Als iets de afgelopen dagen voor de zoveelste keer duidelijk is geworden, is het, dat ik niet in de wieg ben gelegd voor toezicht en controle. De hele dag een beetje rondlopen en zelf niets kunnen doen. De ene keer is het materiaal niet voldoende, de andere keer is het gereedschap in gebruik door de anderen. En mijn niks doen wordt eigenlijk door iedereen behalve mezelf als normaal ervaren. Ook de aannemer en nu ook iemand die bezig is, of beter gezegd toezicht houdt op anderen, die bezig zijn met de aanleg van gas, water en de afvoer, doen niks anders dan rond hangen, kijken, kletsen, roken en af en toe een aanwijzing geven.
Niet dat mijn aanwezigheid in deze onbelangelijk is. Dingen moeten hier een stuk of honderd keer vooraf besproken worden, maar uiteindelijk in het veld alsnog bevestigd of zelfs gecorrigeerd worden, omdat het ondanks al het bespreken niet begrepen is.
Zo draai ik de hele ochtend mijn rondjes om het huis. Achteren legt men de laatste hand aan de afwerking van de aansluiting van het dak op de muur. En aan de voorkant wordt massa's energie verspild aan ingewikkelde, maar schijnbaar strikt voorgeschreven structuren voor de aansluiting van het huis op het gasnet. En dat terwijl ik eigenlijk binnen bezig zou willen zijn met de electra. Dat schiet maar langzaam op. Komt natuurlijk omdat toezicht en uitvoer hier slecht in één hand ligt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten