een kwestie van afwachten. Nieuwsgieriger ben ik naar de reden voor deze regelmatige en steeds langer durende pas op de plaats. Sowieso alle vrgn die er sinds het opduiken van het interesse uit Italië zijn gerezen, zijn zonder bevredigend antwoord gebleven.

 Als ik mijn fantasie de vrije loop laat, kom ik binnen de kortste keren in thrillerwaardige scenario's terecht. Nu zou de werkelijkheid vaak erger moeten zijn dan de verbeelding. Misschien mijn hart maar vasthouden den?

Geschokt?

 Schrok ik nou eind van de middag van de kat of schrok de kat van mij? In het eerste geval heb ik het nog nooit meegemaakt, dat Snoepie zo in een stuip omhoog schiet vanuit haar slaap. Die moet in dat geval iets gedroomd hebben waar ze super erg van is geschrokken. Misschien was er ook een geluid op de Pc dat hem op tilt liet slaan, maar mijn oren niet wist te activeren. Hij lag, zoals gewoonlijk tussen mijn scherm en het toetsenbord. Geen idee wat hem zo aantrekt in die plek.

 Was er verder niks gebeurd, was ik het ws alweer vergten. Maar Snoepie gaf een duw aan het toetsenbord waardoor ik terugschrok en met mijn linker arm het net gevulde glas wijn van de tafel stootte. Zonde van het glas maar beter kapot op de vloer dan heel maar leeg op mijn toetsenbord.

 Schrok Snoepie van mij dan zou dat niet zo best zijn. De gebeurtenissen kunnen makkelijk in een iets andere volgorde aan elkaar geregen worden. Onmogelijk is het dus niet. Dan zou mijn machinerie gedaan hebben waarvan onlangs gevreesd werd en mij zonder fysieke reden een schok hebben bezorgd. Die mogelijkheid stemt me niet vrolijk. Je zult zo'n stuip krijgen als je achter het stuur zit. Opletten geblazen. Ik ben nu gewaarschuwd en tel voor twee.

9900

 Kan het aftellen beginnen? Hoef ik mijn hoofd niet te breken over de laatste 101 titels. Beetje vroeg niet? Bij het huidige ritme is het moment X op 10 januari 2021. Enige vertraging noch versnelling is uitgesloten met de feestdagen in het vooruitzicht. De tijd tikt door en ondertussen geen betreffende knoop doorgehakt. D'r zijn een paar, welgeteld twee vage ideeën. Voor geen van beide loop ik echt warm. Het betreft eerder gerommel in de marge dan werkelijk iets nieuws. De vrg is: "Ben ik uitgeklungeld?".

 Het meest rigoreuze idee is nog steeds domweg stoppen. Ook geen alternatief waarvan ik ga huppelen, de vlaggen uithang en een fles champagne opentrek. Het gebeurt niet vaak, dat ik met een dergelijk overduidelijke grens zo laat nog steeds niks beslist heb. Ooo, ik ben een kei in het voor me uit schuiven van dingen, maar dat betreft dan altijd 'open eind' situaties. Zou ik iets Roemeens gekregen hebben? Besmet zijn of beter met teer besmeurd?

Veerkracht

 Twee glazen wijn bij de lunch en het kost me weer moeite om niet rechtop in slaap te vallen. Ben ik de alcohol gaan minderen, omdat ik het niet meer verdraag. Of verdraag ik het niet meer, omdat ik ben gaan minderen? Het laatste past in het 'no use, lose' principe. Het voert te ver om in deze de lat hoger te leggen enkel om het incasseringsvermogen in stand te houden. Dat wordt bijv. wel aangeraden bij je conditie of lenigheid. Ik kan natuurlijk ook standaard een verlate siësta in plannen. Dat wordt in deze tijd van het jaar een avondronde met de honden in het schijnsel van de zaklantaarn. Niet echt waar ik naar streef.

 

 Helder momentje! Als ik wijn nuttig bij de lunch zit ik aan het eind van de middag te knikkebollen. Bewaar ik de wijn voor bij het avondeten zit ik later op de avond bijna rechtop te slapen. Misschien dan maar de wijn bij het ontbijt nemen? Mocht dat problemen geven aan het eind van de ochtend, heb ik ruimte zat om aan een siësta toe te geven. Het spaart nog een lunch uit ook. Wat weer zo zijn voordelen heeft bij het gevecht tegen de kilo's. Ik dacht altijd, dat het leven minder gecompliceerd zou worden naarmate je ouder wordt. Ik begin aan dat idee te twijfelen.

Vooruitgang

 De eerste 25 ltr van jaargang 2020 overgeheveld. Lichte rode wijn of donkere rosé, men mag kiezen. Mooie kleur. Al zo goed als helder. Frisse, licht tintelende smaak. Fruitig. Wegdrinkwijntje.

 Nu houwe zo! Het laatste restant van de twee jaar geleden gekregen sulfietoplossing aan de wijn toegevoegd bij het overhevelen. Belangrijker is, dat ik het spul nu eindelijk ook in Roemenië heb gevonden. Kon niet anders. Qua volume is het volgens mij zelfs de grootste wijnproducent van Europa of zit in elk geval in de top. Kaliumdisulfaat of op z'n lokaals 'metabisulfide de potasiu'. Je moet ff weten wat je zoekt.

 

 Verkrijgbaar in 25 kg verpakking. Iets aan de royale kant. Maar ja, dat krijg je met grootverbruikers. Zelfs een kilo is teveel van het goede. Gelukkig zijn ook handzamere porties te krijgen. 100 gr is nog teveel voor mijn jaarverbruik maar komt in de buurt, ook qua prijs. Vijf Lei is te doen, helaas met 19 Lei transportkosten. Dus maar een paar zakjes meer en dan hopen dan het spul een paar jaar houdbaar is. En dan hopen, dat niet weer 30 flessen gedegradeerd hoeven te worden tot basis voor glühwien met rum.

Pauze

 De middenmaandblogdip. Weer ff uitgeluld? Blijkbaar. Tot in mijn kleine teen gegaan, maar niks te vinden. Gewoon wat gaan doen en dan zien we wel.

Onhandig

 Bij het verwisselen van een tigtal kapotte halogeenlampjes, zo'n regelrechte k*tklus met een ladder, een half uur en misschien wel langer zitten prutsen met de restanten van een lampje, dat een tijd geleden dacht, dat ontploffen wel een aardig manier was, om er mee te kappen. Ik had de hoop, dat, wat ongetwijfeld nog in de fitting zou zitten, met een tang eruit te halen zou zijn. Mooi niet. Netjes op topniveau van de fitting afgebroken cq weggeblazen.

 

 Een hele tijd zitten pielen om het achtergebleven glas en de metaal delen uit de fitting te halen. Daarvoor de lamp gedemonteerd. Had gelijk al zoiets van "Oei, dat moet straks ook weer in elkaar". Twee schroeven maar, maar toch. Een erg krap bemeten lampenkapje, korte elektriciteitsdraadjes, een compacte maar alles behalve handige constructie. Toch moet het handiger kunnen dan waarop ik bezig ben geweest. Kan me niet voorstellen, dat ze bij de produktie van die dingen zo hebben zitten klooien als ik een paar uur geleden.

 

 De lamp, type muurlamp/spot meerdere keren van alle kanten bekeken, maar mij ging geen licht op. Had ook geen zin om er de hele middag aan te besteden. Daar waren nog meer lampjes te vervangen en ik wilde nog iets met de wijn van jaargaang 2020. Na een hoop gedoe zat de boel weer in elkaar en deed het nog ook. Gelukkig maar.

Aftakeling

 Op een dag waarop ik niks hoefde alles gedaan wat ik me voorgenomen had. Het paste krap an tussen de ochtend- en avondronde van de honden in. Zo krijg je voorbij vliegende dagen. Druk, te druk, stress. Die volgorde zou theoretisch kunnen. Ik geloof niet dat ik me daar nog toe laat verleiden. Sterker nog. Ik geloof niet eens, dat ik daar nog toe in staat ben. Alles gaat achteruit, kracht, snelheid, waarom zou dat hierbij niet het geval zijn.

 

 Ik kan gvd de gevulde 25 ltr flessen slechts met moeite op het aanrecht of de wasmachine zetten. Ik mag wel gaan deathliften anders moet ik over een paar jaar van 25 naar 10 ltr flessen. Je krijgt het niet bedacht. Hoeft ook niet. Je krijgt het ongevraagd voor je kiezen.

Afbouwen

 De doelen voor deze verplichtingenvrije dag zijn helder. Het is een vorm van afkicken, waar ik na O&N ongetwijfeld last van ga ondervinden bij het opstarten van het nwe jaar. Tussen de bedrijven door pruttelt het balen vanwege de geoxideerde wijn nog wat na. Maar weinig aan te doen. Zelfs nauwelijks nog spul om het euvel in jaargang 2020 te voorkomen. Het is weer eens een keer, dat meer komt kijken bij wat ik wil dan me eigenlijk lief is.

 Half werk is geen werk. Bijna raak is helemaal mis. Ik weet, het is in principe mijn instelling. Het komt me alleen niet altijd uit. Wijnmaken is in feite een geintje, een dolletje voor erbij. Het gewenste resultaat vrgt helaas weer om verdieping en een serieuze aanpak. Wil je het goed doen, dan doe je het er niet zo ff bij. De wijn maar ff van me afzetten. Er zijn andere zaken te doen.

Pech

 Vallen en opstaan. Waarbij gebeurt het niet? Na de aardige resultaten van 2018 en de eerste bemoedigende resultaten van 2019 blijkt de laatste fles met 25 ltr rode wijn last te hebben van oxidatie. Niet schokkend maar ook niet te missen. Balen. Toch ff mee bezig geweest en nu dus 30 flessen wijn hebben staan, die je eigenlijk niet wilt drinken. Ik niet. Ik denk dat menigeen het hier niet zou versmaden. Oa omdat ze niet beter weten.

 

 Oorzaak? Legio mogelijkheden. Niet vaak genoeg geheveld. Teveel lucht boven de wijn gelaten. Te slordig gebotteld. En meer van dien aard. De grootste gemene deler is, vrees ik, het niet gebruiken van sulfiet. Bij wit onvermijdelijk. Bij rood niet noodzakelijk maar eigenlijk wel wenselijk. Notabene in het produktieproces weldegelijk toegevoegd. Mondjesmaat, maar toch. Maar bij het bottelen niet. Blijkbaar een bottelneck.

 

 Mooi te gebruiken voor de glühwein, al zal dat geen 30 flessen beslaan en heb ik net ergens gelezen, dat je voor glühwein vooral geen 'bocht' van 3 euro moet gebruiken maar een stevige rode middenklasser, wat dat ook mogen wezen. Ik denk, dat een scheut rum wonderen doet.

Levend

 Mijn bestaan is weer voor een jaar vastgelegd. De immigratiedienst was zo vriendelijk om vandaag op papier te bevestigen, dat ik noch een fantoom noch een lijk ben. Het pensioenfonds moet dienovereenkomstig weer 12 mndn dokken. Wel de papieren nog ff opsturen. Dat doe ik voor de zekerheid altijd maar aangetekend. Waarbij ik steeds weer heel hard hoop, dat er niets misgaat. De administratie van de post is tamelijke pré-historisch. Geloof niet, dat daar iets is gemoderniseerd na 1989. Het modernste attribuut is een matrixprinter.

 Sibiu dus en komende mnd weer omdat mijn ID verlengd dan wel vernieuwd moet worden. Wordt tijd. Het in vieren gevouwen A5'je zit alleen nog in het middelpunt aan elkaar. Toch geen rare dingen mee gedaan. In de afgelopen 5 jaar heeft het het vodje vnl in mijn persoonlijke papieren mapje gezeten. Het is er enkel een paar maal per jaar uitgekomen om een kopie van te maken. Hopelijk gaat die verlenging net zo soepel als de bevestiging van mijn levendigheid.

Nalaten

 Zo, da's een heftig begin van de week. De laatste advent week. Nog anderhalve week tot de kerst, nog 17 dagen tot O&N en dan 2021. Ik heb me in (bijv.) 1974 nooit afgevraagd wat ik in 2021 zou doen en al helemaal niet waar ik zou zijn. Bezig met het eindexamen Atheneum of het net achter de kiezen. Familiewrijvingen over wel of niet gaan studeren en vooral wel of niet het huis uit gaan. Niet het moment om bezig te zijn met 45 jaar verderop.

 Dat moment is het nu ook niet. Over 45 jaar ben ik zeker weten niet meer in leven. Ik kan me dus hoogstens afvragen op welk kerkhof ik zal liggen. Dat van Coves is het meest voor de hand liggend. Hetzelfde zal voor Mariana gelden. Wat ik me dan wel af en toe afvraag, me een beeld bij probeer te vormen, is wat er met huis, hof en tuin gaat gebeuren.

 Vanzelfsprekende erfgenamen zijn er niet. Als we of de langslevende geen eigen keuze maken valt het bezit terug in de familie. Of die van Mariana of die van mij. In beide gevallen niets waar ik een goed gevoel bij krijg. Ik denk daar niet zo vaak aan, maar realiseer me telkens weer, dat je wel over je graf heen kunt willen regeren, maar daar uiteindelijk geen enkele invloed meer op kunt uitoefenen. Het is als het weggeven van spullen en die dan ook niet meer terug zien na of bij gebruik door een ander. Heb daar slechte ervaringen mee. Waar je niet allemaal mee bezig kunt zijn.

Beslommeren

 Maandag. Daar gaan we weer. Het rare is, dat ik me ontslagen heb van verplichtingen en desondanks druk bezig hou met wat ik vind, dat ik zou moeten doen. Zo ging dat met vakanties volgens mij niet. Daar keek je naar uit, dan gaf je al je verplichtingen het nakijken, stapte in de auto en verdween. Dat is tenminste het beeld wat je er van romantiseert.

 

 In werkelijkheid moesten we een x-aantal dagen later op een vooraf besproken plek zijn en zat er een stok achter de deur van het zogenaamde vrij zijn. Eenmaal ter plekke werd bedacht waarmee de dagen gevuld zou worden of de al gemaakte lijst uit de koffer getrokken. Soms zat er een pareltje van een dag tussen en lieten we de tijd onbenut aan ons voorbij trekken. Y bakkend in de zon, ik achter de laptop.

 Niksdoen en dat naar tevredenheid? Dan denk ik aan uren wandelen of doelloos, zg doelloos in de auto rondtoeren. Uiteindelijk loop of rij je ergens heen en is dat ergens vaak van te voren bepaald. 'Laat maar waaien' klinkt leuk maar gebeurt zelden.

Getallogie

 Net een twee krantenpagina's groot artikel gelezen over de normaliteit van getallen. Van die ouderwets grote pagina's, bij elkaar A1, maar dat terzijde. Volgens mij heeft er een jaar of wat geleden een soort gelijk artikel in de FAS gestaan. Gelijk in de betekenis dat het over de soorten getallen ging die er bestaan. Dat kwam nu ook ter sprake, maar daar ging het artikel niet over. Waar het dan wel over ging weet ik eigenlijk ook niet, maar wel het hele artikel gelezen.

 Je hebt de getallen in diverse smaken, van natuurlijke getallen (0, 1, 2, 3, etc) t/m onberekenbare getallen. Wat ik eruit begrepen heb is, dat het ging over het wel of niet normaal zijn van getallen en of je dat kunt bewijzen. 'Normaal' heeft dan een betekenis, waar je wiskundige getallenspecialist voor moet zijn om dat normaal te vinden. Natuurlijke getallen zijn bijvoorbeeld niet normaal. En van die getallen kan men het bewijzen. 

 Het artikel gaat dan steeds een stap verder en al gauw is die normaliteit niet meer te bewijzen of nog niet bewezen. Van breuken (rationele getallen) was het volgens mij nog net te doen of al niet meer en dat werd er bij verdere stappen niet beter op. Ik mag dan iets hebben met getallen, maar ik kon dit maar met moeite volgen, laat staan begrijpen. Maar daarom niet minder interessant.

Zingeving

 Vandaag zowaar iets gedaan wat afgestreept kan worden. Des zondags onwaardig maar mooi dat het gedaan is. Jaargang 2019 zit nu geheel onder de (plastic) kurk. Zou tijd worden. De eerste 25 ltr van 2020 zijn uitgewerkt, moeten overgeheveld en koel/koud worden weggezet. De rest werkt nog. Ik ben zeer benieuwd hoe het met het alcohol- resp. suikergehalte staat. Eerst nakijken of ik externe gist toegevoegd heb aan deze eerste hoeveelheid. Volgens mij de partij met de druiven van het huis en 24. Zou niet echt 'rood' moeten zijn. heeft krap an 24 uur 'op de schil gestaan'. Indien werkelijk rosé, dan wel van het donkere soort.

Kookblock

 Ga ik koken of maak ik me d'r van af? Stappen we straks in de auto in de hoop dat de restaurants open zijn? Vers spul is er weinig in de koelkast. Anderhalve citroen en een drietal verlepte radijsjes stimuleren mijn creativiteit niet bepaald. Maar we hebben nog de voorraad in potten en het spul in de diepvries. Allemaal groente. Perfect, zou je zeggen, in een vastenperiode met een verbod voor vlees. Maar ik ben een beetje uitgekeken op het vleesloze gedoe.

 Koken met vlees maakt het soms makkelijk. Hup, vlees in de pan, wat groenten erbij en enige maagvulling idvv pasta, rijst, bonen of aardappelen combineert vanzelfsprekender dan groente, groente en nog eens groente. Een eetlustopwekkend bord samenstellen met alleen vegetarische onderdelen raakt eerder aan het eind van z'n mogelijkheden dan dat bij een maal gebeurt, dat opgebouwd is rond een stukje vlees of desnoods vis.

 Waar je als begeleiding bij vlees aan een of twee groentes genoeg hebt, geeft dat met enkel groente een karig beeld. Wil je dat gevarieerder en aantrekkelijker maken heb je een groter scala aan verschillende onderdelen nodig, waar je dan weer snel teveel van in huis hebt of dagen achtereen moet variëren met dezelfde waaier aan ingrediënten. Iets rauws, iets gekookts/gestoofds/gesmoords, een puree en iets wat gebakken is maar vooral geen tofu. Het kan wel, maar het is niet iedere dag feest genoeg om uren te werken aan iets wat je in een kwartier (ruim gerekend) wegwerkt.

Aantrekkingskracht

 Afgezien van enige dubbelheid in het gevoel heb ik gisteren genoten van een heuse verplichtingenvrije dag. Veel meer dan een beetje door Europa trekken heb ik niet gedaan. Baal nog steeds wel een beetje van het uitblijven van de uitbreiding van ETS2. Maar laat ik eerlijk zijn, langer dan een paar weken duurt die lol niet en dan is het nwe deel net zo'n gesneden koek als de rest van het spel.

 

 Nou we het toch over koek hebben ... Nee, daar ga ik het nièt over hebben. Na de 20ste weer, nu ff niet. Behalve het truckeren gisteren ook tijden blijven hangen op de website 9gag.com. Naar het schijnt ooit voor grappen bedoeld, is het nu een samenraapsel van wat men ook maar kwijt wil. Foto's, video's, spreuken, ervaringen, opmerkingen, kanttekeningen, waarnemingen etc. Een mix die op de een of andere manier trekt. Hoewel je snel meer dan 95% al een keer gezien hebt, blijf ik kijken en scrollen.

 Het kan niet de verwachting van iets nieuws zijn. Je weet na de eerste paar meter dat weinig nieuws zal volgen. Je slaat dezelfde items over als de vorige keer en de items, waar je bij blijft staan, heb je vrijwel zeker al een keer bekeken. Je zou denken, dan switch je naar een andere website of gaat gewoon iets anders doen. Maar nee, dus. Raar fenomeen. Zelfs met de wetenschap hoe het werkt, is het iedere keer weer raak. Het gebodene appelleert schijnbaar ergens aan, maar aan wat?

Viraal_60

 In Roemenië is deze week de 'State of alert' met 30 dagen verlengd. De ontwikkeling van het virus wordt er van begin af aan regionaal bijgehouden (of moet ik gemonitord zeggen?) en zelfs op lokaalniveau wordt ingegrepen indien noodzakelijk. Zie de quarantaine van de stad Sibiu. Het noodzakelijk ingrijpen wordt bepaald ahv het aantal besmettingen per 100K inwoners, als ik het goed begrepen heb. Daarnaast zijn er landelijke regels mbt restaurants, feesten en partijen, mondkapjesplicht, etc. en nog meer. Lang niet allemaal even overtuigend zoals de plicht om het mondkapje ook op de openbare weg te dragen cq direct als je je huis verlaat. Je zou een kip of een paardekop kunnen besmetten in een nest als Coves of er eigenlijk door besmet worden, want als je besmet bent hoor je 14 dagen thuis te blijven. Iets wat ook in diverse andere gevallen verplicht is.

 Als je dat vergelijkt met het paniekvoetbal in Nederland snap ik wel, dat daar de nodige weerstand ontstaat. Weerstand die er trouwens ook in Roemenië is oa vanuit de kerk, maar ik om me heen niet zie of hoor. De hele discussies en zelfs wetenschappelijke betogen over de onzin van lockdowns en het dragen van mondkapjes laat ik grotendeels aan me voorbijgaan. Deels omdat ik enigszins coronamoe ben en anderzijds omdat ik me er niet mee wil bemoeien, als ik me er niet (eerst?) serieus in verdiep en in dat laatste heb ik weinig trek.

 Waar ik wel heel benieuwd naar ben, is, of dit ooit geëvalueerd gaat worden op een manier, dat conclusies consequenties hebben. Waar gehakt wordt vallen spaanders, maar ik heb toch het sterke vermoeden dat met regelmaat de verkeerde boom omgehakt is. Eén keer kan gebeuren, maar als het een regelmaat vertoont, is het beleid. Daar zijn mensen voor verantwoordelijk.

Niksen

 De hele dag niks zinnigs gedaan op de soep voor de lunch na en vooralsnog geen problemen daarmee. Ik kan het nog! Zinnig in de betekenis van noodzakelijk (koken) of het laten krimpen van een van de diverse lijsten. De honden uitlaten is een twijfelgeval. Bloggen valt niet onder het kopje 'zinnig'. De enige hobby naast het bezig zijn in de tuin, waar ik meestal zonder intern gemor aan kan toegeven. Start ik laat, zoals vandaag, dan ben ik gauw tot aan de lunch bezig met het blog.

 

 Een heel dagdeel dus, waar normaal gesproken anderhalfuur speling zit. Net genoeg om ergens mee aan de slag te gaan en de lunch voor gezien te houden. Daar heb ik weinig problemen mee en zeker nu niet. Het houdt de kilo's binnen de perken. Hoewel, die zitten niet zozeer in de maaltijden als in het resultaat van de bakkunsten. Leuke bezigheid als je zoals mijn moeder vijf opgroeiende kinderen heb, die het spul bijna uit de oven trekken voor het gaar is. 

 Hoewel Mariana de nare gewoonte heeft om de hele dag door iets te kauwen, is ze bepaald geen snoepkont. Cake, vlaai, koekjes, pudding, etc. is niet alleen qua productie maar ook qua consumptie vnl mijn verantwoordelijkheid met de ongewenste gevolgen vandien. Koken voor twee is al een kunst om niet drie dagen tot dezelfde hap veroordeeld te zijn. Bakken voor één of anderhalve persoon is feitelijk onmogelijk.

 Nu kan ik best één vlaai bakken ipv vijf, maar dan zit ik nog steeds met twaalf stukken en allemaal van dezelfde soort. Nog niet geprobeerd om een vlaai per kwart in delen. Zal met vers vruchten wel kunnen maar met rijst- of puddingvulling wordt het een stuk moeilijker. Tja, een buik of geen buik. Dat is de keuze.

Getalsmatig

 9882. Ik hou het maar ff bij. Meer vanwege het ongeloof over de omvang dan voor de administratie. Had ik het bij één bijdage per dag gehouden, was ik goed 27 jaar met het blog bezig geweest om te komen waar ik nu ben. Dat vind ik tijdspannes en hoeveelheden die wel bij elkaar passen. Dat het nu in 9 jaar voor elkaar komt, blijft onwerkelijk op me overkomen. Het zijn die kleine beetjes, die bij elkaar een fikse berg geven.

 Net zoiets als bijv. de hondenrondjes. Inmiddels iets van drie jaar met de dames. Zeg afgerond 1000 dagen maal 2 zijn 2000 wandelingen à gemiddeld 1,5 km, laat ik me niet rijk rekenen, kom je op 3000 km uit. Worden de dames, wat in de lijn der verwachting ligt, 15 dan praten we over iets van 16.000 km, dat is bijna de helft van de aardomtrek rond op de equator. Als je het vooraf bedenkt, werkt het eerder ontmoedigend dan als stimulans.

 Als je dat met ademhalingen of hartslagen op een gemiddeld mensenleven gaat bekijken dan wordt je, tenminste ik, daar ff stil vand. Gelukkig hoef je bij die dingen verder niet stil te staan. Het gaat normaliter letterlijk vanzelf. Dat is bij het schrijven van de blogbijdrages niet het geval, maar het kost ook weer geen bloed, zweet en tranen. Maar bijna 10K dus. En dan? Alsof ik niet al genoeg knopen door te hakken heb.

Ordenen!

 De daadkracht van gisteren heeft weekeinde. Ze zou zich nog kunnen bedenken. Je weet het maar nooit. Laat ze me eerst bedenken, waar ik het ontbijtkoekrecept gelaten heb. Niet om er direct mee aan de slag te gaan, maar om de ingrediënten allemaal in huis te hebben, voor het geval ik in de kerstweek vind, dat ik niet op een kilootje meer of minder hoef te letten. Waar Mariana traag maar gestaag de kilo's verliest, komen bij mij de verloren kilo's er weer aan. Verkeerde vorm van daadkracht.

 Ik kan wel weer het internet opgaan, de pagina vinden waarvandaan ik de keuze voor het recept gemaakt heb voor de koek, die ik gebakken heb, maar daarmee weet ik niet welke keuze ik toen gemaakt heb. Er staat geen vinkje bij het onderdeel wat me het meeste aansprak. Stom. En zoveel papieren slingeren er nieteens rond op het ogenblik. De keuken is aan de kant, de eetkamertafel vrij van papierzooi en vol met kerstattributen. De Pc-tafel is nog het aloude zooitje, maar overzichtelijk genoeg om te kunnen zien wat er de laatste tijd gedropt is en dat daar geen ontbijtkoekrecept bij zit.

 Ra, ra.

 Hebbes! Niks geen internet. Een Frans tijdschrift was de oorsprong. Niet zo raar dat ik geen papier kon vinden. Ik ga me nog eens een plakboek maken met de recepten, die ik gebruikt heb sinds mijn aankomst in Roemenië. Een stuk makkelijker dan al die boeken en tijdschriften, die ik nu onthouden moet. Wat van de websites komt is meestal al in plaklare printvorm in een mapje gestopt.

Daadkrachtig

 Goed gewerkt vandaag. Mezelf vrij gegeven na ook de verlate lunch nog verzorgd te hebben. Klinkt royaal, maar wat heb je dan in deze tijd van het jaar? Een uurtje of anderhalf voordat de dames duidelijk maken, dat mijn aandacht op hen gericht moet worden. Glibberen en glijden door de modder. Herfst is niet mijn jaargetijde. Zolang de bladeren nog aan de bomen zitten en hun kleurenpracht tentoon spreiden gaat het. Eenmaal kaal is er geen ruk aan. Enkel nattigheid.

 Mijn vrije middag dus vanavond maar verder genieten. Krant, bad, bed en misschien weet ik er nog wat tussen te persen. Als het maar geen prestatiedrang wordt. En dan zit de week er weer op. Nog ff en ik ga verzuchten, dat de tijd zo snel gaat. Laat ik het op een gebrek van verveling houden ondanks het feit, dat ik voor mijn gevoel erg weinig doe.

Gemis?

  Het is weer ff winter af. Terug naar de herfst. Is het feitelijk ook nog. Grootste deel van de nacht geregend. Zompige zooi buiten. Al dat water op een deels nog bevroren ondergrond. De dames netjes aan de lijn gehouden en mijn koffie dus vervolgens in alle rust kunnen genieten. Dat nog niet geheel uitgenoten. Lust er zo nog wel eentje.

 De dag verkeert nog geheel in het ongewisse. De invulling dan. Het urenverloop gaat buiten mijn bemoeienis om. Voor het deel, waar ik me wel tegen aan kan bemoeien, ligt er nog steeds een lange lijst van mogelijkheden. Het merendeel banaliteiten. Kun je zoiets 'de waan van de dag' noemen? Het wil volgens mij maar steeds niet doordringen, dat ik in feite ben aangekomen, waar ik heen wilde. Waar mijn streven op gericht was zonder daar ooit verder invulling aan gegeven te hebben dan een vaag beeld van vrijheid. Een nw, rustig voortkabbelend leven, waarin alles afhangt van mijn eigen doen en laten.

 In feit klopt het wel, zeker als je 'alles' vervangt door 'het meeste'. Desondanks is er zoiets van 'Het is het (net) niet' zonder de vinger op dat net niete te kunnen leggen. Beetje moeilijk ook om met een nauwelijks vormgegeven wachtingspatroon te kunnen bepalen of aan je verwachtingen is voldaan.

 Ga je op vakantie met het verlangen naar noord-Afrikaanse sferen, wat dat ook moge wezen, kiest voor Algerije en eenmaal ter plekke vrg je je af of het niet eigenlijk Marokko, Tunesië of misschien Egypte had moeten zijn. Een vakantie kun je makkelijk overdoen. Met het leven zit dat gecompliceerder in elkaar. Bovendien is het maar de vrg of het schort aan het bereikte doel of aan het oorspronkelijke uitgangspunt. Leven ...

Week

 Vanochtend weer zo'n moment van tuinvertedering. Loop je langs de aardbeienplantjes, die het nog steeds goed doen maar toch ook uitzien alsof ze een heftige strijd leveren om hun voortbestaan, en je dan verheugen op het moment, dat je straks de rijpe vruchten kunt plukken.

Raak!

 D'r zijn van die uitspraken, die je zelf bedacht had willen hebben:

 

"Does your asshole get jealous of the shit that comes out of your mouth?"

Souveniers?

 Een beschuitblik, een stampotstamper en een blikken maatbekertje waarmee ooit de gewenste hoeveelheid koffie werd afgemeten. Naast nog wat ander spul de laatste tastbare herinneringen aan mijn tijd in het ouderlijke huis, toegestuurd door mijn zus. Vruchten van de boedelheisa na de dood van mijn moeder afgelopen zomer. Waar de dwarsliggende partij zich vnl beperkte tot de grote gebruiksvoorwerpen, heb ik, ondanks alle heisa waarmee het gepaard is gegaan, een paar pareltjes kunnen redden van het 2e handscircuit of de recycling.

 Ook bij de vorige boedelruiming, vanweg het verlaten van hun huis voor een flat met ouderenvoorzieningen en de vrijwel gelijktijdige dood van mijn vader, waren de meer betekenisvolle onderdelen veelal keukenspullen afgezien van een berg gereedschap van mijn vader, die ik nog steeds eens zou moet uitselecteren op bruikbaar en enkel van sentimentele waarde.

 Zo verzamel je, terwijl je zelf in feite op de drempel van de dood staat, spul wat na jou voor iemand meer enige betekenis heeft. Dan denk je weer, dat je eigenlijk de bezem door je eigen zooi moet halen en er niet een ander mee moet opzadelen. In dit geval Mariana die bijv. weinig kan met mijn boeken, cd's, gereedschap en al wat op papier of in digitale vorm is opgeslagen. Je komt, je gaat, maar zo leef je niet.

Optimisme

 Als ik met de honden door de tuin steek richting het riviertje schiet me momenteel met regelmaat de gedachte aan het komende tuinjaar door het hoofd. Ik verheug me erop en dat is een gevoel waar ik maar zelden 'last' van heb. Soms gaat dat verder en constateer ik tevreden, dat ik nog leef. Is eens een keer wat anders dan het aldoor oppoppende idee, dat het ieder moment afgelopen kan zijn. Een soort vertrouwen in het feit, dat ik de komende zomer ga meemaken. Een vreemd maar niet onaangenaam gevoel. Voorvreugde. Mag langzamerhand aan de voorbereiding beginnen.

Dags

 En ineens is het weer anders. Temperatuur boven nul en regen in de lucht. Kijk, dan weet Weeronline wel waar ze over praten. Vooralsnog blijft het bij loodgrijze lucht. Doe mij de blauwe maar van de afgelopen dagen. Gelukkig hoeft niks buiten, dus het maakt me wat dat betreft weinig uit. Het is puur voor de esthetiek. De afwas zal er verder niet onder lijden.

 Tijd om de keuken te bevrijden van al die verhuisdozen waar het kerstspul uit gekomen is. Ga ik nou nog iets met de kribbe doen of niet? Het idee is me alweer bijna ontschoten. Die dozen staan nog op zolder. Ik denk het niet. Als je zolang ergens over dubt, kun je het meestal beter laten zitten.

 Benieuwd waar ik me vandaag verder mee ga verrassen en òf ik me ergens mee ga verrassen. Voor hetzelfde geld eindig ik in mijn truck en laat de uren aan me voorbij trekken. Lijkt me zonde en het is goed omdat vooraf te beseffen.

Dwarsigheid

 Ondankbare teven, dat zijn het! Geen van de drie dames voelde zich vanochtend geroepen om mee terug thuis te komen. En nog willen ze niet. Je zou ze dan het liefst ik weet niet wat willen doen, maar alles wat je kunt is wachten. Er achteraan lopen heeft geen zin. Roepen werkt muv de laatste 10-20 mtr naar binnen. Komen ze de binnenplaats op lopen ze net zo hard weer weg. Grrr. Ik snap hun lol wel, zij mijn ergernis duidelijk minder.

 Ze kunnen een voorbeeld nemen aan Peppie de teckel of Bobby de herderachtige. De eerste was al voor mij binnen en Bobby gaf gehoor aan de roep van de rammelende voerbak. Beide honden heb ik niks aangeleerd, hebben zich uit zichzelf aan mijn gewoontes aangepast. Bij de dames werkt het eerder omgekeerd. Jeugdigheid? Karakter? Hoe peuter je hen aan hun verstand dat ze volgzamer moeten zijn?

Hapering

 Het normaal zeer geoliede Italiaanse ritme hapert en dat met systeem. Dat is al eens een keer eerder gebeurd. In de plaats van het normale ritme van om de andere dag wordt het interval bij iedere afwezigheid met een dag verleng: 2, 3, 4 dagen tussenruimte. Ik kan me niet meer herinneren hoe groot het interval de vorige keer is geworden, maar minstens 7 dagen. Het leek me toen en ook nu een soort ontwenningsmechanisme. Wat op een mens als drijvende kracht zou wijzen, een programmagedreven bot lijkt me daar geen behoefte aan te hebben. En wat het nou is, daar ben ik nooit met mezelf uitgekomen.

 

 Een voorbereiding op wat binnenkort mogelijk gaat gebeuren? We hebben nog ruim 100-120 blogbijdrages te gaan voor het zover is. Zie dat in 2020 niet meer gebeuren. De knoop zal in januari doorgehakt moeten worden. Mag natuurlijk eerder, als het alternatief duidelijk is of duidelijk is, dat er geen alternatief komt, wat me stug lijkt.

 Ook zoiets waar ik me toe moet aanzetten. Na de laatste brainstorm op het blog, ben ik de hele toestand in feite weer vergeten. Niet dat het moment er aan komt, maar wat ik als nwe invulling zou willen. Toch maar aan de lijstjes?

Strikter?

 Welke kant gaat het op? Het hangt nu al een tijdje in het midden. Niet goed, niet slecht. Soms denk ik "Laat dat ook maar ff zo" om me niet veel later sloom en stuurloos te voelen. Het aanpakken van een grote klus zie ik niet zitten met de feestdagen voor de boeg. Daar kan het niet in zitten. Maar ook zonder grote klussen is er meer dan voldoende te doen en beperk ik me tot het strikt noodzakelijke. Ik doe bijv. niet wat allang gedaan had kunnen worden en hoe minder je doet, hoe meer dat opvalt.

 

 Die zelfbeperking is nieteens zo bewust. Het is meer dat wat terugblikkend iedere dag weer opvalt. 'To do'- lijstjes maken gaat me te ver. Alles maar laten waaien is anderzijds misschien toch niet zo'n goed idee. Ik gun me blijkbaar geen kerstvakantie.

Geklooi

 Het is allemaal gerommel in de marge, maar het moet ook gebeuren. Van die kleine klusjes die  verhoudingsgewijs veel tijdkosten. Kerstboomvoet op maat maken voor de standaard. Het ding in de standaard vastzetten, naar binnen brengen en op de gewenste plek neerzetten. Geintje heeft bijna twee uur gekost. Over het ophangen van de lichtjes zal ik het maar niet hebben. Vooral als je dan ook nog een kabel doorknipt. Maar we zijn onderweg. Morgen de binnenplaats en de boel op het lichtnet aansluiten.

 

 En weer een snoer met weet ik hoeveel ledjes, dat het ineens niet meer doet. Kan me niet voorstellen, dat al die ledjes het gezamelijk voor gezien houden. De adapter dus weer. Maar meer dan het hele zooitje wegflikkeren kun je er niet mee, tenminste ik niet. Vorig jaar een systeem gezien, dat uit modules bestond met een aparte adapter. Toen niks mee gedaan en dit jaar was dat aanbod te beperkt om interessant te zijn. Misschien volgend jaar. 

 De zwakke plek van dat systeem zal de beschikbaarheid zijn door de jaren heen. Dat is het grote nadeel van hypermarchés en bouwmarkten à la Hornbach. Wat het ene jaar aangeboden wordt, keert niet noodzakelijkerwijs terug in het aanbod van het jaar erop. Continuïteit moet je in dat soort tenten ruim nemen. Ongetwijfeld kerstverlichting maar andere producent, ander connectoren, etc. Besloten om het nog maar een jaartje met de steeds minder omvangrijke gevelversieringen te doen.