Met de kast in de slaapkamer en het vandaag gemaakte Cd-rek (Ja ja!!) kan de blik langzaam richting de eigen kamer gedraaid worden. Iets bedenken voor de boeken. Iets simpels. Iets functioneels. Iets dat opvalt door eenvoud. En het oog geen pijn doet. Iets met planken. Ben alleen nog niet uit de draagconstructie. Liefst niks in de muur. Veranderbaar qua samenstelling (Hoor mij....). En iets speels. Geen dodelijk saaie oplijning van boekruggen.
Het is het moment om van het gedachtenspel over te schakelen naar pen en papier. Concretiseren, Zien wat kan. Zien wat oogt.
Blij dat de machinerie min of meer in beweging is gekomen. Eind augustus heb ik mezelf als limiet gesteld. Toch weer die zelfopgelegde deadline. Zonder druk op de ketel werkt het (te) weinig voorspelbaar.
donderdag 30 juni 2016
Verkasten
Eerst hoor je niks, tenzij je er zelf achteraan rent en vervolgens staan ze onaangekondigd voor je deur. Niks geen plaats gemaakt, niet schoongemaakt, bezig met anderen zaken, etc. Allemaal zo lekker handig. Het is natuurlijk prettig, dat die kast er is, maar op deze manier levert het ook problemen op, die niet nodig waren geweest.
Helaas was daar de kous niet mee af. Na het uitpakken van een forse stapel kartonverpakkingen kwam de vraag op welke manier het spul gemonteerd moest worden. Het was volgens de installateurs wel erg veel spul. Die lui zijn dus op weg gestuurd zonder tekening van het eindresultaat. Hadden we het net over handig?
Vragen kon natuurlijk geen kwaad, maar ook zonder zoeken wist ik, dat ik nooit een kopie van de compositie heb gehad. Via kantoor/winkel kon een enigszins herkenbaar beeld op de telefoon getoverd worden. Gelukkig klopte het plaatje aardig met mijn herinnering. Aan de slag dus.
Naarmate het ineenklikken vorderde kreeg de gefineerde spanplaat constructie meer en meer stevigheid. Gelukkig maar, want je betaalt een buitensporige hoeveelheid geld voor de bijeen geperste houtsnippers. Maar we waren er nog niet. Na ettelijke uren werk bleek toch nog iets niet te kloppen. Een onderdeel van de kastvulling zat er niet bij, tenminste niet op de bedoelde wijze. Waarschijnlijk maakt het gewoon geen deel uit van het aanbod. Hoewel, het stond wel op de computertekening. Dus misschien 'op' of zo. Maar hoe het ook zij, het is in elk geval geen aanleiding geweest om het ff te melden. Daarvoor heb ik nu wat andere onderdelen waar ik weinig, eigenlijk niks mee kan. Hoeveel van dit soort zaken moet ik nog meemaken, voordat ik me betrap op iets van gewenning??
Helaas was daar de kous niet mee af. Na het uitpakken van een forse stapel kartonverpakkingen kwam de vraag op welke manier het spul gemonteerd moest worden. Het was volgens de installateurs wel erg veel spul. Die lui zijn dus op weg gestuurd zonder tekening van het eindresultaat. Hadden we het net over handig?
Vragen kon natuurlijk geen kwaad, maar ook zonder zoeken wist ik, dat ik nooit een kopie van de compositie heb gehad. Via kantoor/winkel kon een enigszins herkenbaar beeld op de telefoon getoverd worden. Gelukkig klopte het plaatje aardig met mijn herinnering. Aan de slag dus.
Naarmate het ineenklikken vorderde kreeg de gefineerde spanplaat constructie meer en meer stevigheid. Gelukkig maar, want je betaalt een buitensporige hoeveelheid geld voor de bijeen geperste houtsnippers. Maar we waren er nog niet. Na ettelijke uren werk bleek toch nog iets niet te kloppen. Een onderdeel van de kastvulling zat er niet bij, tenminste niet op de bedoelde wijze. Waarschijnlijk maakt het gewoon geen deel uit van het aanbod. Hoewel, het stond wel op de computertekening. Dus misschien 'op' of zo. Maar hoe het ook zij, het is in elk geval geen aanleiding geweest om het ff te melden. Daarvoor heb ik nu wat andere onderdelen waar ik weinig, eigenlijk niks mee kan. Hoeveel van dit soort zaken moet ik nog meemaken, voordat ik me betrap op iets van gewenning??
Eindfase
Weet sinds gisteren nog steeds niet of ik moet lachen of huilen. Als je zo blind vaart op codes dan kijk je toch 25x om er zeker van te zijn, dat de cijfercombi klopt. En 2x4 cijfers is geen chassisnummercombi van letters en cijfers of een IBANcode als je geld overmaakt. Vergissen is menselijk, maar dit is oerstom, erg onprofessioneel èn, wat het ergste is, niet in een dag of wat verholpen. Weer wachten dus. Mijn favoriete bezigheid.
Gelukkig betreft het enkel de ombouw. Onderstel en matras kunnen geleverd worden. En dan mag er straks helemaal niks meer verkeerd gaan, want een mndnlang beslapen matras is niet meer in te ruilen. Blijft spelen met vuur, dus. Dat risico ga ik nemen. Eindelijk van de bedbank af. Meer dan een jaar op geslapen. Mijn rug moet terug om wennen aan een goede ondergrond.
Hèt grote pluspunt, ondanks alles. Het finale moment is kortom nakende. Hooguit nog een week en het is eindelijk mogelijk om 24 uur per dag met alle bijbehorende normale handelingen en bezigheden hier ter plekke te verblijven. Geen heen en weer gedoe meer. Geen moeder of ander volk dat op onchristelijke tijden onder aan de trap staat te roepen. Geen discrepantie meer tussen bed en bad. Slapen in een goed èn ruim bed. Wakker worden in eigen omgeving. Toileteren in eigen badkamer. Ontbijt uit eigen keuken. De wereld de wereld kunnen laten, totdat je ervoor kiest, er binnen te stappen. Daar kan zelfs in 5-sterren kamer in een hotel niet tegenop, tenzij er een privé zwembad op je balconterras ligt.
Gelukkig betreft het enkel de ombouw. Onderstel en matras kunnen geleverd worden. En dan mag er straks helemaal niks meer verkeerd gaan, want een mndnlang beslapen matras is niet meer in te ruilen. Blijft spelen met vuur, dus. Dat risico ga ik nemen. Eindelijk van de bedbank af. Meer dan een jaar op geslapen. Mijn rug moet terug om wennen aan een goede ondergrond.
Hèt grote pluspunt, ondanks alles. Het finale moment is kortom nakende. Hooguit nog een week en het is eindelijk mogelijk om 24 uur per dag met alle bijbehorende normale handelingen en bezigheden hier ter plekke te verblijven. Geen heen en weer gedoe meer. Geen moeder of ander volk dat op onchristelijke tijden onder aan de trap staat te roepen. Geen discrepantie meer tussen bed en bad. Slapen in een goed èn ruim bed. Wakker worden in eigen omgeving. Toileteren in eigen badkamer. Ontbijt uit eigen keuken. De wereld de wereld kunnen laten, totdat je ervoor kiest, er binnen te stappen. Daar kan zelfs in 5-sterren kamer in een hotel niet tegenop, tenzij er een privé zwembad op je balconterras ligt.
woensdag 29 juni 2016
Nachtrust
Ik wist het. Ik wist het. Ik wist het. Geen bed dus. Tenminste niet het goede bed. Onwaarschijnlijk maar waar: na 5 ipv 3 mndn wachten een bed dat we niet besteld hebben!!! Het is bijna een kunst om het voor elkaar te krijgen.
Na de weigering om te betalen voor ik het eindresultaat had gezien en dan mn of het allemaal zoals beloofd in elkaar past, overeengekomen om in de winkel de boel te controleren. De berg dozen was imponerend. Men hanteerde de boel bijna met overdreven voorzichtigheid. Zag allemaal veelbelovend uit. Geen argwaan. Totdat de montagetekening te voorschijn kwam. Het bed op die tekening had niks van het bed dat ooit besteld was. Maar misschien was de montagetekening een soort standaard en niet specifiek bedgericht. Het te voorschijn halen van het voetenend ivm de breedte logenstrafte die gedachte.
Mooi dat de afmetingen geen probleem waren, maar dit was gewoon niet het bestelde bed. Voor de zekerheid nog ff naar het hoofdeind gekeken en ja dus, absoluut verkeerd en bovendien goed fout.
Wat nu? Het afdelingshoofd leek het allemaal wenig te interesseren. De man die direct bij de verkoop betrokken is geweest, pretendeerde meer kwaadheid om de stomme blunder, die schijnbaar gemaakt was. Natuurlijk wilden ze eigenlijk, dat ik de fout niet zo'n probleem zou vinden. Dat plezier kon ik hen echter niet doen.
Vervolgens was het nog maar de vraag of het gewenste bed nog geproduceerd werd..... V&D maniertjes. Vooral niet gereageerd. Is niet mijn probleem tenslotte. Acht cijfers juist kunnen invullen vereist volgens mij geen universitaire opleiding. Een erg stomme fout dus en blijkbaar geen enkel controle-mechanisme ingebouwd. Bijv. een foto gekoppeld aan de bestelcode.
Dat wordt dus weer minimaal 3 mndn wachten en zien of dan verrassingen uitblijven. Ja, Nee, zij waren niet zomaar een bedrijf. Wij konden rustig alles betalen. Het zou helemaal goed komen .... met een compleet onbesteld bed!!
Na de weigering om te betalen voor ik het eindresultaat had gezien en dan mn of het allemaal zoals beloofd in elkaar past, overeengekomen om in de winkel de boel te controleren. De berg dozen was imponerend. Men hanteerde de boel bijna met overdreven voorzichtigheid. Zag allemaal veelbelovend uit. Geen argwaan. Totdat de montagetekening te voorschijn kwam. Het bed op die tekening had niks van het bed dat ooit besteld was. Maar misschien was de montagetekening een soort standaard en niet specifiek bedgericht. Het te voorschijn halen van het voetenend ivm de breedte logenstrafte die gedachte.
Mooi dat de afmetingen geen probleem waren, maar dit was gewoon niet het bestelde bed. Voor de zekerheid nog ff naar het hoofdeind gekeken en ja dus, absoluut verkeerd en bovendien goed fout.
Wat nu? Het afdelingshoofd leek het allemaal wenig te interesseren. De man die direct bij de verkoop betrokken is geweest, pretendeerde meer kwaadheid om de stomme blunder, die schijnbaar gemaakt was. Natuurlijk wilden ze eigenlijk, dat ik de fout niet zo'n probleem zou vinden. Dat plezier kon ik hen echter niet doen.
Vervolgens was het nog maar de vraag of het gewenste bed nog geproduceerd werd..... V&D maniertjes. Vooral niet gereageerd. Is niet mijn probleem tenslotte. Acht cijfers juist kunnen invullen vereist volgens mij geen universitaire opleiding. Een erg stomme fout dus en blijkbaar geen enkel controle-mechanisme ingebouwd. Bijv. een foto gekoppeld aan de bestelcode.
Dat wordt dus weer minimaal 3 mndn wachten en zien of dan verrassingen uitblijven. Ja, Nee, zij waren niet zomaar een bedrijf. Wij konden rustig alles betalen. Het zou helemaal goed komen .... met een compleet onbesteld bed!!
Nostalgia
Voor het eerst sinds mijn vertrek, eind maart 2015, staat Frankrijk bovenaan in het lijstje van de bezoekers. De Franse pageviews ware ooit vnl de mijne net als de Roemeense dat nu zijn, omdat Google zijn belofte niet waar maakt om je eigen activiteit niet mee te nemen in de statistieken. Een nieuwe fan erbij? Of een of andere verdwaalde robot? Of de Franse geheime dienst vanwege een niet al te positieve opstelling naar de EU toe? Had ik niet genoeg andere dingen aan mijn kop, dan zou ik mijn fantasie de vrije loop laten.
Frankrijk .... Wanneer zal de laatste band doorgesneden worden? Belastingen, makelaar, nutsbedrijven, bank, overdracht .... Er slingeren nog de nodige losse eindjes. De eerste keer op ouderwetse wijze onbekommerd op een Franse terras genieten van een pastiche. Wanneer? 2017? 2018? En als, dan zal dat geen Limoges, Brive of Périgueux worden, eerder Toulouse, Parijs of om eens wat nieuws te doen: Marseille. En van de grote drie, die 15 jaar mijn bestaan hebben afgebakend, komt alleen Périgueux in aanmerking voor een bezoekje. Die plek is nooit helemaal vereenzelvigd met het Franse avontuur. Is altijd apart gebleven, een ontsnappingsplek voorals de grootte van LpM beklemde. Een soort mini-Maastricht.
Nog zo'n plek die los staat van de omringende geschiedenis, ditmaal mijn jeugdjaren in de oostelijke mijnstreek. Een plek waar ik niet bepaald terugkeer vanwege warme sentimenten. Het is dat de rest van ons gezin er is blijven hangen en mijn moeder nog leeft. Zuid-Limburg is (nog steeds) interessant beneden de lijn Vaals-Valkenburg-Maastricht. En dan Heerlen tov Maastricht, zoiets als Enschede tov Amsterdam of Limoges tov Parijs.
Frankrijk .... Wanneer zal de laatste band doorgesneden worden? Belastingen, makelaar, nutsbedrijven, bank, overdracht .... Er slingeren nog de nodige losse eindjes. De eerste keer op ouderwetse wijze onbekommerd op een Franse terras genieten van een pastiche. Wanneer? 2017? 2018? En als, dan zal dat geen Limoges, Brive of Périgueux worden, eerder Toulouse, Parijs of om eens wat nieuws te doen: Marseille. En van de grote drie, die 15 jaar mijn bestaan hebben afgebakend, komt alleen Périgueux in aanmerking voor een bezoekje. Die plek is nooit helemaal vereenzelvigd met het Franse avontuur. Is altijd apart gebleven, een ontsnappingsplek voorals de grootte van LpM beklemde. Een soort mini-Maastricht.
Nog zo'n plek die los staat van de omringende geschiedenis, ditmaal mijn jeugdjaren in de oostelijke mijnstreek. Een plek waar ik niet bepaald terugkeer vanwege warme sentimenten. Het is dat de rest van ons gezin er is blijven hangen en mijn moeder nog leeft. Zuid-Limburg is (nog steeds) interessant beneden de lijn Vaals-Valkenburg-Maastricht. En dan Heerlen tov Maastricht, zoiets als Enschede tov Amsterdam of Limoges tov Parijs.
dinsdag 28 juni 2016
Zandstrooien
Gehad voor vandaag. Van alle kanten, die het vandaag op kon gaan werd het voldoening en daarna ontevredenheid. Eu-moe en ook moe van mezelf. Minder dan van de Eu, maar toch. Straks nog een beetje na-sudderen tussen de lakens en morgen .... Morgen is weer een dag en daar ga ik me nu niet mee bezig houden. Als ik nog iets ga doen, is het deze dag laten bezinken. Wie weet, wat dat nog gaat opleveren. Maar zeker is, dat het stokje daarna aan dromenland wordt gegeven. Daar gaat er ongetwijfeld weer iets 'mooi's' van gecomponeerd worden. Geen touw aan vast te knopen, maar dat was het aan vandaag ook niet, als ik eerlijk ben.
Ontbreken
Ergerlijk is het, als je lekker opgang bent gekomen en zowaar van de ene naar de andere klus weet te switchen en dan bij al het gereedschap, dat je hebt, niet die ene houtboor zit, die je nodig hebt om je idee netjes vorm te geven. Nog naar het buurstadje gereden, maar ook daar niks bruikbaars in het aanbod. Gelukkig moet ik morgen naar een echte stad en kunnen we daarna weer verder. Geen gat van dagen laten vallen. Ik kan niet garanderen, dat ik de smaak van het bezig zijn, zolang weet vast te houden.
Echt jammer. Ondertussen ogen de boekenrekken alsof ze er altijd hebben gezeten. Mooi gevoel is dat. Een grotere voldoening van mijn werk is moeilijk denkbaar. Het geeft wat ik vaak mis: stimulans. En dan tussen al die 125 verschillende boren niet die ene gewenste hebben. Het is als met schroeven, moeren en andere ijzerwaar. Ik heb er kilo's van in vele soorten en maten, maar als ik iets zoek, wat ik persé nodig heb, zit het er vaak niet tussen.
De middag heeft me iets ongeduldigs gegeven. Het Cd-rek had klaar kunnen zijn. Zoals vaker, eenmaal bezig wil je alles gisteren gedaan hebben. Die neiging kan ik inmiddels aardig in gewenstere banen leiden, maar het is prettig dat ie er is. Het zou zo een allesveranderende week kunnen worden. Zou. Kunnen. En ik zou er niks op tegen hebben.
Echt jammer. Ondertussen ogen de boekenrekken alsof ze er altijd hebben gezeten. Mooi gevoel is dat. Een grotere voldoening van mijn werk is moeilijk denkbaar. Het geeft wat ik vaak mis: stimulans. En dan tussen al die 125 verschillende boren niet die ene gewenste hebben. Het is als met schroeven, moeren en andere ijzerwaar. Ik heb er kilo's van in vele soorten en maten, maar als ik iets zoek, wat ik persé nodig heb, zit het er vaak niet tussen.
De middag heeft me iets ongeduldigs gegeven. Het Cd-rek had klaar kunnen zijn. Zoals vaker, eenmaal bezig wil je alles gisteren gedaan hebben. Die neiging kan ik inmiddels aardig in gewenstere banen leiden, maar het is prettig dat ie er is. Het zou zo een allesveranderende week kunnen worden. Zou. Kunnen. En ik zou er niks op tegen hebben.
Voortgankelijk
Europa ff aan de kant gezet en me met de inbouwboekkasten in de keuken bezig gehouden. Klus is in principe geklaard. Minder ruimte gerealiseerd dan ik me bedacht had. Of moet ik zeggen meer kookboeken dan ingeschat? Maakt niet uit. Eindelijk weer een paar dozen definitief de deur uit. Dat is wat telt. De blik kan nou richting de aanstaande werkkamer cq. mijn persoonlijk rommelhok. En dan bedoel ik niet de gereedschapsopslag.
Cd's en boeken moeten een overzichtelijke en vooral compacte plek krijgen. Wordt weer zoeken naar de optimaalmogelijke functionele vormgeving zonder het oog daarbij te passeren. Zien of ik gerealiseerd krijg, wat ik me in de afgelopen maanden bij elkaar heb bedacht. Een twintigtal dozen en een aantal strekkkende meters reeds uitgepakte boeken moet een plek krijgen, zonder dat het de ruimte iets van een opslag geeft. Natuurijk een werktafel, de computerzooi die kant op, maar ook iets om in weg te zakken met een goed boek.
Zo heb je het een nauwelijks afgerond, ben je alweer bezig met het volgende projectje. Helaas zie ik anderen niet doen en/of niet goed genoeg doen, wat ik in mijn hoofd heb. Het casco-werk aan het logeerhuisje is goed dat het uitbesteed is. Dingen als afwerking en inrichting ga ik meer nog dan in het woonhuis naar mezelf toe trekken. Kost tijd, oppeppen van de motivatie, energie en ook ergernis. Maar beter aan mezelf ergeren dan aan anderen.
Cd's en boeken moeten een overzichtelijke en vooral compacte plek krijgen. Wordt weer zoeken naar de optimaalmogelijke functionele vormgeving zonder het oog daarbij te passeren. Zien of ik gerealiseerd krijg, wat ik me in de afgelopen maanden bij elkaar heb bedacht. Een twintigtal dozen en een aantal strekkkende meters reeds uitgepakte boeken moet een plek krijgen, zonder dat het de ruimte iets van een opslag geeft. Natuurijk een werktafel, de computerzooi die kant op, maar ook iets om in weg te zakken met een goed boek.
Zo heb je het een nauwelijks afgerond, ben je alweer bezig met het volgende projectje. Helaas zie ik anderen niet doen en/of niet goed genoeg doen, wat ik in mijn hoofd heb. Het casco-werk aan het logeerhuisje is goed dat het uitbesteed is. Dingen als afwerking en inrichting ga ik meer nog dan in het woonhuis naar mezelf toe trekken. Kost tijd, oppeppen van de motivatie, energie en ook ergernis. Maar beter aan mezelf ergeren dan aan anderen.
Europaliteit
Genoeg EU voor het moment? Ik denk, dat de achterblijvers hun posities hebben ingenomen en daarbij blijk geven van een totaal gebrek aan inzicht of zelfs gebrek aan behoefte aan inzicht in de werkelijke oorzaken, laat staan er iets aan willen doen, zouden ze al de capaciteiten hebben om iets dergelijks voor elkaar te boksen. Het is als overal en altijd bij alles. Met de mond belijden is iets totaal anders dan in praktijk doen. Daarbij staat iedereen natuurlijk alles vrij, zolang het maar in het gewenste straatje past. Een straatje dat in dit geval allang losgezongen is van de werkelijkheid.
Wie heeft er meer 'gelijk'? Een paar overbetaalde technocraten in Brussel, die elkaar zo goed als onderling benoemd hebben, of de honderden miljoenen inwoners van de landen van Europa, die meer en meer moeite hebben om te slikken wat hun in de strot gedouwd wordt? Mensen die itt het Europese politieke neusje van de zalm nog met beide benen in de realiteit staan en simpelweg aan den lijve ondervinden wat buiten de realiteit in Brussel wordt bekokstoofd.
Ieder mens maakt, volgens mij, in zijn of haar leven het moment mee, dat het niet gewaardeerd wordt, als je je inzet voor een ander onder het motto "dat je het beter weet". Ouderen worden op hun nummer gezet door kinderen, relaties breken, bedrijven gaan ten onder, etc. Hoe is het dan mogelijk, dat een paar handenvol omhooggevallen politieke minkukels in Brussel denkt te weten wat het beste is voor 500 miljoen mensen?? Dat is meer dan arrogant, meer dan wereldvreemd. 'Grootheidswaan' komt in de buurt. Zo'n eigenschap waarvan meer voorbeelden in de geschiedenis te vinden zijn, dat het fout ipv goed gaat.
Wie heeft er meer 'gelijk'? Een paar overbetaalde technocraten in Brussel, die elkaar zo goed als onderling benoemd hebben, of de honderden miljoenen inwoners van de landen van Europa, die meer en meer moeite hebben om te slikken wat hun in de strot gedouwd wordt? Mensen die itt het Europese politieke neusje van de zalm nog met beide benen in de realiteit staan en simpelweg aan den lijve ondervinden wat buiten de realiteit in Brussel wordt bekokstoofd.
Ieder mens maakt, volgens mij, in zijn of haar leven het moment mee, dat het niet gewaardeerd wordt, als je je inzet voor een ander onder het motto "dat je het beter weet". Ouderen worden op hun nummer gezet door kinderen, relaties breken, bedrijven gaan ten onder, etc. Hoe is het dan mogelijk, dat een paar handenvol omhooggevallen politieke minkukels in Brussel denkt te weten wat het beste is voor 500 miljoen mensen?? Dat is meer dan arrogant, meer dan wereldvreemd. 'Grootheidswaan' komt in de buurt. Zo'n eigenschap waarvan meer voorbeelden in de geschiedenis te vinden zijn, dat het fout ipv goed gaat.
Europa_06
European SUPERSTATE to be unveiled
EU nations 'to be morphed into one' post-Brexit EUROPEAN political chiefs are to take advantage of Brexit by unveiling their long-held plan to morph the continent’s countries into one GIANT SUPERSTATE, it has emerged today.
(By Nick Gutteridge, Express, 27-06-2016)
The foreign ministers of France and Germany are due to reveal a blueprint to effectively do away with individual member states in what is being described as an “ultimatum”.
Under the radical proposals EU countries will lose the right to have their own army, criminal law, taxation system or central bank, with all those powers being transferred to Brussels.
Controversially member states would also lose what few controls they have left over their own borders, including the procedure for admitting and relocating refugees.
The plot has sparked fury and panic in Poland - a traditional ally of Britain in the fight against federalism - after being leaked to Polish news channel TVP Info.
The public broadcaster reports that the bombshell proposal will be presented to a meeting of the Visegrad group of countries - made up of Poland, the Czech Republic, Hungary and Slovakia - by German Foreign Minister Frank-Walter Steinmeier later today.
Excerpts of the nine-page report were published today as the leaders of Germany, France and Italy met in Berlin for Brexit crisis talks.
In the preamble to the text the two ministers write: "Our countries share a common destiny and a common set of values ??that give rise to an even closer union between our citizens. We will therefore strive for a political union in Europe and invite the next Europeans to participate in this venture."
The revelations come just days after Britain shook the Brussels establishment by voting to leave the European Union in a move some have predicted could leave to the break-up of the EU.
A number of member states are deeply unhappy about the creeping federalism of the European project with anti-EU sentiments running high in eastern Europe, Scandinavia and France.
Responding to the plot Polish Foreign Minister Witold Waszczykowski raged: "This is not a good solution, of course, because from the time the EU was invented a lot has changed.
“The mood in European societies is different. Europe and our voters do not want to give the Union over into the hands of technocrats.
“Therefore, I want to talk about this, whether this really is the right recipe right now in the context of a Brexit."
There are deep divides at the heart of the EU at the moment over how to proceed with the project in light of the Brexit vote.
Some figures have cautioned against trying to force through further political integration, warning that to do so against the wishes of the European people will only fuel further Eurosceptic feeling.
A few weeks before the Brexit vote European Council president Donald Tusk warned that European citizens did not share the enthusiasm of some of their leaders for “a utopia of Europe without conflicting interests and ambitions, a utopia of Europe imposing its own values on the external world, a utopia of Euro-Asian unity”.
He added: “Increasingly louder are those who question the very principle of a united Europe. The spectre of a break-up is haunting Europe and a vision of a federation doesn’t seem to me to be the best answer to it.”
His view was backed up by the leader of the eurozone countries, Dutch politician Jerome Dijsselbloem, who added: “In the eurozone some are pushing for a completion of the monetary union by creating a full political union, a euro area economic government or even a euro budget… to me it is obvious.
“We need to strengthen what we have and finish it, but let’s not build more extensions to the European house while it is so unstable.”
Meanwhile Lorenzo Condign, the former director general of Italy’s treasury, has said it is nearly impossible to see Europe opting for more integration at such a time of upheaval.
He said: “It seems difficult to imagine that the rest of the EU will close ranks and move in the direction of greater integration quickly. Simply, there is no political will.”
“Indeed, the risk is exactly the opposite - namely that centrifugal forces will prevail and make integration even more difficult.”
But others see the Brexit vote as an opportunity to push ahead with the European elite’s long-cherished dream of creating a United States of Europe.
Spain’s foreign minister Jose Manuel Garcia-Margallo has called for “more Europe” whilst Italy’s finance minister, Carlo Padoan, is advocating a common budget for the eurozone states.
And Emmanuel Macron, France’s economy minister, wants to go even further and set up a common eurozone treasury which would oversee the permanent transfer of funds from wealthier northern Europe to shore up Mediterranean economies.
EU nations 'to be morphed into one' post-Brexit EUROPEAN political chiefs are to take advantage of Brexit by unveiling their long-held plan to morph the continent’s countries into one GIANT SUPERSTATE, it has emerged today.
(By Nick Gutteridge, Express, 27-06-2016)
The foreign ministers of France and Germany are due to reveal a blueprint to effectively do away with individual member states in what is being described as an “ultimatum”.
Under the radical proposals EU countries will lose the right to have their own army, criminal law, taxation system or central bank, with all those powers being transferred to Brussels.
Controversially member states would also lose what few controls they have left over their own borders, including the procedure for admitting and relocating refugees.
The plot has sparked fury and panic in Poland - a traditional ally of Britain in the fight against federalism - after being leaked to Polish news channel TVP Info.
The public broadcaster reports that the bombshell proposal will be presented to a meeting of the Visegrad group of countries - made up of Poland, the Czech Republic, Hungary and Slovakia - by German Foreign Minister Frank-Walter Steinmeier later today.
Excerpts of the nine-page report were published today as the leaders of Germany, France and Italy met in Berlin for Brexit crisis talks.
In the preamble to the text the two ministers write: "Our countries share a common destiny and a common set of values ??that give rise to an even closer union between our citizens. We will therefore strive for a political union in Europe and invite the next Europeans to participate in this venture."
The revelations come just days after Britain shook the Brussels establishment by voting to leave the European Union in a move some have predicted could leave to the break-up of the EU.
A number of member states are deeply unhappy about the creeping federalism of the European project with anti-EU sentiments running high in eastern Europe, Scandinavia and France.
Responding to the plot Polish Foreign Minister Witold Waszczykowski raged: "This is not a good solution, of course, because from the time the EU was invented a lot has changed.
“The mood in European societies is different. Europe and our voters do not want to give the Union over into the hands of technocrats.
“Therefore, I want to talk about this, whether this really is the right recipe right now in the context of a Brexit."
There are deep divides at the heart of the EU at the moment over how to proceed with the project in light of the Brexit vote.
Some figures have cautioned against trying to force through further political integration, warning that to do so against the wishes of the European people will only fuel further Eurosceptic feeling.
A few weeks before the Brexit vote European Council president Donald Tusk warned that European citizens did not share the enthusiasm of some of their leaders for “a utopia of Europe without conflicting interests and ambitions, a utopia of Europe imposing its own values on the external world, a utopia of Euro-Asian unity”.
He added: “Increasingly louder are those who question the very principle of a united Europe. The spectre of a break-up is haunting Europe and a vision of a federation doesn’t seem to me to be the best answer to it.”
His view was backed up by the leader of the eurozone countries, Dutch politician Jerome Dijsselbloem, who added: “In the eurozone some are pushing for a completion of the monetary union by creating a full political union, a euro area economic government or even a euro budget… to me it is obvious.
“We need to strengthen what we have and finish it, but let’s not build more extensions to the European house while it is so unstable.”
Meanwhile Lorenzo Condign, the former director general of Italy’s treasury, has said it is nearly impossible to see Europe opting for more integration at such a time of upheaval.
He said: “It seems difficult to imagine that the rest of the EU will close ranks and move in the direction of greater integration quickly. Simply, there is no political will.”
“Indeed, the risk is exactly the opposite - namely that centrifugal forces will prevail and make integration even more difficult.”
But others see the Brexit vote as an opportunity to push ahead with the European elite’s long-cherished dream of creating a United States of Europe.
Spain’s foreign minister Jose Manuel Garcia-Margallo has called for “more Europe” whilst Italy’s finance minister, Carlo Padoan, is advocating a common budget for the eurozone states.
And Emmanuel Macron, France’s economy minister, wants to go even further and set up a common eurozone treasury which would oversee the permanent transfer of funds from wealthier northern Europe to shore up Mediterranean economies.
Oneigenlijk
Vervelend, die betaalmuren. Hebben kranten als NRC en de VK werkelijk het idee, als ik maar vaak genoeg tegen een gesloten deur aan loop, dat ik dan besluit om een betaald abonnement te nemen? Dan zitten ze goed fout. De kans is groter, dat ik op een gegeven moment de website helemaal niet meer bezoek. Als je iets op het internet plempt, moet je het vrij toegankelijk laten en anders niet doen of op z'n minst niet tonen, als je geen abonnement hebt. Irritaant gedoe. Bijna erger als al de complete zinloze reclame. Als eens opgevallen, dat al die onzin komt, nadat je ergens naar gezocht hebt? Kortom als mosterd na de maaltijd en dat wekenlang? Die Ad-blocker gaat er nog een keer komen, als ik weer de tijd en smaak van het werken met het internet heb gevonden.
Europa_05
Ff een oude koe:
Europa moet zichzelf opnieuw uitvinden
(Nu.nl, 16 mei 2014)
Het Europa van samenwerking, vrede en economische voorspoed spreekt nog maar weinig mensen aan. De vraag wat het gedeelde verhaal van Europa dan wel moet zijn, is inmiddels iets waar de Europese Commissie zich, ook in aanloop naar de verkiezingen op 22 mei, openlijk mee bezig houdt. Wat is het eigenlijk, Europa?
De Europese Unie heeft behoefte aan een nieuwe visie, stelde de voorzitter van de Europese Commissie, José Manuel Barroso, vorig jaar tijdens zijn jaarlijkse toespraak.
Niet omdat de oude waarden - vrede door samenwerking - niet meer van toepassing zijn, maar omdat de nieuwe generaties minder bekend zijn met het ontstaan van de Europese Unie.
Ook nieuwere eigenschappen van de Europese Unie spreken nu nog maar weinig mensen aan, zegt Cezary Lewanowicz, woordvoerder van Barroso.
"Gedeelde grenzen, in het buitenland studeren, een gemeenschappelijke munt zijn inmiddels vanzelfsprekend voor veel Europeanen. Het zijn geen ambities meer, maar verworvenheden."
Daarom heeft, volgens de Europese Commissie, het 'Europese project' een nieuwe interpretatie nodig; een nieuwe ambitie moet gevonden worden.
Speurtocht
Die wens van Barroso is inmiddels een project; er is nog geen duidelijk verhaal van Europa, maar wel een officiële speurtocht opgezet.
Als ondersteuning in die zoektocht heeft de voorzitter van de Europese Commissie een samenwerking gezocht met Europese intellectuelen, artiesten en politici, die de discussie over het gedeelde verhaal van Europa moeten gaan leiden.
De verklaring die zij hebben getekend definieert Europa als een 'state of mind'; een morele en politieke verantwoordelijkheid die gedeeld worden in het hele continent.
Imagoprobleem
Of die state of mind daadwerkelijk gedeeld wordt door alle Europeanen is nog maar de vraag; dat Europa niet leeft onder de Europeanen is gemakkelijk te zien in de statistieken.
Sinds de eerste directe verkiezingen voor het Europees Parlement in 1979 is de gemiddelde opkomst in elk verkiezingsjaar kleiner; een krappe 62 procent van de stemgerechtigde Europeanen ging vijfendertig jaar geleden naar de stembus, in 2009 lag dat percentage op 43.
In Nederland ligt het percentage meestal net iets onder het gemiddelde. Volgens recente schattingen zal de opkomst dit jaar ongeveer hetzelfde zijn als vijf jaar geleden.
Daarnaast heeft de EU een imagoprobleem. Hoewel de vrijheid om te reizen is nog altijd het meest genoemde kenmerk van de EU is, denkt ruim een kwart (27 procent) van de Europese bevolking bij de EU aan 'verspilling van geld'.
Waarden als 'culturele diversiteit' (19 procent), 'vrede' (25 procent) komen pas daarna, terwijl werkloosheid (19 procent) en bureaucratie (24 procent) het ook niet slecht doen, blijkt uit de laatste Eurobarometer van de Europese Commissie (pdf).
Stembus
'The new European Narrative', of het nieuwe verhaal voor Europa, moet de overkoepelende Europese gedachte en ambitie weer helder maken, en de Europese identiteit weer vinden. En daarmee moet uiteindelijk ook de Europese kiezer weer naar het stemhokje gebracht worden.
"Maar dat zal niet gaan lukken," zegt Claes de Vreese, hoogleraar politieke communicatie aan de Universiteit van Amsterdam en directeur van de Amsterdam School of Communications Research.
Wat volgens De Vreese wel zal helpen, is de 'politisering' van Europa; de kiezer moet echt iets te kiezen hebben. Dat is de afgelopen jaren wel verbeterd, ironisch genoeg mede dankzij de eurosceptische partijen, zegt hij. "Je kan je afvragen op het debat op de juiste toon wordt gevoerd, maar in eerste instantie moet er al een debat plaatsvinden. In die zin is Wilders een welkome speler op het toneel."
Eurokritiek
In de verklaring over het 'nieuwe Europese verhaal' verzetten de ondertekenaars zich tegen anti-Europese geluiden zoals extreem nationalisme en populisme.
Dat wil niet zeggen dat mensen die hun vraagtekens hebben bij de Europese Unie worden vergeten, zegt de woordvoerder van Barroso, Cezary Lewanowicz. Wel moet er met dat nieuwe Europese verhaal worden uitgelegd "waarom Europa er toe doet en waarom we nationalisme en populisme moeten bestrijden", aldus de verklaring, ondertekend door verscheidene Europese artiesten en wetenschappers.
De Europese Commissie behoort de belangen van de Europese Unie de behartigen. De kritische noot naar euroscepsis is dan ook niet gek, vindt De Vreese.
Conflict en duidelijke verschillen tussen partijen zorgen er desondanks voor dat mensen weten dat ze iets te kiezen hebben, aldus de hoogleraar. "Een paar jaar geleden heerste er vooral consensus tussen de partijen. Nu worden partijen gedwongen om een standpunt in te nemen, en te reageren op partijen als die van Wilders. De verschillen tussen de partijen zijn nu helderder."
Te groot
De Europese Unie bestaat inmiddels uit 28 lidstaten, moeilijk te vergelijken met de situatie van ruim vijftig jaar geleden. De Europese samenwerking lag toen een stuk verder op de achtergrond van het leven van de gemiddelde Europeaan.
"Europa is inmiddels zo groot, met zoveel verschillen, dat dat pan-Europese verhaal niet bestaat", zegt De Vreese. Het nieuwe Europese verhaal van Barroso dat Europa zou moeten verbinden, daar gelooft De Vreese dan ook niet in.
Europa moet volgens hem accepteren dat die verschillen bestaan, maar dat er wel Europese thema's zijn die op bepaalde momenten Europa kunnen verbinden, zoals bijvoorbeeld de aanpak van de economische crisis.
Er is wel ruimte voor een Europese identiteit naast de nationale, stelt de hoogleraar, maar die zal de nationale identiteit niet vervangen; Europeanen zullen zich vooral Nederlander, Deen of Italiaan blijven voelen.
Europa moet zichzelf opnieuw uitvinden
(Nu.nl, 16 mei 2014)
Het Europa van samenwerking, vrede en economische voorspoed spreekt nog maar weinig mensen aan. De vraag wat het gedeelde verhaal van Europa dan wel moet zijn, is inmiddels iets waar de Europese Commissie zich, ook in aanloop naar de verkiezingen op 22 mei, openlijk mee bezig houdt. Wat is het eigenlijk, Europa?
De Europese Unie heeft behoefte aan een nieuwe visie, stelde de voorzitter van de Europese Commissie, José Manuel Barroso, vorig jaar tijdens zijn jaarlijkse toespraak.
Niet omdat de oude waarden - vrede door samenwerking - niet meer van toepassing zijn, maar omdat de nieuwe generaties minder bekend zijn met het ontstaan van de Europese Unie.
Ook nieuwere eigenschappen van de Europese Unie spreken nu nog maar weinig mensen aan, zegt Cezary Lewanowicz, woordvoerder van Barroso.
"Gedeelde grenzen, in het buitenland studeren, een gemeenschappelijke munt zijn inmiddels vanzelfsprekend voor veel Europeanen. Het zijn geen ambities meer, maar verworvenheden."
Daarom heeft, volgens de Europese Commissie, het 'Europese project' een nieuwe interpretatie nodig; een nieuwe ambitie moet gevonden worden.
Speurtocht
Die wens van Barroso is inmiddels een project; er is nog geen duidelijk verhaal van Europa, maar wel een officiële speurtocht opgezet.
Als ondersteuning in die zoektocht heeft de voorzitter van de Europese Commissie een samenwerking gezocht met Europese intellectuelen, artiesten en politici, die de discussie over het gedeelde verhaal van Europa moeten gaan leiden.
De verklaring die zij hebben getekend definieert Europa als een 'state of mind'; een morele en politieke verantwoordelijkheid die gedeeld worden in het hele continent.
Imagoprobleem
Of die state of mind daadwerkelijk gedeeld wordt door alle Europeanen is nog maar de vraag; dat Europa niet leeft onder de Europeanen is gemakkelijk te zien in de statistieken.
Sinds de eerste directe verkiezingen voor het Europees Parlement in 1979 is de gemiddelde opkomst in elk verkiezingsjaar kleiner; een krappe 62 procent van de stemgerechtigde Europeanen ging vijfendertig jaar geleden naar de stembus, in 2009 lag dat percentage op 43.
In Nederland ligt het percentage meestal net iets onder het gemiddelde. Volgens recente schattingen zal de opkomst dit jaar ongeveer hetzelfde zijn als vijf jaar geleden.
Daarnaast heeft de EU een imagoprobleem. Hoewel de vrijheid om te reizen is nog altijd het meest genoemde kenmerk van de EU is, denkt ruim een kwart (27 procent) van de Europese bevolking bij de EU aan 'verspilling van geld'.
Waarden als 'culturele diversiteit' (19 procent), 'vrede' (25 procent) komen pas daarna, terwijl werkloosheid (19 procent) en bureaucratie (24 procent) het ook niet slecht doen, blijkt uit de laatste Eurobarometer van de Europese Commissie (pdf).
Stembus
'The new European Narrative', of het nieuwe verhaal voor Europa, moet de overkoepelende Europese gedachte en ambitie weer helder maken, en de Europese identiteit weer vinden. En daarmee moet uiteindelijk ook de Europese kiezer weer naar het stemhokje gebracht worden.
"Maar dat zal niet gaan lukken," zegt Claes de Vreese, hoogleraar politieke communicatie aan de Universiteit van Amsterdam en directeur van de Amsterdam School of Communications Research.
Wat volgens De Vreese wel zal helpen, is de 'politisering' van Europa; de kiezer moet echt iets te kiezen hebben. Dat is de afgelopen jaren wel verbeterd, ironisch genoeg mede dankzij de eurosceptische partijen, zegt hij. "Je kan je afvragen op het debat op de juiste toon wordt gevoerd, maar in eerste instantie moet er al een debat plaatsvinden. In die zin is Wilders een welkome speler op het toneel."
Eurokritiek
In de verklaring over het 'nieuwe Europese verhaal' verzetten de ondertekenaars zich tegen anti-Europese geluiden zoals extreem nationalisme en populisme.
Dat wil niet zeggen dat mensen die hun vraagtekens hebben bij de Europese Unie worden vergeten, zegt de woordvoerder van Barroso, Cezary Lewanowicz. Wel moet er met dat nieuwe Europese verhaal worden uitgelegd "waarom Europa er toe doet en waarom we nationalisme en populisme moeten bestrijden", aldus de verklaring, ondertekend door verscheidene Europese artiesten en wetenschappers.
De Europese Commissie behoort de belangen van de Europese Unie de behartigen. De kritische noot naar euroscepsis is dan ook niet gek, vindt De Vreese.
Conflict en duidelijke verschillen tussen partijen zorgen er desondanks voor dat mensen weten dat ze iets te kiezen hebben, aldus de hoogleraar. "Een paar jaar geleden heerste er vooral consensus tussen de partijen. Nu worden partijen gedwongen om een standpunt in te nemen, en te reageren op partijen als die van Wilders. De verschillen tussen de partijen zijn nu helderder."
Te groot
De Europese Unie bestaat inmiddels uit 28 lidstaten, moeilijk te vergelijken met de situatie van ruim vijftig jaar geleden. De Europese samenwerking lag toen een stuk verder op de achtergrond van het leven van de gemiddelde Europeaan.
"Europa is inmiddels zo groot, met zoveel verschillen, dat dat pan-Europese verhaal niet bestaat", zegt De Vreese. Het nieuwe Europese verhaal van Barroso dat Europa zou moeten verbinden, daar gelooft De Vreese dan ook niet in.
Europa moet volgens hem accepteren dat die verschillen bestaan, maar dat er wel Europese thema's zijn die op bepaalde momenten Europa kunnen verbinden, zoals bijvoorbeeld de aanpak van de economische crisis.
Er is wel ruimte voor een Europese identiteit naast de nationale, stelt de hoogleraar, maar die zal de nationale identiteit niet vervangen; Europeanen zullen zich vooral Nederlander, Deen of Italiaan blijven voelen.
Reaguren
Een paar redelijke krenten uit het commentaar op het kamerdebat van gisteravond. Verder was het als altijd weer een hoop ungenuanceerd gebral. De nuance vast weten te houden is meestal niet het sterkste punt in dit soort commentaren, maar wordt je ook een beetje moeilijk gemaakt, als je je steeds maar weer buitengesloten voelt door hen, die je gekozen hebt om jou te vertegenwoordigen
"Je kijkt er naar en dan besef je dat ze het nog steeds niet snappen. De Brexit is een waarschuwing, en de klok tikt tak tikt voort...
De politiek rollebolt over elkaar heen vanuit een ikke, ikke, ikke perspectief. Men probeert de schuld bij elkaar in de schoenen te schuiven. Maar ze zouden pas echte "mannen" zijn als ze zouden toegeven dat ze hebben zitten slapen en dromen dat ze even te druk met zichzelf bezig waren dat ze niet door hadden welke schade er achter hen ontstond. Zij zijn hier allemaal schuldig aan stuk voor stuk... maar het volk vergeet niet, dat doen enkel politici. Ze geven al jaren onze vrijheden en onze verworvenheden weg. Ze hebben ons in de euro gelogen en in de EU gedwongen. Ze hebben ons zorgstelsel volledig gesloopt ze dringen ons vreemdelingen op die hier onder valse voorwendselen binnen stromen. En nu, nu geven ze na onze belastinggelden ook nog onze pensioenen uit handen, en nog snappen ze het niet... dat is ons geld, dit is ons land van ons wij die er voor gewerkt hebben... de EU gaat kapot "quick and dirty" of "slow and painful" maar Nederland wordt echt nooit een provincie in de superstaat waar niemand elkaar kan verstaan echt helemaal nooit.
Veel succes bij de verkiezingen jullie zullen het nodig hebben."
Opportunist | 27-06-16 | 20:07
"@Opportunist 20:07
Je zou nu verwachten dat er enige zelfreflectie kwam bij de Kamerleden. Niets van dat alles. Een heel vreemde gewaarwording. Ze begrijpen de impact niet van een toegenomen roep om nationale democratie."
tipo | 27-06-16 | 20:10
"De EU zou een beetje kunnen werken als:
1) iedereen min of meer gelijkwaardig was ,dus Griekenland = Nederland, Finland=Portugal
2) de interne vrijheid van bewegen van personen zéér beperkt zou worden (armlastige Polen en Roemenen zouden NOOIT naar NL moeten kunnen verhuizen , een paar jaar werken mensen verdringen en vervolgens uit de staatsruif vreten)
3) indien er géén miljoenen mensen uit Afrika en het Midden-Oosten zouden worden binnengehaald. (Maw als er grenzen zouden zijn)
4) indien vwb de euro elk land zich aan de afspraken zou houden
Aangezien géén van de 4 ooit gewerkt heeft en ook nooit gaat werken is het conglomeraat en die munt ten dode opgeschreven en kun je er maar beter naar toe werken om het op een nette manier te transformeren naar wat het in de jaren '70 en '80 was, dus de landen en munten en eigen grenzen terug. Net als in de rest van de wereld."
Zwizalletju | 27-06-16 | 20:13
"Je kijkt er naar en dan besef je dat ze het nog steeds niet snappen. De Brexit is een waarschuwing, en de klok tikt tak tikt voort...
De politiek rollebolt over elkaar heen vanuit een ikke, ikke, ikke perspectief. Men probeert de schuld bij elkaar in de schoenen te schuiven. Maar ze zouden pas echte "mannen" zijn als ze zouden toegeven dat ze hebben zitten slapen en dromen dat ze even te druk met zichzelf bezig waren dat ze niet door hadden welke schade er achter hen ontstond. Zij zijn hier allemaal schuldig aan stuk voor stuk... maar het volk vergeet niet, dat doen enkel politici. Ze geven al jaren onze vrijheden en onze verworvenheden weg. Ze hebben ons in de euro gelogen en in de EU gedwongen. Ze hebben ons zorgstelsel volledig gesloopt ze dringen ons vreemdelingen op die hier onder valse voorwendselen binnen stromen. En nu, nu geven ze na onze belastinggelden ook nog onze pensioenen uit handen, en nog snappen ze het niet... dat is ons geld, dit is ons land van ons wij die er voor gewerkt hebben... de EU gaat kapot "quick and dirty" of "slow and painful" maar Nederland wordt echt nooit een provincie in de superstaat waar niemand elkaar kan verstaan echt helemaal nooit.
Veel succes bij de verkiezingen jullie zullen het nodig hebben."
Opportunist | 27-06-16 | 20:07
"@Opportunist 20:07
Je zou nu verwachten dat er enige zelfreflectie kwam bij de Kamerleden. Niets van dat alles. Een heel vreemde gewaarwording. Ze begrijpen de impact niet van een toegenomen roep om nationale democratie."
tipo | 27-06-16 | 20:10
"De EU zou een beetje kunnen werken als:
1) iedereen min of meer gelijkwaardig was ,dus Griekenland = Nederland, Finland=Portugal
2) de interne vrijheid van bewegen van personen zéér beperkt zou worden (armlastige Polen en Roemenen zouden NOOIT naar NL moeten kunnen verhuizen , een paar jaar werken mensen verdringen en vervolgens uit de staatsruif vreten)
3) indien er géén miljoenen mensen uit Afrika en het Midden-Oosten zouden worden binnengehaald. (Maw als er grenzen zouden zijn)
4) indien vwb de euro elk land zich aan de afspraken zou houden
Aangezien géén van de 4 ooit gewerkt heeft en ook nooit gaat werken is het conglomeraat en die munt ten dode opgeschreven en kun je er maar beter naar toe werken om het op een nette manier te transformeren naar wat het in de jaren '70 en '80 was, dus de landen en munten en eigen grenzen terug. Net als in de rest van de wereld."
Zwizalletju | 27-06-16 | 20:13
maandag 27 juni 2016
Nieuwsgierig
Ik merk, dat ik stik benieuwd ben, waar dit Europa-verhaal gaat eindigen of stranden, zo je wilt. Als je het met een loopgravenoorlog vergelijkt, heeft de ene partij de andere op verbluffende wijze verrast, maar weet geen van beiden nou of het resultaat winst of verlies betekent. Er is heel hard "Kiekeboe" geroepen en feitelijk is niks veranderd en toch is alles anders. Een vreemde situatie.
Wat uit de kelen van de gevestigde EU-orde komt, getuigt niet van het feit, dat begrepen wordt wat gebeurd is. En dat na reeds meer dan tien jaar op de deur hameren door mensen en partijen. Een beetje zakelijke lobby heeft sneller meer succes. De onvrede, het over de hoofden heen doordrukken van besluiten, de ontbrekende directe democratische basis, de in geuren en kleuren uitgemeten en door henzelf opgeëiste buitennissige betalingen en ander financieel misbruik, etc, etc, etc, etc. Ik zou het hele stuk met 'Etc's' kunnen opvullen en niet van overdrijving beticht kunnen worden.
Maar een hand in eigen boezem? Enige excuserende nederigheid naar de burger toe? Ben je gek. De hoofden zijn van zeer degelijke eikenhouten planken voorzien, waarop iedere vorm van kritiek, hoe terecht ook, simpelweg afketst. De wereldvreemdheid, die geleid heeft tot wat nu is gebeurd, wordt met hetzelfde gemak vooruitgeschoven als oplossing voor de erdoor ontstane problemen. Grote problemen. Diepingrijpende problemen. Problemen veroorzaakt door doordenderende dove en blinde would-be leiders. Niet alleen op EU-nveau trouwens. Nederland is geen haar beter.
Wat uit de kelen van de gevestigde EU-orde komt, getuigt niet van het feit, dat begrepen wordt wat gebeurd is. En dat na reeds meer dan tien jaar op de deur hameren door mensen en partijen. Een beetje zakelijke lobby heeft sneller meer succes. De onvrede, het over de hoofden heen doordrukken van besluiten, de ontbrekende directe democratische basis, de in geuren en kleuren uitgemeten en door henzelf opgeëiste buitennissige betalingen en ander financieel misbruik, etc, etc, etc, etc. Ik zou het hele stuk met 'Etc's' kunnen opvullen en niet van overdrijving beticht kunnen worden.
Maar een hand in eigen boezem? Enige excuserende nederigheid naar de burger toe? Ben je gek. De hoofden zijn van zeer degelijke eikenhouten planken voorzien, waarop iedere vorm van kritiek, hoe terecht ook, simpelweg afketst. De wereldvreemdheid, die geleid heeft tot wat nu is gebeurd, wordt met hetzelfde gemak vooruitgeschoven als oplossing voor de erdoor ontstane problemen. Grote problemen. Diepingrijpende problemen. Problemen veroorzaakt door doordenderende dove en blinde would-be leiders. Niet alleen op EU-nveau trouwens. Nederland is geen haar beter.
Europa_0?
Europa Brussel is afgewezen, maar moet verder.
www.nrc.nl/handelsblad/2016/.../brussel-is-afgewezen-maar-moet-nu-verder - Nrc- 162875...
Checken in juli .... 5 artikelen per maand
Update, 4-7-2016 : Nrc kan òf geen kalender lezen of niet tellen....
www.nrc.nl/handelsblad/2016/.../brussel-is-afgewezen-maar-moet-nu-verder - Nrc- 162875...
Checken in juli .... 5 artikelen per maand
Update, 4-7-2016 : Nrc kan òf geen kalender lezen of niet tellen....
Europa_04
Maak de EU nu eens werkbaar
(Adriaan Schout coördinator Europa bij Instituut Clingendael, VK, 21 juni 2016)
Nederland moet in een vaste groep gelijkgezinde landen rond Duitsland streven naar versterking van de macht van de lidstaten in de Europese Unie.
Of de Britten vertrekken of niet, de EU moet hervormen. De Britten zijn niet de enigen die morren. Het jarenlang herhalen van onbegrijpelijke mantra's zoals 'subsidiariteit' en 'de EU moet groot op grote en klein op kleine dingen zijn' heeft de steun voor Europese integratie natuurlijk niet vergroot. Tijd om piketpaaltjes te slaan waar veranderingen nodig zijn.
De grootste pijn zit in de Europese centralisatie die de euro afdwingt en in de zoektocht naar een EU als staat. Met vier piketpaaltjes krijgt de EU al een andere richting. Dan kan Europese integratie blijven waar ze zinvol is, op thema's variërend van cybersecurity en toezicht tot marktwerking.
Ten eerste: de euro kan niet van bovenaf versterkt worden, maar Eurolanden zelf moeten hervormen. Wensdromen over verdiepte integratie, eurobudgetten en een europarlement miskennen dat de oorzaak van de eurocrisis bij de lidstaten ligt. Met falende en achterblijvende lidstaten is de eenheidsmunt onhoudbaar.
Verbrokkeling dreigt
De zwakke basis van de euro kan benoemd worden: Italië, Frankrijk, Spanje, Portugal, Slowakije, Slovenië, Griekenland en toch ook België. Hoe zwakker deze landen, hoe meer de EU moet inspringen, en hoe meer de EU als federale staat opgetuigd moet worden. Eurolanden moeten niet alleen hun staatshuishouding op orde hebben maar ook hun rechtsstaten, wetgevingskwaliteit, onderwijs, corruptiebestrijding, onafhankelijke toezichtsautoriteiten enzovoort.
Het is onacceptabel dat Frankrijk, als groot euroland, uit de toptwintig van concurrerende landen is gevallen en dat corruptie in eurolanden blijft tieren. Als de euro zo doorgaat, verbrokkelt de EU. Niet de EU is het probleem maar de zwakte van lidstaten. Lidstaten moeten nu echt eens gaan moderniseren. Dit betekent ook dat ECB-president Draghi zijn schulden-subsidies moet stopzetten. Vrij naar Kennedy: vraag niet wat de EU voor jouw land kan doen, maar vraag wat jouw land voor de EU kan doen.
Ten tweede: risico's moeten vooral door landen zelf gedragen worden. De no-bail-out moet terug. Dit slaat ook op de banken. Lidstaten en investeerders moeten zelf oppassen dat banken geen systeemrisico's worden. Met een paar regels over gedwongen afwikkeling van banken, over onafhankelijk nationaal en Europees toezicht komen we verder dan met het delen van verliezen. Risico's zijn normaal en moeten niet op EU-niveau getild worden. Lidstaten en banken mogen niet ontslagen worden van hun eigen verantwoordelijkheden.
Ten derde: de Europese Commissie moet af van de 'politieke' ambities die president Juncker koestert. De Commissie moet toezien op uitvoering en handhaving van economische regels. Daartoe moet de Commissie worden opgeknipt. Onderdelen zoals het Europese Centraal Planbureau, het Europese statistiekbureau en het orgaan dat toeziet op de kwaliteit van Europees beleid moeten na jaren discussie eindelijk eens op afstand worden geplaatst. Onafhankelijk toezicht en bijbehorende taken horen simpelweg niet in een politieke commissie thuis. Er is geen respect op te brengen voor het talmen van de Commissie.
De ultieme Europese gamechanger
Verder kan de Commissie kleiner. Een kleine Commissie is simpelweg gedwongen om veel met lidstaten samen te werken. Nu bestaat te veel het idee dat lidstaten het probleem zijn en dat de EU taken kan overnemen. Zonder volwaardige lidstaten geen EU. Een sterke onafhankelijk Commissie is essentieel maar een groeiende politieke Commissie is een gevaar.
Ten vierde: voorkom Europese belastingen en schaf zinloze subsidiestromen af. Discussies zijn gestart over herziening van het EU-budget. In zuidelijke lidstaten, maar ook binnen de Europese instellingen, leeft de wens tot 'eigen', Europese belastingen. Die zouden de laatste en ultieme Europese gamechanger zijn. Met belastingen wordt de Commissie een EU-minister van Financiën en wordt het EP een echt parlement. Als de deur naar Europese belastingen op een kier staat, zullen meer belastingen volgen. Belastingen zijn dus dé opstap naar de EU als staat waar geen draagvlak voor is.
Bij dit punt hoort ook de herziening van uitgaven voor landbouw, regio's en investeringen. Pas de regels toe: geen EU-subsidies als de meerwaarde twijfelachtig is. Genoeg subsidies waar geld wel nodig is.
Er zijn meer piketpaaltjes te noemen die burgers helderheid geven. Bijvoorbeeld, vervang de Ever Closer Union in het Verdrag door Ever Stronger European Member States. Juncker als gekozen commissiepresident was ook een brug te ver. Echter, bovengenoemde uitgangspunten schetsen al belangrijke contouren.
Het afdwingen en bewaken van piketpaaltjes vereist macht. Nederland heeft daarvoor een andere EU-strategie nodig. Minister van Buitenlandse Zaken Hans van Mierlo wilde 'in de oksel van Frankrijk en Duitsland'. Ben Knapen zette als staatssecretaris in op 'wisselende coalities'. Dat was prima toen de EU nog ging om de interne markt met wisselende onderwerpen. Maar om een strategische lijn te bewaken, moet Nederland investeren in een vaste groep gelijkgezinde landen rond Duitsland, zoals Denemarken, Tsjechië, Oostenrijk, Zweden en Finland. Dit is de tijd om gezamenlijk een onwerkbaar Europa te voorkomen.
(Adriaan Schout coördinator Europa bij Instituut Clingendael, VK, 21 juni 2016)
Nederland moet in een vaste groep gelijkgezinde landen rond Duitsland streven naar versterking van de macht van de lidstaten in de Europese Unie.
Of de Britten vertrekken of niet, de EU moet hervormen. De Britten zijn niet de enigen die morren. Het jarenlang herhalen van onbegrijpelijke mantra's zoals 'subsidiariteit' en 'de EU moet groot op grote en klein op kleine dingen zijn' heeft de steun voor Europese integratie natuurlijk niet vergroot. Tijd om piketpaaltjes te slaan waar veranderingen nodig zijn.
De grootste pijn zit in de Europese centralisatie die de euro afdwingt en in de zoektocht naar een EU als staat. Met vier piketpaaltjes krijgt de EU al een andere richting. Dan kan Europese integratie blijven waar ze zinvol is, op thema's variërend van cybersecurity en toezicht tot marktwerking.
Ten eerste: de euro kan niet van bovenaf versterkt worden, maar Eurolanden zelf moeten hervormen. Wensdromen over verdiepte integratie, eurobudgetten en een europarlement miskennen dat de oorzaak van de eurocrisis bij de lidstaten ligt. Met falende en achterblijvende lidstaten is de eenheidsmunt onhoudbaar.
Verbrokkeling dreigt
De zwakke basis van de euro kan benoemd worden: Italië, Frankrijk, Spanje, Portugal, Slowakije, Slovenië, Griekenland en toch ook België. Hoe zwakker deze landen, hoe meer de EU moet inspringen, en hoe meer de EU als federale staat opgetuigd moet worden. Eurolanden moeten niet alleen hun staatshuishouding op orde hebben maar ook hun rechtsstaten, wetgevingskwaliteit, onderwijs, corruptiebestrijding, onafhankelijke toezichtsautoriteiten enzovoort.
Het is onacceptabel dat Frankrijk, als groot euroland, uit de toptwintig van concurrerende landen is gevallen en dat corruptie in eurolanden blijft tieren. Als de euro zo doorgaat, verbrokkelt de EU. Niet de EU is het probleem maar de zwakte van lidstaten. Lidstaten moeten nu echt eens gaan moderniseren. Dit betekent ook dat ECB-president Draghi zijn schulden-subsidies moet stopzetten. Vrij naar Kennedy: vraag niet wat de EU voor jouw land kan doen, maar vraag wat jouw land voor de EU kan doen.
Ten tweede: risico's moeten vooral door landen zelf gedragen worden. De no-bail-out moet terug. Dit slaat ook op de banken. Lidstaten en investeerders moeten zelf oppassen dat banken geen systeemrisico's worden. Met een paar regels over gedwongen afwikkeling van banken, over onafhankelijk nationaal en Europees toezicht komen we verder dan met het delen van verliezen. Risico's zijn normaal en moeten niet op EU-niveau getild worden. Lidstaten en banken mogen niet ontslagen worden van hun eigen verantwoordelijkheden.
Ten derde: de Europese Commissie moet af van de 'politieke' ambities die president Juncker koestert. De Commissie moet toezien op uitvoering en handhaving van economische regels. Daartoe moet de Commissie worden opgeknipt. Onderdelen zoals het Europese Centraal Planbureau, het Europese statistiekbureau en het orgaan dat toeziet op de kwaliteit van Europees beleid moeten na jaren discussie eindelijk eens op afstand worden geplaatst. Onafhankelijk toezicht en bijbehorende taken horen simpelweg niet in een politieke commissie thuis. Er is geen respect op te brengen voor het talmen van de Commissie.
De ultieme Europese gamechanger
Verder kan de Commissie kleiner. Een kleine Commissie is simpelweg gedwongen om veel met lidstaten samen te werken. Nu bestaat te veel het idee dat lidstaten het probleem zijn en dat de EU taken kan overnemen. Zonder volwaardige lidstaten geen EU. Een sterke onafhankelijk Commissie is essentieel maar een groeiende politieke Commissie is een gevaar.
Ten vierde: voorkom Europese belastingen en schaf zinloze subsidiestromen af. Discussies zijn gestart over herziening van het EU-budget. In zuidelijke lidstaten, maar ook binnen de Europese instellingen, leeft de wens tot 'eigen', Europese belastingen. Die zouden de laatste en ultieme Europese gamechanger zijn. Met belastingen wordt de Commissie een EU-minister van Financiën en wordt het EP een echt parlement. Als de deur naar Europese belastingen op een kier staat, zullen meer belastingen volgen. Belastingen zijn dus dé opstap naar de EU als staat waar geen draagvlak voor is.
Bij dit punt hoort ook de herziening van uitgaven voor landbouw, regio's en investeringen. Pas de regels toe: geen EU-subsidies als de meerwaarde twijfelachtig is. Genoeg subsidies waar geld wel nodig is.
Er zijn meer piketpaaltjes te noemen die burgers helderheid geven. Bijvoorbeeld, vervang de Ever Closer Union in het Verdrag door Ever Stronger European Member States. Juncker als gekozen commissiepresident was ook een brug te ver. Echter, bovengenoemde uitgangspunten schetsen al belangrijke contouren.
Het afdwingen en bewaken van piketpaaltjes vereist macht. Nederland heeft daarvoor een andere EU-strategie nodig. Minister van Buitenlandse Zaken Hans van Mierlo wilde 'in de oksel van Frankrijk en Duitsland'. Ben Knapen zette als staatssecretaris in op 'wisselende coalities'. Dat was prima toen de EU nog ging om de interne markt met wisselende onderwerpen. Maar om een strategische lijn te bewaken, moet Nederland investeren in een vaste groep gelijkgezinde landen rond Duitsland, zoals Denemarken, Tsjechië, Oostenrijk, Zweden en Finland. Dit is de tijd om gezamenlijk een onwerkbaar Europa te voorkomen.
Blablabla
Gelukt! De kop is eraf. Me weliswaar beperkt tot het grove werk met de bosmaaier, maar bezig zijn is bezig zijn en bosmaaien is meer dan het stoepje aanvegen wat er in de tuin niet eens is. Nu de rest van de dag. Ff geen Europa-geneuzel. De eerste Europese reacties beloven weinig goed. 27 op hun pikkie getrapte blaaskaken, die geen zin meer hebben om met nummer 28 te spelen, omdat ie zelf wilde kunnen uitmaken of ie mee wilde spelen of niet. Kleuterschoolniveau. En daar zijn iets van 500 miljoen mensen van afhankelijk.
Nee, ik ging me er niet mee bezig houden. Het jonge katje is veel leuker. Het beestje eet en drinkt goed, maakt gebruik van de als toilet bedoelde voorziening en zit niet meer de hele tijd weggedoken in een hoekje. Dat laatste alleen als ik enige afstand bewaar. Een paar vliegen zorgen voor voldoende afleiding.
De vliegentijd is weer aangebroken. Leuk voor het katje, vervelend voor mij maar hier gelukkig stukken minder dan in de keuken met de douche. Moeilijk te voorkomen in zo'n dorp met meer beesten dan mensen. Je zou al de hele dag in het donker moeten zitten, wil je de overlast tot een minimum beperken. Maar het is net als met regen. Eén vlieg is al genoeg om je eraan te ergeren, daar heb je geen massa vliegen voor nodig. Weer in beweging komen voordat de siësta toeslaat.
Update: Helaas te laat. Hihihi.
Nee, ik ging me er niet mee bezig houden. Het jonge katje is veel leuker. Het beestje eet en drinkt goed, maakt gebruik van de als toilet bedoelde voorziening en zit niet meer de hele tijd weggedoken in een hoekje. Dat laatste alleen als ik enige afstand bewaar. Een paar vliegen zorgen voor voldoende afleiding.
De vliegentijd is weer aangebroken. Leuk voor het katje, vervelend voor mij maar hier gelukkig stukken minder dan in de keuken met de douche. Moeilijk te voorkomen in zo'n dorp met meer beesten dan mensen. Je zou al de hele dag in het donker moeten zitten, wil je de overlast tot een minimum beperken. Maar het is net als met regen. Eén vlieg is al genoeg om je eraan te ergeren, daar heb je geen massa vliegen voor nodig. Weer in beweging komen voordat de siësta toeslaat.
Update: Helaas te laat. Hihihi.
Twijfelachtig
Geen half vijf maar zes uur is ook best vroeg. Zeker voor de maandagochtend. De realiteit weer onder ogen zien. Werklui, onkruid, klusklussen, opruimen, koken, achter de leverancier van het bed aan, verder met de registratie van de Peugeot, iets met de inmiddels slepende levering van een ontbrekend onderdeel van de badkraan, de kabel van het dampgedeelte van de douche, de kleerkast, opstarten aanleg vloerverwarming in de tuinkamer en op de achtergrond nog wat nagehobbel van de Franse belastingen, overheveling aansluiting nutsbedrijven op de oude plek en dan kan uiteindelijk de Franse bankrekening de deur uit. Genoeg om een paar mndn mee te vullen. Niet de manier om een week zonder tegenzin te beginnen. Maar toch. Stap voor stap in zoverre tijd en interesse de ruimte geven. Zo zou het tenminste moeten zijn.
Tijd voor actie anders kan ik beter terug in bed kruipen. De machinerie moet draaien om inkakken te voorkomen. Ik aarzel. Waar enthousiasme had moeten opbloeien pruttelt wat onduidelijks. Ik denk hete brei. Pavlov-getrouw draai ik er omheen. Steels om me heen blikkend naar een ontsnappingsroute. Geen smoes? Geen afleiding? Geen uitvlucht? Het is het moment om een week te maken of te breken. Hoe was het ook weer? Elk dag iets, een stap in de richting van het jezelf opgelegde einddoel. Maakt niet uit wat, al veeg je maar de tuinpaden. Nog ff zo doorgaan en onkruid verwijderen kan bijgeschreven worden op het lijstje van Hercules. Allez, luie donder!!
Tijd voor actie anders kan ik beter terug in bed kruipen. De machinerie moet draaien om inkakken te voorkomen. Ik aarzel. Waar enthousiasme had moeten opbloeien pruttelt wat onduidelijks. Ik denk hete brei. Pavlov-getrouw draai ik er omheen. Steels om me heen blikkend naar een ontsnappingsroute. Geen smoes? Geen afleiding? Geen uitvlucht? Het is het moment om een week te maken of te breken. Hoe was het ook weer? Elk dag iets, een stap in de richting van het jezelf opgelegde einddoel. Maakt niet uit wat, al veeg je maar de tuinpaden. Nog ff zo doorgaan en onkruid verwijderen kan bijgeschreven worden op het lijstje van Hercules. Allez, luie donder!!
zondag 26 juni 2016
Herkomst
Van het wel en wee voor Europa van het Britse vertrek, mocht het al werkelijk gaan gebeuren, naar een discussie over het bestaan van God, het ontstaan van de aarde en zin en onzin over evolutie. Nee, dank je. Ik sla ff over. Dat mensen in een scheppingsverhaal (erg onwaarschijnlijk) kunnen geloven of de bijbel zien als een door een hogere macht geschreven boek (bewezen onjuist) is me voor het moment te dom om me mee bezig te houden.
Je mag van mij best vinden, dat de aarde plat is, dat dinosaurussen nooit bestaan hebben, wij niets gemeenschappelijk hebben met een aap en de aarde absoluut geen miljarden jaren oud is. De oerknaltheorie, uit niets komende en weer in het niets verdwijnende universa met weet ik hoeveel melkwegachtge stelsels, die weer duizenden sterren cq zonnen en een veelvoud aan planeten omvatten is voor mij ook geen vanzelfsprekendheid. Maar dan toch meer omdat mijn voorstellingsvermogen hapert bij het maken van het bijpassende plaatje.
Wetenschap is vaak mierenneuken op de vierkante mm en niet iets waar ik mijn tijd aan zou willen verspillen. Er zijn genoeg anderen, die dat doen. Ik loop niet altijd warm voor de resultaten, vrees ook dat bepaalde kennis en dus mogelijkheden nog weleens gevaarlijk zouden kunnen worden voor de mensheid, maar snap wel dat 'de mens' probeert te begrijpen, hoe alles in elkaar steekt en tot stand is gekomen. Of het met het vooruitzicht van een in het niets verdwijnend universum zo zinvol is, waag ik te betwijfelen. Maar de mens heeft ook het idee, dat hij iets aan het klimaat moet doen, omdat hij het loopt te vershitteren. Het 'bewijst' allemaal maar één ding en dat is dat een hoop mensen maar moeiijk kunnen accepteren, dat de mensheid een druppel op de gloeiende plaat van de eeuwigheid is en wij een deel van die korte aanwezigheid toevalligerwijs mogen meemaken.
Je mag van mij best vinden, dat de aarde plat is, dat dinosaurussen nooit bestaan hebben, wij niets gemeenschappelijk hebben met een aap en de aarde absoluut geen miljarden jaren oud is. De oerknaltheorie, uit niets komende en weer in het niets verdwijnende universa met weet ik hoeveel melkwegachtge stelsels, die weer duizenden sterren cq zonnen en een veelvoud aan planeten omvatten is voor mij ook geen vanzelfsprekendheid. Maar dan toch meer omdat mijn voorstellingsvermogen hapert bij het maken van het bijpassende plaatje.
Wetenschap is vaak mierenneuken op de vierkante mm en niet iets waar ik mijn tijd aan zou willen verspillen. Er zijn genoeg anderen, die dat doen. Ik loop niet altijd warm voor de resultaten, vrees ook dat bepaalde kennis en dus mogelijkheden nog weleens gevaarlijk zouden kunnen worden voor de mensheid, maar snap wel dat 'de mens' probeert te begrijpen, hoe alles in elkaar steekt en tot stand is gekomen. Of het met het vooruitzicht van een in het niets verdwijnend universum zo zinvol is, waag ik te betwijfelen. Maar de mens heeft ook het idee, dat hij iets aan het klimaat moet doen, omdat hij het loopt te vershitteren. Het 'bewijst' allemaal maar één ding en dat is dat een hoop mensen maar moeiijk kunnen accepteren, dat de mensheid een druppel op de gloeiende plaat van de eeuwigheid is en wij een deel van die korte aanwezigheid toevalligerwijs mogen meemaken.
Weldadig
Tijd voor een massage. Op een tafel gelegen, uitzicht over zee. Ramen open en geen ander geluid dan het af- en aanrollende water. Geen sportmassage, al zou mijn rug daar niet vies van zijn, maar wat gekneed met als doel een prettig gevoel in lijf en leden en een geest die zich te ruste legt. Vijf minuten en ik slaap. Denk ik. Een bad. Voilà. Nog steeds niet gewend aan het idee, dat het zo maar kan. Maar dat lijkt me een heus zondagmiddaggenot. Een mooi glas witte wijn moet ik nog ergens hebben en dan laten we Europa over aan het gevecht tussen herboren worden of ter ziele gaan.
Parasiteren
Europa houdt me bezig. Dat het speelde zal ik niet ontkennen, maar ik had zelf niet het idee, dat ik er zo druk mee was. Het doet goed om te zien, dat er meer geesten zijn, die feilloos de mankementen van de Europese Moloch weten bloot te leggen. Het vooruitzicht, dat er zeer waarschijnlijk weing tot niets mee gedaan zal worden, stemt me weinig vrolijk.
Ook ik heb het idee, dat het vertrek van GB nog niet voldoende diep in het vlees snijdt om tot het besef te komen, dat het anders, maar dan ook echt helemaal anders moet. En anders op een allang bekende wijze. Dat is één van de vervelende pijnpunten. Europese machthebbers zullen hun ongelijk moet bekennen. Een eigenschap waarop ik ze nog nooit heb weten te betrappen. Eenmaal in de top van het Europese gedrocht ben je bevrijd van het menselijke manco, dat je fouten kunt maken.
De hele Europa-constructie is met niks anders te vergelijken dan een kankergezwel. Ontstaan uit een foute mutatie creërt het voor zichzelf voordelige levensomstandigheden, groeit sneller dan het wezen waarop het teert en vernietigt zichzelf door het doden van de drager. Ik had tot voor kort niet het idee, maar ik vrees, dat ik de definitieve ondergang ga meemaken. Dat gaat dus niet zolang meer duren.
Ook ik heb het idee, dat het vertrek van GB nog niet voldoende diep in het vlees snijdt om tot het besef te komen, dat het anders, maar dan ook echt helemaal anders moet. En anders op een allang bekende wijze. Dat is één van de vervelende pijnpunten. Europese machthebbers zullen hun ongelijk moet bekennen. Een eigenschap waarop ik ze nog nooit heb weten te betrappen. Eenmaal in de top van het Europese gedrocht ben je bevrijd van het menselijke manco, dat je fouten kunt maken.
De hele Europa-constructie is met niks anders te vergelijken dan een kankergezwel. Ontstaan uit een foute mutatie creërt het voor zichzelf voordelige levensomstandigheden, groeit sneller dan het wezen waarop het teert en vernietigt zichzelf door het doden van de drager. Ik had tot voor kort niet het idee, maar ik vrees, dat ik de definitieve ondergang ga meemaken. Dat gaat dus niet zolang meer duren.
Europa_03
Die Briten haben auch Merkels Alleingänge abgewählt
(Dirk Schümer, Die Welt, 25-06-2016)
Großbritannien verlässt die EU, weil eine Mehrheit das Versagen der Gemeinschaft nicht mehr hinnehmen will. Dazu hat die Kanzlerin mit ihren Alleingängen bei den Flüchtlingen maßgeblich beigetragen.
Der Ausstieg der Briten aus der Europäischen Union bedeutet eine Zeitenwende, vielleicht gar nicht so sehr für Großbritannien, das in der EU nie wirklich heimisch wurde, sondern für das restliche Europa.
Letztlich haben die Bürger zwischen Schottland und den Klippen von Dover nicht nur David Cameron abgewählt, sondern auch die zögerlichen und bornierten Leader der EU, deren Argumente keine Mehrheit hinter sich brachten. Auch ihre Politik des sturen Aussitzens ist jetzt gescheitert.
Denn der bislang größte demokratische Freilandversuch über die Mitgliedschaft im einstmals exklusiven Klub der EU hat dreierlei gezeigt: Erstens ist die EU trotz aller unleugbarer Meriten in ihrem gegenwärtigen Zustand einfach nicht mehr mehrheitsfähig. Darum können die Institutionen nun zweitens nicht so realitätsblind weitermachen wie bisher.
Und drittens hat sich das gegenwärtige Führungspersonal als unfähig erwiesen, der offenkundigen Erosion des größten politischen Projekts der Gegenwart Einhalt zu gebieten. Ihre Strukturprobleme und Krisen sind den professionellen Problemlösern in der Kompromissfabrik EU schlicht über den Kopf gewachsen.
Eigentlich bräuchte die EU jetzt eine Reform an Haupt und Gliedern: eine Straffung der Entscheidungsprozesse, eine Vereinfachung der verwickelten Institutionen, ein Ende der undemokratischen Abläufe durch die Stärkung des Europäischen Parlaments. Und vor allem: Schluss mit der egoistischen Nationenkungelei in den Hauptstädten, um dann hinterher den Schwarzen Peter nach Brüssel zu schieben.
Doch wie soll das jetzt gehen? Wie kann man eine Ruine, die gerade von einigen Bewohnern verlassen wird, in Ruhe runderneuern? Und wie will die Administration in Brüssel bei gewohnt zähen und undurchschaubaren Ausstiegsverhandlungen der kommenden Monate verhindern, dass nun ein Dominoeffekt einsetzt?
Mögen die Berufseuropäer jetzt aus nachvollziehbaren Gründen die Dramatik des Brexit herunterspielen und so professionell wie möglich die Scherben zusammenfegen –nun die britischen Wähler wegen ihres Egoismus, ihrer Kurzsichtigkeit oder ihrer Europamüdigkeit schlechtzumachen ist genau der verkehrte Weg.
Die EU hat durch den Euro an Sympathien verloren
Die Briten verlassen die EU nicht als bornierte Snobs, die es eigentlich nicht so gemeint haben, sondern als stolze Demokraten, die Webfehler und politisches Versagen der EU nicht länger hinnehmen wollen. Nicht sie haben ihr Land in Befürworter und Gegner, Nutznießer und Verlierer, Gestrige und Erneuerer, Nationalisten und Weltbürger tief gespalten. Das hat die EU schon selber geschafft.
Dieselbe Institution, die sich als alternativloses Friedensprojekt mit dem Nobelpreis auszeichnen ließ, hat durch die Chaoswährung des Euro und die Duldung der regellosen Zuwanderung weit über Britannien hinaus dramatisch an Sympathien verloren. Bevor nun die Briten bye-bye sagten, brannte es bereits an allen Ecken.
Und schon die Triumphe der Neonationalisten Orbán und Kaczynski in Ungarn und Polen sowie der Vormarsch der Linkspopulisten von Syriza, 5 Stelle und Podemos in Griechenland, Italien und Spanien haben vorgeführt, wie marode Europas uneinige Union längst geworden ist. Der Brexit ist keine Generalprobe, deren Misslingen die Akteure mit ein paar Retuschen wieder hinbiegen.
Volk und Eliten haben sich voneinander entfernt
Wenn wir Pech haben, spielt das historische Drama bereits im letzten Akt. Genau betrachtet ist der Brexit ohnehin die logische Folge der 2005 in den Niederlanden und Frankreich per Referendum gescheiterten EU-Verfassung. Danach rumpelten die unübersichtlichen Institutionen mehr oder weniger steuerungslos vor sich hin, und die Politiker machten von den ehrgeizigsten Projekten staatlicher Hoheit – Schengen und Euro – keinerlei Abstriche.
Europa sollte, wie Jean-Claude Juncker so offenherzig gesagt hatte, einfach weitermachen, ohne die Bürger unnötig zu fragen. Nun hat man sie gefragt, und es ist klar geworden, wie weit sich Ideal und Wirklichkeit, Eliten und Volk voneinander entfernt haben.
Europa hat sich zu wenig um seine Bürger gekümmert – und nicht umgekehrt. Wenn diese Bürger täglich dabei zusehen können, wie schlecht die EU als Fortentwicklung und Ersatz der hergebrachten Nationen funktioniert, dann dürfen sich die Leader nicht wundern (und schon gar nicht beleidigt sein), wenn immer mehr Menschen das einigermaßen funktionierende Original der wackligen Innovation vorziehen.
Bilder vom Balkan haben den Brexit mitentschieden
Darum – und nicht aus Dummheit und Rückständigkeit – ist ausgerechnet der eigentlich gescheiterte Nationalismus mitten in Europa auf einmal wieder modisch geworden. Der knappe Ausgang, der so vor einem Jahr nicht möglich gewesen wäre, beweist zudem deutlich, dass Angela Merkels Laisser-faire in der Flüchtlingskrise David Cameron die politische Karriere ruiniert hat – und Großbritannien der EU endgültig entfremdete.
Der „Evening Standard“ aus London kennt wie alle anderen Zeitungen nur ein Thema
Zeitungen
Die Bilder vom Balkan und die Exzesse in Köln, die der Ukip-Chef Farage stets genüsslich erwähnte, haben über den Brexit entschieden. Und auch hier gibt es Präzedenzfälle.
Die EU funktioniert seit etwa zehn Jahren nicht mehr richtig und bindet Länder ökonomisch und politisch zusammen, die einfach nicht zusammenpassen. Die märchenhafte Karriere von Alexis Tsipras vom trotzkistischen Spinner zum Premierminister eines bankrotten Euro-Landes verdankt sich dem Scheitern der Einheitswährung in Griechenland. Und der österreichische Kanzler Werner Faymann war der erste, aber nicht der letzte Regierungschef, der der Flüchtlingskrise zum Opfer fiel.
Südeuropäer glauben auch nicht mehr an die EU
Schon an diesem Sonntag muss in Spanien ein halbes Jahr nach den letzten Abstimmungen erneut gewählt werden; die Parteien blockieren sich komplett, nachdem hier die Euro-Krise das Zweiparteiensystem erledigt hat und ein knappes Drittel vor allem junger Bürger in den europafeindlichen Radikalsozialismus der Podemos-Bewegung mehr Hoffnungen setzt als ins hilflose Krisenmanagement in Brüssel und Frankfurt bei der EZB.
Ein Ende ist hier ebenso wenig in Sicht wie in der europäischen Schlüsselnation Frankreich, die seit Monaten im nationalen Ausnahmezustand verwaltet wird, weil islamistische Attentäter auch über die offenen Balkangrenzen kamen und Europas liberale Lebensweise im Kern attackieren konnten. Für eine multiple Systemkrise kommt da allerhand zusammen.
Ist es ein Wunder, wenn bei solchem Versagen einzelne EU-Länder ihre Zuwanderungspolitik ans winzige Mazedonien delegieren und die Schengengrenzen nach Belieben dichtmachen wollen? Ist es ein Wunder, wenn eine ganze Generation hoffnungsloser junger Menschen in Südeuropa keinen Pfifferling mehr auf die EU setzt?
Augen zu und durch ist keine Option mehr
Wenn die Euro-Krise einzig zum Nutzen der Banken immer weiter gegen alle europäischen Regeln aufgeschoben wird und dabei ihr Leben perspektivlos vergeht? Augen zu und durch ist jetzt keine Option mehr, denn genau mit dieser stupiden Taktik ist die EU in Britannien vor die Wand gefahren.
Derzeit, und das sagt alles, ist die Europäische Union nurmehr in den Ländern Osteuropas beliebt und hoch angesehen. Wo man Angst vor Putins Expansionspolitik hat wie im Baltikum, wo Milliarden an Brüsseler Transfergeld in Infrastruktur und Landwirtschaft fließen wie in Polen oder wo die eigene politische Klasse viel korrupter und undemokratischer agiert als die EU wie in Rumänien oder Bulgarien.
Dort, und leider nur noch dort, strebt man noch in den heruntergekommenen Großklub, der eigentlich die endgültige Friedensordnung des Kontinents garantieren sollte. Doch eine EU, die in Zukunft routiniert Beitrittsverhandlungen mit dem Kosovo und Albanien oder – horribile dictu – mit der Semidiktatur Türkei führt, kann nur dem Kollaps entgegentaumeln.
Juncker hat mit Steuertricks an EU-Demontage mitgewirkt
Die Bürger werden das einfach nicht mitmachen. Und die nächsten Referenden, und diesmal in Kerneuropa, könnten schon vor der Tür stehen, wenn heute schon Neonationalisten wie der Holländer Geert Wilders oder Marine Le Pen in Frankreich lauthals dazu aufrufen, auch ihre Völker demokratisch über die Mitgliedschaft in der EU entscheiden zu lassen.
Wenn die Vorteile des Deals namens EU nicht endlich wie früher in den Köpfen und Portemonnaies aller Bürger ankommen, kann man es nicht mehr als Zukunftsmodell verkaufen.
Dieweil versucht der mächtigste Europäer, Kommissionspräsident Jean-Claude Juncker, sich als Krisenmanager von der traurigen Gestalt. An der Demontage der EU hat er als luxemburgischer Premier mit ausgefeilten Steuertricks zulasten der Nachbarn fleißig mitgearbeitet.
Führungspersonal der EU braucht Generationenwechsel
Er wurde zum Boss der EU nach dem zynischen Muster der früheren Jahre: Wer im eigenen Land demokratisch abgewirtschaftet hat wie Prodi oder Barroso, ist gerade noch gut genug für einen Schreibtisch in Brüssel: Hast du einen Opa, schick ihn nach Europa!
Es ist schon ein Treppenwitz, wenn der Demokrat Cameron abtritt, aber der Funktionär Juncker, dessen müde Vogel-Strauß-Taktik in London krachend gescheitert ist, weiter an seinem Schreibtisch hocken bliebe und sogar die demütigenden Austrittsverhandlungen managen dürfte.
Wenn die EU sich endlich als Demokratie inszenieren will, dann muss das Europaparlament Juncker jetzt absetzen. Und eine Straffung und Belebung des ganzen Projekts muss von einer verjüngten und veränderten Führungsschicht ausgehen. Wann, wenn nicht jetzt?
Britische Wähler haben Merkel abgewählt
Das europäische Desaster in Großbritannien, das bei allem bitteren Beigeschmack eben auch einen Feiertag der Volkssouveränität bedeutet, rückt jetzt die eigentliche, von Medien und Eliten hochgelobte Frau ins Zentrum, die vielen bereits als inoffizielle Kanzlerin von Europa galt.
Angela Merkel machte die Euro-Krise in Griechenland im Doppelpass mit ihrem Finanzminister zur Berliner Chefsache. Indem sie die Regelverletzung bei der Staatsfinanzierung zum Dauerzustand erklärt, kaufte sie sich selbst Zeit – und beschädigt das heikle europäische Währungsprojekt nachhaltig, ohne die Malaise in den Mittelmeerländern strukturell zu lösen.
Und indem Angela Merkel auch in der Migrationskrise die Grenzen im nationalen Alleingang öffnete und dann mit dem türkischen Machthaber Erdogan ebenso im Alleingang eine dubiose Einigung aushandelte, hat sie den Bürgern vorgeführt, was sie wirklich von der EU und ihren Institutionen hält: sehr, sehr wenig.
Für die Chefin einer Partei, die das europäische Erbe von Konrad Adenauer und Helmut Kohl verwaltet, ist das ein Offenbarungseid. Im Grunde haben die britischen Wähler am Donnerstag auch Angela Merkel abgewählt. Bevor sie endgültig zur Totengräberin der EU wird, müsste sie sich an David Cameron ein Beispiel nehmen.
(Dirk Schümer, Die Welt, 25-06-2016)
Großbritannien verlässt die EU, weil eine Mehrheit das Versagen der Gemeinschaft nicht mehr hinnehmen will. Dazu hat die Kanzlerin mit ihren Alleingängen bei den Flüchtlingen maßgeblich beigetragen.
Der Ausstieg der Briten aus der Europäischen Union bedeutet eine Zeitenwende, vielleicht gar nicht so sehr für Großbritannien, das in der EU nie wirklich heimisch wurde, sondern für das restliche Europa.
Letztlich haben die Bürger zwischen Schottland und den Klippen von Dover nicht nur David Cameron abgewählt, sondern auch die zögerlichen und bornierten Leader der EU, deren Argumente keine Mehrheit hinter sich brachten. Auch ihre Politik des sturen Aussitzens ist jetzt gescheitert.
Denn der bislang größte demokratische Freilandversuch über die Mitgliedschaft im einstmals exklusiven Klub der EU hat dreierlei gezeigt: Erstens ist die EU trotz aller unleugbarer Meriten in ihrem gegenwärtigen Zustand einfach nicht mehr mehrheitsfähig. Darum können die Institutionen nun zweitens nicht so realitätsblind weitermachen wie bisher.
Und drittens hat sich das gegenwärtige Führungspersonal als unfähig erwiesen, der offenkundigen Erosion des größten politischen Projekts der Gegenwart Einhalt zu gebieten. Ihre Strukturprobleme und Krisen sind den professionellen Problemlösern in der Kompromissfabrik EU schlicht über den Kopf gewachsen.
Eigentlich bräuchte die EU jetzt eine Reform an Haupt und Gliedern: eine Straffung der Entscheidungsprozesse, eine Vereinfachung der verwickelten Institutionen, ein Ende der undemokratischen Abläufe durch die Stärkung des Europäischen Parlaments. Und vor allem: Schluss mit der egoistischen Nationenkungelei in den Hauptstädten, um dann hinterher den Schwarzen Peter nach Brüssel zu schieben.
Doch wie soll das jetzt gehen? Wie kann man eine Ruine, die gerade von einigen Bewohnern verlassen wird, in Ruhe runderneuern? Und wie will die Administration in Brüssel bei gewohnt zähen und undurchschaubaren Ausstiegsverhandlungen der kommenden Monate verhindern, dass nun ein Dominoeffekt einsetzt?
Mögen die Berufseuropäer jetzt aus nachvollziehbaren Gründen die Dramatik des Brexit herunterspielen und so professionell wie möglich die Scherben zusammenfegen –nun die britischen Wähler wegen ihres Egoismus, ihrer Kurzsichtigkeit oder ihrer Europamüdigkeit schlechtzumachen ist genau der verkehrte Weg.
Die EU hat durch den Euro an Sympathien verloren
Die Briten verlassen die EU nicht als bornierte Snobs, die es eigentlich nicht so gemeint haben, sondern als stolze Demokraten, die Webfehler und politisches Versagen der EU nicht länger hinnehmen wollen. Nicht sie haben ihr Land in Befürworter und Gegner, Nutznießer und Verlierer, Gestrige und Erneuerer, Nationalisten und Weltbürger tief gespalten. Das hat die EU schon selber geschafft.
Dieselbe Institution, die sich als alternativloses Friedensprojekt mit dem Nobelpreis auszeichnen ließ, hat durch die Chaoswährung des Euro und die Duldung der regellosen Zuwanderung weit über Britannien hinaus dramatisch an Sympathien verloren. Bevor nun die Briten bye-bye sagten, brannte es bereits an allen Ecken.
Und schon die Triumphe der Neonationalisten Orbán und Kaczynski in Ungarn und Polen sowie der Vormarsch der Linkspopulisten von Syriza, 5 Stelle und Podemos in Griechenland, Italien und Spanien haben vorgeführt, wie marode Europas uneinige Union längst geworden ist. Der Brexit ist keine Generalprobe, deren Misslingen die Akteure mit ein paar Retuschen wieder hinbiegen.
Volk und Eliten haben sich voneinander entfernt
Wenn wir Pech haben, spielt das historische Drama bereits im letzten Akt. Genau betrachtet ist der Brexit ohnehin die logische Folge der 2005 in den Niederlanden und Frankreich per Referendum gescheiterten EU-Verfassung. Danach rumpelten die unübersichtlichen Institutionen mehr oder weniger steuerungslos vor sich hin, und die Politiker machten von den ehrgeizigsten Projekten staatlicher Hoheit – Schengen und Euro – keinerlei Abstriche.
Europa sollte, wie Jean-Claude Juncker so offenherzig gesagt hatte, einfach weitermachen, ohne die Bürger unnötig zu fragen. Nun hat man sie gefragt, und es ist klar geworden, wie weit sich Ideal und Wirklichkeit, Eliten und Volk voneinander entfernt haben.
Europa hat sich zu wenig um seine Bürger gekümmert – und nicht umgekehrt. Wenn diese Bürger täglich dabei zusehen können, wie schlecht die EU als Fortentwicklung und Ersatz der hergebrachten Nationen funktioniert, dann dürfen sich die Leader nicht wundern (und schon gar nicht beleidigt sein), wenn immer mehr Menschen das einigermaßen funktionierende Original der wackligen Innovation vorziehen.
Bilder vom Balkan haben den Brexit mitentschieden
Darum – und nicht aus Dummheit und Rückständigkeit – ist ausgerechnet der eigentlich gescheiterte Nationalismus mitten in Europa auf einmal wieder modisch geworden. Der knappe Ausgang, der so vor einem Jahr nicht möglich gewesen wäre, beweist zudem deutlich, dass Angela Merkels Laisser-faire in der Flüchtlingskrise David Cameron die politische Karriere ruiniert hat – und Großbritannien der EU endgültig entfremdete.
Der „Evening Standard“ aus London kennt wie alle anderen Zeitungen nur ein Thema
Zeitungen
Die Bilder vom Balkan und die Exzesse in Köln, die der Ukip-Chef Farage stets genüsslich erwähnte, haben über den Brexit entschieden. Und auch hier gibt es Präzedenzfälle.
Die EU funktioniert seit etwa zehn Jahren nicht mehr richtig und bindet Länder ökonomisch und politisch zusammen, die einfach nicht zusammenpassen. Die märchenhafte Karriere von Alexis Tsipras vom trotzkistischen Spinner zum Premierminister eines bankrotten Euro-Landes verdankt sich dem Scheitern der Einheitswährung in Griechenland. Und der österreichische Kanzler Werner Faymann war der erste, aber nicht der letzte Regierungschef, der der Flüchtlingskrise zum Opfer fiel.
Südeuropäer glauben auch nicht mehr an die EU
Schon an diesem Sonntag muss in Spanien ein halbes Jahr nach den letzten Abstimmungen erneut gewählt werden; die Parteien blockieren sich komplett, nachdem hier die Euro-Krise das Zweiparteiensystem erledigt hat und ein knappes Drittel vor allem junger Bürger in den europafeindlichen Radikalsozialismus der Podemos-Bewegung mehr Hoffnungen setzt als ins hilflose Krisenmanagement in Brüssel und Frankfurt bei der EZB.
Ein Ende ist hier ebenso wenig in Sicht wie in der europäischen Schlüsselnation Frankreich, die seit Monaten im nationalen Ausnahmezustand verwaltet wird, weil islamistische Attentäter auch über die offenen Balkangrenzen kamen und Europas liberale Lebensweise im Kern attackieren konnten. Für eine multiple Systemkrise kommt da allerhand zusammen.
Ist es ein Wunder, wenn bei solchem Versagen einzelne EU-Länder ihre Zuwanderungspolitik ans winzige Mazedonien delegieren und die Schengengrenzen nach Belieben dichtmachen wollen? Ist es ein Wunder, wenn eine ganze Generation hoffnungsloser junger Menschen in Südeuropa keinen Pfifferling mehr auf die EU setzt?
Augen zu und durch ist keine Option mehr
Wenn die Euro-Krise einzig zum Nutzen der Banken immer weiter gegen alle europäischen Regeln aufgeschoben wird und dabei ihr Leben perspektivlos vergeht? Augen zu und durch ist jetzt keine Option mehr, denn genau mit dieser stupiden Taktik ist die EU in Britannien vor die Wand gefahren.
Derzeit, und das sagt alles, ist die Europäische Union nurmehr in den Ländern Osteuropas beliebt und hoch angesehen. Wo man Angst vor Putins Expansionspolitik hat wie im Baltikum, wo Milliarden an Brüsseler Transfergeld in Infrastruktur und Landwirtschaft fließen wie in Polen oder wo die eigene politische Klasse viel korrupter und undemokratischer agiert als die EU wie in Rumänien oder Bulgarien.
Dort, und leider nur noch dort, strebt man noch in den heruntergekommenen Großklub, der eigentlich die endgültige Friedensordnung des Kontinents garantieren sollte. Doch eine EU, die in Zukunft routiniert Beitrittsverhandlungen mit dem Kosovo und Albanien oder – horribile dictu – mit der Semidiktatur Türkei führt, kann nur dem Kollaps entgegentaumeln.
Juncker hat mit Steuertricks an EU-Demontage mitgewirkt
Die Bürger werden das einfach nicht mitmachen. Und die nächsten Referenden, und diesmal in Kerneuropa, könnten schon vor der Tür stehen, wenn heute schon Neonationalisten wie der Holländer Geert Wilders oder Marine Le Pen in Frankreich lauthals dazu aufrufen, auch ihre Völker demokratisch über die Mitgliedschaft in der EU entscheiden zu lassen.
Wenn die Vorteile des Deals namens EU nicht endlich wie früher in den Köpfen und Portemonnaies aller Bürger ankommen, kann man es nicht mehr als Zukunftsmodell verkaufen.
Dieweil versucht der mächtigste Europäer, Kommissionspräsident Jean-Claude Juncker, sich als Krisenmanager von der traurigen Gestalt. An der Demontage der EU hat er als luxemburgischer Premier mit ausgefeilten Steuertricks zulasten der Nachbarn fleißig mitgearbeitet.
Führungspersonal der EU braucht Generationenwechsel
Er wurde zum Boss der EU nach dem zynischen Muster der früheren Jahre: Wer im eigenen Land demokratisch abgewirtschaftet hat wie Prodi oder Barroso, ist gerade noch gut genug für einen Schreibtisch in Brüssel: Hast du einen Opa, schick ihn nach Europa!
Es ist schon ein Treppenwitz, wenn der Demokrat Cameron abtritt, aber der Funktionär Juncker, dessen müde Vogel-Strauß-Taktik in London krachend gescheitert ist, weiter an seinem Schreibtisch hocken bliebe und sogar die demütigenden Austrittsverhandlungen managen dürfte.
Wenn die EU sich endlich als Demokratie inszenieren will, dann muss das Europaparlament Juncker jetzt absetzen. Und eine Straffung und Belebung des ganzen Projekts muss von einer verjüngten und veränderten Führungsschicht ausgehen. Wann, wenn nicht jetzt?
Britische Wähler haben Merkel abgewählt
Das europäische Desaster in Großbritannien, das bei allem bitteren Beigeschmack eben auch einen Feiertag der Volkssouveränität bedeutet, rückt jetzt die eigentliche, von Medien und Eliten hochgelobte Frau ins Zentrum, die vielen bereits als inoffizielle Kanzlerin von Europa galt.
Angela Merkel machte die Euro-Krise in Griechenland im Doppelpass mit ihrem Finanzminister zur Berliner Chefsache. Indem sie die Regelverletzung bei der Staatsfinanzierung zum Dauerzustand erklärt, kaufte sie sich selbst Zeit – und beschädigt das heikle europäische Währungsprojekt nachhaltig, ohne die Malaise in den Mittelmeerländern strukturell zu lösen.
Und indem Angela Merkel auch in der Migrationskrise die Grenzen im nationalen Alleingang öffnete und dann mit dem türkischen Machthaber Erdogan ebenso im Alleingang eine dubiose Einigung aushandelte, hat sie den Bürgern vorgeführt, was sie wirklich von der EU und ihren Institutionen hält: sehr, sehr wenig.
Für die Chefin einer Partei, die das europäische Erbe von Konrad Adenauer und Helmut Kohl verwaltet, ist das ein Offenbarungseid. Im Grunde haben die britischen Wähler am Donnerstag auch Angela Merkel abgewählt. Bevor sie endgültig zur Totengräberin der EU wird, müsste sie sich an David Cameron ein Beispiel nehmen.
Europa_02
De achilleshiel van een historisch waagstuk
(Arnout Brouwers, VK 25-06-2016)
De Europese Unie zal democratisch zijn of niet zijn. Europese burgers hebben dat signaal al vaak afgegeven. Tevergeefs. Nu de Britten afhaken, resteert er weinig tijd voor echte hervormingen.
Het was dus toch geen grapje, dat democratisch tekort. Geen abstract probleem dat kon worden opgelost met een surrealistische oplossing: een 'Europees Parlement' dat niet de burgers in Europa vertegenwoordigde, maar veeleer 'Europa' leek te vertegenwoordigen tegenover de burgers (en vaak: de nationale politici).
Nu is Leiden in last.
Maar toch: misschien maar goed ook. De kern van onze manier van samenleven is immers hoe we besluiten nemen. Democratisch, dus. Er zijn vele manieren waarop je een democratie kunt inrichten, vele smaken en varianten. De EU-lidstaten hebben door de jaren heen geprobeerd hun van bovenaf opgelegde bovenstatelijke besluitvorming democratischer te maken. Of in elk geval een democratisch tintje te geven, zeker toen er van onderen, van de burgers dus, klachten opborrelden.
De conclusie moet zijn dat die pogingen zijn mislukt. Teveel burgers prikken door die democratische opsmuk heen. If it walks like a duck and talks like a duck, it must be a duck. En deze eend is niet democratisch. Maar wie de reacties aanhoort van de Franse president Hollande (nu snel verdere integratie!) of onze eigen Alexander Pechtold (nu zal de burger het licht zien!) kan niet aan de indruk ontkomen: je hebt Europese eendjes die gewoon blijven doorkwekken, ook nu hun kop er af is.
Uitvluchten
Het eerste teken aan de wand kwam uit Frankrijk
Er bestaat in tijden van rampspoed - en het Britse vertrek uit de Europese Unie maakt dit zo'n tijd - de natuurlijke neiging uitvluchten te zoeken, kleine en grote zaken met elkaar te verwarren en de schuld te geven aan de domheid van de burger. Allemaal heel begrijpelijk. Henk en Ingrid hebben het gedaan. De Britten met hun eilandmentaliteit zijn een uitzondering. Referenda deugen niet.
Dat zal allemaal wel. Maar nu lijkt de Europese burger toch één 'vergissing' teveel hebben begaan. De ervaring met referenda in de EU toont een duidelijke negatieve curve: in 1973 bijvoorbeeld wilde 67 procent van de Britten nog in de EEG blijven (alleen de Noorse bevolking besloot destijds erbuiten te blijven). De latere eurosceptische Denen stemden in 1986 nog met 56 procent voor de Europese akte en rond het Verdrag van Maastricht vierde 'Europa' grootse overwinningen in Italië (88 procent) en Noord-Ierland (67 procent).
Het eerste teken aan de wand kwam uit Frankrijk, waar 'Maastricht' maar met een krappe meerderheid van 51 procent door kiezers werd aanvaard. Dertien jaar later werd de Europese Grondwet omarmd door Luxemburg en Spanje, maar weggevaagd in Frankrijk (54,9 procent) en Nederland (61 procent!).
De Denen bleven de EU in referenda steunen, maar vanwege hun opt-outs. De Zweden ook - zij stemden met 56 procent nog in 2003 deelname aan het 'succesverhaal' euro af. Hetzelfde gold zelfs voor de Ieren, die het in 2008 waagden het verdrag van Lissabon weg te stemmen. (Ze kregen een 'tweede kans' om het juiste hokje aan te kruisen.)
Bestond Europa uit louter Deense politici, die naar hun burgers luisterden en alleen met die onderdelen van 'Europa' meedoen waarvoor democratische steun bestaat, dan waren de problemen nu minder groot.
Maar waren die negatieve referenda tekenen aan de wand voor de grote Europese politici in 'Brussel' en de hoofdsteden? Nee hoor. Elke Nederlander herinnert zich het bedrog na het referendum van 2005, waarin de afgewezen voorstellen alsnog werden doorgevoerd, onder iets andere vlag.
Waarom moest dat bedrog geslikt worden? Omdat het goed was voor 'Europa'.
De fiets en de muur
Het verhaal van de fiets die altijd vooruit moet omdat hij anders omvalt (hoe onzinnig ook, zoals elke Nederlander weet, die weleens met de fiets voor een rood stoplicht staat) behield voorrang. Met als resultaat: nog meer bundeling van bevoegdheden in Brussel. Een crisis die aantoonde dat de euro onverenigbare economieën en monetaire zienswijzen probeert te verenigen - ten koste van eigenlijk alle deelnemers - leidde niet tot een stap terug, maar tot vergezichten over een 'transferunie' waarbij Europese burgers hun solidariteit - ook financieel - Europees gaan betonen.
Waarom? Omdat dat goed is voor 'Europa'.
Daar kun je ook fiets-beeldspraak op loslaten: een fiets waarvan de bestuurder niet weet wanneer hij moet remmen, of zelfs stoppen, knalt uiteindelijk een keer keihard tegen de muur. En dan heb je geen fiets meer.
Hear, hear. Historische gerechtigheid
Het democratisch tekort was de achilleshiel van een ongekend historisch waagstuk, als reactie op een ongekende slachtpartij, de in Europa ontketende Tweede Wereldoorlog. Hulde aan de oervaders van het naoorlogse 'verenigd Europa' die, zoals dat toen ging, onderling besloten dat de vrede en economische stabiliteit van Europa het alleen konden winnen van het wantrouwen en de erfvijandschap door de industrieën van landen aan elkaar vast te klinken en door het delen van soevereiniteit.
Het was zo'n ongelooflijk succes dat zelfs de Britten hun postimperiale kater te boven kwamen, over de schaduw van hun eigen geschiedenis sprongen en zich erbij voegden.
Het einde van de Koude Oorlog gaf aanleiding tot hoop en vrees: de vrees voor dominantie van een verenigd Duitsland, de hoop dat nu de historische zegetocht van de Europese integratie zou uitmonden in de vereniging van het hele continent.
Het leverde ons de euro op, een munt die zeer ongelijksoortige economieën in één monetair keurslijf dwong, en de 'big bang' - de grote oostwaartse uitbreiding van het inmiddels tot Unie omgedoopte Europese samenwerkingsverband.
Hear, hear. Historische gerechtigheid.
Vette jaren, magere jaren
Maar de burgers van Europa waren minder enthousiast over alle veranderingen. Dat komt ook doordat de jaren negentig, het decennium van het optimisme - waarin de Sovjet-Unie instortte en de EU werd geboren, evenals de euro en de uitbreidingsplannen en waarin geloof in vrolijke mondialisering en eeuwige economische groei heerste - werd gevolgd door het tijdperk van negativisme en pessimisme: ingeluid door 9/11, maar beklonken door de financieel-economische crisis die door meer burgers dan politici is ervaren als hedendaagse Grote Depressie.
Elf jaar geleden schreef ik, in een pleidooi voor afschaffing van het Europees Parlement, een aanklacht tegen Europa als 'opium van de leiders'. Mijn conclusie was: 'Wil Europa verder, dan zal het dus een 'democratisch handelingsvermogen' moeten organiseren. Dat betekent onvermijdelijk kleinere stappen, concentratie op kerntaken en nauwere consultatie van de kiezer.'
Nu zou ik het woordje 'verder' schrappen en er 'overleven' voor in de plaats zetten.
Niettemin zal de neiging groot zijn het tegenovergestelde te doen: pogingen ondernemen om 'Europa' nog verder uit de handen van 'onverstandige' burgers te houden. Als excuus daarvoor zullen de grote problemen van deze tijd dienen: van ongecontroleerde migratie en vluchtelingenstromen tot onvoorspelbare grootmachten aan de rand van Europa, terrorisme en de Dertigjarige Oorlog in het Midden-Oosten.
De democratische traditie
Maar wat de meeste Europese landen onderscheidt van de meeste van zijn buren is precies dit: de democratische traditie. Europa zal, hoe moeilijk dat ook is, terug moeten naar deze bron om zijn kracht en zelfvertrouwen te hervinden.
Het zou goed kunnen dat de Britse kiezer zich heeft laten leiden door afkeer van de gevolgen van de mondialisering, het verlies aan identiteit, het verlies van controle over zelfs de directe omgeving - een ervaring die burgers overal in Europa (en elders) in mindere of meerdere mate ervaren. En die doet snakken naar een terugkeer naar de geborgenheid van de natiestaat.
Voorstanders van Europese integratie zeggen, volgens mij terecht, dat dit een fictie is: ook de natiestaat kan de boze buitenwereld niet buiten houden - of voorkomen dat de banen weglekken.
Geert Wilders droomt nu openlijk van een Nexit
Maar de bewijsplicht is in Europa omgedraaid. Britse politici pleitten de afgelopen kwart eeuw als geen ander voor oostwaartse uitbreiding van de EU. Nu stappen Britse burgers eruit, mede uit angst voor die Oost-Europese concurrentie. In Nederland speelt iets vergelijkbaars: de Europese Unie is voor nogal wat burgers niet langer een vertrouwde thuisbasis in een roerige wereld, maar het is synoniem geworden aan die roerige buitenwereld zelf.
Geert Wilders droomt nu openlijk van een Nexit. En hij is allang niet de enige meer. Er is maar een manier om deze anti-Europeanen de pas af te snijden - en dat is door 'Europa' opnieuw uit te vinden, als democratisch samenwerkingsverband. Het is nog net niet te laat om dat te realiseren binnen een fundamenteel herziene EU - dat kleiner, flexibeler en responsiever zal zijn, en waarin de burgers opnieuw kunnen bepalen aan welke vormen van Europese samenwerking zij zich willen binden.
Maar er lopen te veel bijziende satrapen rond in Brussel en de hoofdsteden om daarvan zeker te zijn. Er is dan ook gerede kans dat er nog meer 'creatieve destructie' nodig zal zijn voordat dit inzicht voldoende indaalt.
Gezinsuitbreiding
Na twee avonden en een ochtend geduld tonen, heeft het zichzelf op een presenteerblaadje aangeboden door in de auto te kruipen op het moment dat de deuren open stonden. Katje 4-5 weken. Een hoop gemiauw en duidelijk niet gewend aan aandachtgevende mensen. Grote tweevoeters, waaronder ongetwijfeld een paar stenengooiers, viervoeters in alle soorten en maten, voorbij scheurende auto's, brandende zon, neerplenzende regen. Je zou er een trauma aan kunnen overhouden. Als je dat vergelijkt met de mens is zo'n jong katje vele malen beter geschikt voor het leven dan iets tussen baby en kleuter.
Niks bijzonders, grijs met zwarte strepen en wat roodachtige bijkleuring, maar altijd hartstikke leuk. Wel bedenken wat voor berg ongecontroleerde ondeugd je je op je nek, door zo'n diertje onderdak te bieden. Eerst eens zien of het blijft en niet alsnog tegen het asfalt geplet wordt en dan zien we wel verder. Kat is toch anders dan een hond, om een opendeur van poortformaat in te trappen. Het beestje krijgt een kans en gezien zijn/haar (??) instap heeft ie daar wel oren naar.
Niks bijzonders, grijs met zwarte strepen en wat roodachtige bijkleuring, maar altijd hartstikke leuk. Wel bedenken wat voor berg ongecontroleerde ondeugd je je op je nek, door zo'n diertje onderdak te bieden. Eerst eens zien of het blijft en niet alsnog tegen het asfalt geplet wordt en dan zien we wel verder. Kat is toch anders dan een hond, om een opendeur van poortformaat in te trappen. Het beestje krijgt een kans en gezien zijn/haar (??) instap heeft ie daar wel oren naar.
Ochtendrust
Van het ene uiterste in het andere. De enen dag half vijf en wakker. De andere dag tien uur en maar met moeite de ogen kunnen openen. Het zal de schok van het Brexit zijn. Grapje. Voor het eerst sinds lang een beetje het gevoel uitgeslapen te zijn. Niet verkeerd. Bovendien is het zondag, dus geen misplaatste schuldgevoelens van al uren hard werken mensen om je heen. Laat ik me daar iets aan gelegen zijn? Eigenlijk niet, maar ik registreer het wel.
Prachtige dag weer,trouwens, en had ik iets fysieks willen doen, dan had ik toch echt weer bij vieren naast het bed moeten staan. Dit gaat een sudderdagje worden. Zin in!
Prachtige dag weer,trouwens, en had ik iets fysieks willen doen, dan had ik toch echt weer bij vieren naast het bed moeten staan. Dit gaat een sudderdagje worden. Zin in!
zaterdag 25 juni 2016
Europa
De Europese Unie is haar eigen grootste vijand
(Van Rossum, Geenstijl, 25-06-2016)
Brussel heeft spijt. Het politieke bestuur in Engeland heeft spijt. Politici in Nederland hebben spijt. Media tonen traag voorbij trekkende beelden van hun spijt en brengen in gelaten voice-overs de sombere stemmen van hun spijt over. Sociale media lopen over van de zure verliezers, met exact dezelfde retoriek als na hun pijnlijke verlies op 6 april: de methode deugt niet, het volk begrijpt het niet en democratie alleen werkt als de 'juiste' keus gemaakt wordt. Meer dan een miljoen (!) Remainers hebben al een petitie getekend voor een nieuw referendum over hetzelfde onderwerp. Ze maken zichzelf niet alleen volstrekt belachelijk, ze verzwakken het toch al zo broze vertrouwen in het Europese ideaal van vrede, welvaart en democratie.
Bij Remain regeert de vertwijfeling
Onbegrijpelijk vinden ze het, in het Verenigd Koninkrijk en op het vasteland, dat de Britten voor Brexit hebben gestemd. Maar de dader is niet Brussel, niet de Europese Unie en al helemaal niet al die kosmopolitische globalisten die te snel te veel wilden. De dader is de demos. Arbeiders, die niet zouden weten wat de EU überhaupt is en er naar moeten googelen. Babyboomers, die huilende kosmopolietenkindjes in de steek laten met hun vertrekstem. Democratie betekent dat je soms je zin ook wel eens níet krijgt en daar kunnen de special snowflakes dus niet tegen want dat zijn ze niet gewend - boehoehoe. Er komen zelfs Leave-stemmers in beeld die spijt zouden hebben van hun stem, omdat ze niet wisten dat ze écht de EU zouden verlaten als Brexit won. Stupid people, tuurlijk, maar de gretigheid om ze in beeld te brengen is net zo pijnlijk voor degenen die stomme mensen tot de mediaan van het vertrekkerskamp proberen te bestempelen: de media zoeken naar strohalmen om aan te tonen dat het eigenlijk 'gewoon' Remain had moeten zijn donderdag. Brexiteers zouden bovendien geen langetermijnvisie hebben en niet kunnen overzien wat de gevolgen zijn, is een veel gehoorde beschuldiging. Maar dat verwijt komt uit het kamp dat juichte en blijft juichen om Merkels 'Wir schaffen das'. Of die kortzichtige Duitse langetermijnvisie de levensdagen van (culturele) welvaart, verzorgingsstaat en Unie zal verlengen, is ook nog maar zeer de vraag.
Zelfs Brits extreemlinks is woedend om Brexit, ook al moeten zij de neoliberale en neoconservatieve lobbycratie en Big Business van Brussel van zichzelf normaal gesproken eigenlijk intens haten. (#StopTTIP!) Maar tegelijk willen ze wel zonder limiet migranten blijven binnenhalen en daar hebben ze de EU voor nodig, want natiestaten hebben grenzen en grenzen zijn fascisme. Bovendien vinden ze Nigel Farage ook een "fascist" en daarmee dus eigenlijk iedereen die voor Brexit stemde. De eerste gewelddadigheden hebben al plaatsgevonden, wat voeding geeft aan de gedachte dat áls de pleuris uitbreekt, het niet door de kelderende én weer uit het dal geklommen pound sterling komt, maar dat het door deze extreemlinkse voorposten wordt aangejaagd, die daarbij een stille goedkeuring hebben van de rest van Remain. Hun strijd is immers voor De Goede Zaak, ook als daar geweld bij zou komen kijken.
BoJo heeft het verkeerde mojo
Nou is Boris Johnson - de gedoodverfde nieuwe MP van Engeland, al moeten we dat nog maar bezien - bepaald niet de man om de populistische parallellen van Brexit te temperen. Daar is de clowneske conservatief veel te opportunistisch voor, met zijn campagneleugens over de NHS en zijn overbodige Hitlervergelijkingen. Maar om nou meteen Donald Trump-vergelijkingen te gaan maken tussen de voormalige (en geliefde) burgemeester van Londen en de roeptoeterende Republikeinse presidentskandiaat alsof die twee samen het einde der tijden inluiden, is óók onderbuikpopulisme van het zuiverste water. Slechte verliezers verliezen slecht en hun zuur klotst aan alle kanten uit kranten, televisie en internet. Lachwekkend, maar ook droef.
De doempredikers krijgen echter wel de overhand in alle media, natuurlijk ook in Nederland. Geert Mak noemt Brexit 'de 9/11 van de EU', diverse opiniestukken wijten de gebeurtenis aan een overdaad aan democratie en inspraak of zweren op het 'gevaar' van referenda en Nieuwsuur filmt uiteraard huilende hipsters in een koffietentje vol elitist pricks, maar natuurlijk zonder vissersdorp of werkplaats te bezoeken voor tegengeluid. "Winnaar" van de zuurcampagne is Marcel Haenen, redacteur bij NSB Handelsblad, die twitterde: "Het is feest in de cel van de moordenaar van Jo Cox." In haar eigen kiesdistrict dan wellicht ook, want daar stemden ze voor Leave. (Opvallende noot: dat wordt in Britse media zo goed als doodgezwegen, zoek maar.)
Het is allemaal weer same old, same old alsook nothing ever changes. Kranten stromen vol politici, wetenschappers en overige buiksprekers van de maatschappelijke bovenlagen die meer, meer, meer EU het beste idee blijven vinden en alle andere opvattingen wegzetten als onderbuik, onderontwikkeling of gewoon als het aloude xenofobe nationalistische populisme waarmee zij euroscepsis of common worries altijd proberen te bagatelliseren. Waarmee wederom dik wordt onderstreept waarom 'de gewone man' zich zo afzet tegen politiek, media en establishment: ze krijgen te weinig kans om deel te nemen aan en mee te spreken over politieke processen waardoor iedereen wordt geraakt en waarvoor zij altijd de rekening gepresenteerd krijgen (zowel financieel als cultureel), ze worden niet voldoende serieus genomen door de boven hen gestelden en ze worden niet aan de hand genomen door de optrekkende mist van onzekere tijden. Integendeel. Ze zijn keer op keer, op keer, op keer de punchline van de samenleving, het mikpunt van verwijten en het eeuwige doelwit van de frustraties van het "weldenkende deel der Unie". Wanneer de Europese beleidstrein weer eens op een stootblok rijdt, dan wordt de strontkar van de falende idealen leeggekieperd over de "populisten", die in de ogen van de crisisveroorzakers de échte handrem op Europese eenwording zijn. En de oplossing voor hun crisis is altijd 'fuck de critici, meer EU is wat we nodig hebben'. Ziehier de verwarde vaandeldrager van die gedachte, over de crises die niet de kiezers, maar de (ongekozen) Europese leiders zélf veroorzaakt hebben:
Als je stelselmatig kritiek negeert en zorgen demoniseert, vervreemd je steeds meer mensen van je doelen. En de mensen die zich buitengesloten voelen, zullen elke kans op inspraak die ze nog krijgen aangrijpen om zich in tegenovergestelde richting te uiten. Je ziet het in heel Europa al jaren aan de uitkomsten van referenda (de EU verliest altijd, en negeert dat vervolgens), aan de peilingen voor populistische partijen (de gevestigde partijen verliezen steeds meer terrein), je zag het aan de uitslag van het referendum op 6 april (politiek, media en "experts" werden en worden steeds meer gewantrouwd) en je ziet het nu ook bij Brexit: de bovenlagen zagen het niet aankomen: de stille (en chagrijnige) meerderheid zei 'fuck you'. En daar is meteen weer de strontkar om over deze Brexiteers uit te rijden. Omdat de politieke en maatschappelijke elites in de EU geen enkel zelfinzicht tonen en de media zich liever tegen de macht aanschurken dan zich verdiepen in de beweegredenen, positie en het maatschappelijke uitzicht vanaf de lagere verdiepingen van de samenlevingen in de EU. Het aloude verhaal van de cultureel gekantelde wijken, de gekrompen middenklasse en de afbrokkelende verzorgingsstaten - die verder kantelen, verder krimpen en verder afbrokkelen.
This is not the end...
Brexit is niet het einde van de Europese Unie. Wat Brexit gaat brengen, goed of slecht, weet niemand. Maar Brexit is wel het duidelijkste signaal in een kakofonie aan alarmsignalen aan Brussel, dat de EU een verkeerde weg is ingeslagen, op een route die velen niet willen volgen en met een boodschap waardoor velen zich buitengesloten, achtergelaten en ongehoord achten. De eerste reacties op Brexit voorspellen niets goeds: weer horen we Asscher en Pechtold zeggen dat er 'nu echt hervormd moet worden' (lege woorden die altijd echoën na een vote of no confidence in de EU), maar tegelijk zeggen Jesse Klaver en Guy Verhofstadt dat er 'meer EU' moet komen. Hoger in de Brusselse ivoren toren wordt geschamperd en is de rancune voelbaar: 'Eruit stemmen is ook zo snel mogelijk oprotten', is het devies van Juncker - terwijl Brexitleiders als Farage en Daniel Hannan juist keer op keer herhalen dat Engeland moet blijven samenwerken en overleggen met hun 'friends and neighbours'. Laatsgenoemde is de redelijkheid zelve.
Maar de hoeders van de status quo van een invalide EU die haar zelf gecreëerde crises niet de baas kan, wijzen de vinger, halen hun neus op en marcheren verder into that dark night. Op deze manier is het wachten op de volgende dominosteen - en reken maar dat partijen als Front National en PVV extra stemmen gaan winnen met hun beloftes van Frexit- en Nexit-referenda. Wel fijn voor de europrogressieve elites, want dan die kunnen hun eigen tekortkomingen, onbeholpenheid en desastreuze beleidskeuzes verstoppen achter de portretten van het populisme die op de krantenpagina's en nieuwsprogramma's van hen goed gezinde media worden geschilderd: 'Wilders en Le Pen voeden het populisme tegen het Europese ideaal van vrede en welvaart - het is allemaal hún schuld dat het volk het niet snapt'.
De onvrede over de koers van de EU onder groeiende delen van de Europese bevolking is niet het einde van de Europese Unie. Niet Geert, GeenPeil of Brexit, maar de Europese Unie zelf wordt de ondergang van de Europese Unie. Steeds maar weer dezelfde voorspelbare, vinger priemende en zelfkritiekloze reacties op de toenemende onvrede van gestaag groeiende aantallen Europeanen, geuit door (ongekozen) politieke leiders en hun slippendragers in de media en het establishment, die samen vicieuze cirkeltjes draaien in een kamer zonder deuren, dát zou wel eens het einde van de Europese Unie kunnen betekenen. En gezien de manier waarop de moloch en haar vuistjesmaaiende minions zich gedragen, is dat misschien helemaal niet zo'n somber vooruitzicht voor het prachtige continent Europa.
Je kan misschien maar beter opgescheept zitten met het koppige patriottisme van vissersdorpvolkeren, de minder geïnformeerde keuzes van de Vicky Pollards van de Britse working class en de teleurstelling in de EU van oudere generaties, dan dat we moeten leven onder de tirannie van een klein clubje ongekozen mensen die zogenaamd beter weten wat goed is voor iedereen, maar zelf pas aan de Europese macht kwamen nadat ze in hun eigen land niet meer gekozen werden (hoi Van Rompuy, hallo Gekke Guy, dag meneer Juncker). Tot besluit een vertaald stukje C.S. Lewis, want die Britse dichtschrijver schreef het '68 jaar geleden allemaal al veel beter op. Hadden ze toen maar geluisterd:
"Van alle tirannieën, is de tirannie die oprecht wordt uitgeoefend voor het welzijn van haar slachtoffers misschien wel de meest repressieve. Het is beter om te leven onder roofbaronnen dan onder sommige almachtige morele bemoeials. De wreedheid van de roofbaron legt zich soms nog wel eens te rusten, zijn hebzucht kan op een bepaald moment verzadigd zijn. Maar zij die ons kwellen voor ons eigen welzijn, zullen ons kwellen zonder einde, want zij doen het met de goedkeuring van hun eigen geweten. Zij zullen meer kans maken om naar de Hemel te gaan, terwijl ze tegelijkertijd waarschijnlijk vaker een Hel maken van het leven op aarde. Deze specifieke goedheid is doorregen van ondraaglijke belediging. Om tegen je zin in "genezen" te worden van toestanden die we niet per se als een ziekte beschouwen, is om op hetzelfde niveau te worden geschaald als degenen die de leeftijd van de rede nog niet bereikt hebben, of nooit zullen bereiken: je wordt gelijkgesteld aan kinderen, imbecielen, en huisdieren." (©)
De leiders en volgers van deze Europese Unie zullen nooit leren van de kritiek op hun functioneren, noch van de crises en de onherstelbare fouten die door fundamentele tekortkomingen in de Unie zijn ontstaan, want de leiders en volgers van deze Europese Unie staan aan de goede kant van hun eigen naoorlogse geschiedschrijving. Totdat iemand anders die pen van ze afpakt - al dan niet met het zwaard.
(Van Rossum, Geenstijl, 25-06-2016)
Brussel heeft spijt. Het politieke bestuur in Engeland heeft spijt. Politici in Nederland hebben spijt. Media tonen traag voorbij trekkende beelden van hun spijt en brengen in gelaten voice-overs de sombere stemmen van hun spijt over. Sociale media lopen over van de zure verliezers, met exact dezelfde retoriek als na hun pijnlijke verlies op 6 april: de methode deugt niet, het volk begrijpt het niet en democratie alleen werkt als de 'juiste' keus gemaakt wordt. Meer dan een miljoen (!) Remainers hebben al een petitie getekend voor een nieuw referendum over hetzelfde onderwerp. Ze maken zichzelf niet alleen volstrekt belachelijk, ze verzwakken het toch al zo broze vertrouwen in het Europese ideaal van vrede, welvaart en democratie.
Bij Remain regeert de vertwijfeling
Onbegrijpelijk vinden ze het, in het Verenigd Koninkrijk en op het vasteland, dat de Britten voor Brexit hebben gestemd. Maar de dader is niet Brussel, niet de Europese Unie en al helemaal niet al die kosmopolitische globalisten die te snel te veel wilden. De dader is de demos. Arbeiders, die niet zouden weten wat de EU überhaupt is en er naar moeten googelen. Babyboomers, die huilende kosmopolietenkindjes in de steek laten met hun vertrekstem. Democratie betekent dat je soms je zin ook wel eens níet krijgt en daar kunnen de special snowflakes dus niet tegen want dat zijn ze niet gewend - boehoehoe. Er komen zelfs Leave-stemmers in beeld die spijt zouden hebben van hun stem, omdat ze niet wisten dat ze écht de EU zouden verlaten als Brexit won. Stupid people, tuurlijk, maar de gretigheid om ze in beeld te brengen is net zo pijnlijk voor degenen die stomme mensen tot de mediaan van het vertrekkerskamp proberen te bestempelen: de media zoeken naar strohalmen om aan te tonen dat het eigenlijk 'gewoon' Remain had moeten zijn donderdag. Brexiteers zouden bovendien geen langetermijnvisie hebben en niet kunnen overzien wat de gevolgen zijn, is een veel gehoorde beschuldiging. Maar dat verwijt komt uit het kamp dat juichte en blijft juichen om Merkels 'Wir schaffen das'. Of die kortzichtige Duitse langetermijnvisie de levensdagen van (culturele) welvaart, verzorgingsstaat en Unie zal verlengen, is ook nog maar zeer de vraag.
Zelfs Brits extreemlinks is woedend om Brexit, ook al moeten zij de neoliberale en neoconservatieve lobbycratie en Big Business van Brussel van zichzelf normaal gesproken eigenlijk intens haten. (#StopTTIP!) Maar tegelijk willen ze wel zonder limiet migranten blijven binnenhalen en daar hebben ze de EU voor nodig, want natiestaten hebben grenzen en grenzen zijn fascisme. Bovendien vinden ze Nigel Farage ook een "fascist" en daarmee dus eigenlijk iedereen die voor Brexit stemde. De eerste gewelddadigheden hebben al plaatsgevonden, wat voeding geeft aan de gedachte dat áls de pleuris uitbreekt, het niet door de kelderende én weer uit het dal geklommen pound sterling komt, maar dat het door deze extreemlinkse voorposten wordt aangejaagd, die daarbij een stille goedkeuring hebben van de rest van Remain. Hun strijd is immers voor De Goede Zaak, ook als daar geweld bij zou komen kijken.
BoJo heeft het verkeerde mojo
Nou is Boris Johnson - de gedoodverfde nieuwe MP van Engeland, al moeten we dat nog maar bezien - bepaald niet de man om de populistische parallellen van Brexit te temperen. Daar is de clowneske conservatief veel te opportunistisch voor, met zijn campagneleugens over de NHS en zijn overbodige Hitlervergelijkingen. Maar om nou meteen Donald Trump-vergelijkingen te gaan maken tussen de voormalige (en geliefde) burgemeester van Londen en de roeptoeterende Republikeinse presidentskandiaat alsof die twee samen het einde der tijden inluiden, is óók onderbuikpopulisme van het zuiverste water. Slechte verliezers verliezen slecht en hun zuur klotst aan alle kanten uit kranten, televisie en internet. Lachwekkend, maar ook droef.
De doempredikers krijgen echter wel de overhand in alle media, natuurlijk ook in Nederland. Geert Mak noemt Brexit 'de 9/11 van de EU', diverse opiniestukken wijten de gebeurtenis aan een overdaad aan democratie en inspraak of zweren op het 'gevaar' van referenda en Nieuwsuur filmt uiteraard huilende hipsters in een koffietentje vol elitist pricks, maar natuurlijk zonder vissersdorp of werkplaats te bezoeken voor tegengeluid. "Winnaar" van de zuurcampagne is Marcel Haenen, redacteur bij NSB Handelsblad, die twitterde: "Het is feest in de cel van de moordenaar van Jo Cox." In haar eigen kiesdistrict dan wellicht ook, want daar stemden ze voor Leave. (Opvallende noot: dat wordt in Britse media zo goed als doodgezwegen, zoek maar.)
Het is allemaal weer same old, same old alsook nothing ever changes. Kranten stromen vol politici, wetenschappers en overige buiksprekers van de maatschappelijke bovenlagen die meer, meer, meer EU het beste idee blijven vinden en alle andere opvattingen wegzetten als onderbuik, onderontwikkeling of gewoon als het aloude xenofobe nationalistische populisme waarmee zij euroscepsis of common worries altijd proberen te bagatelliseren. Waarmee wederom dik wordt onderstreept waarom 'de gewone man' zich zo afzet tegen politiek, media en establishment: ze krijgen te weinig kans om deel te nemen aan en mee te spreken over politieke processen waardoor iedereen wordt geraakt en waarvoor zij altijd de rekening gepresenteerd krijgen (zowel financieel als cultureel), ze worden niet voldoende serieus genomen door de boven hen gestelden en ze worden niet aan de hand genomen door de optrekkende mist van onzekere tijden. Integendeel. Ze zijn keer op keer, op keer, op keer de punchline van de samenleving, het mikpunt van verwijten en het eeuwige doelwit van de frustraties van het "weldenkende deel der Unie". Wanneer de Europese beleidstrein weer eens op een stootblok rijdt, dan wordt de strontkar van de falende idealen leeggekieperd over de "populisten", die in de ogen van de crisisveroorzakers de échte handrem op Europese eenwording zijn. En de oplossing voor hun crisis is altijd 'fuck de critici, meer EU is wat we nodig hebben'. Ziehier de verwarde vaandeldrager van die gedachte, over de crises die niet de kiezers, maar de (ongekozen) Europese leiders zélf veroorzaakt hebben:
Als je stelselmatig kritiek negeert en zorgen demoniseert, vervreemd je steeds meer mensen van je doelen. En de mensen die zich buitengesloten voelen, zullen elke kans op inspraak die ze nog krijgen aangrijpen om zich in tegenovergestelde richting te uiten. Je ziet het in heel Europa al jaren aan de uitkomsten van referenda (de EU verliest altijd, en negeert dat vervolgens), aan de peilingen voor populistische partijen (de gevestigde partijen verliezen steeds meer terrein), je zag het aan de uitslag van het referendum op 6 april (politiek, media en "experts" werden en worden steeds meer gewantrouwd) en je ziet het nu ook bij Brexit: de bovenlagen zagen het niet aankomen: de stille (en chagrijnige) meerderheid zei 'fuck you'. En daar is meteen weer de strontkar om over deze Brexiteers uit te rijden. Omdat de politieke en maatschappelijke elites in de EU geen enkel zelfinzicht tonen en de media zich liever tegen de macht aanschurken dan zich verdiepen in de beweegredenen, positie en het maatschappelijke uitzicht vanaf de lagere verdiepingen van de samenlevingen in de EU. Het aloude verhaal van de cultureel gekantelde wijken, de gekrompen middenklasse en de afbrokkelende verzorgingsstaten - die verder kantelen, verder krimpen en verder afbrokkelen.
This is not the end...
Brexit is niet het einde van de Europese Unie. Wat Brexit gaat brengen, goed of slecht, weet niemand. Maar Brexit is wel het duidelijkste signaal in een kakofonie aan alarmsignalen aan Brussel, dat de EU een verkeerde weg is ingeslagen, op een route die velen niet willen volgen en met een boodschap waardoor velen zich buitengesloten, achtergelaten en ongehoord achten. De eerste reacties op Brexit voorspellen niets goeds: weer horen we Asscher en Pechtold zeggen dat er 'nu echt hervormd moet worden' (lege woorden die altijd echoën na een vote of no confidence in de EU), maar tegelijk zeggen Jesse Klaver en Guy Verhofstadt dat er 'meer EU' moet komen. Hoger in de Brusselse ivoren toren wordt geschamperd en is de rancune voelbaar: 'Eruit stemmen is ook zo snel mogelijk oprotten', is het devies van Juncker - terwijl Brexitleiders als Farage en Daniel Hannan juist keer op keer herhalen dat Engeland moet blijven samenwerken en overleggen met hun 'friends and neighbours'. Laatsgenoemde is de redelijkheid zelve.
Maar de hoeders van de status quo van een invalide EU die haar zelf gecreëerde crises niet de baas kan, wijzen de vinger, halen hun neus op en marcheren verder into that dark night. Op deze manier is het wachten op de volgende dominosteen - en reken maar dat partijen als Front National en PVV extra stemmen gaan winnen met hun beloftes van Frexit- en Nexit-referenda. Wel fijn voor de europrogressieve elites, want dan die kunnen hun eigen tekortkomingen, onbeholpenheid en desastreuze beleidskeuzes verstoppen achter de portretten van het populisme die op de krantenpagina's en nieuwsprogramma's van hen goed gezinde media worden geschilderd: 'Wilders en Le Pen voeden het populisme tegen het Europese ideaal van vrede en welvaart - het is allemaal hún schuld dat het volk het niet snapt'.
De onvrede over de koers van de EU onder groeiende delen van de Europese bevolking is niet het einde van de Europese Unie. Niet Geert, GeenPeil of Brexit, maar de Europese Unie zelf wordt de ondergang van de Europese Unie. Steeds maar weer dezelfde voorspelbare, vinger priemende en zelfkritiekloze reacties op de toenemende onvrede van gestaag groeiende aantallen Europeanen, geuit door (ongekozen) politieke leiders en hun slippendragers in de media en het establishment, die samen vicieuze cirkeltjes draaien in een kamer zonder deuren, dát zou wel eens het einde van de Europese Unie kunnen betekenen. En gezien de manier waarop de moloch en haar vuistjesmaaiende minions zich gedragen, is dat misschien helemaal niet zo'n somber vooruitzicht voor het prachtige continent Europa.
Je kan misschien maar beter opgescheept zitten met het koppige patriottisme van vissersdorpvolkeren, de minder geïnformeerde keuzes van de Vicky Pollards van de Britse working class en de teleurstelling in de EU van oudere generaties, dan dat we moeten leven onder de tirannie van een klein clubje ongekozen mensen die zogenaamd beter weten wat goed is voor iedereen, maar zelf pas aan de Europese macht kwamen nadat ze in hun eigen land niet meer gekozen werden (hoi Van Rompuy, hallo Gekke Guy, dag meneer Juncker). Tot besluit een vertaald stukje C.S. Lewis, want die Britse dichtschrijver schreef het '68 jaar geleden allemaal al veel beter op. Hadden ze toen maar geluisterd:
"Van alle tirannieën, is de tirannie die oprecht wordt uitgeoefend voor het welzijn van haar slachtoffers misschien wel de meest repressieve. Het is beter om te leven onder roofbaronnen dan onder sommige almachtige morele bemoeials. De wreedheid van de roofbaron legt zich soms nog wel eens te rusten, zijn hebzucht kan op een bepaald moment verzadigd zijn. Maar zij die ons kwellen voor ons eigen welzijn, zullen ons kwellen zonder einde, want zij doen het met de goedkeuring van hun eigen geweten. Zij zullen meer kans maken om naar de Hemel te gaan, terwijl ze tegelijkertijd waarschijnlijk vaker een Hel maken van het leven op aarde. Deze specifieke goedheid is doorregen van ondraaglijke belediging. Om tegen je zin in "genezen" te worden van toestanden die we niet per se als een ziekte beschouwen, is om op hetzelfde niveau te worden geschaald als degenen die de leeftijd van de rede nog niet bereikt hebben, of nooit zullen bereiken: je wordt gelijkgesteld aan kinderen, imbecielen, en huisdieren." (©)
De leiders en volgers van deze Europese Unie zullen nooit leren van de kritiek op hun functioneren, noch van de crises en de onherstelbare fouten die door fundamentele tekortkomingen in de Unie zijn ontstaan, want de leiders en volgers van deze Europese Unie staan aan de goede kant van hun eigen naoorlogse geschiedschrijving. Totdat iemand anders die pen van ze afpakt - al dan niet met het zwaard.
Socialize
Niks maaien. Sociaal bezig zijn. Was het weer ff vergeten. Verdringing heet zoiets. Avondje Roemeens geblabla aanhoren. Mijn aanwezigheid wordt opprijs gesteld maar heeft weinig andere functie dan decoratie. 'De man van', die nog steeds vol trots (gelukkig) overal moet worden geshowd. Hoe zei Mariana dat laatst heel bondig? "Nu heb ik na al die jaren eindelijk iemand in mijn leven en ga ik niet alsnog in mijn eentje ergens naar toe." Dat hangt natuurlijk maar net af, hoe je tegen dit soort zaken aan kijkt. Ik zie dat iets anders, maar kan in dit soort gevallen wel begrip opbrengen voor haar standpunt.
Voordeel is, dat op avonden als deze het ook niet zo belangrijk is, dat ik me weinig tegen het gesprek aan bemoei. Doe ik sowieso meestal niet, maar nu hoeft het niet eens en wordt ook niks speciaals van mij verwacht. Dat is weleens anders geweest. Dan 'mocht' ik alleen mee, als ik me op de door de ander gewenste wijze gedroeg. Dat ik dan waar mogelijk afhaakte, lijkt me niet vreemd. Achtergrondsversiering à la. Een demonstratie dressuur gaat me een brug te ver. Over een x-aantal jaar neem je in zulke gevallen een robot. Een beetje programmeren, misschien een paar oefeningen en dan wordt je op je wenken bediend. En gaat dat fout, moet je bij jezelf en je programmeerkunsten te rade gaan. Is nu natuurlijk ook zo, zelfs dat programmeren, maar zal altijd ontkend worden vanwege de eigen wil van de ander.
Voordeel is, dat op avonden als deze het ook niet zo belangrijk is, dat ik me weinig tegen het gesprek aan bemoei. Doe ik sowieso meestal niet, maar nu hoeft het niet eens en wordt ook niks speciaals van mij verwacht. Dat is weleens anders geweest. Dan 'mocht' ik alleen mee, als ik me op de door de ander gewenste wijze gedroeg. Dat ik dan waar mogelijk afhaakte, lijkt me niet vreemd. Achtergrondsversiering à la. Een demonstratie dressuur gaat me een brug te ver. Over een x-aantal jaar neem je in zulke gevallen een robot. Een beetje programmeren, misschien een paar oefeningen en dan wordt je op je wenken bediend. En gaat dat fout, moet je bij jezelf en je programmeerkunsten te rade gaan. Is nu natuurlijk ook zo, zelfs dat programmeren, maar zal altijd ontkend worden vanwege de eigen wil van de ander.
Succesvol
Half elf. Er zijn dagen dan zit ik nog aan mijn koffie te lurken. Vandaag heb ik er al 6 uur opzitten en vier daarvan in de tuin. Ik kan niet zeggen, dat ik enorm opgeschoten ben. Het is het moment van de explosieve groei. Helaas geldt dat vooral voor het onkruid. Op de bijgehouden stukken ruimt het lekker op, op de braakliggende delen staat het deels 2,5 meter hoog. Bijna ontmoedigend. Vanavond maar botweg maaien.
Voor het moment is het afgelopen buiten. Zien dat we binnen aan de slag gaan. Verder met het boekenrek in de keuken, Cd-rek en boekenrek werkkamer. Stimuleert wel, zo'n actieve start van de dag. Voor herhaling vatbaar. In theorie dan.
Voor het moment is het afgelopen buiten. Zien dat we binnen aan de slag gaan. Verder met het boekenrek in de keuken, Cd-rek en boekenrek werkkamer. Stimuleert wel, zo'n actieve start van de dag. Voor herhaling vatbaar. In theorie dan.
Hanengekraai
Of ik gek ben of het gaat werken, gaan we zien als de dag vordert, maar het is me gelukt! Nog steeds niet compleet op voorgenomen tijden, maar half vijf opstaan zonder reiskilometers voor de boeg, is akelig vroeg. Zeker omdat het gisteravond één van die steeds zeldzamer wordende avonden was, dat het bed pas na middernacht werd opgezocht. Kortom op het moment voelt het aardig gek aan. Slapen doe ik niet meer. Wakker wil ik me niet noemen ondanks koffie en ontbijt. Het voelt katerig aan. Brits, zal ik maar zeggen. De frisse ochtendlucht heeft op dat vlak nog geen wonderen verricht. 05:55, een mooi moment om deze dag te starten.
vrijdag 24 juni 2016
Bliksems
Onweer. Ik kan er weer van genieten! Een vooruitgang van jewelste. Het is niet van gisteren op vandaag tot stand gekomen. Het heeft de nodige onweders gekost om de overtuiging te sterken, dat deze plek in redelijk normale omstandigheden geen schade oploopt van een uit de hand lopende bui.
In Utrecht kon ik nog genieten. Staand op het dakterras. Een hemelse douche met tropische intensiteit. Dat, naar later bleek, het overvloedig neerplenzende water op de beneden het dakterras gelegen étages langs de muren stroomde, was al minder maar niet doorslaggevend. Ook de storm in Frankrijk enige mndn na aankomst wist me nog niet compleet onderuit te halen. Tè extreem. Tè uitzonderlijk. Maar twee jaar later weer schade en zo ging het eigenlijk bij iedere wat te heftige onweersbui weer mis.
Oorzaak het matige onderhoud van de gebouwen, de vele vierkante meters dak en de niet altijd slimme constructies bij het aaneensluiten van de ene dakafvoer op de andere en natuurlijk de mooie plannen, die nooit verder dan het papier zijn gekomen. Vier duidelijke oorzaken die hier dus niet meer spelen. Minder dak, perfect onderhoud, slimme constructies en doen wat afgesproken is. Scheelt echt, als je geen half voetbalveld aan dakbedekking hoeft te onderhouden. Maakt genieten weer mogelijk. Zelfs van onweer.
In Utrecht kon ik nog genieten. Staand op het dakterras. Een hemelse douche met tropische intensiteit. Dat, naar later bleek, het overvloedig neerplenzende water op de beneden het dakterras gelegen étages langs de muren stroomde, was al minder maar niet doorslaggevend. Ook de storm in Frankrijk enige mndn na aankomst wist me nog niet compleet onderuit te halen. Tè extreem. Tè uitzonderlijk. Maar twee jaar later weer schade en zo ging het eigenlijk bij iedere wat te heftige onweersbui weer mis.
Oorzaak het matige onderhoud van de gebouwen, de vele vierkante meters dak en de niet altijd slimme constructies bij het aaneensluiten van de ene dakafvoer op de andere en natuurlijk de mooie plannen, die nooit verder dan het papier zijn gekomen. Vier duidelijke oorzaken die hier dus niet meer spelen. Minder dak, perfect onderhoud, slimme constructies en doen wat afgesproken is. Scheelt echt, als je geen half voetbalveld aan dakbedekking hoeft te onderhouden. Maakt genieten weer mogelijk. Zelfs van onweer.
Historisch
Gisteren het belang van geschiedenis ontkrachten en dezelfde dag er compleet in onder gedompeld worden. Achteraf ergens over lullen cq het betekenis toekennen is natuurlijk iets compleet anders dan midden in het gebeuren zitten en de komende tijd de consequenties aan den lijve gaan ondervinden, of niet. Een bres geslagen in het Brusselse luchtkasteel. Het zal niet makkelijk zijn voor de Britten om zelfstandig verder te gaan, maar de werkelijke schade moet je volgens mij aan Europese zijde zoeken. Brulkikkers en blaaskaken zien dat serieus aan de poten onder hun nergens op gebaseerd bestaansrecht gezaagd kan worden.
Als je mij vraagt, werd het tijd. Het is natuurlijk nooit slim om als eerste het hoofd boven het maaiveld uit te steken. Daar is lef voor nodig en een stevige portie incasseringsvermogen. En het is te hopen, dat nog een paar landen volgen of tenminste serieus met het idee aan de slag gaan. Dit resultaat mag vooral niet als een nachtkaars uitgaan. De Europese bestuurselite zal niks liever willen en met mooie woorden de stroop smeren richting alles opslokkende doofpotten. Maar gelukkig leeft er naar mijn idee genoeg onvrede om dit Britse stokje door te kunnen geven.
De EU hoeft niet kapot, maar moet wel compleet anders, wil het iets van een bestaansrecht behouden. Lukt dat niet, dan weg er weg. Zachte heelmeestes en meer van dat soort in dit kader enkel hun eigen zakken vullend verkeerd volk.
Als je mij vraagt, werd het tijd. Het is natuurlijk nooit slim om als eerste het hoofd boven het maaiveld uit te steken. Daar is lef voor nodig en een stevige portie incasseringsvermogen. En het is te hopen, dat nog een paar landen volgen of tenminste serieus met het idee aan de slag gaan. Dit resultaat mag vooral niet als een nachtkaars uitgaan. De Europese bestuurselite zal niks liever willen en met mooie woorden de stroop smeren richting alles opslokkende doofpotten. Maar gelukkig leeft er naar mijn idee genoeg onvrede om dit Britse stokje door te kunnen geven.
De EU hoeft niet kapot, maar moet wel compleet anders, wil het iets van een bestaansrecht behouden. Lukt dat niet, dan weg er weg. Zachte heelmeestes en meer van dat soort in dit kader enkel hun eigen zakken vullend verkeerd volk.
donderdag 23 juni 2016
Afspraken
Waarom kunnen mensen soms 100 keer 'Ja' zeggen, als je hen vraagt iets te doen dan wel te veranderen, en het de 101ste keer alsnog niet doen? Eén keer kan ik snappen. 2 of 3 keer kan ik er begrip voor opbrengen. Veranderingen kosten soms wat tijd, vooral als ingesleten paden verlaten moeten worden. Maar blijf niet toezeggen en er tegelijkertijd steeds weer geen boodschap aan hebben. Heb dan de ruggegraat om 'Nee' te zeggen en op te komen voor iets, waar je je wel in kunt vinden. Voorkomt een hoop irritatie en heibel. Liever een pittige discussie vooraf dat steeds terugkerend gezeik achteraf.
Wat is het idee daarbij? De aanhouder wint? Met 'Ja' zeggen en 'Nee' doen, sta je als aanhouder bijvoorbaat op het verkeerde been. Op fouten maken heb je geen recht en zeker niet als het eerder regel dan uitzondering blijkt. Soms pakken dingen verkeerd uit of ontbreekt de noodzakelijke aandacht. Kan iedereen overkomen. Zelfs mij. Maar zoiets probeer je te voorkomen en niet bijvoorbaat te accepteren.
Ach, ja, foutje, sorry, volgende keer beter, oeps niet, sorry, de volgende keer ...., ai, boem, zelfde fout, kan gebeuren, maar zou inmiddels niet meer mogen kunnen. Zoiets dus, maar dan in royalere herhaling.
Als je ergens op aangesproken wordt en er samen uitkomt, dan hou ik me daaraan en probeer niet met conflictvermijdende instemming het verschil van menig de toekomst in te schuiven in de hoop, dat het op een later tijdsstip minder weerstand ondervindt. Of zoiets dergelijks. Vrouwen .....
Wat is het idee daarbij? De aanhouder wint? Met 'Ja' zeggen en 'Nee' doen, sta je als aanhouder bijvoorbaat op het verkeerde been. Op fouten maken heb je geen recht en zeker niet als het eerder regel dan uitzondering blijkt. Soms pakken dingen verkeerd uit of ontbreekt de noodzakelijke aandacht. Kan iedereen overkomen. Zelfs mij. Maar zoiets probeer je te voorkomen en niet bijvoorbaat te accepteren.
Ach, ja, foutje, sorry, volgende keer beter, oeps niet, sorry, de volgende keer ...., ai, boem, zelfde fout, kan gebeuren, maar zou inmiddels niet meer mogen kunnen. Zoiets dus, maar dan in royalere herhaling.
Als je ergens op aangesproken wordt en er samen uitkomt, dan hou ik me daaraan en probeer niet met conflictvermijdende instemming het verschil van menig de toekomst in te schuiven in de hoop, dat het op een later tijdsstip minder weerstand ondervindt. Of zoiets dergelijks. Vrouwen .....
Tafel
Geschiedenis behoort niet tot mijn interesses. Niet meer in elk geval dan nodig is om van fouten te leren. Dan heb ik het dus over mijn eigen geschiedenis en dan globaal gezien over de laatste 3-5 jaar. Schatting. Niet bezig met de IIeWO, Napoleon, Middeleeuwen, Roemeinen (muv Asterix), Grieken en nog belegener spul. Dat is leuk om overtollige hersencapaciteit mee te belasten, maar voegt weinig toe aan het hedendaagse bestaan.
Soms levert het leuke weetjes op, maar die hebben zelden historische waarde in de betekenis, dat ze de geschiedenis hebben veranderd. Zo moest ik gisteren denken aan de reis, die het hout heeft gemaakt, dat voor de tafel is gebruikt, die nu in de eet- annex entreekamer staat te pronken. Als boom heeft het in Noord-Amerika gestaan. Gebruikt is het in de IIe WO door de Amerikaanse genie in Frankrijk idvv balken voor het wegdek van een noodbrug. Na decennia opslag verkocht aan een Nederlandse handelaar, die het op ons verzoek tot 4-5 cm dikke vloerplanken heeft verzaagd voor in het achterhuis aan de gracht. Prachtig roodachtig hout. Een of andere dennenvariant. Zo mooi, dat het restant van de vloerdelen mee naar Frankrijk is gegaan en van daaruit doorverhuist is naar Roemenië.
Ik zit nu op de laptop te werken op het hout waarover in de jaren 43-45 -van de vorige eeuw- Amerikaanse legertrucks en militairen zijn getogen richting de overwinning op de Duitsers. Geinig, vooral als je het verhaal nog wat zou weten aan te dikken.
Soms levert het leuke weetjes op, maar die hebben zelden historische waarde in de betekenis, dat ze de geschiedenis hebben veranderd. Zo moest ik gisteren denken aan de reis, die het hout heeft gemaakt, dat voor de tafel is gebruikt, die nu in de eet- annex entreekamer staat te pronken. Als boom heeft het in Noord-Amerika gestaan. Gebruikt is het in de IIe WO door de Amerikaanse genie in Frankrijk idvv balken voor het wegdek van een noodbrug. Na decennia opslag verkocht aan een Nederlandse handelaar, die het op ons verzoek tot 4-5 cm dikke vloerplanken heeft verzaagd voor in het achterhuis aan de gracht. Prachtig roodachtig hout. Een of andere dennenvariant. Zo mooi, dat het restant van de vloerdelen mee naar Frankrijk is gegaan en van daaruit doorverhuist is naar Roemenië.
Ik zit nu op de laptop te werken op het hout waarover in de jaren 43-45 -van de vorige eeuw- Amerikaanse legertrucks en militairen zijn getogen richting de overwinning op de Duitsers. Geinig, vooral als je het verhaal nog wat zou weten aan te dikken.
11:55
Een grote stap verder gekomen in het afronden van van deze plek. Een hoop smoezen en uitvluchten minder om niet aan de slag te gaan met wat in eigen beheer te doen staat. Vooruitgang met twijfelachtig smaakje. Straks zijn er geen derden meer om op te foeteren en kan ik me enkel afreageren op mijn eigen oren. Enerzijds 'Ai, ai, ai' anderzijds maar goed ook. De plek krijgt nooit iets eigens als er niet in geleefd en door onszelf aan gewerk gaat worden.
Dat ondanks alle vertraging het 'leven in' samen zal gaan met het 'werken aan', had misschien niet gehoeven, maar zat er wel in. Ik heb, geloof ik, nog nooit op een plek gewoond, die 'Af' was. Ja, de kamer bij de hospita was af, alles daarna is steeds in diverse fasen van realisatie blijven hangen cq ik ben er steeds in bezig gebleven opzoek naar wat ik(/we) werkelijk wilde(n). Studentenflat, Eykmanlaan, OudeGracht, Le Petit Masvieux en nu Coves 13, wat binnenkort een poëtischer naam zal krijgen.
Zover als hier ben ik eigenlijk nog nooit gekomen. Op wat grotere ingrepen in de tuinkamer na (vloer en trap) is echt enkel en alleen het sleutelen aan details overgebleven. Best knap in 3 jaar tijd. Voor mijn doen dan. Niet?
Dat ondanks alle vertraging het 'leven in' samen zal gaan met het 'werken aan', had misschien niet gehoeven, maar zat er wel in. Ik heb, geloof ik, nog nooit op een plek gewoond, die 'Af' was. Ja, de kamer bij de hospita was af, alles daarna is steeds in diverse fasen van realisatie blijven hangen cq ik ben er steeds in bezig gebleven opzoek naar wat ik(/we) werkelijk wilde(n). Studentenflat, Eykmanlaan, OudeGracht, Le Petit Masvieux en nu Coves 13, wat binnenkort een poëtischer naam zal krijgen.
Zover als hier ben ik eigenlijk nog nooit gekomen. Op wat grotere ingrepen in de tuinkamer na (vloer en trap) is echt enkel en alleen het sleutelen aan details overgebleven. Best knap in 3 jaar tijd. Voor mijn doen dan. Niet?
woensdag 22 juni 2016
Smeltpunt
Anderhalve kilo verloren vandaag ondanks het doorspoelen met 3 à 4 liters vocht. Juni en volop zomer. Temperaturen van 33-36º C, die in feite alleen geschikt zijn om onder een parasol op een terras te vertoeven met bijbehorende ijsgekoelde drankjes. Een neiging tot puffen dus en niet alleen ik. Je zou van de autochtonen een soort ingegroeide weerstand verwachten, maar het gepuf is er niet minder om. Eerder meer zelfs, maar dat weer niet bij iedereen. Er wordt hard gehooid en dat de hele dag door. En ik bedoel dan met het handje. Machinale verwerking is ook hier geen zeldzaamheid, maar heeft het 'eerlijk' handwerk nog niet compleet verdrongen.
Het is een kwestie van wennen. Eenmaal buiten en aan de slag is het best te doen. Maar steeds weer van binnen naar buiten, bezig zijn en dan weer niks doen, maakt het niet makkelijker. Wisselbaden zijn het en het lichaam produceert zijn eigen douche, Mijn zwarte T-shirt vertoonde aan het eind van de middag batik-achtig patronen van wit uitgeslagen zoutranden.
Morgen weer een dag. Zou leuk zijn, als ik de auto ergens in de schaduw zou kunnen zetten. Niet zozeer voor de auto, meer voor mezelf en het permanente gedruppel. Bij de buitenkant is dat niet zo'n probleem. Binnenin werkt dat vervelender.
Het is een kwestie van wennen. Eenmaal buiten en aan de slag is het best te doen. Maar steeds weer van binnen naar buiten, bezig zijn en dan weer niks doen, maakt het niet makkelijker. Wisselbaden zijn het en het lichaam produceert zijn eigen douche, Mijn zwarte T-shirt vertoonde aan het eind van de middag batik-achtig patronen van wit uitgeslagen zoutranden.
Morgen weer een dag. Zou leuk zijn, als ik de auto ergens in de schaduw zou kunnen zetten. Niet zozeer voor de auto, meer voor mezelf en het permanente gedruppel. Bij de buitenkant is dat niet zo'n probleem. Binnenin werkt dat vervelender.
Dynamiek
Dat was het voor vandaag. Drukke dag. Druk dankzij derden. Ik heb mijn tijd verdaan met het wassen van de Peugeot. Vrijdag op keuring voor import en nummerplaat wijziging. Wasbeurt schijnt dan verplicht te zijn. Zoiets als een net pak bij solliciteren. Dat je na indiensttreding enkel nog in versleten spijkerbroeken en verwassen T-shirts op het werk verschijnt, doet verder niet ter zake. Nonsens dus, maar bij een 18 jaar oude bak met wat kleine mankementjes zullen we maar het zekere voor het onzekere nemen. Maar daarover meer op vrijdag.
Vandaag de tafel dus en de mensen, die dat pracht stuk handwerk afleverden, moesten ook nog een hoop met de afwerking van ramen en deuren. Lijstwerk. Verstek zagen. Dat soort dingen. Prettig lui. Altijd weer met plezier aan het werk. Tussendoor iemand van Grohe uit Boekarest. Tien minuten is de beste man geweest. Wat zal het rijden zijn? 4-5 uur? Hoop dat hij graag in de auto zit. Maar het probleem is gedetecteerd. Had ook gekund door mij te vragen de bedachte oorzaak te checken. Maar goed, dat krijg je waarschijnlijk, als je iets hebt, wat niet als massaprodukt de showrooms uitvliegt.
Service kent een zeer gevarieerd invulling. Zo wil men het bed enkel afleveren, als het zootje vooraf compleet betaald is. Iets wat voor een groot deel op advies van het verkopend personeel bijeen geraapt is en deels nooit verder dan een 'foto van' is gekomen. Ik wil wel zien, dat alles werkelijk past, voordat ik de andere helft van het geld neertel. Lijkt me vrij normaal. Het is nu makkelijk praten met 'service hier' en 'garantie daar' maar als het geld binnen is, blijken woorden vaak vreemde rekkelijkheden te vertonen. Geen behoefte aan een hoop gezeik, als ik al mndn langer heb moeten wachten, dan beloofd was. Grrrr!
Vandaag de tafel dus en de mensen, die dat pracht stuk handwerk afleverden, moesten ook nog een hoop met de afwerking van ramen en deuren. Lijstwerk. Verstek zagen. Dat soort dingen. Prettig lui. Altijd weer met plezier aan het werk. Tussendoor iemand van Grohe uit Boekarest. Tien minuten is de beste man geweest. Wat zal het rijden zijn? 4-5 uur? Hoop dat hij graag in de auto zit. Maar het probleem is gedetecteerd. Had ook gekund door mij te vragen de bedachte oorzaak te checken. Maar goed, dat krijg je waarschijnlijk, als je iets hebt, wat niet als massaprodukt de showrooms uitvliegt.
Service kent een zeer gevarieerd invulling. Zo wil men het bed enkel afleveren, als het zootje vooraf compleet betaald is. Iets wat voor een groot deel op advies van het verkopend personeel bijeen geraapt is en deels nooit verder dan een 'foto van' is gekomen. Ik wil wel zien, dat alles werkelijk past, voordat ik de andere helft van het geld neertel. Lijkt me vrij normaal. Het is nu makkelijk praten met 'service hier' en 'garantie daar' maar als het geld binnen is, blijken woorden vaak vreemde rekkelijkheden te vertonen. Geen behoefte aan een hoop gezeik, als ik al mndn langer heb moeten wachten, dan beloofd was. Grrrr!
Superbe!
Ik en complimenten. Net geen water en vuur maar een vrij onwerkbare combi. Maar soms kom ik er niet onderuit om veren in reten te stoppen. En vandaag rolden ze me spontaan naar buiten. De tafel van de overgebleven vloerdelen voor in het achterhuis in Utrecht aan de gracht slaat alle nooit gemaakt voorstellingen. Het hout is nog mooier, dan al ik wist, dat het zou zijn en de constructie is van een schoonheid, daar werd ik stil van. Prachtig, prachtig, prachtig.
Meer bedrevenheid in het uitdelen van complimenten had misschien tot rijker geschakeerde bewoordingen geleid, maar had ik verwachtingen gehad en die stiekum tot grote hoogte opgeschroefd, dan waren ze bij deze alsnog verbleekt. Subliem werk waar liefde voor het materiaal uit spreekt. Dat zijn de dingen, die ik vaker zou willen meemaken. Helaas is het meestal afdingen op mezelf om aan geleverd werk een goed gevoel over te houden. Ik moet met mijn lat naar beneden ipv dat de andere de uitdaging aan gaat er bovenuit te komen. Normaal gesproken dan, want bij de tafel zijn ze d'r ruim voorbij geschoten. Het kan dus! Dat doet goed.
Meer bedrevenheid in het uitdelen van complimenten had misschien tot rijker geschakeerde bewoordingen geleid, maar had ik verwachtingen gehad en die stiekum tot grote hoogte opgeschroefd, dan waren ze bij deze alsnog verbleekt. Subliem werk waar liefde voor het materiaal uit spreekt. Dat zijn de dingen, die ik vaker zou willen meemaken. Helaas is het meestal afdingen op mezelf om aan geleverd werk een goed gevoel over te houden. Ik moet met mijn lat naar beneden ipv dat de andere de uitdaging aan gaat er bovenuit te komen. Normaal gesproken dan, want bij de tafel zijn ze d'r ruim voorbij geschoten. Het kan dus! Dat doet goed.
Herkansing
Het kost een nachtje slapen, maar nu weet ik het weer. Het was gisteren de traagheid waarmee alles gaat, waar ik op aan wilde sturen. Dag voorbij, lekker bezig geweest, maar opschieten doet het niet. Heeft iets tegenstrijdigs die constatering. Onthaasten maar dan wel snel..... Of sneller willen dan kan, het welbekende kauwgum-effect. Het is er niet altijd, gelukkig, maar het is zeker ook niet verdwenen. Ik ben er minder mee bezig. Loop er minder tegen aan. Kan er beter mee overweg. Je mag kiezen. Ik bouw op ipv afbreken, dat maakt het acceptabeler. Denk ik.
Maar er is meer. Ook zoiets als één leven met twee en misschien wel meer verschillende snelheden of snelheidbehoeften. Het leven an sich mag trager. In die hoek zit het onthaasten. Maar van het kader, waarin ik daar van zou willen genieten, duurt het me veel te lang, voordat het de gewenste vorm(en) aanneemt. Dat zou ik sneller wensen, had ik veel sneller wil zien gebeuren. En nog steeds! Geen bed, geen douchedeuren, geen eetkamerstoelen, geen weet ik wat en nog meer. En dan trek ik al grenzen, van wat ècht 'moet' en wat leuk meegenomen is, om het hanteerbaar te maken. Bed, ja. Stoelen, ach... Eigenlijk best een ongeduldig mannetje als het gaat om het realiseren van wat ik in mijn hoofd heb.
Maar er is meer. Ook zoiets als één leven met twee en misschien wel meer verschillende snelheden of snelheidbehoeften. Het leven an sich mag trager. In die hoek zit het onthaasten. Maar van het kader, waarin ik daar van zou willen genieten, duurt het me veel te lang, voordat het de gewenste vorm(en) aanneemt. Dat zou ik sneller wensen, had ik veel sneller wil zien gebeuren. En nog steeds! Geen bed, geen douchedeuren, geen eetkamerstoelen, geen weet ik wat en nog meer. En dan trek ik al grenzen, van wat ècht 'moet' en wat leuk meegenomen is, om het hanteerbaar te maken. Bed, ja. Stoelen, ach... Eigenlijk best een ongeduldig mannetje als het gaat om het realiseren van wat ik in mijn hoofd heb.
dinsdag 21 juni 2016
Gebrekkig
Shit. Lekker bezig en dan niet voldoende materiaal om hebben om de klus af te maken. Ergens de verkeerde hoek om gerekend. Dan zien we later weer verder. Zou nou een mooi moment zijn om de tuin in te duiken. Helaas moet gekookt worden. Jammer, dat de lunch als moment niet uit de verf kan komen door de werkzaamheden van Mariana. Nog een week en dan schakelt de boel voor een paar mndn naar een praktischere dagindeling. In de winter maakt het allemaal niet zoveel uit. Hoewel eten in de avond kan alleen mijn instemming weg dragen als het een avondvullende bezigheid is. Qua koken en/of eten. Alle andere invullingen werken voornamelijk verstorend. Wat dat betreft ben ik een luncher, denk ik.
Maar ik dwaal af. Waar ik heen wilde, weet ik geeneens. Is ook lang niet altijd duidelijk, als ik de eerste woorden van een stukje neertik. Maar iets zegt me, dat ik niet bij mijn eetgewoontes of eigenlijk voorkeuren wilde landen. Nu niemandsland. Tabéé, dus maar.
Maar ik dwaal af. Waar ik heen wilde, weet ik geeneens. Is ook lang niet altijd duidelijk, als ik de eerste woorden van een stukje neertik. Maar iets zegt me, dat ik niet bij mijn eetgewoontes of eigenlijk voorkeuren wilde landen. Nu niemandsland. Tabéé, dus maar.
Tegendraads
Bezig. Verbazingwekkend eigenlijk gezien de drukte vannacht, die nog fijntjes nadreunt en een paar Franse belastingsdiensten, die zich van hun slechtste of moet ik zeggen, meest normale kant laten zien? Het zijn nou niet de gebeurtenissen, die je van enige stimulans zou kunnen betichten.
Mn de bitch uit St. Yrieix zou ik het liefst met een spijkerpistool tegen het plafond nagelen. Het jaarlijks compenseren van haar minderwaardigheidscomplex dmv onredelijk dramgedrag rondom een belachelijke belastingaanslag met dito procedure, was me vorig jaar al bijna teveel. Net als toen en de jaren daarvoor weet ze gewoon dat ze fout zit, maar probeert ze haar gelijk te halen door steeds hoger van de toren te blazen. Nog één keer en dan ben ik van die trut af. Ik dacht dat vorig jaar al, maar dat bleek een vergissing. Hoewel ... misschien dramt ze ook op dat vlak door in een foute richting. Helaas is de afstand te groot om daar snel en afdoende op te kunnen reageren. Zien wat haar baas ervan vindt. Als hij /zij uit hetzelfde hout is gesneden, wat te vrezen valt, dan rest enkel nog het treiteren bij de betaling. Als ik daar al de kans toe krijg.
Maar ondertussen mooi verder met de bezigheden binnenshuis dus. Het tweede boekenrek in de keuken en dan is mijn deel daar afgehandeld. Dan heeft de keukenboer nog een paar steken te herstellen en moeten we opzoek naar een creatieve oplossing voor de bevestiging van een afzuigkap midden in het niets.
Mn de bitch uit St. Yrieix zou ik het liefst met een spijkerpistool tegen het plafond nagelen. Het jaarlijks compenseren van haar minderwaardigheidscomplex dmv onredelijk dramgedrag rondom een belachelijke belastingaanslag met dito procedure, was me vorig jaar al bijna teveel. Net als toen en de jaren daarvoor weet ze gewoon dat ze fout zit, maar probeert ze haar gelijk te halen door steeds hoger van de toren te blazen. Nog één keer en dan ben ik van die trut af. Ik dacht dat vorig jaar al, maar dat bleek een vergissing. Hoewel ... misschien dramt ze ook op dat vlak door in een foute richting. Helaas is de afstand te groot om daar snel en afdoende op te kunnen reageren. Zien wat haar baas ervan vindt. Als hij /zij uit hetzelfde hout is gesneden, wat te vrezen valt, dan rest enkel nog het treiteren bij de betaling. Als ik daar al de kans toe krijg.
Maar ondertussen mooi verder met de bezigheden binnenshuis dus. Het tweede boekenrek in de keuken en dan is mijn deel daar afgehandeld. Dan heeft de keukenboer nog een paar steken te herstellen en moeten we opzoek naar een creatieve oplossing voor de bevestiging van een afzuigkap midden in het niets.
Overval
Derde Pinksterdag. Ja, hier hebt je nog voordeel van de kerk en niet alleen met Pinksteren, Pasen en Kerst maar ook vanwege de nodige feestdagen door het jaar heen. Maar zeker vandaag zal menig bedrijf zich niet meer aan de verplichting tot niks doen houden en zelf hoop ik, dat de apotheek weer in de running is. Na een halve nacht tegen de paniek aan gehangen te hebben, lijkt het me geen goed idee om de medicatie 'bij gebrek aan' achterwege te laten.
Van het voornemen om vandaag echt ongekend vroeg uit de veren te verrijzen is weinig terecht gekomen. En ik neem het me vandaag niet kwalijk. Dan maar 'gewoon' zeven uur. Is tenslotte ook bijna absurd vroeg en zeker na een nacht, waarin je bijna hoopte, dat de paniek aub ff zou willen doorzetten, zodat je er vanaf bent. Alle oude gewaarwordingen incl. hallucinaties. Vermoeiend. Mn al de onzin die je ziet, waarvan je weet, dat het niet kan, maar het beeld er niet minder echt om is.
Maar goed. Weer gehad. Gebeurd toch nog steeds met een regelmaat van 3-6 weken. Gelukkig steeds in verder afgezwakte vorm. Wat de herkenning niet ten goede komt. Weer een bewijs dat alle voordelen zo hun nadelen herbergen.
Van het voornemen om vandaag echt ongekend vroeg uit de veren te verrijzen is weinig terecht gekomen. En ik neem het me vandaag niet kwalijk. Dan maar 'gewoon' zeven uur. Is tenslotte ook bijna absurd vroeg en zeker na een nacht, waarin je bijna hoopte, dat de paniek aub ff zou willen doorzetten, zodat je er vanaf bent. Alle oude gewaarwordingen incl. hallucinaties. Vermoeiend. Mn al de onzin die je ziet, waarvan je weet, dat het niet kan, maar het beeld er niet minder echt om is.
Maar goed. Weer gehad. Gebeurd toch nog steeds met een regelmaat van 3-6 weken. Gelukkig steeds in verder afgezwakte vorm. Wat de herkenning niet ten goede komt. Weer een bewijs dat alle voordelen zo hun nadelen herbergen.
maandag 20 juni 2016
Omweg
Afwas. Altijd goed als begin. De bal rolt, dus. Nu lekker laten doorrollen naar het èchte werk. Zal het ooit niet meer nodig zijn of gewoon met minder moeite van stapel lopen? Nu 'moet' steeds vanalles om mensen hun werk mogelijk te maken. In een werkluiloos tijdperk zou het ogenblik van actie meer door zin dan door noodzaak gedreven moeten worden. Lijkt me zo. Illusie? Waarschijnlijk wel, maar ja, mens hè, je blijft hopen dus. Allez de tafel wacht.
Op(relati)veren
Het kost tijd, een draai vinden. Recept ontbreekt. Het is iedere keer weer zoeken en proberen. Situatie en omstandigheden kennen een eindeloze variatie in hun onderlinge mix. Om te beginnen moet er niet nog vanalles bij cq tussendoor komen. Wat vandaag helaas wel het geval was en niet van het stimulerende soort. Dus dat vlekje eerst maar weer ff wegwerken. De oplaaiende onrust via de ademhaling de kop indrukken. Betijen. Bekijken. Bedenken. En ergens een begin maken. De bal in beweging brengen. De stap van niets naar iets. De kleine grote stap.
Een beetje voor me uit staren gaat in deze niks opleveren, vrees ik. Of is het de concentratie voor de start? Een beetje positieve beduveling kan geen kwaad. De berg mag dan enkel in mijn verbeelding bestaan, maar is daarom niet minder een obstakel. Een obstakel, dat bij de juiste benadering kan verdwijnen als sneeuw voor de zon. Het is de juiste combinatie die telt, de 'Sesam open u'. En als dat niet werkt, gewoon bij het nekvel pakken en de zweep erover. De reflectie doen we dan wel achteraf.
Een beetje voor me uit staren gaat in deze niks opleveren, vrees ik. Of is het de concentratie voor de start? Een beetje positieve beduveling kan geen kwaad. De berg mag dan enkel in mijn verbeelding bestaan, maar is daarom niet minder een obstakel. Een obstakel, dat bij de juiste benadering kan verdwijnen als sneeuw voor de zon. Het is de juiste combinatie die telt, de 'Sesam open u'. En als dat niet werkt, gewoon bij het nekvel pakken en de zweep erover. De reflectie doen we dan wel achteraf.
Leedvermaak
Hier tweede Pinksterdag en in de rest van Europa, muv misschien Bulgarije, wordt gewoon gewerkt. Voelt een beetje als spijbelen aan. Niet verkeerd! Bovendien prachtig weer, terwijl de berichten uit Nederland vooral water te bieden hebben. Hetgeen het prettige gevoel alleen versterkt. Zoals je op vakantie meer geniet als het thuisfront over het weer klacht. Ook de enige reden om contact op te nemen. Niet dat ik ooit op dat idee ben gekomen. Weg = weg, en dat werkt niet, als je alsnog rekening moet houden met hetzelfde gewauwel als in de rest van het jaar. Maar oké, ik was daar anders in dan anderen, heb ik zo door de jaren, excursies en relaties heen gemerkt.
Maar ondanks prettige gevoelens ten koste van anderen moet hier vandaag het een en ander gebeuren. Deze week komt een bestelde tafel, gemaakt van uit Nederland naar Frankrijk en vervolgens naar Roemenië versleept hout, en begin volgende week het voorlopig laatste element ter completering van de inrichting: het bed. Niet dat dan alles uit de dozen is en netjes op z'n plek staat. Daarvoor zal toch eerste het parket in de tuinkamer gelegd en mn geschuurd moeten zijn. De laatste stofproducerende bezigheid binnenshuis.
Slaapkamer poetsen dus, maar vooral toch de tafel leeg maken. Dat betekent administratie ordenen en opruimen. Opruimen zonder dat de plek er is, waar het heen zou moeten. Verplaatsen dus. Weer verplaatsen ipv opruimen. Geen stimulerende gedachte. Maar het kan niet anders, dus dan maar zonder stimulans.
Maar ondanks prettige gevoelens ten koste van anderen moet hier vandaag het een en ander gebeuren. Deze week komt een bestelde tafel, gemaakt van uit Nederland naar Frankrijk en vervolgens naar Roemenië versleept hout, en begin volgende week het voorlopig laatste element ter completering van de inrichting: het bed. Niet dat dan alles uit de dozen is en netjes op z'n plek staat. Daarvoor zal toch eerste het parket in de tuinkamer gelegd en mn geschuurd moeten zijn. De laatste stofproducerende bezigheid binnenshuis.
Slaapkamer poetsen dus, maar vooral toch de tafel leeg maken. Dat betekent administratie ordenen en opruimen. Opruimen zonder dat de plek er is, waar het heen zou moeten. Verplaatsen dus. Weer verplaatsen ipv opruimen. Geen stimulerende gedachte. Maar het kan niet anders, dus dan maar zonder stimulans.
Abonneren op:
Posts (Atom)