Het kostte ff, maar ik heb me uit de armen van de nacht weten los te rukken. In étappes van telkens toenemende duur: 1, 2, 3 en tenslotte van bij vijven tot na negenen. Diep, diep weg. Compleet verkreukeld voor de spiegel .... die ene keer op de dag, dat ik het ding een blik gun. Dit heeft al wat langer geleden ingezet. Op wat kleine terugvallen en onrustige momenten midden in de nacht na, is daar de terugkeer van de rust begonnen. Al vertouw ik het eerder niet dan wel.
Ook vanochtend weer rust wat de klok slaat. Geen zenuwen, geen onrust, geen "O Jeee..." of "Wat als ..." of "Wanneer eindelijk ...". Een tweede koffie!! En dat is toch al maanden geen gewoonte meer. Niet overmatig geïnteresseerd in het verdere verloop van de dag. Ik zie wel. Het komt wel. Of ook niet. Maak ik me d'r niet meer druk over? Of interesseert het me geen ene reet meer? Maakt het wat uit? Ja. Belangrijk? Nu ff niet.
Zou ik me eindelijk bij de feiten weten neer te leggen? Of is het opgeven? Dat laatste hoop ik niet. Al is het moeilijk om de gelatenheid op de juiste waarde te schatten. Is het een "Ach, we zien wel wat we er van maken." of meer een "Ach, wat voor zin heeft het nog?". We gaan het merken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten