Tijd om mezelf aan de kant te schuiven. Daar valt geen medewerking te halen. Nog steeds niet. Ik kan hopen, wat ik wil, maar zonder verandering van de omstandigheden niks nieuws onder de zon. Accepteer dat eens, zou ik willen voorstellen. Blijkbaar nog niet moe-genoeg gestreden. Als kleuter was ik slimmer, gaf ik eerder op.
Na vijf dagen geworstel en verzet doen, wat ik direct zaterdag had kunnen doen: maaien. Nu kan ik met een beschuldigende vinger naar de diepvries wijzen. Was die niet half-ontdooid geweest, was het wel wat anders geweest, waar ik me in vastgebeten had. Alles goed, als het maar niet moet. Stom, maar een feit. Zo zijn er wel meer.
Ik kan mezelf heel goed dwars zitten. Ik ben slecht in het accepteren van wat me niet bevalt maar waar ik verder weinig aan kan doen. Ik ben tamelijk onmogelijk in het doen van dingen, die me zinloos lijken. Ook nog iets positiefs in de aanbieding? Ik ben erg goed in mopperen. Weet mezelf altijd weer op de pootjes te zetten. En ik blijf maar doorgaan. Volgens mij loop ik nog als mijn benen afgezaagd zijn. Laat dit de knop zijn geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten