Aan de rust wordt geknaagd en geknabbeld. Is ok, zat er in. Interessanter is, dat die rust geen ene moer uitmaakt voor het opstarten en aanpakken van wat gedaan moet worden. Zonder die tien paarden of meer gaat het ook vandaag niet lukken. Twee aparte mechanismen, dus. Kost wat jaartjes, maar dan krijg je het ook helder.
Gemakshalve alles altijd op één hoop gegooid. Dood, plek, weg. Zo werkt het dus niet. Hier werken twee afzonderlijke mechanismes met, langs, door, tegen elkaar. Misschien zijn het d'r wel meer dan twee. Die hele onrust wordt op die manier een stuk minder voor de hand liggend. Is het haast, omdat het morgen of misschien straks al afgelopen kan zijn? Haast tegengewerkt door verzet? Glad ijs.
In ieder geval is de relatieve rust niet de vaseline, die onnodige weerstand en irritaties voorkomt. Ik ga wel aan de slag, maar dat gaat met dezelfde tegenzin en ten koste van een hoop overreding net zoals vorige week en al die jaren daarvoor. Jammer. Enige versoepeling van dat geworstel had me wel aardig geleken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten