Koffiedik

 Nou, grasmaaien kunnen we nog. Voelde het anders aan? Niet echt. Niet verkeerd, maar ook niks jubelends of iets triesterigs. Gaan we zo rollen de komende tijd? Enthousiasme op standje "onderkoeld"? Als je erg lang ergens op hebt moeten wachten, heb je twee mogelijkheden. Je bent of hartstikke blij, dat het er eindelijk van gekomen is òf je hebt meer iets van "Hè hè, het zou tijd worden." Schuif mij maar onder die tweede categorie.

 Er zal vast af en toe iets van enthousiasme oplaaien, maar eigenlijk is daar naast het tijdstraject zoveel op af te dingen, dat uitbundigheid een misplaatste emotie is. Kniezen heeft ook weinig zin, dus het zal er wel ergens tussenin blijven hangen en op de voorspelbare wijze heen en weer jojoën. Of meer op en neer. Niks nieuws onder de zon dus totdat het moment aangebroken is om de oprijlaan voor de laatste keer af te rijden. Misschien dat dan de dubbeltjes vallen of anders wel op het ruim 2000 km lange vervolgtraject of misschien ook wel helemaal niet.

 Maakt het iets uit? Praktisch gezien nul-komma-noppes maar er moet een soort van reactie of effect de revue passeren en dat moment missen zou van een minachting getuigen voor de afgelopen zeven jaar, waar ik een ander volkomen voor omver zou schoffelen. Maar mezelf? Maar niet laten gebeuren dus. Als een boulevardbladjournalist achter mijn eigen kont aan lopen, moet ik. Voortdurend de dieptes peilen van mijn minder rationele delen en mijn grijze massa treiteren met een niet-aflatende analyse-terreur. Ik moet èn ik zal ...... Wat? Waar hadden we het over? Och, dat. Waar je je niet allemaal druk over kunt maken.

Rouleren

 Nieuwe dag, nieuw berichtje, nieuw record. Iedere letter is scoren. Volgende maand moet ik eerst maar weer zien hoe ver mijn motivatie de lol weet mee te slepen. Het hoeft niet iedere maand feest te zijn. Had ik dat gewild, had ik er slim aangedaan de lat aan het begin stukken lager te leggen. Had ik zo wat jaartjes kunnen feesten. Maar soit, ok, à la, gewoon verder waar we gisteren vastgelopen zijn. Einde van de maand of niet. De zon schijnt en het gras groeit (weer).

 Volgende week herfst. Kan ik het gras net nog ff een beurt geven. Wie weet de laatste voor dit jaar. Wie weet .... misschien wel de allerlaatste rondjes. Ik zou er niet vies van zijn. Is tijdenlang leuk geweest maar inmiddels ook al weer ff genoeg geweest. Had niet gehoeven, is er wel van gekomen. Zien hoe dat rijdt straks. Vandaag aub gewoon rollen met de hap en geen tegenslagen. Mijn neus zit aan zijn tax....

 Ik wil mijn blik urenlang vrijelijk langs de einder kunnen laten dwalen. Kilometers en verder weg in zuidelijke richting, beslotener aan de andere kant. Is er een passend muziekje te verzinnen? Nee, maaien met muziek is het niet. Het geluid van de motor en het gerammel van het apparaat moeten langzaam wegzakken in de mij omgevende stilte. Mediteren op de maaier. Ja, het kan.

Fan?

 Goeiemorgen zeg. Daar heeft zich iemand verveeld afgelopen nacht .... of net niet natuurlijk. Hoewel ... Ik wil mijn schrijfsels best enige meerwaarde toedichten, maar ik zie ze geen spanningsboog in stand houden, die je een nachtlang van je slaap weet te beroven. Ik kan me ook niet heugen, dat er eerder al eens een hele nacht op het blog gekeken is. En al helemaal niet door dezelfde persoon, of correcter; door dezelfde inlog-combinatie. Notabene iemand uit Frankrijk en niet ik in dit geval.

 Natuurlijk wordt je dan nieuwsgierig. Vraagt je af wie dat zou kunnen zijn. Is het iemand, die je kent? Of niet? Waardoor is hij/zij op mijn blog terecht gekomen? Zelfs de vraag of het een hij dan wel een zij is? In feite weet ik alleen, dat in Frankrijk ingelogd wordt en met welke combi besturingssyteem-webbrowser dat gebeurd. Het kan een inwoner maar ook een vakantieganger zijn. Het moet haast wel iemand van Nederlandse orgine zijn. Aan het origineel zal menigeen al slechts met moeite touwen kunnen vastknopen, laat staan als je het jezelf aandoet in een (google-)vertaling. Dat heb ik zelf voor de gein een paar keer geprobeerd, zowel in Duits, Frans of Engels is het lachen wat er van gemaakt wordt. Duits gaat nog, maar dat is waarschijnlijk, omdat ik die taal het best beheers. Frans kan ik vaak gewoon niet volgen en het Engels is nog krommer, dan als ik het zelf geschreven had.

 Maar goed, ik denk dan ook direct weer, dat ik al die dingen eigenlijk niet wil weten ook. Dat is het dubbele aan deze schrijverij. Het is openbaar en dat is een keuze. De mogelijkheid, dat het gelezen wordt, is debet aan deze keuze. Dat het ook werkelijk gebeurd, verbaast me steeds weer. Misschien zelfs eens terugbladeren?

Getalsmatig

 Allez ... de honderste deze maand. Kaarsjes aansteken en uitblazen. Taartjes uitdelen en proosten maar. Ik kan me niet voorstellen, dat het een gewoonte gaat worden. Niet dat ik er deze maand mee bezig ben geweest. Het heeft anderzijds ook weer geen moeite gekost.

 De 730 op jaarbasis gaan we ook aantikken. Gemiddeld dus twee berichtjes per dag over het hele jaar gezien. Zoiets als een bij het opstaan en nog eentje voor ik weer onder de wol ben verdwenen. Niet dat het zo werkt. Het gros schud ik voor het middaguur uit mijn mouw. De rest kan op elk ander moment van de dag.

 Aanleiding of drijfveer is meestal  1. discipline of gewoonte, 2. motiverend en 3. stomweg verveling, en daar dwars doorheen loopt ook ergens iets van de lol om ermee bezig te zijn. Zonder lol hou je zoiets niet vol!

Tegenwerk

 Geslagen twee uur bezig geweest met een klusje, dat in vijf minuten gepiept had kunnen zijn, als niet alles wat tegen kon zitten dubbel en dwars tegengezeten had. Blèk! Soms kan ik het hebben en soms brandt het me tot op de enkels af .... zoals vandaag. Nog net de energie om al het aangesleept gereedschap terug te leggen waar het vandaan kwam, zeiknat onder de douche gekropen en wegwezen, vanzelfsprekend aangekleed. De tijd dat ik de wereld mijn pure ik kon aandoen is voorbij. Bovendien rijdt dat volgens mij voor geen meter. In mijn blote reet boodschappen doen, heeft me ook nooit getrokken. Maar daar dachten anderen vaak anders over. We dwalen af.

 Ff weg dus. Zogezegd de coulissen in. Dat moet je ruim zien. Verhouding toneel en backstage hebben niet zoveel met schouwburg-afmetingen van doen. Limoges dus. Uurtje op een terras gehangen in het uitzonderlijk zonnige en zachte najaarsweer. Een hoop passanten. Het duurde een jus d'orange, voordat ik de smaak van het kijken te pakken kreeg. Geen zin om verder iets te doen in de stad en via een omweg terug naar de vierwieler, boodschappen gedaan en retour toneel.

Gezondheid!

 Afzien en onthouden! Nee, ik ga niet het klooster in. We rukken het gras naar plaats één van de prioriteitenlijst voor de komende dagen en doen tegelijkertijd een poging om enige gezonde regelmaat terug te brengen in het dagelijkse voedingspatroon. De dikke speculaas van AH is bijna op, dus dat zou moeten lukken. Winterse soepen, hete Aziatische gerechten, af en toe een salade, soms iets Italiaans en dat met vele glaasjes water, waar ik Jezus bij uit de buurt houdt, anders schiet ik er nog niks mee op.

 Niks mis met de instelling dat het leven één groot feest is, maar vol-continu gaat dat toch ten koste van de conditie. Als dingen ouder worden, gaat de flexibiliteit verloren. Plastic verhard, leer verstijft en de mens is geen beter lot beschoren. Als het nog ff zo doorgaat hang ik tien uur per dag aan de apparaten om een uur of twee soepel en vlotjes door het leven te bewegen. Ook nonsens, maar niet geheel bezijden de waarheid.

 ...... en dan kan ik het niet nalaten om te denken: "Dood ga je toch!". Misschien morgen al ..... Flauw, maar waar. Ook hier geen afstel door uitstel.

Uitdaging

 Honderd-en-een verschillende dingen op drie plekken tegelijk. Moet kunnen, toch? Is goed tegen de verveling. Niet dat ik daar nou zoveel last van had, maar het zal er op deze manier voorlopig ook niet van komen. Vandaag hier, in het weekend daar, ergens ook weer elders en zo rollen we verder. Word ik eigenlijk gerold. Maar maakt niet uit, het zijn eigen keuzes.

 Een eerste bottleneck, of meer nekje, dient zich aan. Rechthoekig en van karton. Ben daar jaren geleden al eens tegenaan gelopen, maar was het alweer vergeten. Vind in Frankrijk eens een fatsoenlijke verhuisdoos en dat niet voor 5 of 6 euro per doos. Behalve dat het allemaal van die opvouwgevallen zijn, die met tape in elkaar gezet moeten worden, is die tape vaak ook nog het meest stevige onderdeel van het geheel. Daarin wil ik wel van Landignac naar Le Chalard verhuizen, maar St. Yrieix wordt al dubieus.

 Eens zien of een van de vele Nederlandse webadressen bereid is om de boel verder te versturen dan mijn voormalige zuider- en tegenwoordige noorderburen. Op en neer kost behalve twee dagen ook 2x een tank diesel. Een beetje pakjesbezorger moet volgens mij voor minder al het water in z'n mond krijgen.

Prikken

 De slapende schone heb ik niet gevonden ... lek geprikt door doornen ben ik wel. Twee uur werk om bij de voordeur te komen en daar waren maar twee en geen honderd jaar voor nodig. Laat de mens ophouden zich druk te maken over de natuur en de wereld verbeteren door zichzelf aan te pakken. De natuur brengt het er bijna overal beter af dan die rare twee-bener, die alles denkt beter te weten. Maar ik kan weer binnen op de laatste af te handelen plek.

 Nog een paar dagen om het buiten èn binnen toonbaar(der) te maken en dan kan ook dat plekje Frankrijk in de verkoop. De bijl in het laatste touw van de Franse verankering. Over and out. Als tenminste geen kinken in kabels opduiken. Ik wil het zien en niet hoeven geloven. Dat geloven heb ik lang gelden al afgezworen en ga ik nu niet ineens re-amineren. Ik ben enkel nog bereid te geloven in wat concrete resultaten oplevert. En volgens mij noem je dat anders. Investeren, misschien?

Restjes

 Het laatste loodje? Wie weet. In elk geval een loodje en zoals met veel dingen tijdenlang voor me uitgeschoven. Als wat in de lucht hangt concreet gaat worden en het einde werkelijk in zicht komt, dan zal dit een van de laatste grote te regelen zaken zijn. Dus best wel een van de allerlaatste loodjes. En -weinig voorspellende kracht vereisend- ook dit kost moeite. Er is onwil, afkeer, overtuiging noodzakelijk ... Een haast ingesleten mechanisme.

 Dat wordt bekijken, omcirkelen, besnuffelen, aanraken, proberen en dan zal, zoals altijd weer, blijken dat weinig aan de hand is ...... als ik de deur weet open te houden. Laat ik de boel dichtslaan, mag ik straks de hele riedel opnieuw doorlopen. Vraag me af of ik ooit de tijd ga vinden (èn nemen) om dit mechanisme tot op het bot te determineren. Wat is wanneer waardoor gekomen (het gemakkelijke deel) èn wat de zin van de welke mechanismen is geweest, uitgaande van het feit dat zaken hout moeten snijden en anders niet gebeuren. Wat natuurlijk niet op de trigger(s) slaat, maar op de manier waarop ik er mee om ben gegaan. Klinkt zweveriger dan bedoeld. Niet het universele alleswetende en -omvattende gedachtengoed wordt hier bedoeld, meer de evolutionaire betekenis van processen en ontwikkelingen. Een havik heeft geen kromme snavel gekregen, omdat dat altijd al in de bedoeling lag, maar omdat ie zich die met hard werken door de generaties heen verdiend heeft als meest functionele vorm. Zo dus, maar dan mbt het dwarszitten van jezelf.

Uitgeraasd

 Bijna weer terug in de modder. Het schuurt weer. Het kraakt. Het knarst en het wringt. Onbestemde stemmingen denderen ongevraagd over het toneel. Het is werken geworden en het zal het blijven tot ik de deur letterlijk achter me dicht heb getrokken. Maar ook dan vrees ik slepende na-effecten. Al die jaren met een blok aan het been gaan zeker weten sporen achter laten. Ik voel het aan mijn water.

 Maar soit, een kleine switch de verkeerde kant op moet een mens kunnen pareren, zeker met mijn ervaring. Gaan we ook doen. Morgen lijkt mij daar een uitstekend moment voor. Voor vandaag is de koek op. Heb ervan genoten en net iets teveel gewild. Ook mij is niets menselijks vreemd. Helaas. Mijn neus van de deksel bevrijden en verder de avond, het bed en de nacht in. Niet nu, straks.

Scherps

 Het een doe je weg, het ander koop je nieuw. Niet meer om er iets mee te doen, maar om het in te pakken. Mee te nemen. Bot weg te hebben. Dingen, die je leven jaren geleden misschien mooier en in elk geval makkelijker hadden gemaakt, maar waar het om de meest uiteenlopende redenen niet van is gekomen.

 De keuken, iets meer mix tussen professioneel en het 'huis-tuin'-gebruik maar toch, die keuken staat op me te wachten. Is er hier nooit van gekomen. Aan de tuin wordt gewerkt. Was hier nooit tijd voor of erger ... eigenlijk mocht het niet. Het nieuwe, geïsoleerde dak ligt al bijna een jaar te stralen. Een groter verschil met de ooit gemaakte en uiteindelijk niet uitgevoerde planningen kan ik niet bedenken ...

 Voorzichtig! Inbinden! Geen stokpaardjes rijden in een wereld, die naast jou niemand meer herbergt. Tijd vertekent. Het meest vreemde is, dat met alle neuzen in dezelfde richting Rome niet automatisch de eindbestemming aller wegen is. Maar weet je wat? Je trapt d'r zo weer in. Leren .... wat is dat?

Verlossen

 Een beetje zenuwachtig vandaag. Ongewild begin je toch in de pels van die beer te snijden, terwijl hij nog lang niet post-mortem aan je voeten ligt. Kan ik, kan ik niet? Mag ik? Het feit is, dat ik het doe. Hup, het afscheid nemen is begonnen. De kop is d'r van af. Nog niet met mensen, maar wel met dingen.

 Druk bezig met vanalles en nog veel meer. En raar, maar waar, het gebeurt met een ander gevoel. Minder innerlijke afkeer en niet de hele tijd dat gepush in mijn rug. Natuurlijk zou ik nou het liefst de afgelopen zeven jaar in een mum van tijd uit de boeken werken. Alles straight, alles glad, plat, onderhouden en in orde. Zo had het gemoeten, als de zaken niet dwars tegen iedere redelijkheid in compleet een andere kant op waren gegaan. Dat accepeteren lukt nog steeds maar fragmentarisch.

 Maar we doen ons best. Of proberen er op z'n minst het beste van te maken. Soms ontkom ik er zelfs niet aan om op het laatste moment of eigenlijk in feite achteraf de dingen van een zekere zin te voorzien. Belachelijk maar waarschijnlijk menselijk. Net zo'n onzin als vergissen. Je slikt. Corrigeert. Draait. Hoopt dat niemand het gezien heeft. En gaat door.

Ontlasten

 Tijd is een raar iets als je over een voldoende grote afstand werkt. Dan is 18:00 of 17:00 of 19:00 afhankelijk van de plek, die met de tijd wordt gecombineerd. Zo'n tijdstip sec zegt dus niks. Moet ik om 17u in de benen of wacht de aannemer tot 19u voor hij me lastig valt?

 Gelukkig zijn dergelijke zaken met de moderne communicatia snel te checken en waar nodig te corrigeren. Kon ik zonder dralen van het gehuppel en gebezink zó in de stront stappen. Als iets je met beide voeten in de modder laat belanden is het stront wel. Zo'n nare bijkomstigheid van het leven. Iets wat bovendien beter met regelmaat afgevoerd kan worden, dan voortdurend opgehoopt.

 Gelukkig zij die aan een riolering hangen. Dat geluk was de laatste jaren in Utrecht al twijfelachtig en is sindsdien alleen maar duidelijker geworden. Niet, dus! Eigen beheer en het vervelende is dan, dat zich daar uiteindelijk wel iedereen tegenaan meent te moeten bemoeien. Dat is straks anders, maar zeker weten niet alles.

 Aangezien Europa naar verloop van tijd ook de buitengebieden binnen zal weten te dringen met hun alles-betuttelende regelgeving èn ik strontgootjes tussen de aanpalende percelen ook niet de meest ideale oplossing vind, heb ik besloten om iets aan te (laten) leggen wat aardig overeenkomt met de huidige regels voor het buitengebied in Frankrijk. Misschien niet het meest lichtende voorbeeld in Europa (èn niet alleen in deze!) maar voorlopig wel hanteerbaar. Mijn plee sluit Juncker niet af. Kan ik rustig verder zeiken.

Bezweren

 De rust is er. Ik ben er. De zon is aanwezig. De plek present. Klinkt aardig compleet. O wacht, ik zou zo de toekomst vergeten. Die wenst iedere keer een extra uitnodiging. Irritant maar vooralsnog begrijpelijk als je jarenlang in het verdomhoekje heb gezeten. Ik zou zo'n plotselinge omslag naar joviaal-uitnodigend ook niet vertrouwen. We geven haar de tijd. Ja, natuurlijk vrouwelijk. Kan niet anders.

 We gaan vandaag kringbezinken. Wat dat behelst, moet ik zelf nog uitvinden, maar het lijkt me nu al een prachtterm voor het maken dat het besef van de toekomst wil landen in het hedendaagse. Iets wat z'n roots vindt in het onthaal van vliegtuigen door bosjesmensen, die geeneens wisten wat een fiets was. En dan niet de aggressieve, pijltjes schietende vorm maar meer het zwaaien en dansen op vreemde keelklanken.

 We gaan huppelen in de wei, zuchten op het strandje, plenzen in het riet, gillen in het bos, hollen over de paden, rollen in het gras, slingeren van boom naar boom en landen in een plas. Da's tenminste de globale planning. Nog ff een mooie champagne koud leggen en dan kan de dag beginnen.

Gewoontes

 Ai, gezond is ook niet alles. Je mag d'r best mee oppassen. Zo af en toe weet die tic tot de juiste hersendelen door te dringen en geef ik d'r aan toe zonder stil te staan bij de eventuele consequenties. Het is dan wel netjes, dat je de lever eens de tijd gunt om op adem te komen, maar waarom dan om 20:00 nog bulken van de energie, als je eigenlijk het liefst onder je reeds tot twee verdubbelde dekbedden zou willen kruipen? Kijk, daar had je nou ff niet bij stilgestaan. Dat is omschakelen en laat ik daar al meer dan eens mijn gram over hebben gespuid.

 Hup, nog maar een glaasje water. Ingeschonken in een wijnglas, ogen dicht, het met een beetje fantasie over je tong laten rollen en het verschil is weg te relativeren. Dat is niet het punt. Het punt is, dat ik de avond ouderwets de nacht in zie schuiven en nou niet overborrel van enthousiasme voor iets anders dan slapen. Ik ben daar het laatste jaar best goed in geworden, de onderbrekingen met pauzeprogramma daar gelaten. Maar ik heb me laten vertellen, dat die pauzes helaas leeftijdsgebonden zijn. En als het behalve bij mij bij nog iemand voorkomt, dan is het natuurlijk een algemene kwaal. De pauzeprogrammering valt daar dan weer niet onder, die schijnt meer met mij dan met mijn leeftijd te maken te hebben. Er zijn momenten, daar geloof ik bijna alles. Heeft vast iets met afstand te maken. Daarom weten anderen altijd meer van jou dan jezelf niet vergeten bent. Niet dan? .

Afstemming

 Oeps .... een zwaar vertraagd zondags borrelmoment. Het voelt bijna als zondigen. Nuttig bezig geweest en een beetje de tijd en mezelf vergeten. Foei, foei! Lijntjes opgestart, lijntjes afgesloten. Lijntjes gecontroleerd, bijgewerkt, waar nodig bijgestuurd. Projectleider had ik moeten worden.

 Makelaars, notaris, aannemer, timmerlui, keukenverkopers, accounts, juweliers, advertenties, websites, transportbedrijven, tegelleveranciers, loodgieter, schoenmakers .... om er een paar te noemen. Afstemmen op elkaar en het re-vitaliseren van het enigszins versloomde tempo. Beweging in de tent zonder direct de voet volledig van het rempedaal te halen.

 Morgen alle gezeur op een stokje en concreet aan de slag met de omgekeerde prioriteiten. Iedere dag een kamer .... dan ben ik over een week of vijf een heel end. En tussendoor niet het gras en de rest daar buiten vergeten. De dwang vervalt, dat zou de lol ten goede moeten komen.

Eindfase

 Omschakelen naar niet meer schakelen .... Het blijft geschakel! Misschien komt het ooit zover, dat ik het ga missen, voorlopig zie ik dat niet gebeuren. Als het maar geen continu omschakelen tussen schakelen en niet-schakelen wordt. Ik rij af en toe in een automaat. Dat kost de lengte van een klein dorp en dan overheerst het gemak. Terug is anders. Op de rem staan trappen en je verbazen waarom d'r geen beweging in de versnellingsbak is te krijgen ... Geef me voorlopig maar die handgeschakelde toestanden. Af en toe is het prettig om bewust de hogere toerentallen op te zoeken, doortrekken zonder dat het versnellen onderbroken wordt door afgedwongen geschakel. En al eens op de motor proberen af te remmen in een automaat? Bijvoorbeeld in een steile afdaling? Dat ken dus niet! Altijd prettig als je zoiets op tijd wordt verteld ipv een proefondervindelijke ervaring.

 Maar soit, dat is allemaal veel te concreet, heel erg werkelijk en toch ook weer absoluut niet want bijna 100% voorspelbaar. Zo werkt dat in de werkelijke werkelijkheid niet. Dat werkt meer atonaal. D'r net naast. Net niet het verwachte of gewenste. Al is iets verwachten bijvoorbaat een verzoek om teleurgesteld te worden. En dan 'verwachten' combineren met 'wachten' ...., dat is zoiets als een afgedwongen zelfmoord. Gelukkig heb je het eerste meer in eigen hand en kunt dat gewoon overboord kieperen. Laat je gewoon verrassen waarbij 'in de bek kijken' is toegestaan. Je hoeft je tenslotte niet alles in je maag te laten splitsen. We zien wel, waar ik nog tussendoor heb te laveren, voordat ik aan de concrete invulling van een nieuw vormgegeven leven toekom.

Dagwerk

 Tijd voor normaliteit. Ik wil de opsomming automatische met de afwas laten beginnen, maar die paar vuile dingen lonen werkelijk de moeite van een aanzet tot inspanning niet. Maar er is altijd wel wat anders, dat zonder opdringerig te willen zijn wel dik in de weg ligt. De was is niet af .... bijvoorbeeld. Het bed mag verschoond. Gedachten geordend. Aannemer in de goeie richting houden. En gezien het weer is -bij behoefte- het aanbod aan bezigheden buitenshuis overvloedig. Killing royaal.

 Maar laten om te beginnen de dag niet uit het oog verliezen. De Heere eren , al is het die in mezelf. Een tweede koffie. Een rondje paddestoelen zoeken en waarschijnlijk niet vinden. Wat goed is ook, want ik zit voor dit jaar bijna weer aan mijn eekhoorntjesbroodtaks. Eind volgende week, denk ik, dat ik waarschijnlijk nog een portie kan verdragen. Maar leg dat die soms bijna letterlijk uit het niets en in no-time op-ploppende schimmelvruchten maar 'ns uit. Paddenstoels is nog moeilijker dan Honds.

 Ondertussen zal het zondagse borreluurtje zijn bereikt. Dat schift soepeltjes het theoretische spectrum van de mogelijke activiteiten. Wat nu nog reëel lijkt, gaat straks als volstrekt belachelijk aan de kant. Geen getob over de wenselijkheid van mogelijkheden maar heldere, klinkklare keuzes. Vooral klinkklaar ... Nu alleen nog strootje trekken voor het koken.

Nachtwerk

 Lig ik op mijn rug, wil ik op mijn zij. Lig ik op links, wil ik op rechts. Wil ik slapen, lig ik wakker. Probeer ik te schrijven, val ik in slaap. Klinkt verdacht vrouwelijk, niet?!

Tekening

Kan een onbestemd gevoel, als je eigenlijk weet waar het vandaan komt of op stoelt? Theoretisch klopt het misschien niet. De praktijk is echter minder overtuigd in deze. Het is als wachten op de trein, die je naar het vliegveld moet brengen. In principe klopt en past het allemaal ...... maar dan moet wel die trein komen! En graag op de overeengekomen cq. aangekondigde plek en niet -op het laatste moment- 20 perrons verderop zoals afgelopen jaar in Rome.

De beer geniet kortom nog fijntjes in alle vrijheid van zijn huid. Desondanks hebben rust en onrust dealtjes gesloten en posities gewijzigd. De laatste laat de biezen voorlopig echter voor wat ze zijn. Mocht ik al geneigd zijn tot het nemen van een voorschot op wat afgesproken is dat zal komen, dan is iedere vezel in en elke ervaring van mij niet te beroerd om me beentje te lichten en mijn neus in de feiten te laten landen.

Bela(n)den

 Na een ietsje minder enerverende nacht traag van start. Het is allemaal nog niet geland. Dat gaat rondjes draaien worden tot ook de laatste druppel uit de tank is gezogen. Dan komen die pootjes vanzelf terug in de modder. Prettig als het met een volleerde glijvlucht kan ipv een ordinaire crash, maar in feite is dat bijzaak. Het gaat om neerkomen, uitschudden, gekozen richting aansturen en moven maar! Duidelijke fasen, eerst het ene en dan het andere, want volgende. Eerst landen, dus.

 Vliegen is niet alleen letterlijk niet mijn favoriete hobby. Ook overdrachtelijk is het het niet. Helaas heb je in die figuurlijke sfeer nog minder te kiezen dan bij KLM & Co. Desondanks heel wat jaartjes in de lucht gehangen. Zou denken, dat je het dan zo zat bent, dat je je neus accuut de grond in boort. Zo werkt dat dus niet ... Wil ik ook niet.

 Als het ff kan alles graag in één vloeiende beweging. De beentjes al bewegen in de lucht, bij het raken van de grond een lekkere looppas, ondertussen de parachute binnen halen, oprollen, loskoppelen, het zooitje in de daarvoor bestemde (afval)bak dumpen, helm weg, bril d'r achter an, pak losritsen en achterlaten, alles nog steeds in een stevige doorgaande beweging, de verkreukelde eigen kleding afkloppen, recht trekken, lucht geven, ff de pas inhouden om de laarzen voor normale schoenen te verwisselen, in een soepele sprong over het hekje, auto in, starten en bye, bye, zwaai, zwaai.

Bezinksel

 Honden plat, zoals altijd weer als ze een paar dagen ertussenuit zijn geweest naar de kennel. Ik blaf hen duidelijk minder aan de kop dan dat in de kennel het geval is. De rust van hier vinden ze tussen al die andere honden niet. Geen 17 uur slaap per dag.... Last hebben ze d'r niet van, want ze gaan er met kwispelende staarten naar toe. En zijn steeds weer wat blij, als ze mij zien, als ik ze kom ophalen. Zo'n beetje zoals ik naar Utrecht ga. Enthousiast bij aankomst en vertrek.

 Rustig  toewerken naar een kalmere nacht dan de vorige. Wat lange lijnen op de rails gezet. Belastingen, dierenarts en boekhouder de mond gesnoerd. Een uurtje of wat over een donker Belgisch bier tegen de naar de avond neigende zon ingekeken. Mijn gedachten laten uitwaaieren en de ruimte proberen te geven aan de onafwendbare bezinkingsprocessen. Je wilt het, je hebt het, maar het is het niet echt. Kost moeite. Maar soit, die moeite, als mijn nachtrust maar ongemoeid blijft.

 Morgen metalen, stenen en Périgueux. Een hoop dingen komen samen alsof ze gepland zijn. Mocht dat zo zijn, dan niet door mij. Het volgende lijntje naar morgen. Het ene treintje na het andere start op. Een hoop heisa in die tunnel en zelfs licht aan het eind.

En?

 En nu? Goeie vraag, maar ook een beetje dom. Gewoon doen wat gedaan moet worden. De draaiboeken, waren ze geschreven, liggen al jaren te verstoffen. Dozen, oude kranten, kisten en incourantere verpakkingen. Misschien is een container geen gek idee. Voor al die zooi, die hier al jaren rondslingert, omdat het net teveel moeite is, om het weg te brengen.

 Zoveel verandert er niet. Een beetje pielen aan de prioriteiten. De buitenbezigheden ietsje meer in de vrijblijvende hoek drukken, zal d'r alleen maar aantrekkelijker van worden, en het als de pest gemeden opruimen naar het centrum van de aandacht rukken. Zal me leren. Uitstellen wordt nooit afstellen, al wacht je tot je voorbij dat ons bent.

 Ik ga tijd overhouden. Hoef geen kaarsen meer te branden. Kan kamer na kamer figuurlijk en misschien zelfs letterlijk achter me dicht trekken als mijn bagage is verwijderd. Nu oppassen, dat ik niet ver voor het geplande moment gepakt en gezakt mijn duimen zit te draaien. Gelukkig is er hier altijd wat te doen .... mocht ik willen.

Gezeven

 Over zeven maanden vanaf nu is er na zeven jaar wachten eindelijk weer iets mogelijk wat op een normaal en vooral gewenst bestaan lijkt. Dat mag ik tenminste hopen. Het leven houdt er rare gewoontes op na qua verrassingen. Laat die boel zich de komende jaren dan ook iets minder of liever helemaal niet met mij bezig houden. Ik regel het wel zelf. Zit voorlopig niet op keerpunten te wachten. Mijn neus zat daar al aardig vol mee en ik wens die vulling niet verder aan te vullen.

 Rust in kapitalen: RUST. Rust in lijf en grijze massa. Geen roest maar rust!! Genoeg te doen. Wens echter mijn voorzichtig pogen, om verder te kijken dan mijn dagen lang zijn, niet bruusk verstoort te zien. Mijn beker is leeg. Die kan dus rustig aan mij voorbijgaan ..... richting afwasmachien. En vervolgens schoon in de kast om er voorlopig, zeg minimaal 20 jaar niet meer uit te komen. Daarna wil ik de discussie mogelijkerwijs wel weer aangaan. Maar nu niet. Morgen niet en ook de daarop volgende 7304 dagen niet. Ok?

Stijfjes

 De ontspanning van spanning is een proces, dat volledig zijn soepelheid is verloren. Vannacht weer tot tweemaal toe feest op een manier, die je je ergste vijand maar met moeite gunt. Bar en boos. De Utrechtse beslommeringen en de weinig soepele terugreis was teveel samen. De terugreis was waarschijnlijk al het eerste teken van het verkrampte ontspanningsproces. Alles versterkt door een detox qua alcohol. Je heb geen duivel nodig voor de hel. Dat kun je best zelf!!

Verder

 Terug op de plek, die mijn plek niet meer is, wel zo aanvoelt, al heb ik daar al een paar jaar geen boodschap meer aan.

 Terug, en nog nooit is het zo waar geweest, dat alles hetzelfde is en het geheel toch compleet anders is geworden.

 Terug, en dat alleen maar om te vertrekken.

 Terug naar af, opnieuw aan de start, maar nu met een ander, nieuw rondje voor de boeg.

 Terug, om eindelijk netjes af te handelen, wat allang afgesloten is.

 Terug om dat te doen, waar ik de grootst mogelijk haat/liefde-verhouding mee heb, die ik kan bedenken: Opruimen!

180°

 Een laatste rondje langs de vaste ijkpunten. De laatste rituelen en Utrecht is voor het moment weer bijna afgehandeld. Nog een afspraak vanavond en een paar uur later gaat het terug. Anders terug dan we gekomen zijn. Anders terug dan anders. Terug naar vooruit ipv terug naar terug.

Veelheid

 Wordt tijd dat de verhouding bloed/alcohol in mijn aderen terugkeert naar normale niveau's. Beter vandaag ontnuchteren dan morgen achter het stuur. Mijn ingewanden zijn de verwennerij, de overdaad en het rijkelijk begieten niet meer gewend. Men protesteert. Dat zal me leren ...

Verschillen

 Utrecht gaat te keer. Wind, regen en nu ook bliksem en donder. De hel en hemel botsen onmiskenbaar.

 Bizarre wereld. Graven, wijnen, vriendinnen en gerechten.  Het leven gaat door, alle schuurvlakken daargelaten. Klets! Daar rolt de donder weer door Utrechts binnenstad. Ik mis mensen en heb er, ongeveer gelijktijdig geen behoefte aan. Mijn tegenstrijdigheden hoogst persoonlijk vormgegeven.

 Mensen hoor je te missen als je ze niet ziet, niet als je er mee samen bent.

 Ondertussen neergestreken in het Podium, Podium onder de Dom. Bijzondere plek. In de begintijd meegemaakt, is verplaatst, heeft reuzestappen gemaakt. Prettig gespannen verwachtingen verbleken in het aanschijn van het gebodene. Waar andere plekken om sterren vechten en ze desondanks moeten inleveren, is hier ieder gerecht, iedere bijpassende wijn een schot in de roos ... In het midden van de roos!!

Gedenkteken

 Toch raar om naar een granieten plaat te staren, er bijna tegen te praten. Daar 900 km voor te rijden. Je zelfs nat te laten regenen. Had ik het niet gedaan, zou het slechter aanvoelen, denk ik.

Veranderingen

 Zeven jaar geleden .... Was het in elk geval beter weer dan vandaag, verder valt er niets positief over die dag te vermelden. 's Morgens elkaar nog gesproken, 's avonds het leven verlaten, een zinloze reanimatiepoging ondergaan, dood verklaard, afgelegd en met een of ander iets behandeld. Blijkt later een vorm van balseming, die in Nederland nog bijna voor problemen had gezorgd. Wat precies ontging me op het moment zelf, zoals die dag alles en in de erop volgende weken veel langs me heen is gegaan.

Wat is veranderd in de afgelopen 7 jaar? Alles natuurlijk en in feite niks. Dikker, kaler, grijzer .... oud geworden. Ouder voor mijn gevoel dan de afgetikte jaren rechtvaardigen. Voor de rest is alles vooral anders gelopen. Een hoop glans verloren gegaan. Opgejaagd door de tijd. Aangeschoten met het volle besef van de kwetsbaarheid.

 Het is niet de eerste keer in mijn leven, dat ik opnieuw ben moeten beginnen. Het extraatje dit keer was en is de vraag of me genoeg tijd rest om het gewenste te realiseren en ik niet ga stranden met de finish in zicht. Met die vraag was ik op mijn vijfentwintigste niet bezig.  Het was toen sowieso een kwestie van opbouwen. Links- of rechtsom maakte niet zo heel veel uit. Nu was het bijna achteroverleunen en nagenieten. Overnieuw beginnen is dan different koek. Taai. Taai-taai.

Gekwaak

 Niet echt zin om mensen te zien. Niet meer dan als voorbijgangers, terrasdecoratie, stadsvulling. Iedereen klept de hele tijd wel met iemand. Of live of per telefoon, fietsend, lopend of in de auto achter het stuur. Ik kan een dergelijke behoefte niet volgen. 'Tuurlijk iemand zien en spreken kan heel leuk zijn. Alleen zijn is meestal leuker. Of niet zozeer alleen, maar zonder het geklets.

 Gisteravond, bijvoorbeeld. In een restaurant naast een tafel van vier. Drie vrouwen en een man. Leeftijd iets ouder dan ik. Hij het type kletsmajoor die altijd en overal dingen meemaakt en daar niet over kan zwijgen. Twee van de drie vrouwen, type vrouwenbeweging, overheidscircuit, cursuswereld, masterclasses, hoogste woord en net iets te schelle stem. Derde vrouw, zwijgzaam, veel afwezig knikken, af en toe een opmerking om de andere ego's te strelen en ondertussen bezig met haar koffie. Zo'n vrouw lijdt.

 Wij zouden een geslaagde avond hebben gehad als we samen stilzwijgend van de goede keuken hadden kunnen genieten, af en toe een terzake doende opmerking hadden gemaakt of elkander van een voorbijfietsende gedachte op de hoogte hadden gesteld. Ja, overdaad schaadt.

Utrechts

 Het onbestemde van Utrecht ... Ik ga er bewust naartoe, ben er, heb wat rondgelopen en denk dan ... Wat doe ik hier??

 Het graf, een rondje door de stad, Broese, Plato, soms Broekman, af en toe de Hema, sporadisch een andere plek. Een rondje checken en scannen, rondje kopen, inpakken en wegwezen. Dit keer nog langs Bloem. Waarschijnlijk de laatste keer. Champagne niet vergeten.

 Ik heb niet de rust, waarmee ik doelloos door Toulouse of Parijs kan lopen. Misschien komt het nog. Ik ben hier voor morgen. Voor wat het waard is. Als je er over gaat nadenken, blijft er weinig van over. Toch moet het. Iets in mij wil het, heeft het misschien zelfs nodig. Dat mensen er hele 'after'-werelden bij bedenken is soms best begrijpelijk. Doodgaan is niks om naar te verlangen, maar achterblijven is werken en d'r zijn zat momenten geweest, waarop ik dat niet zag zitten. Gelukkig is de mens stom genoeg om domweg door te gaan.

Fantastisch!

 Redelijke nacht. Zou 'kort' willen zeggen, maar bedoel 'normaal'. Het moment, waarop ik anders urenlang het niet zichtbare plafond bewonder, ben ik er nu uitgegaan. Iedere één à twee uur wakker, netjes op tijd om de gedroomde dromen te herkauwen en waarnodig te registreren.

 Iets over een buitenaards wezen, dat me in mijn slaap nieuwsgierig bekeek en betastte. Zag uit als mens maar kon eigenlijk alles zijn, want opgebouwd uit allemaal kleine wezentjes, die elkaar nodig hadden om iets te zijn. Als de evolutie het nog eens over doet ...

 En tegen de ochtend aan de wandel met Joke. "Ergens in Heerlen opweg naar huis, waar dat ook moge zijn geweest. Via wat doodlopende straten uiteindelijk van het dak van een bioscoop geklommen en we waren in ..... Zeist. Een conclusie die Joke op de haar welbekende enthousiaste wijze trok. Mij ontging het feestelijke van de plek. Weer opzoek naar de weg naar huis. Nu iemand gevraagd, die in een richting wees en iets over een kerk zei. Niet veel later weer geen kant op kunnen, maar wel de hele tijd mensen in en uit een kerk zien lopen tot het dubbeltje viel. We moesten dóór de kerk. Vanaf dat moment ging het goed aangegeven met een hoop mensen via het ene huis naar het andere. Allemaal volgestouwd met zooi en mensen en een inrichting van 18-en-nogwat. Na wat het laatste huis bleek, kwamen we in de sneeuw terecht. We hadden inmiddels stevige trek. Aardige laag sneeuw, niet makkelijk lopen. Kwamen een paar konijnen, tegen die het niet zo op mij hadden en wegkropen. De sneeuw werd steeds natter en we liepen inmiddels in feite tot over de knieën in het water. In de verte zagen we waar het heen ging .... de grote markt in Zeist.... en kochten onderweg een paar broodjes."

 Goeiemorgen. Ga d'r maar an staan. Zeist heeft helemaal geen Grote Markt.

Alternatief

 Geen 100-en-1 dingen op het laatste moment waar ik me eerder de tijd niet voor heb genomen. Relatieve rust. Stilte. Zelfs leegte. Waar ga ik die mee vullen? Koken bijna klaar. Koffer(s) zo goed als gevuld. Absoluut nog niet toe aan slaap. Zou ik een potje gaan lopen gillen?? Twee ploegende tractoren buiten. De kans is klein, dat ik ergens iemand aan het schrikken maak. Maar geen zin in. Misschien een ander keertje.

 Muziekje dan maar? Maar wat? Man? Vrouw? Oud? Relatief recent? Pop? Blues? Latin? Grijs gedraaid of een keer iets anders? Sinds die verzameling een beetje uit de klauwen is gegroeid, pak je niet zomaar eentje van de stapel. Nu is ook hierbij denken en beslissen geblazen. Overal keuzes en je doet het jezelf aan. Hahahaha. Wat is de mens toch een stom dier.

Uitkomst

 Niet vaak maar toch af en toe in mijn leven in wedstrijdsituaties verzeild geraakt. Zelfs, maar nu werkelijk ontzettend sporadisch, op activiteiten en momenten dat ik wist dat winnen tot de mogelijkheden behoorde. Altijd met een 'indien, als, dan' anders zou het een gelopen race en geen wedstrijd zijn. Een mengeling van uitdaging, angst voor fouten en het verlangen naar het eind.

 Winnen heeft me trouwens nooit de voldoening gegeven, die ik zocht. Waarmee een hoop van mijn potentiële drijfveren op een gegeven ogenblik op de schroothoop zijn beland. Er is altijd iemand beter, sneller, kiener of wat dan ook. Is het niet nu, dan is het morgen wel. Zo zijn er ook altijd legio voorbeelden van minder goede, langzamere en met minder grijze massa gezegende medeaardklootbewoners. In feite dus geen ene ruk aan. Je moet het zelf doen, d'r lol aan bleven, tevreden over zijn en nog wat van die open deuren.Van een voetstuk val je enkel af.

 Lol & tevredenheid. Maak er voldoening & tevredenheid van en je hebt de lat, waar je, afhankelijk van plaats en tijd, alles langs kunt leggen. Altijd nummer 1 of eeuwige tweede. Eigen keuze. Het maximeren van de mix der mogelijkheden.

Gecomprimeerd

 Spuiten, afschuiven, oppoetsen, neerleggen en verplaatsen ...  en dan zijn we 24 uur verder.

Besluit

 Slachtbank of podium? Wat gaat het worden? De kar is deels geladen. Het volk neemt mondjesmaat plaats langs de route. Ik heb nog ff de tijd. Bloeden of blijdschap? Beide voer voor de meute. Het dubbeltje rolt. Het is wachten op het vallen.

Cardiotraining

 Done it!
 Applause!!
 21 maal twee verdiepingen op, 37 treden leeg omhoog, 37 treden met een stuk of 60 à 70 stripboeken in een doos naar beneden. 42 verdiepingen, 777 treden (Wat is in een getal!!?) in beide richtingen met doodsgedachten in mijn hoofd en een in z'n handen wrijvend duiveltje op mijn schouders.

 En natuurlijk is de boel nu verkrampt.
 En natuurlijk is het vnl. inbeelding.
 En natuurlijk weet ik dat niet zeker.

 Lekker hè? Hoe een mens zijn leven zo eenvoudig kan verkloten. Waarom moeilijk doen, als dat ook vanzelf gaat? Nu nog zien, dat ik het spul in de auto krijg.

Eénarmig

 De ideale tijdsbesteding voor vandaag? Het casino! Of gewoon een automatenhal. Minder cachet maar minstens zo effectief. Je heb dan wel geen (echte) roulettetafel. Scheelt een verleiding, waarbij het geld meestal eerder op is dan de lol van het laten rollen. Dat is bij die machines wel anders. Daar moet je met een beetje geluk hard werken om je geld er doorheen te jagen. Voordeel van het/een Casino is, dat ze er drank verkopen en niet alleen koffie en cola weggeven.

 Wanneer was de laatste keer? Het kan natuurlijk nooit tè lang geleden zijn bij dit soort dingen, maar lang is het zeker geweest. Ergens in 2008 een avond de flappen laten wapperen. Voor het eerst toen in meer dan tien jaar. Maar schiet me niet lek als er nog eens een tussendoormomentje is geweest.

 Is de kast bekend, dan kun je gelijk op de automatische piloot. In het Casino staan de meest wonderlijke apparaten en kost het een paar tientjes voor je snapt, hoe je geld verdwijnt. Niet de startknop(pen) blokkeren met een kaartje. Zelf iedere keer weer druken en beslissen. 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3 ..... en de volgende munt van 2 euro erin. Je kunt het geestdodend noemen, ik noem het 'het verstand op nul zetten'. Je helemaal verliezen in die paar simpele handelingen, enkel af en toe opgeschrikt door een hoop bellen en knipperlichtjes, als het ding een deel van je geld terugspuwd. Compleet blanco uren. Heerlijk. Tot op heden het geld meestal dubbel en dwars waard geweest.

Invloed

 Rust. Saai. Wel zo prettig. Toe aan een paar 'saaie', desnoods voorspelbare dagen. Geen zand, geen zee, wel zon. Eén uit drie. Mag je meer verlangen? Misschien, misschien ook niet. Daarmee is deze dag al op de drempel gestempeld. Misschien wel, misschien niet. Alles is relatief en kan meer kanten op dan je lief is. Alles hangt in wijde zakken. Of ene God of Captain Kirk aan de stuurknuppel zit, maakt geen ene fuck uit. Excusez le mot.

 Je kunt beslissen, wat je wilt, maar of je daar goed aan doet? Het leven is geen jurk of paar schoenen van Zalando. Zolang je morgen niet maakt, is vandaag redelijk willekeurig. En wie maakt morgen? Enig idee? Ik niet in elk geval en dat geldt voor Jan en de rest. Zelfs als je met atoombommen kunt gooien .... het blijft gerommel in de marge.

 Ik kan bedenken, wat ik over 5 dagen zou willen en (al?) die jaren daarna. Kunnen willen, dat ik er dan nog ben of in die jaren daarna, is andere koek. Ik kan willen er niet meer te zijn. Al die morgen's definitief het nakijken geven. Dat is het enige. Werkelijke het allerflauwste alternatief staat tot mijn vrije beschikking. De rest is thee drinken. Thee? Ik geloof, ik heb ergens een afslag gemist ...

Jaargang

De cocktail van een St Estèphe, een zangnummer van Prince en de onvergetelijke eigen herinnering ......

1999

Don't worry, I won't hurt U
I only want U 2 have some fun
I was dreamin' when I wrote this
Forgive me if it goes astray
But when I woke up this mornin'
Coulda sworn it was judgment day
The sky was all purple,
There were people runnin' everywhere
Tryin' 2 run from the destruction,
U know I didn't even care

'Cuz they say two thousand zero zero party over,
Oops out of time
So tonight I'm gonna party like it's 1999

I was dreamin' when I wrote this
So sue me if I go 2 fast
But life is just a party, and parties weren't meant 2 last
War is all around us, my mind says prepare 2 fight
So if I gotta die I'm gonna listen 2 my body tonight

Yeah, they say two thousand zero zero party over,
Oops out of time
So tonight I'm gonna party like it's 1999
Yeah

Lemme tell ya somethin'
If U didn't come 2 party,
Don't bother knockin' on my door
I got a lion in my pocket,
And baby he's ready 2 roar
Yeah, everybody's got a bomb,
We could all die any day
But before I'll let that happen,
I'll dance my life away

Oh, they say two thousand zero zero party over,
Oops out of time
We're runnin' outta time (Tonight I'm gonna)
So tonight we gonna (party like it's 1999)
We gonna, oww

Say it 1 more time
Two thousand zero zero party over oops,
Out of time
No, no (Tonight I'm gonna)
So tonight we gonna (party like it's 1999)
We gonna, oww

Alright, it's 1999
You say it, 1999
1999
etc .....

666

 ..... en dat na zo'n nacht als gisteren. Wil je de tekenen zien, dan zijn ze momenteel niet te missen. Stapelen, plakken, invullen en linken maar!! Mocht de duivel zonder mijn eigen toedoen op mijn hielen zitten, dan kan ie de pestpokken of tegenwoordig ebola krijgen.

 Komt ie als vleermuis spijker ik 'm aan z'n vleugels tegen de schuurdeur. Hinkt ie binnen als halfmislukte bok, dan leg 'm aan de ketting. Kiest ie voor de digitale weg, dan heeft ie diverse Trash-boxes om uit te kiezen. Gaat ie voor de fantastische weg, dan mag ie weten, dat ik met alle plezier zijn spelletjes zal verpesten. Mocht er onverhoops iets echts aan zitten, ik lust het rauw.

 Het wordt in alles en altijd nooit erger dan de ruimte, die je er zelf voor creëert. Niks eenvoudiger dan geesten oproepen of niet-direct verklaarbare kunsten vertonen. Het grote voordeel is, dat de doelgroep er opener voor staat dan de melkweg naar het universum. Overtuiging is het laatste wat nodig is. Een goed verhaal volstaat. Laat ik nou ...... ach, laat ook maar.

Lozen

 Tijd om de blik noordwaarts te richten. Niet te snel, want dan wil ik direct weg. Meer uitputtend in de betekenis dat niks vergeten of over het hoofd wordt gezien. Met een volgeladen auto heen. Meestal gebeurd dat pas op de weg terug. Zou tijd worden, dat dat veranderd. Genoeg zooi hier ter plekke. En van een stuk of dertig kamers terug naar vijf zal toch enig inschikken vereisen. Een stevige stap richting de opruiming voor de drempels van het bejaardentehuis.

 Het is een vorm van eigen verantwoordelijkheid, die moeite kost. Je moet in staat zijn om met de blik van een niet-betrokkene naar je eigen spullen te kijken. Wat nog bruik- en inzetbaar is, geeft geen problemen. Het gaat om de ballast, die je meesleept. De franje. De gestolde herinneringen. Misschien heeft het je tot op heden in evenwicht gehouden of in een andere functie voorzien, maar nu?? Je wilt verder en diezelfde ballast zit in de weg. Lozen, dus. Lichter worden. Verder zweven wil je, maar eigenlijk ook niks achterlaten. Gaat niet samen.

 Al die verzamelde materiële hebberigheid. Gepasseerde interesses, bezigheden en herinneringen. Een mens moet dat niet doen, die zooi bewaren. Wat niet in je grijze massa weet te beklijven, kan weg. Moet weg. Ooit eens. Maar is dat nu?

Geknars

 Dat was het grootste deel van de dag dan weer .... Pffffffft, weg. Een hoop geklungel met wielen, remmen, banden en rare krassende geluiden en gerammel in het stuur. Verloren balans, dat was één en het makkelijkste deel. Eenvoudig te controleren bij afwezigheid van de gendarmerie of soortgelijk overbodig volk. 90 ... 110 ... 120 ... 130 ... 140 ... 150 ..... Soit, ik geloof het wel, zeker op een provinciale weg. Maar nu de rest.

 Inbeelding? Blokkerende remschijven? Slechte lagers? Iets met de schokdempers? Schijnbaar iets met de banden. Nog goed maar afgesleten tot op de stugger wordende rubberlagen. Je kunt me alles wijsmaken. Een beetje beunhaas zou me een berg nieuwe onderdelen in mijn maag gesplitst hebben. Mijn garagehouder gelukkig niet, alhoewel die goeie man zichzelf en zijn business natuurlijk ook niet uit het oog verliest.

 Mochten het nog steeds de eerste banden zijn (hij kijkt het na in z'n systeem) dan mag ik niet klagen. Ruim 100K met twee winters op winterbanden. Nog niet eens slecht maar stug. Blijkbaar levert dat een hoop extra geluid op. Daar ben je dan een dag mee bezig. Uitleggen, wachten, uitproberen, weer uitleggen, testen, discuteren, weer testen en tenslotte accepteren. Altijd weer dat accepteren. Gauw de winterbanden en daarna zien we dan wel weer. O ja, hij had zo zijn twijfels bij de conditie van het typische Citroën-eigen veersysteem. Ik rij met één van de laatste versies rond, voordat ze net als ieder ander merk gewoon voor veren hebben gekozen. Je ziet, hij vergeet zichzelf niet!

Levendigheden

 Je ziet, wat je zien wilt. Niet mee doorgaan dus. Parallelle werelden, hoe onwaarschijnlijk ook, verschijnen makkelijker dan dat ze verdwijnen. Zwart gekapte monniken met grote, in het maanlicht twinkelen zeisten ... voor mijn fantasie minder dan een peulenschilletje. Yoland .... ik kan er 's nachts met regelmaat nog mee kleppen. Natuurgetrouw, niks ouder geworden maar vreemd genoeg met sigaret. Daar was ze toch al jaren mee gestopt.

 En dan heb ik het alleen over de meest voor de hand liggen projecties. Erger of meer een kwestie van vervelender zijn de momenten, dat je absoluut niet weet waar je bent. Wakker worden in de overtuiging dood te zijn. Je hartslag voelen, op je iPhone kijken, het licht aan maken ..... geen van deze toch erg aardse en weinig doodse handelingen weet de overtuiging te breken. Je kamer is zoals ie al jaren is, je ziet het, maar herkent het niet. Geen geruststelling. Je bent opgejaagd. Probeert tot tien te tellen.

 Ergens verschijnt een barst in dit beeld en snel volgen er meer. De werkelijkheid dringt naar voren. Hetzelfde bed, dezelfde kamer, dezelfde iPhone ... maar nu herken je het. Het licht kan uit. De slaap mag terugkeren, al is dat met een dubbel gevoel.

Zombie

 Regenbogen, roze wolkjes, engeltjes, elfen, zacht wiegende bloemrijke weilanden, zonneschijn .... het zou me na gisteren niet echt verwonderd hebben. En verwonderd heb ik me ook niet vannacht over het zwart, de horror, leegte en dood. De vleermuizen, die ik de afgelopen dagen binnen aangetroffen heb, krijgen gelijk een andere lading. Ik zou er niks op tegen hebben, als die flauwekul eindelijk afgelopen zou zijn. Blijkbaar zit dat er nog steeds niet in.

 Tussen de heisa van mijn persoonlijke spookhuis door wat uren slaap gehad met de rust van een opgejaagd dier. Niet het fitste begin vandaag. Ik zal me het uit de doeken doen van het mechanisme besparen. De kern is fysiek, maar wat de verweving van lijf en geest daarvan weet te maken, zou me intens kunnen verwonderen als de confrontatie tot een of twee keer in je leven beperkt zou blijven ipv per maand. Zoals al eerder geconstateerd; Alles gaat vervelen. Al zou ik hier eerder het woord 'irriteren' bij willen gebruiken.

 Irritatie leidt tot opstand, opstand tot verzet en voor je het weet zit je in de mallemolen van Paniek & Co. Maar niet gedaan dus. Gelukkig brand ik daar nauwelijks meer mijn vingers aan. Dat heet dan volgens mij weer 'afstomping'. Blij toe.

Gevoelsmatig

 Wat hangt er in de lucht? Wat staat me waar (op) te wachten? Krijgen we een 'Close encounter of the sixth kind' of misschien wel more? Sta ik op het punt de lotterij te winnen en hoef alleen nog maar het juiste lot te kopen? Vergaat de wereld op grootse wijze en mag ik (o.a.) dat meemaken? Komt iemand me vertellen, dat ondanks alle voorzorg een koter van mijn orgine op deze aardkloot rondloopt?

 Om in het laatste, meest vreemde idee te blijven hangen .... mijn wereld is zwanger van iets ... maar wat??? Rare vervormingen van de werkelijkheid zonder rook, snuif of gespoten toevoegingen. Zelfs alcohol houdt zich afzijdig. Heeft de Russische of andersoortige maffia plek gekozen in de omringende bosjes?  Stort het volgende toestel van de Malaysia Airlines de komende dagen neer op mijn dak? Word ik morgen wakker als vrouw? Wat ergers kan ik nog bedenken?

 Het is een belofte die rond ronkt. Gaat ie me blij maken, enkel overdonderen of is het gewoon net iets meer van dat, wat ik al meer dan genoeg gehad heb de laatste jaren? Ja, zelfs teleurstellingen gaan op den duur vervelen, hoe groots ze ook verpakt worden. Maar soit, voorlopig is het vooral een moeilijk thuis te brengen gevoel. Laten we het zooitje rustig zijn weg laten vinden. Ik ben hier, voor het geval dat niet duidelijk was.

Verplaatsing

 Limoges. Vraag me niet waarom. Het past. Dat is de enige zin, die het maakt. Geen weglopen. Geen verlangen naar. Gewoon zonder reden. Ogenschijnlijk. Zal vast niet zo zijn. Het antwoord komt wel.

Ronden

 Uit mijn vel. In mijn vel. Heerlijk liggen rekken en strekken in bed. Zou het een iets met het ander te maken hebben? Moest het effe? Wie weet. Lijf voelt stukken ontspannener aan. Het leven komt me relaxter tegemoet. Houe zo. Nu de discipline weer opduikelen. Rondje weer bijna rond.

 Weer 'weer'. Altijd weer weer. Zelden iets nieuws en dat alleen met wat fantasie. Rondjes, kringetjes, herstarten, overdoen. Mijn leven is platgetreden, afgeknaagt, uitgekauwd. Ik hang al veel te lang rond in de epiloog van dit deel. Ben uitgekeken, gelezen en gedronken. Iedere dag weer op de fiets naar dezelfde saaie plek met weinig uitdagende bezigheden, nietszeggende collega's, achterhaalde grapjes en slechte koffie. Ja, het lijkt er verdacht veel op. Dit is nou werkelijk niet, waarvoor ik een punt achter mijn ambtenarenbestaan heb gezet. Geen slechtere baas dan verkeerde omstandigheden.

 En ook dit is al in meerdere vormen en versies voorbijgekomen. Het is een weekendkrant met steeds weer dezelfde berichten, alleen soms in een andere volgorde. Tijd om het abonnement op te zeggen.

Vulkanisch

 Verklote dag. Vervelend als externe zaken je dag weten te verpesten. D'r hangt sowieso teveel van externe factoren af. Wel bezig geweest. Gelukkig. Maar het is goed dat vanmiddag niemand langs is gekomen met een of andere stomme vraag of lullig gedoetje. Het nietsvermoedende slachtoffer zou tot op de grond toe zijn afgefakkeld. Heb geen sambal nodig om vuur te spuwen, dat gaat nu vanzelf. Wat kan er zich in korte tijd een berg gif verzamelen. Ooeeee. Ik ben wat gewend, maar zo'n middag als vandaag blijft me verwonderen.

 Ook goed, dat mijn bankpas vanochtend niet bij een filiaal van mijn bank werd opgeslokt. Ik kon me bij het ophalen van de pas, gelukkig overtuigen dat die meneer achter de balie, misschien wel deel uitmaakte van het intens gehate bankwezen, maar in een ander team speelde. Hij geen boodschap aan mij en ik me dus niet met hem bemoeien. Hij maakte ook geen verkeerde opmerking, gaf geen onzinnige advies, wilde alleen mijn paspoort en daar had ik gelukkig zelf al aan gedacht.

 Het ebt inmiddels weg. De heftigheid wordt controleerbaar. Wil nog wel met vanalles gooien, maar zou die overdaad aan energie ook gericht kunnen toepassen op het hakken van hout. Dat zou eerder op de middag een onverantwoorde bezigheid zijn geweest. Straks de leegte na de storm. De rest van de week graag lieve, positieve, opbouwende en gewenste bijdrages in mijn richting. De rest is voor eigen risico.

Frans

 K*t bank ..... Als er een reden is om straks blij de deur van Frankrijk achter me dicht te trekken is het de verlossing van het Franse banksysteem. Laten ze op dat terrein de boel Europabreed rechttrekken ipv bij bananen of komkommers en Frankrijk dwingen tot een normale behandeling van (onbedoeld) rood staan. Stelletje hufters. Gewoon debetrente dokken en niet van die buitensporige onzincommissies rekenen voor NIET-uitgevoerde diensten.

 Bij al die automatisering, waar banken zeker voorlopers in zijn, kan een automatisch signaaltje er blijkbaar niet vanaf als de rekening de min in lijkt te duiken. Zoiets heet nou service. Al die boetes zijn echter waarschijnlijk een veel te interessante inkomstenbron. Menig crimineel maakt het minder bont!

 Ik ben nooit fan van banken geweest. Je moet verdomme bijna op je knieën gaan om aan je EIGEN geld te komen. Die dooie die mijn rekening blokkeert, wordt in feite betaald met mijn geld ..... geld dat hij blokkeert .... kan het maffer?? D'r komt nog eens een tijd, dat de banken bepalen hoeveel je per week of per maand mag uitgeven en hoeveel er verplicht op je rekening moet blijven staan. Het is arrogantie ten top.

Beslommeringen

 Wat wordt het vandaag? Weer is ok, afwas gedaan, wasmachine draait zelfstandig, vooralsnog geen moeilijk in te schatten telefoontjes, resterende verkoopperikelen blijven beperkt tot afwachten, gras geen zin in, opruimen ..... moet ik het daar over hebben? Wat hebben we dan nog in de aanbieding waar een zweem van zinnigheid aan kleeft en toch verrassend anders is en misschien wel leuk om te doen??

 Leggen we de lat te hoog? Wat de motivatie betreft, is alles boven trottoirhoogte vandaag te hoog gegrepen. Vind daar maar een werkbare aanpak. Wachten is al niet aan mij besteed, afwachten is tortuur. Ben ik duidelijk slecht in. Ga ik verder niks aandoen. Gewoon betreffende situaties in de resterende toekomst mijden en niks aan het handje.

 Maar ok, voor we de toekomst onder de loep leggen, eerst de alternatieven voor vandaag bedenken. Me schiet niet al teveel binnen. Noten rapen of auto wassen of allebei. Beide geen dagelijkse bezigheden. De noten eenmaal per jaar en dat de auto's meer dan alleen schoon gespoten zijn, zal toch gauw twee jaar geleden zijn. Desondanks schiet ik niet direct in de jubelstand. Voor de carossen zou het echter niet verkeerd zijn. Eerst maar eens een rondje paddenstoelen zoeken met hond of honden.

Trio

 Door welke bril kijken we?

 De rozige? Het lijf wil weer niet, maar ach, wat maakt het uit? Eindelijk iets van beweging in het systeem. Soort van keuzemogelijkheid. En feit is, het aanbod is slechter geweest. Is het redelijk of voor mezelf tot redelijk te maken? Waarom zou dat kleine beetje meer er niet in zitten? De rust komt wel als alles op de goede manier is afgehandeld.

 De glasheldere? Gaat het fysieke getreiter eens een keer wieberen? Het 1-2'tje tussen geest en lijf krijgt iets uitputtends. Staat er werkelijk iets te gebeuren? Waarom denkt iedereen, dat dat dubbeltje genoeg moet zijn voor de eerste rang? Voor mij is het een definitieve afrekening, voor de koper het begin van een ontwikkeling. Wel de potenties zien maar er niet voor willen betalen.

 De zwarte? Ga ik deze hele pokkezooi overleven? Maak ik me druk voor het financiële plezier van ongewenste erfgenamen? Waar heb ik deze toestand aan verdiend? Welke wijsheid gaat me deze tocht door de drek opleveren?

 Het slingert heen en weer. Van het ene uitgangspunt naar het andere. Waar is dat midden? Die gulden weg?

Anders ...

 Een onbestemde dag. Zowel geest als fysiek hangen in het luchtledige. Geen bodemcontact, geen aarding. Ik kan het helaas niet beter omschrijven. De omschrijving zweeft bijna meer dan ikzelf. Net vandaag gelezen dat elfen echt bestaan. Niet dat dit nieuws voor mij was, maar het is inmiddels ook tot de bijlage van de Volkskrant doorgedrongen. Mensen om mij heen kunnen hier uiterst serieus en vol overtuiging over praten. Tegenwoordig ben ik dan zo beleefd om de boel niet direct door de gehaktmolen te trekken. De menselijke geest staat voor niks. Als je een God, de heilige geest, Allah of een universele kracht weet te verzinnen, moeten elfen een peulenschilletje zijn.

 Ondertussen heb ik de handen vol aan mezelf en de verkoop. Dat laatste werd tijd, maar dan wel graag via de 'normale' kanalen. Is mijn indruk van Noord-Afrikanen onjuist en zijn het Russen of heb ik met twee verschillende partijen te maken??

 Vragen en onduidelijkheden waar ik verlang naar helderheid en antwoorden, positieve antwoorden. Prachtig natuurlijk voor de verhalen in het bejaardenhuis. Maar die klop ikzelf indien gewenst wel op, dat hoeft de werkelijkheid me niet uit handen te nemen.

Schemerig

 Obscure contacten. Mensen die andere mensen laten bellen om hun wensen uit te leggen. De lui een paar weken geleden al aan te telefoon gehad. Blijkbaar is mijn boodschap niet overgekomen. Tot op heden geen e-mail gehad met daarin simpeltjes uitgelegd wie hij/zij is of zijn, wat ze willen en hoe ze denken een eventuele aankoop te kunnen financieren.

 Aan de telefoon is die contactpersoon erger dan een pittbul, die toegebeten heeft. Het maakt de boel er niet helderder op. Ook die alles behalve zakelijke toon, waarop de boel gepresenteerd wordt. Alsof mijn broer ff uitlegt, dat ie het huis willen kopen en geld niet het probleem is, want hij heeft met de vriend van iemand, die bij een bank werkt een gezamelijk contact, die zonder problemen voor de financiering garant kan staan ... En dan over commissie beginnen ... Nu is mijn broer misschien het verkeerde voorbeeld, maar ik ben al wantrouwend genoeg van aard, deze enscenering hoef ik daar niet voor.

 Zonder onbeleefd, bruusk en bij herhaling de boel af te kappen kom ik niet eens aan het woord. En is het me gelukt aan het woord te komen, dan begint hij daar weer rustig doorheen te praten. Misschien was het gewoon een verkeerd begin. Van de gelegenheid de boel recht te trekken, hebben ze echter geen gebruik gemaakt. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken, dat hier iets niet klopt of gepoogd wordt het de grijze gebieden in te trekken.

Voorraad

 Altijd een beetje afhankelijk van je grondstoffen. Mag nou wel ff lachen. Dat 'altijd' slaat werkelijk nergens op. Het is de tweede keer, dat ik me over de produktie buig. Laatste (en eerste!!) keer was eind 2011. Dankbaar werk .... drie jaar mijn Chinese keuken er mee van pit kunnen voorzien. Maar oké, neemt niet weg, dat je resultaat staat of valt met je ingrediënten. Even leek het alsof ik Westlandse pepers had getroffen. Een centimeter van de punt verwijdert, sloegen de vlammen echter uit mijn mond. Het resultaat mag er dan ook zijn. Daar ga ik zeker drie jaar mee halen.

 Leuk werk. Prettige afleiding. Lekker resultaat. Zo'n middag in de keuken staan is geen verkeerde bezigheid. Alleen begrijpelijk voor mensen die een hobby hebben waar ze zich helemaal in kunnen verliezen. En zelfs dan kan het op onbegrip stuiten. Je maakt iets en de volgende dag sta je smerige borden af te wassen. Alles weg, geen blijvend resultaat. Voordeel is, dat je het dus iedere keer, dag of zoek het uit, opnieuw kunt doen. Geen kast vol prachtige maar overtallige truien of ander overblijvend resultaat.

 Ging het vandaag mis, kun je het morgen verbeteren of voor iets anders kiezen. Koken is een dankbare bezigheid, als je je tenminste niet teveel met de eters bemoeit. Geen terrein waar meer stuurlui aan tafel zitten, dan kapiteins in de keuken staan..

Aflossing

 De melancholie ligt op de loer. Links en rechts wat plaagstootjes. Geen overval vooralsnog. Muziek, zondag, tijd van het jaar, het kan vanalles zijn, behalve de afwas dan. Eerst sluipt iets onbestemds de stemming binnen. Tegen de tijd dat het een ongemakkelijk gevoel is geworden, kan het nog steeds meerdere kanten op. Maar het is geen onrust, geen dip, ook geen oplaaiende onvrede. Het is meer machteloosheid met een apatisch bijsmaakje. Hoe het ook zij, het is een wisseling van de wacht, de overgang van eb naar vloed. Doodtij. Passende woordkeuze.

 Eerst maar eens Solomon Burke omwisselen voor Sam Cooke. Opwekkendere muziek, het enthousiasme van de 50'tiger en begin 60'tiger jaren. De rest is aan het koken zo meteen. De algenoemde sambal maar ook verse tomatensoep met echte tomaten en gelijk maar iets Chinezerigs voor vanavond om de sambal te proeven. Verder maar niet teveel mee bezig zijn met mijn binnenwereld. Je praat je makkelijker de put in dan uit. Als het over je heen walst, kun je doen wat je wilt, uiteindelijk heb je het uit te zitten. Of toneel spelen, dat kan natuurlijk altijd nog. Maar eerst zien .... Verdwijnen gaat soms net zo makkelijk als verschijnen.

Stimuleren

 Tijd om het nekvel op te zoeken. Niet nog een dag verhangen. Was, afwas, opruimen, poetsen en sambal maken. Het helemaal andere bergen we weer op voor een ander keertje. Geen seconden tellen vandaag. Zijn er net zoveel als gisteren. Niks nieuws, oude koek, herhaling. Beter mijn energiebesteding een zweem van zinnigheid meegeven. Een schone keuken maakt prettiger smerig. De sleur van alledag oppoetsen. Glimmende saaiheid. Schone schijn. Niet dat ik die hoef op te houden. Hier valt gelukkig erg zelden iemand onaangekondigd binnen. Ook dat is helemaal voor mezelf, al is het nauwelijks aan mij besteed.

 Koffie is op, de honden staan te wachten, de afwas popelt ... of omgekeerd. Ik schuif het voor me uit zolang het kan. Blijf op afstel hopen, terwijl het zoals altijd bij uitstel zal blijven blijven. Kan ik de dag iets extra's geven? Kaarsen branden? Mantra's stampen? Affirmaties rijgen? Ademoefeningen? Kan allemaal zonder problemen met de bedrijven mee. Toch die St. Jozef op z'n kop met het gezicht richting huis begraven? Hoeveel Jozeffen zou ik in de grond moeten stoppen? Gaat het om het principe of staat het in verhouding tot de grootte van het te verkopen object? En dan moet ik nog bidden ook. Dat gaat me te ver. Dat laat zelfs hyporcrisie verbleken

Localiseren

 "O, o, Den Haag." Waar heb ik het aan verdiend? Waar komt het vandaag? Het dreunt inmiddels bijna 24 uur door mijn hoofd en neemt mijn neuriëren in beslag. Ik heb niks met die stad. Ben er volgens mij zelfs nog nooit geweest. Ja, op doortocht naar Scheveningen. Van trein naar tram, als ik me goed herinner. Zou dat twee keer zijn geweest? Ik waag het te betwijfelen. Het is, hoe dan ook, ergens in mijn pré-historie geweest.

 Geen Hagenees, geen Amsterdammer, ondanks 25 jaar verblijf ook geen Utrechter, geen Limburger al ben ik er geboren, zelfs geen Nederlander, al draag ik die nationaliteit. Wel mens. Zover kan ik mezelf volgen. Westerling ook. Zelfs Europeaan kan ik me zonder aarzelen noemen. Wat niet betekent, dat ik jubelend blij wordt van het gedrocht, dat ze van de vereniging maken. Maar verder? Meer oost dan west. Meer zuid dan noord. Maar dan stokt het. Meer zuid dan oost of meer oost dan zuid?

 De keuze voor oost is deels bewust en gevoelsmatig en voor de rest zoals bij alle keuzes afhankelijk van een hoop toevalligheden of keuzes die uit keuzes volgen. Was het een volldig vrije, door niets en niemand beïnvloedde keuze geweest, dan was het volgens mij Umbrië geworden, zuid dus. De feitelijke verschillen zijn echter minimaal. De talen lijken op elkaar. De wijnen zijn goed. Het voedsel nog eerlijk. De mensen vriendelijk en behulpzaam. Het landschap droog. Karpaten sieren nou mijn horizont, waar het anders de Apennijnen zouden zijn geweest. En vrouwen zijn overal vrouwen.

Afkikker

 Tumors, gevoelloze voeten, begrafenissen, pensioenperikelen, de postbezorging en een hoop gedoe over het weer ..... Mocht je jezelf willen opvrolijken, kun je beter niet je moeder bellen. Dom ook. Het is nauwelijks 2 maanden geleden, dat ik haar gesproken heb. Dat is bijna als de dag van gisteren. Zeker qua onderwerpen.

Scheidslijn

 Is het een tic van mij of komt het algemeen voor dat begrafenissen naarmate je ouder wordt meer indruk maken. Ik kan niet zeggen, dat ze er meer inhakken. Zoals de dood van een klasgenote op het atheneum erin gehakt heeft, zie ik zo snel niet weer gebeuren. Yoland telt hierin niet mee, dat was buiten-categorie, persoonlijk, andere orde van grootte.

 Je, dat weet ik niet, maar ik tel steeds de jaren tussen mijn leeftijd en de overledene. In de tachtig of negentig heeft iets geruststellends. Dat is 'normaal' en vooral ver weg. Hoe zou mijn moeder daarvoor denken met haar 83?? Bij leeftijden van 62, 66 of 59 tikt het anders. Dat is overzichtelijk, tè overzichtelijk. Ik tel ook wel eens af naar mijn vader. Inmiddels 12 jaar geleden overleden en in 14 jaar zit ik op de leeftijd die hij gehaald heeft. Was bijna het dubbele van wat hij zijn levenlang gevreesd schijn te hebben qua behalen, maar daar schiet ik niet zoveel mee op.

 De tijd krimpt, toekomst slijt. Het is die lievelingstrui, die ondanks alle zorg en aandacht uiteindelijk zo versleten is, dat bewaren nog wel kan, maar geen nut meer heeft. Afscheid nemen was tot voor kort niet zo'n probleem. Tabé en wie weet ... Maar alles heeft grenzen, dit dus ook. En grenzen zijn er om te overschrijden ....

Heet

 Heerlijk om over een markt te slenteren. Deels de overdaad. Deels de presentatie. Zeker weten de geboden mogelijkheden. Het zijn aantrekkelijk geëtaleerde ideeën. De ene uitdaging naast de andere verleiding. Daarbij viel mijn aankomst samen met hun vertrek. Daar heb ik meestal last van. Een paar uur eerder moet alles nog erger zijn. Dan zou de week te kort zijn om de aankopen te verwerken. Nu de pepers gevonden die ik zocht, dat was nabij boven verwachting. Soms mis je die Surinaamse roots van menig Nederlandse marktkoopman of vrouw. Tevreden manneke dus.

 De armen vol, en dat zonder winkelende vrouw aan mijn zij, ploft dat lekkerder neer op een terras dan zonder resultaat. De zon deed ook een duit in het zakje. Bijna een perfecte wereld. De hele 'nouveau riche' sceen en ander soort kakkerig volk (weet even geen vleiendere omschrijving), waarvan er in Périgueux altijd meer dan elders zijn te vinden, nam het grootste deel van de terrasruimte in beslag. Het enige minpuntje. Ff zoeken en het met een niet optimale plek moeten doen. Een mens kan niet alles hebben. We hebben het maar weer ff met deze dooddoener gedaan.

 Buiten gelunch. Ook niet verkeerd. Personeel iets minder gehaast dan op een doordeweekse dag. Hoefde ik mijn bord niet te verdedigen vanaf dat het half leeg was. Een modern nadeel van dit buiten zitten is de moeilijke leesbaarheid van je schermvoorzieningen. Een echte krant is net als papier en pen vele malen meer te prefereren dan de digitale versies. Ongeacht of het op de telefoon, tablet of laptop is. Soms ga ik domweg binnen zitten. Nu geen zin.

Verslapen

 Te laat. Tante pis. Het zij zo, heb me d'r alleen zelf mee. Mijn slaap is me meer waard dan op tijd zijn bij een afspraak met mezelf. Die souplesse sta ik me inmiddels toe. Nee, ook niet zien wat ik kan inhalen. Aan haasten heb ik een gruwelijk hekel. Ooit gelezen dat het minuten winnen is waar uren zijn verloren. Dat was het moment, waarop ik het laatste restje twijfel omtrent de zin van haasten buiten de deur heb gezet. Dat ik niet veel later het onthaasten heb omarmd, mag niet verbazen. Al heeft onthaasten weinig met haasten en meer met haastig te maken. Het permanent in een te hoge versnelling vertoeven. Heb ik ook niet zo'n last van. Maar zoals bij al die alternatieven voor de normaliteit schoten die erg snel hun doel voorbij. Over haastig gesproken ....

 Later op weg dus. Eerst mijn koffie, dan mijn ochtendgebed, het rondje met zeker een en misschien twee honden en dan is de rest van de dag aan de beurt. Was het gevreesde gisteren uitgekomen, dan was het vanochtend geen half negen geworden. Dan had de ochtendriedel zo rond zessen begonnen en stond, sorry, lag ik nu te debatteren met een van de verzorgsters van het onbijt over een tweede 'café au lait' en nee, ik wil daar absoluut niks bij eten. Ja, ik weet dat jullie denken, dat het slecht is, maar ik krijg het niet door mijn strot. Ik zou het nou in vloeiend Frans d'r uit kunnen gooien. Dat is wel anders geweest. Uiteindelijk kwam de boodschap altijd over. Om de rest van mijn verblijf te moeten horen, dat die rare meneer daar alleen koffie met melk wil, maar dat wel 2x.

Compenseren

 We laten het lullen maar ff rusten. En volgen met de rest het goede voorbeeld. Enerverende dikke week achter de rug. Je kunt beter 12 uur per houthakken. Minder slopend. En mocht je toch gesloopt zijn, dan heb je altijd het resultaat nog. Eens zien hoe ik me door het weekend heen ga werken of vooral nièt werken. Zonder zwerm verpleegsters om me heen, zal de verzorging en liefde dit weekeinde uit eigen put moeten komen.

 Een moment voor ff helemaal iets anders. Maar zonder nou direct weer de honden buiten de deur te zetten. Misschien zouden ze wel niks liever willen, maar zo voelt dat voor mezelf niet. Je neemt geen honden om een kennel geld te laten verdienen tenslotte. Je koop ook geen auto om er een ander in te laten rijden. Toch? Maar dat andere wat zou dat kunnen zijn? Vooral dat 'helemaal' maakt mezelf nieuwsgierig. Wat weet ik te verzinnen??

 Geen Périgueux, of toch, de markt op zaterdag is erg gezellig .... Brive is ook oude koek. Toulouse is behalve ruimschoots bekend ook te ver weg. Limoges, daar ga ik het niet eens over hebben. Moet het een stad zijn? De zee? Zou net kunnen. Vroeg weg, lunchen, retour. In feit zit dat 'helemaal anders' nog niet tussen de alternatieven. Figeac? .... in het kader van het retrospectief? Barcelona zou niet verkeerd zijn. Laat nou mijn privé-jet net in onderhoud zijn. Straks maar eens een nachtje over slapen .... in mijn eigen bed.

Wachten

  Gelukkig weer een wat normale nacht. De standaard tussenstops met het bekende gerace en geruzie in de tussenliggende uren. Herkenbaarheid heeft wel wat. Bovendien heb ik een hekel aan voetbal, ook in mijn dromen. Dromen over je schoonmoeder, dat lijkt me het enige dat het voetbal kan overtreffen. Gelukkig heb ik die niet. Een aantal versleten en de volgende alweer in de wachtkamer, maar voorlopig nog schoonmoedervrij. En dan kun je beter een schoonmoeder in de wachtkamer hebben zitten dan erzelf zijn. Zitten in een wachtkamer is wel de ultieme tijdsverspilling. Vaak met voorspelbare maar helaas onbekende verlenging. Mag vandaag weer en misschien nog wel meer ook.

 Van wachtkamervulling naar bedvulling. Ik heb het al vaker mee mogen maken. Het is wonderlijk hoe je dan, zelfs al ben je het je terdege bewust, in een paar minuten tijd verandert van een obstinaat wachtkamerwezen in een gedwee bedgeval. Eerst de ergernis om vanalles en nog wat en volgens wordt je helemaal wegbetutteld. Het duurt ongeveer 2 à 3 dagen, voordat weer iets boven komt drijven, dat lijkt op de wachtkamerirritatie. Afhankelijk van hoeveel je hebt te missen natuurlijk. Alle pijlen richten zich dan in mij geval op het bed. Al in heel wat slechte hotelbedden gelegen, maar het in de commercie nog nooit zo beroerd getroffen als in het ziekenhuis. Maakt niet uit waarmee je er naar binnen gaat, maar je komt er uit met een hernia. Da's zeker.

(Her-)denken

 Schiet ik vanaf nu in de retro-mood? De eerste aanzet is er. De plotseling actievere verkoopperikelen. De dood als onwelgevallige mijlpaal. Het getal zeven. Het kan een 'leuke' mix opleveren. Verlangen, terugblik en de wat minder grijpbare duiding. Begin, einde, afwisseling. Zelfs Job schiet door mijn kop. Rustig gaat het niet worden, schat ik zo in. Misschien heb ik me wel voor de gek willen houden met het idee, dat het een rustige maand had kunnen worden. Het 1-2'tje lijf en geest is voorspelbaarder, dan ik me toegestaan heb om te bedenken.

 Laat maar komen ...... of gaan, kortom. Als ik iets als zinnig heb leren ervaren .... Maar gelukkig zijn er meer (schrijf-)kanalen dan deze. Het hoeft niet allemaal hier gedropt te worden. Multitasking! Koud kunstje als je de meervoudigheid van de persoon op de juiste manier weet te benutten. De hele verdere rest kan er zo bij inschieten. Maar goed. Gras, bramen en de afwas kunnen niet altijd op nummer 1 staan.

 Misschien had ik er meer werk van moeten maken. Misschien ... Zo'n inleiding tot een twijfel die met regelmaat voorbij is gekomen. Tijd om daar afscheid van te nemen. Het is niet vergeten, maar wel voorbij. Tijd om het verleden definitief te laten rusten. Als me dat de komende twee weken lukt, zou dat mooi, erg mooi zijn.

Littekenweefsel

 Zenuwen. Ik barst d'r weer van. Was prettig, zo ff zonder. Maar de continuïteit ontbreekt. De gewenste continuïteit. Weinig zo consequent aanwezig als mijn onrust, zenuwen en verkeerd gedachtengoed. Inmiddels bijna zeven jaar. Op elf dagen en wat uren na zeven jaar geleden klapte mijn wereld in de fractie van een seconde om van gewenst naar ongewenst. Zelden zo'n zwakke vergelijking getroffen, maar het is niet anders ....

 Een belastingaanslag kan je ook ff laten vloeken, maar dreunt na zeven jaar niet nog steeds na. En dat vloeken heeft na de 21ste wel wat jaartjes geduurd, voordat ik daar eindelijk toe in staat was. Een donderslag bij heldere hemel is vergeleken met die klap van toen zo voorspelbaar als 1+1 2 is. Geen gebreken, geen ziektebeeld, geen klachten. Gewoon op een ochtend niet zo lekker en een paar uur later vertrokken. Definitief verkast uit het leven.

 Kan me niet meer voor de geest halen, wat we de dag ervoor hebben gedaan. Het was niet de vrolijkste periode uit ons leven, maar de lucht leek weer te klaren. Of het bestaan van eeuwige jachtvelden me geholpen zou hebben, zal ik nooit weten. Zoals ik ook een hoop andere zaken nooit zal weten. Maar behalve overdonderend plotsklaps was het ook een vroeg vertrek. Te vroeg.

Kunst(ig)

 Schrijven, zou ik het kunnen? Iets met kop en staart en een stapel tussenliggende en vooral boeiende pagina's? Niet het vrij schieten, wat ik nu doe in elke gewenste richting. Het rare is, dat veel in mijn leven redelijk gestructureerd is, behalve mijn fantasie. Ideeën te over. Lijnen ontstaan moeiteloos en verdwijnen net zo makkelijk weer in het niets.

 Ik lees ze graag, die dikke pillen, maar achteraf blijft voor mij zelden meer dan een A4'tje herinnering over. Woordrijgen noem ik het. Nee, geen bladvulling. Bladvulling is oninteressant. Woordrijgen niet. Het is misschien geen kunst, maar wel een kunst. Personages diepte geven .... Iets wat bij menig normaal mens ver te zoeken is. Waarom dat dan in boeken zonodig moet, ontgaat me al wat langer dan vandaag. Maar d'r moet wel wat gebeuren natuurlijk. Iets wonderlijks of een partijtje afzien, met reden of zonder. Van die dingen waar je niet om vraagt, maar er desondanks iets mee moet. Maar om nou  stofzuigen tot een boeiende beschrijving te vermaken, is ook weer zo wat.

 Misschien moet ik gewoon met minder woorden tevreden zijn. Overdaad schaadt tenslotte. Schrijven is wegstrepen, zie je wel vaker passeren. Verwonder me dan altijd over het toch nog imponerende resultaat qua pagina's. Denk dan:  ...Vast niet genoeg geschreven.

Tijdverdrijven

 Regen is elders niet minder nat, maar wel minder storend. Dat is mooi meegenomen. Het uur niet voor nop door de regen gereden. Beetje dom is, dat ik geen trek heb. Zonder trek in Frankrijk tussen twaalf en twee buiten de deur zijn, is zacht gezegd niet zo slim. Gelukkig is het een plek met een café-gedeelte en kan ik het kijken naar de regen afwisselen met het bestuderen van het binnenvallende eetvolk.

 Veel handjes, veel gezoen. Bijna iedereen bij binnenkomst bezig met een mobiele telefoon. Drukogende snelle jongens maar ook oma en twee oudere wandelaars met bepakking. Compostella gangers? In elk geval Nederlands en nauwelijks in staat om in het Frans een kop koffie te bestellen. Vertrokken uit Nederland dan hebben ze toch gauw, ik schat ze in op 25 km per dag, al een maand Frankrijk erop zitten. Waarschijnlijk niet dus. Vezelay is waarschijnlijker als vertrekpunt .... als ze niet overdreven bepakt uit de buurt komen en een dagje te voet naar de stad hebben bedacht. Denk het niet. Maar is dat interessant? Nee, het is bezig zijn en afleiding zoeken.

 De eerste eters vertrekken alweer. Geeneens een half uur hebben ze aan hun maaltijd besteed. Maar vooralsnog is de instroom beduidend omvangrijker dan de uitstroom. Fransen hebben een zeer dualistische instelling tov eten en tafelen. Van de zondagmiddagbesteding of het tijdsbeslag op feestdagen is in de middagpauze weinig terug te vinden. De snelheid van bedienen telt bij het déjeuner dan ook zeker mee in de reputatie van het restaurant. Eigenlijk is 'fastfood' een Franse uitvinding, de Amerikanen hebben er alleen een wat praktischere vorm aan gegeven.

Medicatie

 Wat wordt de "sex, drugs & rock'n roll" voor vandaag? Was, afwas & stofzuigen? Niet de drie-eenheid waar  je alles voor uit je handen laat vallen en vol verwachting achteraan huppelt. Dan maar uitpakken, kiezen & herinpakken? Weet ook geen temperatuursverhoging te bewerkstelligen.

 Het zal iets binnenshuis moet zijn of minimaal overkapt. Het weer probeert het watertekort van de afgelopen weken in enkele buien te compenseren. Nu was gras, bramen & branden het ook niet geweest vandaag. De richting, waarin we het gaan zoeken, doemt langzaam op uit de nevelen van de veel te vroege ochtend. Hoe de invulling precies gaat worden, weet ik nog niet, maar wel dat het op de een of andere manier douchen, optutten & wegwezen zal zijn.

 Mijn ouwe getrouwe als alles weer een keertje hapert, duwen en trekken geen zin heeft, afwachten het credo is en ook het weer het laat afweten. Heerlijk slingeren op vier wielen. Het zal zuidwaarts gaan. Maar wordt het rechts (Perigueux) of links (Brive) of ga ik mezelf verrassen?

Verklemd

 De tekenen wijzen steeds dringender in de richting van vrijwillige mishandeling. Geen zacht en gevoelvol gekneed door vrouwenhanden bij een spiritueel muziekje en bijpassende geuren. Nee, de fysiotherapeut mag zich binnenkort uitleven. Mocht meneer tijd hebben. Zo niet, dan laat hij zoals gewoonlijk weken niks van zich horen. Ook een methode.

 Alles heeft grenzen en qua verkrampte rug ben ik deze inmiddels overschreden. Het kost me een stevig deel van mijn nachtrust en de karavaan aan foute gedachten is steeds moeilijker om de tuin te leiden. Aanpakken, dus. De tussenpozen worden steeds groter. De laatste sessie zal gauw een jaar geleden zijn. Om en nabij. Alles gaat nog altijd vooruit. Dat is de ene kant. De andere kant is, dat we er nog steeds niet zijn.

Selecteren

 Er keert rust terug in de wateren. De wateren van Dodemaan ..... Krijg je als je in de stripwereld ondergedoken bent geweest. Maar niks dode maan. Eerder vol. Gewoon leven en verder ruimen.

 Het zou verboden moeten worden. Of beter, de mens zou niet op het idee moeten komen om zaken met zich mee te slepen. Welk ander beest doet dat? In geval van nood wordt aanwezig jong spul versleept, maar nog nooit een muis, kat, koe of olifant met een bankstel, kast of stripboeken zien slepen. Weer een evolutionair missertje bij dit tweebenig over het paard getilde wezen.

 Leuk inzicht, maar daarmee kun je het niet direct laten. Selecteren blijft hoog op mijn agenda staan. Branden is niks mis mee, maar ik zie niet al mijn zooi in vlammen opgaan. De onzinningheid van hechten. Aan personen gebeurt het nauwelijks meer, aan domme spullen zeker weten van wel. Dus kiezen, keuzes en geen gelul over dilemma's. Meer of minder moeilijk. Links of rechts. Sophie's choice  ..... Als dit nog een paar jaar doorgaat versla ik de gemiddelde vrouw qua associatievermogen.

Triple

 De derde ... Jaren niks fatsoenlijks en nu drie keer raak in één week tijd. Soort van driemaal is scheepsrecht. Wie gaat het worden. Wat ga ik er aan overhouden, als het niet alsnog lege handen zijn?

Bagage

 Vermoeiende dag. Van de foto's versnippert wat mij niet aanging en de rest aan de kant geschoven. Naar de berg negatieven en contactenafdrukken, waar ik ooit nog eens iets mee wil of ook niet. Nu niet het moment om daar besluiten in te nemen. Hoe strikt de selectie van mijn bagage ook zal zijn, niet alles zal direct een toepassing vinden of op korte termijn gebruik worden. Een deel gaat mee voor het geval ik er nog eens iets mee zou willen. Een klein deel maar, maar geheel doosloos gaat het in Roemenië in eerste instantie niet worden. Maar geen stapels strips meer. Die zijn net verkocht. Ook door de boeken gaat de kam nog een keer. En aangezien ik hier weinig met Nederlandstaligs kan, ga ik, nooit kunnen bedenken maar toch, boeken in het oudpapier dumpen. Wat blijft dan nog over? Kleren zijn -bij mij- het probleem niet. Speeltjes, souveniers in de ruimste zin van het woord en de knuffels. De rest is misschien teveel maar functioneel en direct inzetbaar. Gereedschap, machines, keukenmateriaal en .... En wat nog? Niks meer volgens mij. Jaaaaaa, de wijn, maar zo gek ben ik nou ook weer niet!!

Plaatjeswerk

 Dacht je het een en ander inmiddels een plek gegeven te hebben, kan het weldegelijk nog steeds verkeerd schieten. Tussen al die dozen met strips een doosje gevonden, dat ik bij het verzamelen van Yoland's spullen over het hoofd zal hebben gezien. Geen bijzonder doosje. De doos was ook niet het punt, het was de inhoud die er inhakte. Op het eerste gezicht niet eens. Allemaal oude foto's. Plaatjes van 'voor mijn tijd'.

 Versnipperaar afgestoft en reepjes gemaakt. Ondertussen nauwelijks naar de foto's kijkend. Is niet mijn verleden. Gaat mij, ook nu, niks aan. Je kiept zoiets echter ook weer niet ongezien weg, al was dat achteraf misschien de betere aanpak geweest. Tussen al de oude giro-enveloppen met foto-stapeltjes zaten ook een paar recentere mapjes ..... momenten, die wel degelijk deel uitmaken van mijn verleden. Florence, Zuid-Limburg, Rome, Oudegracht ...

 Het was al niet zo'n spetterend begin vandaag, dat kun je zo hebben. Nu voelde ik me echter linea recta op mijn bek gaan .... in slowmotion. Het onwillige lijf verkrampte vanuit het middenrif in alle richtingen. Alles sloeg op slot, ook de minder fysieke elementen. Gelukkig alleen en ook weer niet. Alle foute gedachten uit de kast, geesten uit de fles en meer soortgelijks. Zien dat ik alles weer krijg waar het niet stoort .... Ik hoef ik me vanmiddag niet te vervelen.

Ballorig

 Zouden we het maar eens over wat anders gaan hebben? Alles gaat tenslotte vervelen, ook geld. Het praten erover dan met name. Laten we het eens over voetbal hebben. Niet iets, waar ik in mijn leven veel mee bezig ben geweest. Op straat vast wel eens tegen een bal getrapt. Tijdens de middelbare schooltijd welgeteld tweemaal op het veld gestaan. Zelden me zo nutteloos en verloren gevoeld. Ek'en Wk's zijn uiterst irritante perioden, zeker als Nederland het een eind schopt.. Het is ook de reden, waarom ik met een gerust hart het hele sportgedeelte van willekeurig welke krant weggooi. Kortom niet echt mijn onderwerp. Kan me dan aub iemand uitleggen, waarom ik vannacht zonodig mijn dromen moest verspillen aan deze onzin? Wat probeerde mijn onderbewustzijn me duidelijk te maken? Natuurlijk altijd leuk verpakt in niet direct gerelateerde scenario's. Maar voetbal? Van alle denkbare parallellen deze flauwekul kiezen. Twintig mafkezen, tegenwoordig veeal overbetaald, hollend achter een bal. Daar moet iets bijzonders achter steken. Het kan niet anders, dan dat geprobeerd wordt mij iets zeer belangrijkst duidelijk te maken. Maar wat? De bal moet rollen? Het leven is een spel? Niet ieder spel is leuk? Resultaten bereiken kost een hoop moeite? Ik raak niet overtuigd. En zo ja, waarom dan voetbal?? Ff googlen ..

 "Als je droomt dat je voetbal speelt, dan geeft dit weer hoe je reageert als je een uitdaging in je leven tegenkomt. Hoe goed je voetbal speelt, staat voor je competenties, integriteit en je sterke en zwakke punten. Hou je de bal voor jezelf, dan betekent dit dat je wat guller en vriendelijker mag zijn tegen je vrienden en bekenden. Deze droom kan ook een manier zijn om de agressie in je leven kwijt te kunnen."

 Weten we dat ook weer. Jammer, dat ik me weinig meer herinner dan het feit, dat het om voetballen ging ....

Wederkerigheid

 Willen neuken en verneukt worden. Overdrachtelijk dan. Liefde behoort van twee kanten te komen. Ook overdrachtelijk, in dit geval. Al lijkt het me qua ervaring wenselijk, als dat altijd en overal gewoon het geval is. Soort van "Wat u niet wilt dat ..... etc." Eénzijdige inzet kan niet anders dan een verneukt gevoel opleveren. Letterlijk gelukkig maar eenmaal in mijn leven gehad, andere varianten helaas te kust en te keur voorbijgekomen. Uiteindelijk ben je die vorm van misbruik, want iets anders is het niet, een beetje zat.

 Ik heb zeker weten al verhaald van die keer, dat ik in mijn eentje onder de Eiffeltoren stond te wachten en al die anderen, waar de afspraak mee gemaakt was, door de maanden heen voor henzelf acceptabele uitvluchten voor hun niet-verschijnen hadden bedacht. Mij dat helaas niet hadden laten weten. Maar goed, voor lul staan in Parijs, d'r zijn ergere dingen in het leven. Een uitstekend weekend gehad en mijn vriendenkring vervolgens enigszins uitgedund.

 Maar het kan ook anders. Zoals bijvoorbeeld als laatste in de disco blijven hangen en bij vertrek merken dat de rest van de club te beroerd is geweest om zijn deel te betalen. Dat wordt al minder. Je slikt, je betaalt, rekent later af en maakt vervolgens de rekening op.

 Altijd makkelijk geweest met geld. Als het er is kun je het uitgeven, is het er niet dan pak je je houtje uit de kast. Ook nu, tonnen laten verdampen omdat de markt dat schijnbaar wil. Maar alles heeft een grens en als je die niet ziet, dan is het eenvoudigweg wieberen.

Overdruk

 Onverwacht redelijk weer. Misschien geen verkeerd idee om de bosmaaier ter hand te nemen. Heerlijk botweg met de messen of maaidraad dwars door en over alles heen. Er sluimert op het moment voldoende vernietigends in me. Beter maar niet opkroppen. Eén nacht feest is wat mij betreft voldoende. Uitrazen en dan meenemen wat gedaan moet worden. Dat heet efficiënt en is bovendien zeer effectief. Zo krijg je ze niet vaak aangereikt. Heb er zowaar bijna zin in.

 De aannemer nog ff aan de lijn houden bij de muurschildering en dan kunnen de riemen los ...... Tenminste .... Mijn beeld versplintert ..... Gètver. De kaleidescoop van migraine. Zonder barstende koppijn gelukkig, maar toch. De nacht keutelt na. Had ik nog twijfels over de oorzaak, dan zijn deze nu opgehelderd. Spanning eist hier zijn palmares op. Zitten blijven waar ik zit. In Le Sporting. Voordat mijn beeld verplaatsing mogelijk maakt, zijn we een paar glaasjes verder. Komt niet verkeerd uit, de karaf is nog niet leeg. Ondertussen zoek ik naar de juiste hoek, om te zien wat ik via mijn tablet de wereld in plemp. Nooit blindelings typen geleerd. Zo heeft alles altijd wel een moment waarop het zinvol had kunnen zijn.

Worst

 Tijdens al die uren turen in de volstrekte duisternis speelt zo het een en ander door je hoofd. Een van die vragen was of de worst, die me voor mijn neus is gehouden, verleidelijk uitzag maar weinig prettig rook òf dat het ding niet uitzag maar wel verleidelijk rook òf het gewoon beide niet had òf een en misschien wel beide vermeende eigenschap(pen) het fata morgana niet overstijgt en toehappen vooral zand gaat opleveren? Helder, niet?

 Het antwoord niet. De vraag wel. Zal daar eens wat uurtjes tegenaan gooien. Het zal geen baanbrekend filosofisch standaardwerk opleveren, maar een aardig gedacht(gang) is niet uit te sluiten. Mooie tijdsbesteding onder de afwas. Het stapelt alweer aardig in de keuken.

Ongewenst

 Daar hebben de honden pech gehad vannacht. Droog brood is niet aan hen besteed. Uitzondering inmiddels. Nauwelijks voorstelbaar dat dit regel is geweest. Maar dat was het jaren wel. Alle ingrediënten waren aanwezig. Je zou bijna van oude bekenden willen spreken. Maar dan van het soort waar ik op straat liever straal aan voorbij loop. Zelfs de paniek gaf acte de presence en wist ik pas in aller-allerlaatste instantie de kop in te drukken. Van bij eenen tot voorbij zevenen. Halleluja. Een dubbele drieheren mis op het altaar des levens.

 Had voor mij niet gehoeven. Heb mijn deel ruimschoots gehad, maar hoe laat je zo'n beker aan je voorbijgaan? En wat nog belangrijker is .... aan wat of wie heb ik dit te danken. Opgekropte spanningen. Ongetwijfeld. Soort van ontlading. Terug op aarde. Was het niet, is het niet, gaat het op deze manier niet worden. Teleurstelling verwerkt? Ff goed rammelen, kaarten schudden en wachten op de volgende spelronde. Woensdag verder.

Waar(de)lijk

 Zò, nu de stripboeken. Het geeft de mens weer moed. Het waardebesef is blijkbaar niet totaal verdwenen. Na wat globale controles, maar eens de tijd nemen om te zien, wat er allemaal echt aanwezig is. Ik mis in mijn jaren geleden gemaakte registratie alleen uit mijn blote hoofd al een hoop. Veel meer aanwezig dan aangeboden, dus. Past wel. Afknijpen is niet mijn stijl. Gelukkig zijn er mensen die dit snappen.

 Nu zou het natuurlijk kunnen, dat iemand dat ter plekke komt controleren, en doet alsof het niets bijzonders is. Kan. Niet mijn pakkie an. Dan is het "Pech gehad", ik zie wel verder. Vooralsnog wijzen alle tekenen de goede kant op. Bij de strips, want daar heb ik het over.

 Een á anderhalve euro per boekwerk gaan we halen. Een driesterren-maaltijd inclusief overnachting dus. Mijn fantasie ordent al ingrediënten en gewenste gerechten. Vanzelfsprekend champagne, daarna mag de kok het uitmaken, zolang hij geen vis en vlees door elkaar gooit. Mag dan het "je van hèt" zijn, maar is aan mij niet besteed. En aan wie zou het anders besteed moeten zijn?? Precies.

Adresseren

 Een nieuw leven, nieuwe domeinnamen. Ik zou het m'n oma moeten proberen uit te leggen. Laat maar zitten. Is dood. Bovendien snapt moeder's het al niet. Maar is een feit. Vroeger gaf je alleen een adreswijziging door aan de Ptt. That was it. Werd de post nagestuurd. Nu moet je doorverwijzigingen in je mailboxen inbouwen, websites kopiëren, nameserves wijzigen en vooral nieuwe namen verzinnen in een wereld, waarin bijna ieder lettercombinatie al door iets of iemand is geclaimd. Na een eerste misser mag ik hopen, dat ik nu raak heb. Of ik het met drie ga redden, is nog maar de vraag. Laat het gebruik het maar uitwijzen. Grootse plannen heb ik meer dan genoeg gehad. Luchtkastelen zijn leuk, maar domeinen kosten geld.

Geldkwesties

 Hoofdpijn had ik al, anders zou ik het wel gekregen hebben. Gezeik over geld. Weinig zaken zijn ergerlijker. Eerst mijn verzekeraar, die me laat betalen wat ik op wil heffen. Is namelijk makkelijker voor de verrekening .... Uuhhhhh? Maar soit. Vervolgens na een maand extra, een verrekening maakt voor de reeds verlopen maand, nu maanden en me dat alsnog wil laten betalen ipv de resterende 10 maanden terug te betalen.... Hé hallo miepen. Is een beetje nadenken teveel gevraagd? Last van jeugddementie of gedacht, dat ik te stom was om dit te snappen?? Een maand extra in je zak steken lijkt me meer dan genoeg..... "O ja, sorry." Blablabla. Natuurlijk een foutje van het hoofdkantoor. Laat dat 'kantoor' maar weg ....
 
 Maar het leed was nog niet geleden. Volgende zeurkous: je bank. Stelletje eikels. Ze sturen je te pas en te onpas kompleet overbodige e-mails, maar een seintje richting mijn mailbox dat d'r saldotekort dreigt, kan d'r niet vanaf. Volgens mij is de koffieronde er nog geautomatiseerd, maar de zinvolle zaken zijn ze vergeten. Wel direct aangetekende brieven verzenden en giga bedragen aan administratiekosten afboeken. Dat kan wel, maar die ene lullige cheque afschrijven niet. Stelletje lamlullen. Als er iets is waar ik zonder een greintje spijt afscheid van neem straks, dan is het mijn Franse bank wel. Steentijdperkknikkeraars.

 Tijd dat ik ff over mijn bol ga aaien, anders gaat dit nog helemaal fout vandaag. Zeker nu het een dag vroeger dan voorspelt al hemelwater sproeit. Het meezitten zit weer tegen.

Hetzelfde

 Maandag ... Hoe was dat ook weer? Iets met nieuwe ronde, verse start, hernieuwde kansen? Een hoop blabla voor meer van hetzelfde, kauwen op ouwe koek en sloten vol koeien! Dezelfde kop in de spiegel vanochtend. Hetzelfde herfstige licht buiten, gelukkig nog steeds met een zonnetje. Dat gaat morgen veranderen. Prettige planning om dat niet op maandag te doen. De drie welbekende zeurende katten en twee naar aandacht hunkerende kalveren. Doe mij maar koffie.

 Helaas niet op bed. Geen butler, maar ook geen personeel in de keuken. Kortom, niks nieuws onder de zon, zelfwerkzaamheid vanaf de koffie t/m het naar buiten werken om aan de slag te gaan. Dat laatste kan nog ff wachten. De koffie verdient ruime aandacht. Dat werk doe je tenslotte niet voor niets. Al die liefde die je in dat bakje probeert te pleuren ...

 Wat wel bezig is te verschuiven, is het lezen van de digitale VK. Die gaan mij verliezen. Definitief onoverzichtelijk, teveel gescroll, teveel hap - snap, teveel smaakmakers die je achter de betaalmuur proberen te lokken. Leuk om af en toe een blik op te gooien en waarschijnlijk dat straks ook niet meer. Ik ga geen digitaal abonnement nemen. Geen zin in uren turen naar een beeldscherm. Ik ga 'm wel weer kopen af en toe of beperk me tot de FAZ/S. Hou ik mooi tijd over ....Voorstellen??

Zoetje

  Dat was de dag weer, tenminste wat vandaag betreft. Jammer van het koken door mezelf, maar verder weinig negatieve punten te melden. Nu een kop thee. Niet van die echte maar zonder thee. Allemaal ander blad- en bloemspul, maakt niet zoveel uit wat, smaakt allemaal voor geen meter maar graag geen thee-smaak. De mens moet wat met het op peil houden van zijn buitensporige hoeveelheid water. Eén van die vele kleine constructiefouten in het orginele kleimodel.

 Maar goed, de mens kennende, zou die zich aan water bezondigen, als z'n opbouw voor 70% uit alcohol bestond. Je doet tenslotte wat lekker is en niet zozeer het noodzakelijke deel. En 'lekker & noodzakelijk' is een combi, waarvan ik me niet kan heugen, die ooit tegengekomen te zijn.

 Na de smaakvolle en goed ogende hapjes, die ik vandaag niet heb gekregen, doet het waterige plantenaftreksel me verlangen naar chocola en zoetigheid ... glad en strak van buiten, zacht en smeuïg van binnen. Bitter-strakke chocolade buitenkant en een fris-zoete mousse-achtige fruitvulling, liefst met een kern van marsepein-roomijs. Buiten omringt door in honing gedrenkte bosvruchten en overdekt met een craquelé van gecarameliseerde suiker. Ik zit en wacht ... waarschijnlijk tot ik een ons weeg.

Slik!

 Gepensioneerd zijn en de hele dag houthakken voor eten, koffie en 25 lei ..... Wat zijn wij hier toch verwend. Tot op het bot!! Bedorven.

Overdadig

 Een echte zondagse zondag met een stevige dosis lamlendigheid. De muziek maar eens aangezwengeld. Jammer dat niemand in de keuken lekkere dingen staat te maken. Zou wel wat lusten. Dit in tegenstelling tot de behoefte iets klaar te maken. Die houdt zich gedeist. Van die kleine, smaakvolle en aantrekkelijk opgemaakte hapjes lijkt me wel wat. Niet van die tapas plempsels, maar iets waar aandacht en plezier vanaf straalt. Zie me dat zelf niet voor elkaar boksen vanmiddag, maar gelukkig is die nog lang en open naar alle mogelijke kanten.

 Een beetje ruimen. Van de strips komt de rest. Een hoop zaken door mijn handen en gedachten laten gaan. Ga ik tijdelijk een tweedehands zaak beginnen of ga ik het allemaal met de schepen achter me verbranden? Wat een zooi. Een term, die het merendeel van de spullen onrecht doet. Of laat ik naast de bescheiden truck voor persoonlijk spul strak minstens één 18-m vrachtwagen aanrukken en ga daarachter voor Sinterklaas spelen?

 Bezig zijn ermee dompelt me keer op keer onder in melancholie. Niet uit de verf gekomen bedoelingen. Gestrande ideeën. Goede bedoelingen, die halverwege de uitvoering richting en energie zijn verloren. Aan alles kleeft verleden. Vaak zoet, soms bitter maar altijd belast. Als ik iets bij een herkansing, hoe theoretisch ook, anders zou doen, dan zou dat het meeslepen van dingen zijn. Minder, misschien wel helemaal niks meer. Niet meer dan die voor het lopen verantwoord geachte 12 kg ..... als man zijnde.