Zware dag. Voelt alsof ik met twee bosmaaiers tegelijk heb lopen werken. Zoiets als Schwarzenegger met twee zwaarkaliber machinegeweren loopt te spelen. Maar ik ben Arnold niet. En ben absoluut niet met bosmaaien bezig geweest. Bosmaaien is een peulenschilletje vergeleken met weer in z'n volle omvang onder ogen proberen te krijgen van wat is en welke mogelijkheden daaruit voortvloeien. Niet mijn favoriete afkeer, maar vele malen giftiger dan grasmaaien of ander buitenwerk. Het is als slopen in een bouwwerk, dat je al kaal getrokken hebt om te veranderen, maar nog niet de ruimte hebt gekregen, die je graag zou willen hebben. Welke steen kan nog en waar kun je beter afblijven.
In Utrecht bij sloopwerk aan den lijve ondervonden, dat betreffende marges erg kleine kunnen zijn. Het ene moment sta je met een drilboor een vloer uit te breken en het andere moment lig je een verdieping lager. Je telt langzaam de botten, die je zonder probleem kunt bewegen en doet beduusd je ogen open. Op nauwelijks 10 cm afstand van je hoofd priemt een punt van de betonwapening vervaarlijk in jouw richting. Even neemt, wat had kunnen gebeuren, je mee op de loop. Nee, geen paniek. Dat begrip kende ik toen alleen uit het woordenboek. Het besef, dat het ding niet in je steekt, maakt snel een hoop goed. Maar dat het anders had kunnen uitpakken, bonkt nog wel ff na. Het leven maakt je stapsgewijs voorzichtiger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten