Het blijft wennen, maar ik zal er vast nooit aan gewend raken. Als twee mensen elkaar hier treffen en de een de ander iets vraagt, zal die vraag niet alleen beantwoord worden, wat natuurlijk niet raar en best prettig is, maar de vraag zal ten alle tijden gezien worden als de inleiding, zelfs de uitnodiging tot een gesprek. De snelle doelgerichtheid van de simpele vraag verandert in een klap in een uitwaaierende meanderstroom. En als er dan meer mensen omheen bezig zijn, voelen die zich vaak geroepen om ook hun bijdrage te leveren en dan kun je rustig ergens op een bankje gaan zitten.
Verstaan doe ik vrijwel niks, maar begrijpen waar gesprekken over gaan, doe ik weldegelijk. Ik zie de onderwerpen elkaar afwisselen, zie de ernst variëren, het roddelgehalte wisselen, onderwerpen in rondjes draaien of het gesprek een compleet andere kant opgaan. En dat doet men midden op straat, staand of beide gezeten in een auto of op een paardenkar of welke andere combinatie ook. Waar men mee bezig was, wordt ogenschijnlijk vergeten of werkelijk en men gaat dan ineens samen iets compleet anders doen, iets dat in het gesprek is opgekomen en à la minute onvermijdelijk lijkt het niet te doen.
Men neemt werkelijk de tijd om te kletsen. Men heeft altijd tijd en aandacht voor die ander, zelfs om iets te bekijken of iemand te helpen. Niet mijn pakkie an, dat ad hoc gedoe en al helemaal niet dat geklets, maar het principe is niet verkeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten