De put in lullen lukt. Eruit lullen behoort met enige vertraging ook tot mijn mogelijkheden. Ik hou patronen, volgordes en triggers in de gaten. Ik probeer te snappen wat wanneer waardoor waar op ingrijpt en wat de gevolgen zouden kunnen zijn. Ik ken mezelf vrij aardig en dat niet alleen door wat me de afgelopen jaren is overkomen. Eén ding lukt me echter niet. Ik krijg mezelf niet aan de praat. Niet met woorden.
Ik kan lullen als brugman, argumenteren, vleien, smeken, dreigen. Het gaat het ene oor in en ongebruikt het andere weer uit. Soms lijkt het alsof mijn inzet werkt, maar dat is meer een kwestie van timing. Iedere hond luistert, als je het commando maar op het juiste moment roept.
Het zag er vandaag goed uit. Het is er deels ook van gekomen. Maar deels ook (nog) niet. De handdoek ligt nog niet in de ring. Mocht ik behoefte voelen, kan ik op mezelf rekenen. Neemt niet weg dat het prettig is te weten, dat morgen weer een dag is. Doe ik vanavond wel wat anders of gewoon niks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten