Wakker worden met muziek in je hoofd. Het zal wel al eerder zijn voorgekomen, maar zo zelden dat me dat absoluut niet bij staat. En wat? Nee, niet The Wall van Pink Floyd. Nee, het was Sinatra's "I did it my way." Moest onwillekeurig ff kijken of ik in bed of in een kist lag. Niet dat ik de nacht worstelend met de dood heb doorgebracht. In tegendeel. Zoals wel vaker, was het één verzameling van grote feesten ....... waarbij dan op een cruciaal moment iets belangrijks ontbreekt of fout gaat. Soms aardig, vaak irritatant en af en toe met een draai eraan, die me tot nadenken stemt, als ik wakker ben.
Nu niet. Ook niet spontaan met mijn gedachten meegezongen. De muziekflarden zijn verdwenen in het gerommel van de ochtend. Moest er net weer aan denken. Ja, als ik iets doe, doe ik het op een manier waar ik iets mee kan. Altijd gedaan en zelfs in de puinhoop van de afgelopen jaren is dat motto niet verloren gegaan. Een beetje klem komen te zitten. Maar dat mag. Soms wat verdund. Dat is al minder. En heel zelden, zo rauw als het was, doorgeslikt. De befaamde uitzonderingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten