Vuur heeft wat. Ik kan er uren in staren. En het mag best het vuur van een ander zijn ... Barbeque, open haard, kampvuur. Was het vandaag niet. Massa's bramen weggemaaid en, omdat ik toch bezig was, ook een boom aan de onderkant gefatsoeneerd. Een boel zooi, dus. Dat is het nadeel van voortvarend werken! Ben je de hele dag bezig geweest, moet je als toetje nog aan het opruimen ook. Appeleren aan mijn minst sterke kant. Normaal gesproken een volstrekt onvruchtbare bezigheid. Vandaag liep dat anders.
Een dag, die de geschiedenis in kan gaan. De mijne, laten we anderen daar niet mee lastig vallen. Enige verbazing ontlokte het me wel. Heb ik ooit fronsend naar mezelf staan kijken, dan was dat vanavond wel. Bramenstruikslierten en taxustakken slepend. Stug doorstapelend, terwijl het vuur het waarschijnlijk niet kon geloven en nauwelijks branden wilde.
Toen het hele zwikkie op een hoop lag en ik naar binnen liep om me op een glaasje te trakteren, schoot achter me ineens de vlam in het geheel. Rustig met het glas, de fles en de koeler terug gelopen. Geen slechte timing van het vuur. De avond zakte langzaam neer over het terrein. Het vuur won aan kracht en ik heb met voldoening in de vlammen gekeken. Af en toe de zooi bijeen geschoven en toen dat niet meer hoefde naar binnen gegaan. Zo'n dag kan ik vaker gebruiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten