Moeilijk onderwerp of ook niet. Als je met steeds meer, meer, meer eters een gelijkblijvende koek moet verdelen, zijn twee dingen duidelijk. Zij, die er het eerst bij zijn, kunnen (en zullen) zich beter bedienen dan de achteropkomenden. Ten tweede mag duidelijk zijn, dat het uiteindelijk steeds minder, minder, minder zal zijn wat verdeeld kan worden.
Dit beeld is op vele situaties van toepassing. Iedereen snapt dat ook zonder uitgebreide uitleg. Tenminste zolang het niet om onze eigen situatie gaat. Zolang we het niet over de mensheid, de economie, welvaart en zoiets raars als 'verworven rechten' gaan hebben. M.n. in wat ooit met "Het Westen" werd aangeduid, maar inmiddels wereldwijd als ideaal geldt.
De economie moet groeien, je inkomen moet groeien, je mogelijkheden moeten groeien, etc. Vreemd genoeg geldt dan zoiets als meer, meer, meer krijgen en minder, minder, minder geven. Vreemd, omdat ieder greintje gezond verstand geen uitleg behoeft qua resterende taarthoeveelheid, die wordt nl. gestaag minder.
Door een beetje jongere is de halve wereld al bezocht, voordat werken en kinderen dat wat naar de achtergrond schuiven. Dan moet er een huis komen, auto's, zinloze studies die te duur betaald worden en nog een massa andere onzin. En als van het werk bevrijde oudere loopt men die andere helft van de wereld af, maar dan niet met rugzak maar via 5-sterren hotels. Het is mogelijk geworden. Mogelijk geworden voor hen, die het dichtst bij het vuur zaten. Maar is het normaal? Normaal in de betekenis, dat ieder volgende generatie dat in meer of mindere mate ook moet kunnen en liefst natuurlijk meer??
In Nederland hebben ze zich de laatste jaren aardig druk gemaakt over de categorie "Graaiers", die ABN-pipo voorop. Maar graait niet iedereen meer binnen dan hij nodig heeft, als de kans aanwezig is? Doet niet iedereen dat, die meer dan modaal (om een grens te noemen) verdient, ook zonder de Balkende-norm te overschrijden? Hoort ze sputteren, want dit komt te dichtbij en anderen doen het altijd erger!!
Het is niet alleen tijd voor een discussie over wat een levensjaar extra mag kosten bij een zieke. Op een hoop andere terreinen wordt het tijd, dat vraagtekens gezet worden bij de werkelijkheidswaarde van zogenaamd verworven rechten. Zoals daar zijn onbelemmerde reismogelijkheden, voedselverspilling, overvolle kleerkasten, onnodig grote auto's, peren uit peru .... de mogelijkheden zijn eindeloos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten