Het zijn geen dagen, waarvan je 's nachts wakker ligt. Dat is een geluk bij een ongeluk. De twaalf uur tik ik alweer weg zonder serieuze onderbrekingen. Zit er dus niet zover naast met mijn idee, dat ik bergen energie loop te verspillen. Het gaat traag maar gestaag. Verder dus vandaag. Genoeg wat gisteren niet gebeurd is. Ergens zal die versnelling er wel weer inkomen. Een beetje qua tempo, meer qua tijdsduur en diversiteit van bezigheden.
Ondertussen blijft ik van een afstand met verbazing naar mezelf kijken. Wat een plek niet kan uitmaken. Of ... wat een gebeurtenis een plek niet kan veranderen. Hoelang een weg terug kan zijn, die heen nauwelijks een stap was. De reikwijdte van iets doodnormaals. De kracht van een zandkorrel in een gesmeerd lopende machinerie.
Maar goed, niet teveel van die dingen, anders weet ik wat vandaag weer niet gebeurd. Gebeurd is gebeurd en er is meer blijvend veranderd dan ik voor mogelijk had gehouden. Daar schijn je mee te moeten leven. Zo'n dooddoener waar ik, zolang als ik me kan heugen, een gruwelijke hekel aan heb gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten