Score

 Rust. Pas op de plaats. Zelfs een stapje terug. Nee, niet qua wat allemaal moet gebeuren maar qua schrijverij. Overdaad schaadt. Geen behoeftes kweken. Geen zekerheden garanderen. De dubbel negen is een mooi resultaat voor deze maand. Wat heet, ik mag wel van 'prachtig' spreken. Ook zonder noodzaak tot scoren is het een uitzonderlijk resultaat en dat soort resultaten zijn zoals gewoonlijk niet (direct) voor herhaling vatbaar. Om nog iets van een worst voor mijn neus te kunnen houden, laat ik een 3-cijferig maandresultaat voor de toekomst. Niet alle haalbare targets in één keer aan mijn succesreeks rijgen. Dat komt de soms tanende motivatie niet ten goede.

 Dit was dus september. September 2014. Het kan morgen in de annalen als een topmaand. Niet alleen gezien de blogproduktie, nee, ook andere pieken zijn beklommen. De dalen zijn zoals gewoonlijk reeds verdwenen in de vergetelheid. Dalen zijn oude koeien vanaf het moment, dat je de eerst pas bergop zet. Zoiets ga je niet meeslepen, die laat je lekker liggen, ook als dat niet in de sloot is.

Interesse?

 Een telefoontje van iemand uit Nederland, die welhaast de verkoop-website moet hebben gezien want telefoonnummer, en me vraagt om Engels te praten. Aansluitend legt hij me uit, dat iemand anders me zal bellen, die Frans praat. Alles in het kader van de verkoop. Je maakt wat mee. En het een brengt het ander met zich mee. Praatte hij nou achter de hand in z'n telefoon? Mijn fantasie staat voor niks als ie geprikkeld wordt.

 Maar ok, alle rare (gedachten-)kronkels voor mijn rekening. Niet veel later het aangekondigde telefoontje. En ja, de meneer aan de lijn sprak goed Frans. Daarmee werd het verhaal er niet veel duidelijker op. Ja, d'r was interesse en, zoals iedere geïnteresseerde steeds zal benadrukken, de interesse was serieus. Je gaat natuurlijk niet zeggen, dat je niet serieus geïnteresseerd bent. Of dat laatste wel of niet het geval is, mag ik helaas steeds zelf uitmaken.

 De ene keer dramt een dame een verhaal over huurkoop door de telefoon, de andere keer hangt moederlief van iemand, die nu nog in Thailand woont, maar zich straks in Frankrijk willen settlen, aan de lijn ... en zo kan ik nog ff doorgaan. Ik ben niet zo'n telefoon-praat-en-regel-type dus maar uitgelegd, dat ik graag een e-mail zou willen ontvangen, waarin het een en ander meer of minder kort wordt uitgelegd.

 De Frans-sprekende meneer bleef maar praten, dus dat gesprek na meerdere malen mijn wens uitgelegd te hebben, minder dan meer beleefd afgekapt. Niet veel later Nederland aan de telefoon. Ditmaal een dame, die Nederlands sprak, ondanks dat dit overduidelijk niet haar moedertaal was. Maar ok. Weer dat samenzweerderige "ons-kent-ons"- toontje, maar nu deels verstaanbaar. Iets met bank, krediet en ander onduidelijks. We wachten de email af en dan zien we verder .... Laten we de inschatting voorlopig houden op 'anders dan anders'.

Overdaad

 Het gaat hard. Misschien tè hard. Maar misschien is het ook de gewenste stroomversnelling. Ik moet mijn aandacht op tien verschillende plekken richten en tussendoor steeds weer dat besef, dat ik mezelf niet moet vergeten. Niks makkelijker dan het vergeten van jezelf. Als het weer eens is gebeurd, dat vergeten, en iets anders is op een goede manier (of niet) gerealiseerd, zakt je in elkaar als een soufflé op de tocht en iedereen kijkt je aan, alsof je brandend water bent. Dan krijg je van die rare toestanden, dat je gaat remmen, waar je eigenlijk sneller zou willen gaan.

 Vanaf woensdag of misschien zelfs morgen beter weer. En dan het liefst op tien plekken tegelijk 26 uur per dag aan de slag. Dat dan graag afgewisseld met nachten vol urenlange diepe slaap. Daarbij de komende anderhalve week meerdere bezoekers met meer dan gemiddeld interesse. What ever that may mean. Gedeeltelijk via makelaars, maar ook via eigen advertenties. Deels nieuw maar er is ook een tweede bezoek bij. Dan wil de medische wereld binnenkort aan mij verdienen. En om het skelet van de komende maand af te ronden is daar nog de 21ste en zou ik graag in Nederland zijn.

 Hebben we het al over het verbouwen gehad? Of de verkoop van wat ooit als nieuwe toekomst in Frankrijk was bedoeld? De organisatie van de verhuizing met honden, katten, auto's en ander, meer overbodige spul? Tijd voor 'n plop. Noroc!

Ervaring

 Zware dag. Voelt alsof ik met twee bosmaaiers tegelijk heb lopen werken. Zoiets als Schwarzenegger met twee zwaarkaliber machinegeweren loopt te spelen. Maar ik ben Arnold niet. En ben absoluut niet met bosmaaien bezig geweest. Bosmaaien is een peulenschilletje vergeleken met weer in z'n volle omvang onder ogen proberen te krijgen van wat is en welke mogelijkheden daaruit voortvloeien. Niet mijn favoriete afkeer, maar vele malen giftiger dan grasmaaien of ander buitenwerk. Het is als slopen in een bouwwerk, dat je al kaal getrokken hebt om te veranderen, maar nog niet de ruimte hebt gekregen, die je graag zou willen hebben. Welke steen kan nog en waar kun je beter afblijven.

 In Utrecht bij sloopwerk aan den lijve ondervonden, dat betreffende marges erg kleine kunnen zijn. Het ene moment sta je met een drilboor een vloer uit te breken en het andere moment lig je een verdieping lager. Je telt langzaam de botten, die je zonder probleem kunt bewegen en doet beduusd je ogen open. Op nauwelijks 10 cm afstand van je hoofd priemt een punt van de betonwapening vervaarlijk in jouw richting. Even neemt, wat had kunnen gebeuren, je mee op de loop. Nee, geen paniek. Dat begrip kende ik toen alleen uit het woordenboek. Het besef, dat het ding niet in je steekt, maakt snel een hoop goed. Maar dat het anders had kunnen uitpakken, bonkt nog wel ff na. Het leven maakt je stapsgewijs voorzichtiger.

Ditjes

 Het lijkt de bouw wel. Vandaag een paar gaten vullen en ik kan verder met de orde van de dag. Alles bij elkaar een knap vermoeiende toestand schijnbaar. Kan niet anders concluderen na een nacht van ruim twaalf uur. Weliswaar niet als een blok, maar toch in dromeland. Iets meer rust de komende weken. Al moet je dat tamelijk relatief benaderen. Het weer geeft me twee dagen uitstel qua aan de slag gaan. Tijd voor het bijschrijven, de rommel van de kat op te ruimen, nieuw glas zetten, wassen, financiën op orde brengen, afgelopen week overdenken, vliegen opzuigen en meer van die voornamelijk weinig interessante bezigheden.

 Het is weer verwisselen en omschakelen en niet alleen bij mij. Het is de periode van het jaar waarin overdag de zomer zich probeert te laten gelden, maar de nachtelijke uren al winters worden. Nachtelijke uren die in rap tempo bovendien een steeds groter deel van de dag in beslag nemen. Niet zo lang meer en ik kan met een gerust hart tot minstens half negen in mijn bed blijven liggen. Al die brandende lampen kost alleen maar energie en zijn dus slecht voor het milieu.

 Niet gelukt kortom, dat gewenste vertrek voor de winter. Slepende verkoop en slepende verbouw, een onhandige combi. Extra klusje dus voor de komende dagen en weken ..... hout zagen en naar binnen leggen

Bevrijdend

 Telefoon. Frans nummer. Twee mogelijkheden. Òf weer iemand die Daniëlle wil spreken, ondanks het feit dat ik dit nummer al bijna 7 jaar heb òf iets mis. Maar wat? De kennel was het niet. Dat nummer ken ik. Er zijn bovendien niet zoveel mensen, die mijn mobiele nummer kennen. En de beller werd niet herkend door de telefoon .... dus een onbekende? Ondanks dat soort afwegingen doe ik er meestal niks mee, maar nu wilde ik meer weten.

 Verbindingen opengegooid. De ingesproken boodschap had een serieuze omvang. Dat moest genoeg zijn voor duidelijkheid. En dat was het.

 Het was René, die zich uitgebreid verontschuldigde voor het feit, dat hij de brandweer had opgetrommeld om dmv een inbraak een kat de weg naar buiten mogelijk te maken. Stom beest! Blijkbaar de kans gezien om op het laatste moment naar binnen te glippen. Ik ben niet bepaald gehaast vertrokken en ben sowieso extra alert op de katten op het moment van vertrek. Maar helaas ... Een heel verhaal van in elkaar grijpende toevalligheden. Het heeft een zwijn z'n kop gekost en Juultje de hare gered. Rara.... Erg prettig en absoluut niks om je voor te verontschuldigen.

Wettig

 Wat een verstandig besluit om de vorige keer niet in te stemmen met de start van de gasaanleg op het moment, dat ik net weer zou vertrekken. Al vanaf het eerste moment dat over de aanleg is gesproken hangt een foute sfeer om het geheel. Ooit een staatsmonepolie en in die tijden aangegrepen om zich in ieder huishouden tot en met het fornuis of geyser te bemoeien met de aanleg. Niemand weet beter, dus de schapen drentelen als of niks is veranderd voort in de kudde.

 Wil je gas of een verandering van het bestaande gassysteem, zoals in mijn geval want gas is overal bij iedereen, dan moet je 'een project' opstarten. Iemand komt je hele tent uitneuzen en opmeten en zou je het liefst vertellen, wat je doen moet. Na drie aanlopen was het de betreffende pipo duidelijk, dat ie iets meer moest luisteren naar wat ik wilde of anders kon ie met z'n gas opsodemieteren. Daar hoef je geen Roemeens voor te kunnen spreken. Dus geen ventilatiegaten in de keuken, geen gasdetectors in keuken en badkamer en al helemaal niet in de kelder of andere kamers waar het gas doorheen moet maar geen aansluiting is gewenst. Ook niet als dat wettelijk zou moeten. Het kostte wat, maar de wet is zoals altijd rekbaar.

 Dat daar de kous niet mee af was, had ik mezelf direct al bedacht, maar dat de aanleg alsnog zoveel problemen en gelul over "Het is de wet" met zich mee zou brengen, heb ik onderschat. Maar goed, bij "alles d'ruit of een fatsoenlijke oplossing" blijkt het geld toch weer iets belangrijker dan het wettelijke kader en blijken creatieve oplossingen best mogelijk. Heerlijk land ....

Bosses

 Als iets de afgelopen dagen voor de zoveelste keer duidelijk is geworden, is het, dat ik niet in de wieg ben gelegd voor toezicht en controle. De hele dag een beetje rondlopen en zelf niets kunnen doen. De ene keer is het materiaal niet voldoende, de andere keer is het gereedschap in gebruik door de anderen. En mijn niks doen wordt eigenlijk door iedereen behalve mezelf als normaal ervaren. Ook de aannemer en nu ook iemand die bezig is, of beter gezegd toezicht houdt op anderen, die bezig zijn met de aanleg van gas, water en de afvoer, doen niks anders dan rond hangen, kijken, kletsen, roken en af en toe een aanwijzing geven.

 Niet dat mijn aanwezigheid in deze onbelangelijk is. Dingen moeten hier een stuk of honderd keer vooraf besproken worden, maar uiteindelijk in het veld alsnog bevestigd of zelfs gecorrigeerd worden, omdat het ondanks al het bespreken niet begrepen is.

 Zo draai ik de hele ochtend mijn rondjes om het huis. Achteren legt men de laatste hand aan de afwerking van de aansluiting van het dak op de muur. En aan de voorkant wordt massa's energie verspild aan ingewikkelde, maar schijnbaar strikt voorgeschreven structuren voor de aansluiting van het huis op het gasnet. En dat terwijl ik eigenlijk binnen bezig zou willen zijn met de electra. Dat schiet maar langzaam op. Komt natuurlijk omdat toezicht en uitvoer hier slecht in één hand ligt.

Woordenstroom

 Het blijft wennen, maar ik zal er vast nooit aan gewend raken. Als twee mensen elkaar hier treffen en de een de ander iets vraagt, zal die vraag niet alleen beantwoord worden, wat natuurlijk niet raar en best prettig is, maar de vraag zal ten alle tijden gezien worden als de inleiding, zelfs de uitnodiging tot een gesprek. De snelle doelgerichtheid van de simpele vraag verandert in een klap in een uitwaaierende meanderstroom. En als er dan meer mensen omheen bezig zijn, voelen die zich vaak geroepen om ook hun bijdrage te leveren en dan kun je rustig ergens op een bankje gaan zitten.

 Verstaan doe ik vrijwel niks, maar begrijpen waar gesprekken over gaan, doe ik weldegelijk. Ik zie de onderwerpen elkaar afwisselen, zie de ernst variëren, het roddelgehalte wisselen, onderwerpen in rondjes draaien of het gesprek een compleet andere kant opgaan. En dat doet men midden op straat, staand of beide gezeten in een auto of op een paardenkar of welke andere combinatie ook. Waar men mee bezig was, wordt ogenschijnlijk vergeten of werkelijk en men gaat dan ineens samen iets compleet anders doen, iets dat in het gesprek is opgekomen en à la minute onvermijdelijk lijkt het niet te doen.

 Men neemt werkelijk de tijd om te kletsen. Men heeft altijd tijd en aandacht voor die ander, zelfs om iets te bekijken of iemand te helpen. Niet mijn pakkie an, dat ad hoc gedoe en al helemaal niet dat geklets, maar het principe is niet verkeerd.

Badwater

 Nooit gedacht, dat ik ooit in mijn leven 4-cijferige bedragen per vierkante meter zou uitgeven bij de inrichting van een kamer, eigenlijk maar een kamertje. De badkamer ... Je poetst er een paar minuten je tanden, rent ff heen en weer onder de douche en dan trek je de deur weer achter je dicht. Tenminste ik. Dat blijkt voor anderen heeeeeeeeeel erg anders te kunnen liggen.

 Het zwaartepunt van het huis leek heel 'logisch' aan de voorkant te liggen. Een keuken, allerlei apparaten, ook nog overbodige zaken als een afwasmachine, etc. Tja, dat krijg je niet voor een handvol knopen, dat kost flappen. Maar je bent er soms uren, misschien wel dagen in bezig. Maar nee, niet de keuken legt het meeste gewicht in de schaal. Die positie is naar de achterkant van het huis geschoven en wordt gereserveerd voor het badderen.

 Regendouche, licht, geluid, stoom, glas, tegelwerk en de wat banalere onderdelen. Die middenklasser krijgt aardig luxe trekjes, maar veel meer dan een idee in bouwpakketvorm is het voorlopig niet.

TtT

 Van tegels, trappen en terzijdes. Het lijstje met nog te verrichten voorbereidingen tbv de uitvoering van de bijna laatste werkzaamheden wordt steeds korter. Na de kleuren van gisteren vandaag puzzelwerk met muurtegels en traptredes. Het eerste nog geprobeerd om via de digitale weg te regelen maar bij het tweede direct maar besloten om ter plekke knopen door te hakken.

 Met de tegels was het relatief snel gepiept. De 3D-simulator werkte goed en de meneer, die de boel bediende, was sneller van begrip dan de digitale communicatie had doen vermoeden. Na produktief (mee-)denkwerk telde de computer de respectievelijke tegels en werd gelijk van alle muren de betegelingswijze uitgeprint. Een kind kan de was doen. Nu de tegelzetter nog ....

 De trap lag zwaarder op de maag. Kan het niet of vind men het niet kunnen ..... was de vraag. Een vraag die behalve tijd ook enige takt vereist. Goede bedoelingen mag je niet plompverloren aan de kant schuiven. Want natuurlijk kan, wat ik denk, ik ben niet stom tenslotte. Maar hoe krijg je je zin, als het in de ogen van de maker eigenlijk niet kan, wat gerealiseerd moet worden. We laten het nog ff gisten.

 Snel, in zoverre hier iets 'snel' kan, nog vanalles met maten meten en stof gedaan en als de sodemieter retour. Dag om en checken of de afwezigheid niet gebruikt is voor makkelijke maar ongewenste oplossingen.

Flexwerk

 Welgeteld anderhalve dag werk en de koffer is leeg. Alle meegesleepte stopcontacten, schakelaars, inbouwmodules en afdekplaatjes zijn geplaats en voor zover mogelijk aangesloten. En het belangrijkste vergeten ..... mijn trekveer. Van het spul hier heb ik er al twee naar de Filistijnen geholpen. En wat nog moet gebeuren is allemaal 5 of 6 draden die er in één keer doorheen moeten. Dat gaat met het lokale gereedschap niet lukken. Stom als je jezelf veroordeelt tot duimendraaien.

 Dan maar met de kleuren aan de slag. Zien of iets in de buurt komt van de al maanden geleden gekozen combi's. Iedere firma zijn eigen mengwaaier met een ontmoedigende hoeveelheid kleurverschillen. Het enige leuke zijn de wonderlijke namen, die men voor iedere kleurtint heeft bedacht. Het is dan weliswaar 118B04 voor de mixer, maar het is ook "Tweety". Geel dus, voor de associatief minder begaafden op deze wereld. Of voor hen die Tweety niet kennen, natuurlijk.

 Ok, dan is er gekozen. Nu afwachten wat uiteindelijk in de potjes zit. Want leuk natuurlijk al die keuzemogelijkheden. Helaas houdt de mixer er zo zijn eigen ideeën op na.

Ambachtelijk

 Vol verwachting klopt mijn hart. Maandagmorgen. Aanleg gas, water en afvoer. Een graafmachine om te beginnen. Tegen negenen stopt een volkswagen Jetta, die lang geleden betere tijden heeft gekend. Uit de auto stapt een oudere man met baard en twee jongere types met duidelijk herkenbare zigeunerroots. Degene, die de opdracht heeft aangenomen, was al ter plekke en met z'n vijven bekijken en bespreken we de mogelijkheden van het tracé. Gelukkig niet de onzin van twee gleuven en ook zonder problemen op minder dan een halve meter van de muur.

 Er worden wat markeringen in de grond geslagen en de jonge mannen lopen terug naar de auto. Even later verschijnen ze weer, beide 'gewapend' met een spade en een schep en het graafwerk begint ..... Een Roemeense graafmachine. Een meter of dertig te gaan tot op 1 meter diepte. Zij liever dan ik. En wat zou hen dat opleveren? 50 Lei per dag? Veel meer zal het niet zijn.

Opruiming

 Je zult in een vliegtuig zitten. Waarschijnlijk opweg naar huis. Bijvoorbeeld na een heerlijke tijd aan de Côte d' Azur of daar in de buurt. En dan niks geen gedoe meer met fotorolletjes in aluminiumfolie gewikkeld door de controle loodsen. En al helemaal geen uren, dagen of de ooit zo tergende weken wachten op de fotografische terugblik op wat voorbij is. Nee, je pakt je smartphone en bladert al voor het vliegtuig het luchtruim heeft gekozen door net vervlogen tijden.

 Zelfs met een lege stoel tussenruimte kun je ongegeneerd mee genieten bij die monsterlijk grote mobieltjes van tegenwoordig. Palmen, boulevards, terrassen, blauwe zee en veel, heel veel foto's van de dame, die zit te kijken, en een paar van de fotograaf.

 Ik ken de Samsung Galaxy nummero zoveel niet, maar snapte op een gegeven moment wel, dat ze drukdoende was om foto's te verwijderen. Bekend probleem met het tot eindeloos plaatjes maken verleidende instrumentarium. Daarbij waren het mn de plaatjes waarop de eigenaresse van het toestel NIET stond die sneuvelden. De boulevards, de zee, etc. Maar ook de fotograaf ..... Dank voor de plaatjes van mij, de vakantie maar voor de rest geen interesse.....

Rituelen

 Behalve de door iedereen kritiekloos ondergane striptease opweg naar het opstappen, is het vliegen toch vooral een bezigheid, die door wachten en wachten op het wachten wordt overheerst. Je wacht op het afgeven van je bagage, je wacht in de rij voor een koffie, je wacht voor de eerste controle van je boardingpapieren, je wacht voor de pascontrole door de douane, dan in de rij voor het uitkleden en doorschijnen, dan is het wachten op het begin van het boarden, waarna het wachten is op de laatste check van de papieren voordat je het vliegtuig in mag. Vervolgens is het wachten op het opstijgen, wachten op het einde van de vlucht, wachten voor de volgende paspoortcontrole, wachten op je bagage èn ..... dan is het wachten voor een paar dagen voorbij ..... Qua vliegen dan.

Aandachtig

 De eetschuren op de industrieterreinen rond om Franse steden blijven me verbazen. Ok, in mijn geval is het erg makkelijk. Rondom het hotel aan de uitvalsweg richting vliegveld liggen minstens 4 van die dingen. Een Italiaan. Een Frans getinte tent. Iets met voornamelijk mosselen. En een burgergeval. Rond een uur of half negen zitten die tenten dus vol. Het was dan wel zaterdagavond en ik heb ze niet alle vier bekeken, maar de Franse versie zat echt vol en menig tafel had een meervoudige bezetting gehad voor ik was vertrokken. Iets waar ook duidelijk naartoe gewerkt werd. Je krijgt dan bijv. de rekening onder je neus zonder dat je daar om hebt gevraagd.

 Behalve dat me zoiets altijd obstinaat maakt en ik direct nog een extra koffie bestel, was het treurig om te zien, dat de service werkelijk alleen tempo tot doel had en de aangedacht compleet werd vergeten. Ok, als je uren moet wachten op een drankje of een volgende gang is natuurlijk het andere uiterste. Maar bestelling binnen, interesse weg...... is het ook niet. Daarna besta je niet meer, totdat ze vinden, dat je lang genoeg gezeten hebt en het tijd is om te betalen. Daar ga je niet naar toe om te tafelen, maar uitsluitend om je maag te vullen. Dat zou ik gewoon thuis doen, als ik er zou wonen.

Kleurtjes

 Kan nauwelijks anders dan dat het een mooie dag is geweest, zou je bijna denken. Begonnen met een regenboog en op weg naar mijn avondhap werd ook de avondlucht opgesierd door een veelkleurige boog. Een dubbelzinnige schoonheid door de noodzakelijkheid van zowel regen  als zon. Gelukkig is het altijd na de regen, dat in gevallen als deze de zon verschijnt. Mocht ook wel, want je maakt in Frankrijk niet vaak mee, dat iedereen op een 110-weg vrijwillig zestig of minder rijdt. Tweemaal kort achter elkaar in de laatste kilometers. Een hogedrukspuit had mijn auto nauwelijks schoner kunnen krijgen.

Kilometervreters

 Tsja, stukjes schrijven en autorijden gaat niet lekker samen. Dat zou dicterend moeten. Zou dat hetzelfde werken? Ik geloof van niet. Ik wil ook geen secretaresse, ik had graag een chauffeur. Je moet je prioriteiten kennen.

 Het is een groot verschil of je iemand dwingt z'n hersenfunctie uit te schakelen en te noteren wat in je opborrelt of dat iemand zijn brein net optimaal moet benutten om je vlot en veilig te krijgen waar je zou willen zijn. Dat laatst kan ik iemand 'aan doen', dat eerste niet. En dat moet ik ook vooral mezelf niet 'aan doen'. Niks dodelijker dan discussie over wat je wil neerpennen. Daarbij moet  de rit je ook nog inspireren. Daar is geen garantie voor itt de km's, die simpelweg afgelegd moeten worden.

 Vandaag tijdens het rijden werkelijk nergens anders mee bezig geweest dan met chaufferen. Ik kan me geen enkele 'mooie' gedachte herinneren. Het was een beetje naar de muziek luisteren, de weg in de gaten houden en de km's aftellen. En één keer een kort lontje met zeikerig nagezeur. Schijnbaar had ik 'm tot remmen gedwongen toen ik niet klemgereden wilde worden achter een vrachtwagen. Niet ideaal, maar hij had ook gewoon iets meer gas kunnen geven. Dat hij daarna kilometerslang naast me bleef rijden, daar ontging me een beetje de zin van, want bij ieder obstakel op mijn baan, kreeg hij keer op keer op dezelfde manier de deksel op z'n neus. Ik rijd misschien rustig, maar mijn kar kan indien nodig erg snel snel zijn.

Prematuur

 Ready to go. En nog uren te gaan. Planningsfoutje. Dat wordt een avondje op de tafelrand trommelen. Hou ik niet van. Klaar zijn voor vertrek en niet kunnen vertrekken. Alhoewel .... Niet kunnen!? Niks en vooral niemand houdt me tegen. Hooguit het idee over een uur of drie ergens op een ook door God verlaten plek mijn maag te vullen met een doorgekookte maaltijd. Aansluitend mag mijn rug waarschijnlijk een nachtlang opzoek naar iets dat op steun lijkt in wat mij als bed werd gepresenteerd.

 Nee, dat kan beter als het òf gepland is òf op z'n minst bedacht en de bijbehorende (mogelijke) consequenties voor lief zijn genomen. Kraakt de rug 's morgens nog steeds en zal ook de maag een beetje om extra aandacht vragen, maar toch is het anders. Kunnen we nog uren over lullen, maar vandaag gewoon niet doen. Terug naar huus, soep warmen, laatste zaken overwegen en waar nodig afhandelen of inpakken en zelf op tijd de koffer in.

Verbetering?

 Dit gaat een tachtiger worden. Sterker nog, is het bij deze geworden. Na het enthousiaste begin in januari niet meer voorgekomen. Betekent, dat ik een hoop tijd heb zitten verschrijven deze maand. Zou je bijna denken, dat ik dus minder andere dingen gedaan heb dan in de maanden met een kleiner aantal blogbijdrages .... Mooi niet, dus! Integendeel.

 Als ik iets minder gedaan heb, dan is het het staren in het niets of moet ik zeggen ... het wachten op mezelf? Misschien wel beiden. Het overlapt elkaar, maar slechts gedeeltelijk. Minder tijd verknoeid met mezelf in beweging brengen, dat is een ding dat zeker is. Nog iets meer dan anders via het blog tegen me aan zitten kletsen. En blijkbaar werkt dat. Of was nu het moment ervoor. Twee mogelijkheden die nauwelijks uit elkaar zijn te houden. Is het de aanpak of de bereidheid om mee te werken, die de doorslag geeft. Daar kan die kip met z'n ei nog een puntje aan zuigen.

P&P

 Dat was de koffie. Doen we nog een koffie? Ik twijfel, dus niet. Rustige dag vandaag. Verder met aan de kant krijgen wat aan de kant hoort. Hondenlogeerpakketjes maken. Zien of alles in de voorziene zakken past en tegen die tijd is het ergens in de avond en mag onderuitgezakt worden. Zien dat we morgen 'opgeruimd' de deur achter ons dicht kunnen trekken. Iets dat meer geldt voor mijn eigen interno dan voor het huis. Niet dat het laatste persé een rommeltje moet blijven.

 De door het onweer verstoorde rust keert voetstoots terug. Aangenaam. Slaapt beter als niet alles in semi-parate toestand verkeert. Zelfs liggen rekken en strekken vanochtend. Is ook alweer ff geleden. Het verdwijnen merk je pas op bij het herverschijnen. Stresslevel uit het rood dus. Laat de aannemer en aanverwanten het volgende week niet direct weer die kant op jagen. Maar nu eerst die koffie. Bij twijfel over de twijfel, toch maar doen.

Depriment

 Objectief ....... ik krijg er de rillingen van. Een eenvoudige bloedtest om iemand's depressie te bepalen. Het is alsof Unilever een test op de markt brengt, die bepaald of je honger hebt of niet. Ok, het is een wetenschapper, maar behalve dat die tegenwoordig verplicht zouden moeten zijn om hun sponsor bij de publicatie te vermelden, hebben die lui toch erg vaak last van iets zien, wat ze erg graag willen zien.

 Nadat ze de afgelopen decennia 100'den miljoenen een depressie of depressieve klacht hebben aangepraat, kost dat checken en overtuigen blijkbaar teveel moeite. Het vervelende is, dat de toekomstige patiënt daarbij waarschijnlijk nog teveel ongewenste invloed kan uitoefenen. Voor je het weet, moet je de persoon depressie-vrij verklaren. Dat moest eenvoudiger, eenduidiger en vooral ahv van criteria waarop het slachtoffer geen invloed kan uitoefenen. Ik zie het al helemaal voor me. Wat chemische pseudowaarheden voor het verkrijgen van de gewenste criteria, behandelingsprotocolletje en laat de pharmaboeren maar draaien. Eenmaal in die molen kom je er nooit meer uit.

 Ik slik al meer dan tien jaar onzintabletten en krijg bij iedere poging tot discussie over de zin van de continue medicatie een papier ter tekening onder mijn neus gedrukt, dat de eventuele gevolgen voor eigen risico zijn. Nooit begrip, medewerking, monitoren of hoe je dat moet noemen. Nee, het is slikken of stikken!

 Dit lijkt goed nieuws, maar is het absoluut niet. Behalve dat het de zoveelste ommezwaai van oorzaak verhelpen naar symptoombestrijding is, gaat dit zo grootschalig worden, dat het ter discussie stellen, je op een maatschappelijk afstraffing zal komen te staan. En het gaat ze vast lukken. Too big to be wrong .... Het lijkt op de herhaling van de statines.

Nav: Eenvoudige bloedtest kan depressie vaststellen, Vk 18/09/014

Kastje

Da's bijzonder ... ineens mis ik een Tv. Ik bedoel een werkende Tv met het juiste decoderkastje en zo. Hoeveel jaar geleden heb ik het satelietabonnement laten verlopen? Was het voor of nadat Frankrijk overschakelde op digitale Tv en zij wel hun zendmast, maar ik niet mijn kastje vernieuwd heb. Hoe de volgorde ook geweest is, het is inmiddels jaren geleden, dat ik hier ter plekke beeld op de Tv heb gehad. En behalve dat er verder ook geen seconde aan gedacht heb om het ding aan te zetten. Tot net dus.

 Zou er wel iets op moeten zijn. De programma's, waar ik over in de krant(en) lees, maken me niet echt warm. Late night shows .... en dat in het Nederlands. Kan niet anders dan een soort 3-minuten eitje zijn. Het idee geeft me al rillingen. Zou ik naar dingen als The game of Thrones kijken? Ben niet zo wild op tot in het detail vertoonde geweldscènes en heb sowieso een hekel aan vervolgseries.

 Doe maar een film en dat het liefst om een uur of zes. De rest van de avond vul ik dan wel zelf in. Dat was volgens mij ook een van de redenen om de Tv meer en meer links te laten liggen. Ik gebruikte het ding als overgang tussen de middag en de avond en die series, weliswaar met losstaande afleveringen, begonnen zichzelf verdacht vaak te herhalen. Dat had allang een DVD kunnen of moeten zijn, maar ook daar loop ik blijkbaar niet echt warm voor. Ik kijk wel naar buiten!

Vet

 Onweer ... Als ik aan iets hier een hekel heb gekregen, die ik ervoor nog niet had, is het wel onweer. Ik heb teveel schade gezien. Dan sta je anders naar die bliksemflitsen te kijken. Vanmorgen was het voor het eerst sinds lang weer raak. En goed ook. Van bij vieren tot voorbij half negen. Niet mijn gewenste manier van ontwaken. Ook nog zo'n combinatie van meerdere onweren. Zo leek het tenminste. De ene donder rolde over de andere heen.

 Zie vandaag niet zoveel terecht komen van het voorspelde 'zware, benauwde weer'. Het weer is de voorspellers te snel af. De boeren hebben hun regen en ik een probleem met het niet bijeen geharkte gras. Waar een mens aan kan denken voor ie een slok koffie heeft gehad. Blij toe, dat ik geen zoetjes in de koffie gebruik noch cola light drink. De oplossing voor een vermeend probleem blijk weer eens erger dan het probleem zelf.

 Nu mogen ze van mij ook de echte cola en gewone suiker hebben. Ook geen behoefte aan. Vraag me dan toch wel af, waar mijn ongewenste reserves op balkonhoogte dan vandaan komen ....

Doorkijkje

 Vraag me niet waarom, maar ineens schiet het door me heen. Dat soort scheuten heb ik wel vaker gehad. Bijzonder scheuten, want uit het niets vol in de roos. Dat doelgerichte besef je pas achteraf (Helaas, soms klopt het.) maar het mechanisme is me inmiddels goed bekend. Zo'n hint naar wat een eindje verderop in de tijd mogelijk of zelfs wenselijk is. Met dat het idee valt, start natuurlijk ook de mogelijkheid van de 'self fulfilling prophecy'. Je presenteert jezelf iets als realisatie van een wens en gaat aan de slag om die wens te realiseren. Sta je daar uiteindelijk, dan herinner je je wel nog die ogenschijnlijk uit het niets gekomen wens, maar niet meer de bochten, waarin je je gewrongen hebt het idee te realiseren. We zullen zien ...

 Twaalf uur 's avonds op 31 december 2014 wil ik in Biarritz over de baai uitkijken. Niet die voor het casino, ook niet het surferswahalla, maar de vooruitstekende rots daar tussenin. Vanzelfsprekend met een glas champagne in de ene hand ..........

Uitluiden

 Op de valreep ...... Ja, deze dag is gelukt. Waarzeggen is niet zo'n kunst. Behalve, dat ie zo goed als voorbij is, dat heb je bij valrepen wel vaker, was ie ook nog een keer tamelijk dicht bij de wenselijkheid.

 Het weer vele malen beter dan het weerbericht. Limoges aangenaam en de winkelvoorraden redelijk op peil. Toegegeven aan enige muziekverleiding. Uitlaatgassen in overvloed en soortgenoten in alle kleuren en uitdossingen. De middag had zo een paar uur langer mogen duren. Wat gelukkig niet is gebeurd, want dan was de zeer aangenaamde avond in de verdrukking gekomen.

 Wat wil een mens nog meer, dan net na de klok van half tien in de avond door een haast zwoele atmosfeer terug richting z'n vierwieler lopen en denken ... "Laat ik er nog een doen." Een hoop, toegegeven, maar vanavond was de duvel het maximaal haalbare. Na een liter Badoit mocht dat ook wel.

Contouren

 Een nacht vol welbekende clichés en van een intensiteit, dat menig blok het schaamrood op z'n kaken krijgt. Tjee, en dan wakker worden en als eerste denken: "Wat ben ik moe...." Scheelt dat we het eerste dagdeel al bijna hebben gehad. Zeker met de afspraak in de avond. Wat overblijft is de middag. Dat gaat geen problemen geven. Het weer begint uit andere vaatjes te tappen. Buiten bezig geweest dus binnen op achterstand gekomen. En d'r zijn nog dingen in te kopen voor ik weer de lucht in ga. Zoals altijd weer. Keuze te over.

 Geen onderbreking zou beter zijn, maar het leven is meer dan gras- en bramenmaaien alleen. Bovendien wil ik na een week vrijwillige opsluiting wel weer uitlaatgassen ruiken en alle soorten en maten mensen zien. Zo krijgt de middag vanzelf al richting. Bio electra spijkerbroek. En dat met komma's anders valt er niet veel van te bakken. En muziek. Hoewel .... misschien is het beter om eerste de rondzwervende bergen nieuwe aankopen geordend op te bergen. Niets zo stom als dingen dubbel kopen, als het dubbele verder niks toevoegd, zoals bij boeken en Cd's. Deze dag gaat lukken.

Invulfout?

 Pffff, had beter gekund, maar je grenzen kennen, is niet verkeerd. Oude verkeerde ideeën grijpen ieder fysiek signaal aan om de boel op stellen te zetten. Daar kan ik dan uren tegen in gaan. Ervaring heeft geleerd, dat het behalve een paar beroerde uren uiteindelijk ook geen resultaat oplevert. Je daagt het mechanisme enkel uit en rekt de grenzen op tot waar het dan toch fout gaat. Maar niet doen vandaag. Verstandig, hè!?

 Maar wat nu? Behalve een uitgebreide en heerlijk hete douche weet ik weinig te verzinnen voor deze avond. De laatste witte vlek in het hernieuwde leven? Zoiets.

 In eerste instantie is alles in tact gebleven. Zeg 2-3 jaar ben ik bezig geweest met de dood van Yoland in het bijzonder en daarna met de dood in z'n algemeen. Druk, druk, druk. Geen tijd om bezig te zijn met de weerstand, die de plek in me teweeg bracht qua werk en aanwezigheid. Ergens eind 2010, begin 2011 de eerste étappe afgerond, de tweede ingerold: de plek. Wat ik echter aan werk voor elkaar bokste, verloor ik aan aanwezigheid. Nu het werk minder energieslopend begint te worden, zou d'r tijd vrij kunnen komen voor de heroriëntatie van de plek. Nee, niet opnieuw beginnen. Ben je mal. Definitief loskoppelen. Mijn eigen leven terug ipv de plekgebonden 'terreur'.

 Je moet het een beetje ruim zien, het blijft een gevaarlijke bezigheid, maar het zou kunnen kloppen. Dus nu aan de slag met het leven na(ast) het grasmaaien.

Maaizucht

 De spieren en pezen zijn losgegooid, de lunch genoten. Geen legitiem uitstel meer aanwezig. Eens diep zuchten. Bergschoenen aan. Bosmaaier smeren. Harnas om. Gezichtbeschermer voor en oren afgedekt .... De rest van de middag van de wereld afgesloten. Aan mijn binnenwereld overgeleverd terwijl het zweet langs mijn lijf gutst en in een soort van automatisme de bosmaaier van links naar rechts gaat onderwijl steeds van hoogte veranderend. Dat alles soepeltjes vanuit de heupen.

 Iedere driekwartier de tank bijvullen en het eigen waterniveau op peil brengen. En weer verder meters maken. Alles fijnmalend wat voor mijn maaier komt, al probeer ik kikkers, paden en zeker egels te ontzien. Naaktslakken geven al rotzooi genoeg.

Terraswerk

 Het puffen en kreunen met terraszitten beloond. Blij dat ik niet de autosleutels vergeten was. Had gekund. Ook aan het onderdeeltje van de grasmaaier gedacht .... 32,50 euro voor een doorzichtig plastic schroefdop ter afsluiting en controle van de 'versnellingsbak' van het hydraulische deel. Volgens mij kan ik de volgende keer net zo goed een RR aanschaffen om gras te maaien. Die komen de onderdelen tenminste nog brengen. Sodeju wat een prijs.

 Op het terras van een van de laatste mooie zomerdagen genoten. A.s. weekend neemt de herfst het roer over. Hoeft niet verkeerd uit te pakken, al doet de zon de komende dagen een stap terug. Enige compensatie voor de nou niet speciaal zomerse zomer zou niet gek zijn. Maar eerst buien. De boeren trekken de gemaaide akkers open, dus dat weerbericht klopt. Zien dat we nog het een en ander aan gras gemaaid krijgen.

 Hebben het dit jaar ondanks al het heen en weer, de onverminderde dwarsliggerij en het gemopper per saldo beter gedaan dan vorig jaar. Nog steeds vooruitgang, bedacht ik me. En daar heb ik er een op genomen!!

Ochtendgekraak

 Dat heet geradbraakt. Zelfs de vingers bewegen niet van harte over het toetsenbord. Zat erin en kent maar één oplossing: in beweging blijven. Had ook niet naar bed moeten gaan, maar de buitenstraler opstellen en verder met de volgende braamophoping.....

 Ja, ja.

 Bewegen ok, maar overdrijven, daar hou ik niet zo van behalve als het verwennen betreft. Op de fiets vandaag. Mijn auto ophalen. Je kunt wel met de ene auto naar de ander om die op te halen maar met twee tegelijk thuis komen is me tot op heden niet gelukt. Ik kan ze wel weer omruilen, maar ooit zullen die 10 km zonder vier wielen overbrugt moeten worden. Lijkt me vandaag een geschikt moment. ..... en maar direct gaan ook anders is de neiging alweer vervlogen.

Verbranden

 Vuur heeft wat. Ik kan er uren in staren. En het mag best het vuur van een ander zijn ... Barbeque, open haard, kampvuur. Was het vandaag niet. Massa's bramen weggemaaid en, omdat ik toch bezig was, ook een boom aan de onderkant gefatsoeneerd. Een boel zooi, dus. Dat is het nadeel van voortvarend werken! Ben je de hele dag bezig geweest, moet je als toetje nog aan het opruimen ook. Appeleren aan mijn minst sterke kant. Normaal gesproken een volstrekt onvruchtbare bezigheid. Vandaag liep dat anders.

 Een dag, die de geschiedenis in kan gaan. De mijne, laten we anderen daar niet mee lastig vallen. Enige verbazing ontlokte het me wel. Heb ik ooit fronsend naar mezelf staan kijken, dan was dat vanavond wel. Bramenstruikslierten en taxustakken slepend. Stug doorstapelend, terwijl het vuur het waarschijnlijk niet kon geloven en nauwelijks branden wilde.

 Toen het hele zwikkie op een hoop lag en ik naar binnen liep om me op een glaasje te trakteren, schoot achter me ineens de vlam in het geheel. Rustig met het glas, de fles en de koeler terug gelopen. Geen slechte timing van het vuur. De avond zakte langzaam neer over het terrein. Het vuur won aan kracht en ik heb met voldoening in de vlammen gekeken. Af en toe de zooi bijeen geschoven en toen dat niet meer hoefde naar binnen gegaan. Zo'n dag kan ik vaker gebruiken.

Gaan ...

 Het leven krijgt weer wat kleur en smaak ..... en dat op maandagochtend. Bijna akelig, maar waarom eigenlijk niet. Het vuilnis nog aan de straatkant droppen, voordat het zelf die kant op loopt. Kilometer heen, kilometer terug. En dan wordt het tijd om de porieën door te spoelen.

 Zo zou het vaker en met een stuk minder moeite te realiseren moeten zijn. Niet overmatig enthousiast maar vooral ook geen dwarsliggende afkeer.

Prioriteren

 Nog een tweede koffie en dan verder met de bramen. Gaat een lange dag worden vandaag ...... en dat zou tijd worden. Maar eerst de wasmachine aanzwengelen. Moet ineens denken aan het grote houten geval, dat ergens aan het begin van mijn herinneringen thuis in het schuurtje stond dat 'stal' werd genoemd. Uitgebeten, geloogd hout, een slinger die uren heen en weer draaide met halve slagen en rechts op de rand een wringer gemonteerd. Toen was maandag nog echt een wasdag.

 Moest daar ook aan denken,  toen ik een jaar of wat geleden iemand ontmoette, die de was nog in de rivier deed. Houten wasbord, stuk zeep en maar op de stenen slaan. T-shirts en ondergoed, soit, maar beddengoed??? Uren op je knieën zitten aan de oever van een rivier(tje). Ze maakte d'r grapjes over, dat ze een toeristische attractie was ... Een vrouw van ongeveer mijn leeftijd .... op de knieën .... aan de handwas. En haar vent ons trots zijn nieuwe auto showen, uitgebreid voorzien van een uitleg hoe gunstig en handig hij de boel op afbetaling had kunnen regelen. Zou ik ook doen, me drukker maken om een nieuwe vierwieler dan om de knieën van mijn partner. Nog afgezien van al die uren, die zo'n ambachtelijke aanpak kost.

 Gelukkig is zoiets eenvoudig te verhelpen. Het hoeft tenslotte niet altijd een Miele te zijn. Hoe ze dat gebracht heeft, mag Joost weten. Hij schijnt er in elk geval niks van te weten.

Getik(t)

 Dat vind ik nou nooit op mijn bed in een hotelkamer, een horloge van meer dan 20.000 euro. Als er al meer ligt dan het standaard evaluatieformuliertje, is het hooguit een chocolaatje. Voor de champagne moet ik zelf betalen. Nu zou men me met een horloge geen plezier doen. Waarom zo'n lastig ding aan je pols hangen als je bij iedere blik op je mobiel de tijd voor je kiezen krijgt? Beetje mooie sier maken? Kwestie van smaak. Functioneel is het zoiets als persé je loopfiets willen meenemen, als je met je maserati ergens heen gaat. Ik snap de heisa rondom de 'smart-watches' dan ook absoluut niet.

 Zelfs draag ik misschien 1 of 2x per jaar één van mijn 7 of 8 horloges. De een zwarter dan de andere en bij elkaar iets van 2-3% van het WK-cadeautje. Het kunnen mooie dingen zijn en dan bedoel ik niet die protserige gevallen, die daar in het algemeen voor doorgaan. Daar heb ik vast wel naar gekeken toen ik 12 of 14 was. Nu niet. Ze zijn aardig om aan de muur te hangen of in een glazen vitrine te stoppen, niet om te dragen. Uit eigen ervaring gebleken. Dus maar geen FiFa-bestuurder worden. Streept door op lijstje.

Praktischer

 Laat begonnen maar me nog aardig in het zweet gewerkt. In de strijd met de bramen lijken de kansen in mijn voordeel te keren. Het vordert traag maar het resultaat is niet te missen. Ondertussen de wasmachine laten stampen en het zooitje voor een deel alweer droog binnen. Alles hoopt hier op, voordat het aangepakt wordt. Zal vast een persoongebonden afwijking zijn, die zo in mijn eentje al een paar jaar feest viert. Ik accepteer dat zonder discussie. Scheelt eindeloos geklets. En waar ik zelf niet achter of uit kom, zijn alle logieën steeds weer gedoemd geweest om te mislukken. Ervaring heeft geleerd, dat ik mijn euro's beter in een goed restaurant of in de supermarkt kan besteden en dan in goed gezelschap de tijd nemen om boom voor boom een bos te bouwen.

 Maar goed, dit ging over de opgehoopte was. Vijf gedraaid en nog drie te gaan. Dan zijn de kasten weer gevuld. Theoretisch dan, want in praktijk vind ik dat een domme verspilling van tijd en energie. Zou ik ooit een huis gehad hebben met een kleedkamer voor mezelf. Zo'n aparte, raamloze kamer met kasten, hang- en leggevallen, lades en andere opbergmogelijkheden. Ik zou alle kasten van in- en uitschuifbare droogrekjes hebben voorzien. Heerlijk. Wassen, ophangen, aantrekken, wasmand, etc. Van die dingen die alleen in je eentje kunnen. Ik zal het straks missen.

Jacht

 Vandaag is de Franse versie van natuurbeheer weer ingegaan. De eerste knallen waren te horen binnen een kwartier na het open van de jacht. De Franse huisvrouwen zijn voor vijf maanden verlost van potkijkers bij het koken van de zondagse maaltijd en voor menig kroegbaas een stevige daling in de aperitiefomzet op zondagmorgen. Niet dat daarom minder wordt gedronken. De drank gaat nu mee in de kenmerkende kleine bestelauto's, waar iedere Franse plattelander er wel een van op het erf heeft staan. De karretjes staan de komende maanden in opeenhopingen links en rechts in de berm gereden. Op zo'n manier dat het lopen tot minder dan 100 meter beperkt kan blijven. Schieten, graag, maar lopen is zo achterhaald ...

 De diepvriezers staan smachtend te wachten op vulling. Hert, zwijn, ree, fazant, patrijs, eend en nog wat kleiner spul. Ook een paar graven zullen gevuld raken, want ondanks alle voorschriften over hoe en wanneer geschoten mag worden, schieten jagers ieder jaar weer een paar collega's achter het wild aan naar de eeuwige jachtvelden. Meestal in de eerste weken na de opening. De ideale oplossing voor vetes waar maar geen eind aan wil komen??

Idealen

 Vijftien flessen wijn/drank op een dag door één lever loodsen?? Zoveel bij elkaar kan ik me alleen uit de 'goeie tijd' herinneren als we met een man of 6 - 8 een avond uitbreid aandacht besteed hadden aan de culinaire kwaliteiten van een van de mededrinkers. Maar in je eentje??? En dan nog normaal functioneren? Wat heet dan 'normaal'?? En 10-minuten dutjes doen om dan niet dronken te worden? Klinkt me meer naar een gedegen winterslaap in mijn oren.

 Ik ben Dépardieu niet, al kan een glas champagne bij het ontbijt voor een tintelende dag zorgen. Het is sowieso niemand, die ik als voorbeeld zou nemen in wat dan ook, mocht ik überhaupt ergens in al de behoefte aan een voorbeeld hebben. Als er al een soort van voorbeeld in mijn leven is geweest, was dat mijn vader. Maar niet om te doen wat hij ook deed, en d'r was weinig wat hij niet deed, meer om me af te vragen of ik dat ook zou willen doen/kunnen of net niet. Ik is ik en de rest mag rustig zichzelf zijn zolang als ze hun vermeende kwaliteiten niet aan mij proberen op te dringen.

 Nee, ik ga niet het pad van gisteren op. Dat is gisteren uitgekauw en uitgespuugd. Zit nog wat tussen mijn tanden links en rechts, maar die plukken gaan we in stilte verwijderen. Ook bij foeteren geldt; verandering van onderwerp, foetert beter.

Bedkant

 Ik gooi d'r nog een tegenaan. Niet goed, maar de laatste. Wat vandaag teveel is, plaveit de weg  van morgen. Mag ik hopen tenminste. We zullen het effect morgen kunnen bewonderen, dat is een ding dat zeker is. Voor vandaag is het leed geleden, de shit gescheten. Hebben het gehad en voor deze keer zal ik het woordje 'mooi' weglaten. Het was me m'n daggie wel en ik ben blij, dat ik tussen de bijna schone bedovertrekken kan glijden. Ff  heen en weer onder de douche en de bedervaring intensiveert met een factor 4 qua kwadraat.

 Ik kan de dag nogmaals gaan recapituleren, maar heb dat, denk ik, al genoegzaam gedaan. Ik ga me in feesten storten, dwalen door immense supermarkten en andere, van gangen vergeven gebouwen, vrouwen pareren die enkel maar dat ene willen en zien hoe ik de nachtelijke onderbrekingen meester. Ik en mezelf verschillen nog weleens in de aanpak van zaken. en als er iets vervelend is 's nachts, dan is het het gemarchandeer om wat nou op welke manier het beste door wie kan worden aangepakt. Gelukkig blijven hierbij tegenwoordig de ambulances buiten schot, maar dat is anders geweest.

 D'r is zoveel anders tegenwoordig, en zelfs domweg beter. Waarom kan dan ene resterende restje niet ook afgehandelde worden??

Opstand

 We stampen stug door. Wat bij het bosmaaien niet wilde lukken, gaat hier zonder problemen. Ik hoef geen smaak te maken, niet te zoeken .... ik heb 'm gewoon. Volgens mij heb ik nog niet eerder meer dan 7 berichten op een dag op het blog geplempt. Wat maakt het ook uit. Laten het er rustig 25 worden. D'r moet vanalles uit zonder dat het direct in vooraf bepaalde vormen gegoten moet worden. Woorden, het zijn woorden, woorden die mijn energie lozen. Zal vast al vaker zijn geweest, maar zelden zo overduidelijk.

 Kwaadheid, irritatie, ergernis, maar vooral energie. En nog teveel ook. Geen deprimerend getob. Alles behalve. Hier worden barricades beklommen, gescandeerd, uitgedaagd. Volgens mij komen de dingen langzaam weer in de oude vertrouwde banen. Prettig gevoel. Het moment komt er weer aan, dat ik me zonder aarzelen in een robbertje vechten stort, weliswaar verbaal en in overdrachtelijke zin, maar toch. Plat walsen ipv over je heen laten lopen bij gebrek aan fut.

 Ha ha. Ik zou bijna een daad willen stellen, ware het niet, dat zoiets me net weer compleet koud laat. Bolletje was een leuke opmaat. Na vier maanden en twee weken eindelijk het geld van de geannuleerde Cd's terug gestort gekregen. Was iets was 80 euro, maar ik ben vast niet de enige ..... leuke spaar- en speelcentjes zijn dat. Laat ieder ander gewaarschuwd zijn, mijn puf reikt tegenwoordig verder dan "Ach, laat ook maar."

Slowfood

 Het eten gaart langzaam. 'Slow' zo gezegd, al is het op een normaal fornuis in een ouderwets degelijke stalen pan. Maar 'slow', dus. Daarvoor heb ik in de nieuwe keuken een aparte lade. Ben werkelijk benieuwd of dat werkt en niet alleen maar geschikt is voor het warm houden van al gekookt eten. Verder niet zo'n apparaten-fetisjist, op het koffiemaakding na. Maar daar doe ik dan ook weinig zelf aan. En als zo'n ding dan ook nog op commando een Latte Macchiato uit z'n mouw weet te schudden.... Kun je dan anders dan smelten? Vast. Maar ik deze keer niet.

 Met koken gaat dat anders. Het werk zit 'm niet in de apparaten, maar in de voorbereidingen, de keuze van de ingrediënten, de gewenste smaakcombinaties, de stapsgewijze toebereiding, vaak nog opgesplitst in onderdelen, en tenslotte een aardige presentatie met de juiste wijnbegeleiding. Heerlijk, klinkt bijna alsof ik er verstand van heb. Heb ik voor hele grote delen niet. Ik doe maar wat. Geniet daar mateloos van en weet er uiteindelijk vaak nog iets leuks van te maken ook.

 Vraag me geen "herhaalbaarheid", geen gelijkblijvend kwaliteitsniveau. Mijn humeur, de supermarkt, mijn smaak en interesse .... de combi staat garant voor iedere dag hetzelfde op een andere manier. Kun je zo een formule van maken. Geen enkel probleem, zolang je niks wilt met de sterren van het autobandenmanneke.

Smaakverandering

 De ergste gal is gespuid. (Is dat correct gespeld Nederlands??) We kunnen verder. Was binnenhalen, de derde machine legen .... Ja, ja, we blijven onder tussen wel zoveel mogelijk bezig, al zou Rambo voor andere bezigheden kiezen. Het gaat ook niet altijd van harte, maar een schoon hemd aan je lijf mag best een beetje moeite kosten.

 Koken lijkt me wel aardig. Een maaltijd waaraan aandacht is besteed, mag wel weer een keertje. Wat ligt er allemaal? Garnalen. Tomaten uit een echte tuin. Een berg fruit. Een bos peen. Gehakt. Verse knoflook. Champignons. En paar verdwaalde en waarschijnlijk inmiddels beurse advocado's. "Alles ohne Gewähr..." zoals de Duitser altijd netjes waarschuwt, want uit mijn blote hoofd.

 Het wordt tijd, dat ik ergens pittige rode peppers vandaan haal. Mijn sambal is alweer langer dan gisteren gepotverteerd en het spul wat je in de supermarkt kunt krijgen is behalve nauwelijks scherp ongelovelijk zout. Maar dat een andere keer. Nu iets met smaak en vooral de rust om een beetje aan te rommelen in de keuken. Ja, de rust is er nog steeds. Die is gelukkig niet gaan wieberen dank alle heisa van de afgelopen paar dagen. Allez, cuisinier.

Verwisselen

 Mag hopen, dat ik nu uitgereuteld ben. Begin het zelf zat te worden. Die verkeerde egootjes zijn al die moeite niet waard. Laat gewoon de goeie langs komen en binnen nu en een paar maanden is de ellende van goed 7 jaar vergeten. Lijkt me een aardige investering met een geweldig effect.

 Mag en kan ik me weer op de kleine dingen van het leven richten: een paar beesten, tuinieren, koken en een beetje spelen met woorden zonder ze met dodelijke intenties te doordrenken. Tijd ook weer om mijn licht elders op te steken. De zeer matige voorgang op waarde schatten en zien dat gedaan wordt, wat de vorige keer al gedaan had moeten zijn. Nee, dat positieve haal je niet altijd met de draai van de knop bij.

 Het wordt tijd, dat het hier voorbij is en dat het daar stopt. Hier wil ik niks meer te doen hebben en daar zou ik graag het stokje over te nemen. De aannemer probeert meer en meer op mijn stoel te gaan zitten. Die beste meneer denkt, dat hij weet hoe ik mijn huis ingericht wil zien. Mensen kunnen zich op de raarste manieren overschatten en kunnen vooral het pogen daartoe niet nalaten.

Upgraden

 Ja, het zit hoog èn het moet eruit! Laat ik er een mooie vorm voor vinden. Een paar woorden meer, maken me niet armer. Waarom kunnen dingen niet simpel genomen worden, zoals ze zijn? Waarom moet er altijd weer vanalles bedacht en geherinterpreteerd worden, zonder ook maar enige vaste grond onder de redenatie(s)?? In 99 van de 100 gevallen ken ik de mensen niet, die hier met of zonder makelaar langs willen komen. Dat die lui verder niet in mij geïnteresseerd zijn, is hun zorg, niet mijn voorbeeld. Mag ik misschien enige idee hebben voor wie ik de deuren van mijn huis/huizen opengooi? Ik ben geen toiletjuffrouw. Dacht ik ook.

 Misschien moet ik entrée gaan heffen. Geen lullige paar tientjes. Ik ben de Efteling niet. Maar een paar honderd euro of meer. Het is gemiddeld 3 uur werk à 225 euro excl. BTW .... Geld wordt op de koopsom in mindering gebracht, als tot aankoop wordt besloten. Kijk, dat is andere koek. Daar wil ik nog wel het "Ja en Amen." overwegen. Een drie-sterren avondje als verwerking van weer een bezoekje ... Is ook hoereren, maar dan met het verschil, dat ik me niet verneukt voel!!

Bloeddorst

 Bosmaaien voldoet niet. Het is niet de bliksemafleider, die het zou moeten zijn. Het is niet het Rambo-momentje waar behoefte aan bestaat, maar zonder die domme blik van Sylvester Stallone en met enigszins minder opgeblazen spierbundels. Mes tussen mijn tanden, een paar zwarte vegen in mijn gezicht en me langzaam in het meer laat glijden. Juiste muziekje op de achtergrond en de nep-geïnteresseerden in mijn vizier. Is d'r nog iets of iemand te bevrijden? Ja, ikzelf natuurlijk.

 Volgende keer minder voorzichtig en beleefd zijn en direct het mes in die onzin zinnen, een paar keer omdraaien en in één ruk omhoog trekken. Als je je werkelijk niet een moment over iets mag verwonderen en/of vragen naar wat extra info dan wel uitleg. Gaat dan fietsen GvandeD. Ik heb me d'r achteraf alleen zelf mee, als ik anders probeer te zijn, dan ik ben. En dat voor centen. Dat is hoereren en niet mijn tak van sport. En maakt van de gemiddelde huizensnuffelaar een hoerenloper .... de 'goeden' niet te na gesproken. Laat de juiste mensen dit in hun zak steken en de rest zich -terecht- niet aangesproken voelen.

 Zul je zien, dat het per saldo waarschijnlijk omgekeerd werkt, maar dat hoort bij het type mens. Zij die het zich zouden moeten aantrekken hebben zeer waarschijnlijk een degelijk eikenhouten voorkant en zij die zich niet aangesproken hoeven te voelen, hebben de neiging de boel in twijfel te trekken. Bij de eerste moet je timmeren bij de tweede kun je communiceren.

Omleiden

 Genoeg gedoe over de groep huizenkijkers die het voor de werkelijk serieuze bezoekers niet makkelijker maakt. Je houdt er een tic van over. Als het nog langer duurt, krijg ik een kijkerspsychose. Hoe noem je dat ook weer. Zo'n woord waarmee je in de jaren zeventig van de vorige eeuw (wat klinkt dat beroerd en beroerd oud) werd doodgegooid ..... Paranoia, dat is het woord.

 We gaan die almaar opborrelende energie eens in betere banen leiden en vandaag de bosmaaier ter hand nemen ..... en alles plat maaien. Grrrrr, zin in.

Zienswijze

 Hoe serieus ben je als je binnen komt met de mededeling "Hallo hier ben ik. Ik ben geïnteresseerd. Wanneer kunnen we een afspraak maken?" Of iets van die strekking. Weet u het? Ik niet, dus probeer ik altijd een beetje een idee te krijgen van het beleden interesse. Meestal in de vorm van een vraagje naar een wat uitgebreidere uitleg. Als je dan afhaakt, kwaad of gewoon zonder verder nog wat te laten horen, kan het interesse niet van dien aard zijn geweest, dat van een potentiële koper kan worden gesproken? Toch?

 Zoiets doe je toch alleen als je voor de aardigheid weleens wilt zien wat wat die plek precies inhoudt. Ik was altijd blij als een makelaar me na het tekenen van het voor hem belangrijke papiertje (waardoor een eventuele aankoop alleen via hem mogelijk was) me gewoon vertelde waar het lag, zodat ik kon langs rijden en kijken. Scheelde uren verkooppraat, omdat je het bij de meest objecten al op de eerste blik had gezien .... verkeerde ligging.

 Toch houdt het me bezig. Heeft mijn bescheiden en beleefd geformuleerde verzoek om wat extra informatie omtrent de intenties in het geval van koop me dan een, of beter dè koper gekost, want er kan uiteindelijk maar een iemand de boel van mij kopen, of heb ik me een middag tijdverspilling en pretentieus geneuzel bespaard? Ik zal het nooit weten en dat is al de tweede keer in 2 weken tijd. Het maakt me nieuwsgierig.

Vergiftiging

 Al eens je bed schoon overtrokken alsof het de bereiding van je galgenmaal betrof? Kan dat? Ja, dat kan. Het is mij net gelukt. Het verschonen van de slopen voelde, alsof ik de draden schikte op de armleuningen van de elektrische stoel. Zo ongeveer als de neuroot van een cardioloog iedere keer de draden sorteert en neerlegt voor het maken van een ECG.

 Schoon lijf, schoon bed en dan zo'n weinig 'schone' gedachte. Waar heb ik dat weer aan te danken? Vanwege het zoveelste gezeik met een potentiële koper?? Blijkbaar. Misschien maar beperken tot eentje per week? Dat zal het verteerbaarder maken. Maar goed, als je dan 'de goeie' treft, zit de boel alsnog overdwars in de tegengestelde richting in het acceptatiekanaal.

 Ik zal me niet vrijpleiten. "Ja, meneer.", "Natuurlijk, meneer.", "Amen", zal zeker weten minder weerstanden oproepen, al ontgaat me de reden van de opgezette stekels momenteel in z'n geheel. Een kleine verwondering en d'r ontspint zich in de reactie iets dat als inleiding op een polemiek in de Telegraaf niet zou misstaan. Ja, de Telegraaf. Ik heb het niet over niveau. Gelukkig heb ik niet gehapt, ben beleefd gebleven en heb afstand gehouden. Maar ja, het gif zit er en moet er toch ergens uit. Wie-O-wie is levensmoe??

Egodeuk

 Daar gaan we weer. Zou ik me wijselijk beperken tot een beetje fluiten? Nee, dit heeft niks met mijn dagelijkse geploeter te maken. Noch mijn geestelijke noch mijn fysieke evenwicht hebben hier iets mee van doen. Ik heb een, naar het schijnt, want verkeerd gevallen, opmerking gemaakt. Mijn follow-up heeft de rimpel aansluitend niet kunnen uitvlakken en nu zit ik met een op z'n tenen getrapt en zwaar in het kruis getast egootje. Zucht. Doe er nog maar eentje. Okee: Zucht!

 Gaat dit nog goed komen? Vrees van niet. En gegarandeerd niet, als ik dit publiceer en de betrokkene dit leest en zich (moeilijk, moeilijk ...) hierin herkent. Actie  .... Reactie. Ik snap het volkomen, tenminste tot op zekere hoogte. Maar waarom moet het begrip steeds van deze kant komen?

 Misschien is het handig voor volgende geïnteresseerden om met hun aanvraag tot bezichtiging gelijk een gebruiksaanwijzing van de persoon mee te sturen en een protocol voor de gewenste afhandeling van het verzoek. Weet ik tenminste waar ik aan toe ben. Kan me trouwens niet voorstellen dat zulk fijnbesnaarde en éénzijdig benaderbare lui in staat zijn om een plek als dit te runnen. Maar moet dat mijn zorg zijn? Nee. Is het ook niet. Dit ging en gaat over een simpele spontane reactie, die in het verkeerde keelgat is geschoten. Kan gebeuren, maar slik dan .... en ga verder.

Frankie

 Wakker worden met muziek in je hoofd. Het zal wel al eerder zijn voorgekomen, maar zo zelden dat me dat absoluut niet bij staat. En wat? Nee, niet The Wall van Pink Floyd. Nee, het was Sinatra's "I did it my way." Moest onwillekeurig ff kijken of ik in bed of in een kist lag. Niet dat ik de nacht worstelend met de dood heb doorgebracht. In tegendeel. Zoals wel vaker, was het één verzameling van grote feesten ....... waarbij dan op een cruciaal moment iets belangrijks ontbreekt of fout gaat. Soms aardig, vaak irritatant en af en toe met een draai eraan, die me tot nadenken stemt, als ik wakker ben.

 Nu niet. Ook niet spontaan met mijn gedachten meegezongen. De muziekflarden zijn verdwenen in het gerommel van de ochtend. Moest er net weer aan denken. Ja, als ik iets doe, doe ik het op een manier waar ik iets mee kan. Altijd gedaan en zelfs in de puinhoop van de afgelopen jaren is dat motto niet verloren gegaan. Een beetje klem komen te zitten. Maar dat mag. Soms wat verdund. Dat is al minder. En heel zelden, zo rauw als het was, doorgeslikt. De befaamde uitzonderingen.

Tenen

 Oei, oei, oei wat hebben mensen, die 'iets' zoeken in Frankrijk, toch lange tenen. Du moment dat hun vraag, vaak onduidelijk, raar of anderszins gemankeerd, op mijn mat valt, behoor ik in de houding te springen, mijn eigen wil aan de kant te schuiven, de rode loper uit te rollen en hen uit te nodigen met woorden van de strekking "Zeg het maar. Wat had u graag gehad?" Vragen zijn verboden en iets te wensen hebben, doe ik maar in mijn eigen tijd.

 Waar komt die vreemde kronkel vandaan? Al zouden ze direct met de gewenste bak geld en een scheut extra aan komen zeulen, het is en blijft niks in verhouding tot wat ze ervoor terugkrijgen. So what? Daarbij kan me dat geld eigenlijk geen ene ruk schelen. Het is meer dan mooi meegenomen. Dat klopt. Verder raak ik er niet van onder de indruk.

 Je valt via de digitale weg onaangekondigd iemand's leven binnen. Vanwege het 'koop'- element blijkbaar stijf van de verwachtingen. Zo stijf volgestouwd, dat als je het zou vergelijken met een ballon, deze zelfs door een watje lek te prikken is. En dan de humor of beter het gebrek daaraan. Het is soms zo erg, dat het weer bijna lollig wordt.

Schonen

 Moe. Heftige dag. Zien of de rust dit gaat pareren, dan wel zich mee laat slepen in ongewenste vaarten. Klus is geklaard, by the way. Een paar duizend mails digitaal verpulverd en daarbij de hete brei ontweken. Kan ook tenslotte en leek me niet zo'n gek idee. Aardig om te zien, dat daarin nog weer andere grenzen zijn. Wat drie jaar geleden is, telt voor mijn gevoel gewoon nog mee in de dag van vandaag. Dat zijn dingen, die je wilt bewaren, niet vanwege "Want je weet nooit.", maar omdat het simpelweg nog deel uitmaakt van de dagen, waar je mee bezig bent, bezig wilt (!) zijn. Informatie-vragen, reserveringen, personen.

 Zoiets zal vast per persoon wisselen. Bij mij ligt die grenst -op het ogenblik- dus ergens in 2010. Een deel kon gewoon weg, maar gaande het jaar vorderde bij het bladeren, kregen de oude mails meer zin en betekenis. Altijd omdat je er nog iets mee wilt. Naar terug gaan, opnieuw mee afspreken, alsnog kopen... Geen dingen voor vandaag, ook niet voor morgen.

 Mooi om te zien. Die lijnen uit het verleden, die op het heden steunen en naar de toekomst reiken. En dat voor iemand die eigenlijk maar bar weinig met het verleden op heeft. Of had. Veel beweging. Zien waar de ijkpunten worden hergezet. Graag rekening houden met reeds gemaakt keuzes!

Gestalkt

 Niemand raakt je aan. Niets gebeurd. D'r vloeit geen bloed. D'r valt geen onvertogen woord. Enkel het verleden popt op tussen de beslommeringen van het moment. Mag hopen, dat dit geen gewoonte wordt. Misschien maar ff doorbijten vanmiddag en een dikke streep onder/door dit deel van de digitale herinneringen trekken. Niet zo'n behoefte me nog vaker aan deze steen te stoten.

 Het meest ontluisterende is nog wel, dat wat je dacht achter je gelaten te hebben, nog steeds een kracht blijkt te hebben, waar je rekening mee moet houden. K*t verleden. Gaat Af! Terug naar de plek waar je vandaan komt. Nooit om je gevraagd, niet toen je heden was en nu je verleden bent, al helemaal niet meer. Afgehandeld, bijna, maar helaas niet opgeruimd. Wordt me hier een lesje geleerd??

 Dit gaan we op ouderwets degelijke manier aanpakken. Eerst de kelder in en dan door tot gedaan is, wat gedaan moet worden. Het is me met de foto's al een keer gelukt en de e-mails gaan hun voorbeeld volgen. Nee, ik ga dit niet ontwijken. Zien morgen wat gelikt moet worden. Nu is het doorbijten en doen ...... lijkt een beetje op grasmaaien.

Rouwrand

 Daar gaat de dag ... KO. De ene upper cut na de andere rechtse hoek. De tong buiten boord in de linker mondhoek, benen zesdubbel over elkaar gevouwen, wat blauwe vlekken en een replica van de melkweg om mijn hoofd. Wist dat er 'iets' zou komen, maar als zo vaak was de hoek waaruit onverwachts: e-mail.

 Nee, geen berichtje van het een of ander, maar door mijn meest favoriete hobby ... opruimen. Overvol is die box al jaren en steeds strandt het ruimen op dat ene moment: Op de mailtjes, die ik verzonden heb om mensen op de hoogte te stellen van Yoland's dood. Gevolgd door de regelingen rondom de afscheidsdienst in Frankrijk en begrafenis in Utrecht. Het afscheid. De 'zesweken' dienst/bijeenkomst/herdenking. De pogingen tot het opzetten van een Stichting en de ondergang van dat idee. De correspondentie met de steenhouwer. De weinig verheffende toestanden rondom de erfenis. De juridische ellende in de nasleep van de spaakgelopen verkoop. De aanrollende economische crisis. De maar bij voortduring geblokkeerd blijvende rekeningen. Het onbeschofte gedrag van de begrafenisondernemer in Frankrijk. Etc......

 Ff rammelen met mijn hoofd. Dit had ik niet (meer) verwacht. Ik kan het hebben, dat scheelt, maar die bocht zag ik niet aankomen. Even was daar de neiging om weg te duiken, maar ik blijf staan. Het heeft wat gekost, maar ik heb het allemaal op een goede manier achter me gebracht. Alles, op de hernieuwde verkoop na. Mag dat nou eindelijk eens?

1500ste

 Vlaggen! Champagne uit F1-grote flessen laten spuiten. Dansje maken. En verder met de bosmaaier .... straks. Bingo! Done it. Nooit een doel geweest. Desondanks prettig het te passeren. Zoiets als 50 worden. Misschien nog wel leuker, want die 1500 kunnen makkelijk(er) herhaald worden, dat is met de jaren toch wat minder waarschijnlijk.

 Nog steeds geen echte 'break' in het systeem zichtbaar al barst het huidige blog van de inhoudelijke scheuren. Er hangt iets in de lucht. Een idee, dat ik wel vaker heb en meestal onopgemerkt weer verdwijnt ook. Zelfs achteraf is het zelden mogelijk om aan te geven, wat het gevoel veroorzaakt zou moeten of kunnen hebben. Misschien is het steeds hetzelfde gevoel en de boel nog steeds hangende. Zoiets als met de verkoop.

 Een vooruitblik zal ik laten zitten net zoals het terugblikken, al hoort het bijna bij momenten als deze. Wat voorbij is, is geweest en mag vergeten worden. Wat komen gaat, zullen we vanzelf zien passeren en op zijn tijdelijke waarde schatten. Eerst vandaag en dan morgen pas. Zo zal het nog dagen, weken, misschien zelfs maanden gaan. Kijk en huiver van de alledaagsheid van het geleuter.

Benauwend

 Ok. Geen drank meer in het verzorgingstehuis, geen verkeer meer op de provinciale wegen, een marechaussee aan je toiletdeur als je aambeien probeert te voorkomen, als Nederlander je laatste (euro)cent opeten, voordat je bij benadering op een soort ondersteuning mag rekenen, waarmee iedere zogenaamde vluchteling en zelfs uitgeprocedeerde gelukszoeker bij voorbaat èn achteraf mee in de watten wordt gelegd????

 Als men me het doodgaan makkelijker wil maken, moet men zo doorgaan. De verstikkende score aan voorgestelde en/of ingevoerde betutteling van slechts 2 of 3 dagen. Als je op een rij zou zetten wat in een jaar of bijv. sinds die befaamde dinsdag in september 2001 te berde èn ten uitvoer is gebracht, zou ieder mens met gezond verstand eigenlijk vrijwillig van het nieuwe World Trade Center af moeten springen.

 Het wordt niet allemaal in één keer door je strot geduwd, dat scheelt, maar wat de laatste jaren gebeurd is, kun je toch nauwlijks meer sluipend noemen. En dan bedoel ik echt niet alleen de waanzin op de vliegvelden. Voor we een eeuw verder zijn, en de mens zich nog niet zelf heeft vernietigd, wordt meer centraal gedicteerd, gestuurd en concreet geregeld dan een normaal mens nu in staat is te bedenken. Akelig!!

Waardebepaling

 Het kostte ff, maar ik heb me uit de armen van de nacht weten los te rukken. In étappes van telkens toenemende duur: 1, 2, 3 en tenslotte van bij vijven tot na negenen. Diep, diep weg. Compleet verkreukeld voor de spiegel .... die ene keer op de dag, dat ik het ding een blik gun. Dit heeft al wat langer geleden ingezet. Op wat kleine terugvallen en onrustige momenten midden in de nacht na, is daar de terugkeer van de rust begonnen. Al vertouw ik het eerder niet dan wel.

 Ook vanochtend weer rust wat de klok slaat. Geen zenuwen, geen onrust, geen "O Jeee..." of "Wat als ..." of "Wanneer eindelijk ...". Een tweede koffie!! En dat is toch al maanden geen gewoonte meer. Niet overmatig geïnteresseerd in het verdere verloop van de dag. Ik zie wel. Het komt wel. Of ook niet. Maak ik me d'r niet meer druk over? Of interesseert het me geen ene reet meer? Maakt het wat uit? Ja. Belangrijk? Nu ff niet.

 Zou ik me eindelijk bij de feiten weten neer te leggen? Of is het opgeven? Dat laatste hoop ik niet. Al is het moeilijk om de gelatenheid op de juiste waarde te schatten. Is het een "Ach, we zien wel wat we er van maken." of meer een "Ach, wat voor zin heeft het nog?". We gaan het merken.

Finalement

 De klok van eenen al voorbij, maar 'soit', wat geeft het. Het gaat ff niet om tijdstip of duur maar om bezig zijn. Bergschoenen aangetrokken. Sleutel van het machien gepakt en naar buiten. De messen verwisselen van het maaigeval, leek me een mooi begin.

 Ruim een half uur op de knieën gezeten. Eerste de moeren uit de modder- & graskoek vrij gefrunnikt met een schroevendraaier. Daarna de boel losgedraaid en het geheel herhaald, want twee moeren op elkaar. Boel schoon gekrabt, gesmeerd, mes omgedraaid en de boel weer tweevoudig vastgeschroefd. Mes een zet gegeven en de handelingen over gedaan bij mes nummer twee. Alles op gevoel, want onder het machien en slecht een 15-tal centimeter van de grond. Handig is anders, maar het gaat.

 Klaar met de messen de aandacht op het oliepeil gericht. Voor ik de dop met daaraan vast het peil losschroef, denk ik ineens "Hoe zou het met de hydraulica zijn?". Daar zit ook olie in, andere olie en ik kan het peil zien via een grote schroefdop van doorzichtig plastic, helemaal onderop het motorgedeelte. Vreemd genoeg was het kijkding vuil en vet. Met dat ik het aanraak, komt het ervan af. Nog ff domweg wat gedraaid, maar toen viel het duppie. Afgebroken. Mag van geluk spreken, dat het ding er nog op zat. Hoeveel olie zal ik verloren zijn. Hoe zat het ook weer met die hydraulische toestand?? Eén of twee reservoirs??

 Dat is allemaal voor later. Eerst een nieuwe dop. Handen wassen, dorp in èn natuurlijk niet op voorraad .... Net vorige week de laatste uitgedeeld en "Dom .. dom .. dom .... niet bijbesteld." Gaat weer een week verloren aan wachten op een stom, maar noodzakelijk onderdeel. Inmiddels ruim 2 uur verder en wat mij betreft kan voor vandaag, dat gordijn vallen. Medewerking, een klein beetje maar. Soms is dat best handig.

Feestje?

 Er naderen weer mooie getallen. Meerdere zelfs. 333 Grenzen, 555 momenten, 555 berichten in 2014 en de 1500 op dit blog in totaal. Belangrijk? Denk van niet. Leuk wel. Momenten om bij stil te staan, als je ze passeert. Daarna mag je ze vergeten.

 Nu is 1500 iets van "Niet gedacht, dat ik het zou halen.", ben ik straks bij de 10.000, puur theoretisch gezien, dan zijn 1500 geeneens 'peanuts'. Maar goed later=later en nu=nu en nu zou ik op de grasmaaier moeten zitten, dus ieder afleiding is meegenomen. Het zal maar iedere dag feest zijn, gètverdemme zeg. En je zal de feestjes nog zelf bedenken ook. Jammer dat er geen champagne koud ligt.

Vrijheid

 In mijn volgende leven had ik graag een poetsvrouw, een chauffeur en een tuinman. Over de butler en de kok twijfel ik nog. Meer een kok die ook serveert of een butler die zich vooral bezighoudt in de keuken. De hele dag iemand om me heen, die me de wensen van mijn gezicht probeert te lezen, bezorgt me al kippenvel, als ik er aan denk. Maar als ie mijn smaak in de keuken weet te treffen, wil ik best achter het fornuis wegstappen.

 Kan ik de hele dag doen, wat ik wil incl. poetsen, rijden, tuinieren, koken en serveren. Heb ik er geen zin in, wordt het wel gedaan. Dat is nu anders. Het stof vergrijst de kleuren van het interieur. Wil ik ergens naar toe zal ik achter het stuur moeten kruipen of ik wil of niet. Het grasmaaien zal na deze plek wel wat minder worden, maar onkruid wieden is nou ook niet bepaald mijn hobby. Dat is koken wel, maar vaak toch omdat degene, waar ik mee samen ben/was, d'r niks van weet te brouwen. Dat is met mijn moeder begonnen. En serveren .... ach, anderen verwennen is een genot, maar je moet ook je zelf niet vergeten. Dat aangedragen glas champagne smaakt net iets beter, dan als je het zelf in de keuken moet halen. Garçon!!!

Verdubbelen

 Aan de rust wordt geknaagd en geknabbeld. Is ok, zat er in. Interessanter is, dat die rust geen ene moer uitmaakt voor het opstarten en aanpakken van wat gedaan moet worden. Zonder die tien paarden of meer gaat het ook vandaag niet lukken. Twee aparte mechanismen, dus. Kost wat jaartjes, maar dan krijg je het ook helder.

 Gemakshalve alles altijd op één hoop gegooid. Dood, plek, weg. Zo werkt het dus niet. Hier werken twee afzonderlijke mechanismes met, langs, door, tegen elkaar. Misschien zijn het d'r wel meer dan twee. Die hele onrust wordt op die manier een stuk minder voor de hand liggend. Is het haast, omdat het morgen of misschien straks al afgelopen kan zijn? Haast tegengewerkt door verzet? Glad ijs.

 In ieder geval is de relatieve rust niet de vaseline, die onnodige weerstand en irritaties voorkomt. Ik ga wel aan de slag, maar dat gaat met dezelfde tegenzin en ten koste van een hoop overreding net zoals vorige week en al die jaren daarvoor. Jammer. Enige versoepeling van dat geworstel had me wel aardig geleken.

Duiding

 Heb al eens een vlottere 'pen' gehad. Maar misschien is die net zo van slag als de rest. Ik blijf me verbazen over mijn al dagen durende innerlijke rust. Ervaring heeft geleerd dat het eigenlijk allang mis had moeten gaan. Maar heeft het niet gedaan. Nog niet en waarom wel?

 Het is net alsof een knop is omgegaan. Misschien wel dè knop. De afstand, waarmee ik door mijn leven loopt, ken ik alleen uit herinnering. En dat zelfs nauwelijks, want waarom ergens mee bezig zijn, als het normaal is? Was, toen tenminste. Ik weet, wat er voor in de plaats is gekomen. Als de dag van gisteren.

 De onrust. De zenuwen. De angsten. De afkeer. Het verzet. Alles foetschie. Leeg, dus. Maar wel prettig. Ik hou wel van een beetje ruimte. Van mij mag het zo blijven. Maar als voorproefje van de terugkeer van vervlogen tijden, weet ik het ook te waarderen. De eerste zwaluw is dan zogezegd gescoord. Laat de rest zich maar snel present melden. Wordt de herfst een voorjaar en de winter zomer.

Inleveren

 Moeilijk onderwerp of ook niet. Als je met steeds meer, meer, meer eters een gelijkblijvende koek moet verdelen, zijn twee dingen duidelijk. Zij, die er het eerst bij zijn, kunnen (en zullen) zich beter bedienen dan de achteropkomenden. Ten tweede mag duidelijk zijn, dat het uiteindelijk steeds minder, minder, minder zal zijn wat verdeeld kan worden.

 Dit beeld is op vele situaties van toepassing. Iedereen snapt dat ook zonder uitgebreide uitleg. Tenminste zolang het niet om onze eigen situatie gaat. Zolang we het niet over de mensheid, de economie, welvaart en zoiets raars als 'verworven rechten' gaan hebben. M.n. in wat ooit met "Het Westen" werd aangeduid, maar inmiddels wereldwijd als ideaal geldt.

 De economie moet groeien, je inkomen moet groeien, je mogelijkheden moeten groeien, etc. Vreemd genoeg geldt dan zoiets als meer, meer, meer krijgen en minder, minder, minder geven. Vreemd, omdat ieder greintje gezond verstand geen uitleg behoeft qua resterende taarthoeveelheid, die wordt nl. gestaag minder.

 Door een beetje jongere is de halve wereld al bezocht, voordat werken en kinderen dat wat naar de achtergrond schuiven. Dan moet er een huis komen, auto's, zinloze studies die te duur betaald worden en nog een massa andere onzin. En als van het werk bevrijde oudere loopt men die andere helft van de wereld af, maar dan niet met rugzak maar via 5-sterren hotels. Het is mogelijk geworden. Mogelijk geworden voor hen, die het dichtst bij het vuur zaten. Maar is het normaal? Normaal in de betekenis, dat ieder volgende generatie dat in meer of mindere mate ook moet kunnen en liefst natuurlijk meer??

 In Nederland hebben ze zich de laatste jaren aardig druk gemaakt over de categorie "Graaiers", die ABN-pipo voorop. Maar graait niet iedereen meer binnen dan hij nodig heeft, als de kans aanwezig is? Doet niet iedereen dat, die meer dan modaal (om een grens te noemen) verdient, ook zonder de Balkende-norm te overschrijden? Hoort ze sputteren, want dit komt te dichtbij en anderen doen het altijd erger!!

 Het is niet alleen tijd voor een discussie over wat een levensjaar extra mag kosten bij een zieke. Op een hoop andere terreinen wordt het tijd, dat vraagtekens gezet worden bij de werkelijkheidswaarde van zogenaamd verworven rechten. Zoals daar zijn onbelemmerde reismogelijkheden, voedselverspilling, overvolle kleerkasten, onnodig grote auto's, peren uit peru .... de mogelijkheden zijn eindeloos.

Plakkerig

 Een wat lamlendige dag. Al het een en ander gedaan, maar toch. Weer wil niet. Ik wil niet. Tijd doorkomen in afwachting van morgen. Beetje klooien in de keuken, internet afstruinen, een zinnige tekst uit het toetsenbord proberen te persen, opruimen zal ook nog wel gaan lukken maar inpakken is die bekende brug te ver. Dinsdag, de maandag van deze week.

 Het is een taaie dag. Moeilijk doorkomen. Het plakt en trekt. Wip je op, theoretisch gezien dan, veer je vanzelf terug. Zonder dat de stemming ergens onder nul vertoeft. Nee, ook geen feestelijkheden. Meer iets uitgevlakt's. De balans hangt te hangen in afwachting van beweging? Normaal gesproken zou ik dit beamen. Maar drie dagen zonder verstoringen dal- en/of bergopwaarts maken, dat ik twijfel.

 We gaan het zien. En dat niet alleen. Ongetwijfeld nog meemaken ook. Laat maar komen. Kan me eerlijk gezegd niet voorstellen, dat dit de proloog van een afdaling is. Misschien 'voorstellen' wel, voorstellen kun je je tenslotte alles, maar zo voelt het niet. Het is meer een verandering, die schoorvoetend zijn opwachting maakt. Vraag is òf ik voel wat werkelijk komende is òf de komst al voelende probeer af te dwingen. Ik twijfel en wacht. Gelaten, gelukkig.

Geneugte

 Smaller kan het nauwelijks ..... Meer ouderen in verslavingszorg door 'gewoontedrinken' (Gelderlander, 09-09-2014). Na de begrijpelijkere bemoeizucht bij comadrinken (wat zich, zoals te verwachten viel, zelf alweer heeft ingehaald), het roken, zwanger zijn, het sporten in het algemeen en het voedingspatroon in het bijzonder, om een paar favoriete betuttelterreinen te benoemen, moeten nu de ouderen en hun vrijheden eraan geloven.

 Zoals altijd ontbreekt de nuance en worden schijnbaar vaker voorkomende excessen of een uit de lucht gevallen interesse van een verveelde of eenzijdig doordravende onderzoeker over een hele groep uitgesmeerd.

 " ..... Anders dan jongeren, die op gezette tijden los gaan, zijn ouderen gewoontedrinkers. ( ... ) Voor de senior van nu is het alle dagen feest. (... ) Iedere dag een fles wijn op tafel is volledig ingeburgerd. (... ) onderzoek in samenwerking met Plus, een tijdschrift voor senioren, naar de frequentie waarmee we alcohol innemen: Van de mannen dronk de helft minstens 4 dagen per week en van de vrouwen 35 procent. (...) "In het verzorgingshuis eten ze meestal warm tussen de middag en dan zie je ook al dat mensen afdwingen dat er wijn op tafel komt." (...) Nu ouderen steeds langer thuis blijven wonen, ook alléén, verlegt de problematiek zich. Bovens (Onderzoeker!!) is bezig met speciale scholingsprogramma's voor wijkverpleegkundigen om alcoholmisbruik thuis te leren herkennen....."

 Ik zou zeggen verhuis een stukje zuidelijker ...... scheelt een hoop gezeik! "Alle dagen feest", hoe Calvinstisch moet je zijn om dat als iets negatiefs af te schilderen? Notabene bij mensen die 24 uur per dag hun eigen gang kunnen gaan zonder dat iets of iemand daarvan afhankelijk is. Mag het leven na een jaar of 60-70 afzien een beetje gefeest worden? Ik hoop, dat ze zo slim zijn geweest om daar eerder mee te beginnen..... Degenen, die zich hier tegenaan menen te moeten bemoeien, mogen terug naar "Af" zonder extraatje gewoon opnieuw beginnen, hebben ze geen tijd voor dit soort betuttelende onzin.

Paf!

 Crisis. Soms heb ik het idee, dat ik er iets van zie in Frankrijk. De gestaag uitdijende afdeling eurotoppers in de Casino, de mensen die maar 10 of 20 liter tanken ipv de tank vol te gooien en het maar stug doorgroeiende leger extreem-rechtse kiezers. Maar als ik in Limoges de bedelaars mobiel zie bellen, terwijl ze ondertussen om euro's bedelen of een roedel honden om zich heen hebben liggen met meer voer voor hun neuzen dan de mijnen op één dag krijgen, kan ik met een gerust hart daaraan voorbij lopen.

 Dat was vanmiddag anders. Op een van de vele plekken rondom Limoges, waar na de periode van de hyper-marché's nu het ene winkeldorp na het andere uit de grond wordt gestampt, zag ik iets, waarvan ik dacht "Laat ik 'ns gaan kijken.". Het is een uitbreiding van een plek, waar eerst alleen een gigantische tuinartikelentoestand is gebouwd, daar na wat restaurants zijn toegevoegd en nu dus een set winkels.

 Ik was in de tuindinges voor varkensoren à 1 euro per stuk..... Over luxe gesproken, maar dat is voor een andere keer. Mijn aandacht werd door een soort marktachtige supermarkt getrokken met de nadruk op vers. Nou, dat klopte redelijk, niks teveel gezegd. Mijn ogen uit gekeken en af en toe mijn mond weer dicht gedaan. Het aanbod overschaduwde menig horecagroothandel in keuzerijkdom. Vlees, kaas, groente ... imposant. Vis weet ik ff niet meer. De rest was duidelijk bijzaak. Alles stevig aan de prijs ...... èn druk dat het was! Onvoorstelbaar. Maandagmiddag. Echt crisis. Echt.

Bekomen

 Een verklungelde dag zonder een greintje schuldgevoel. Natuurlijk telt de weersomslag mee, al is regen uitgebleven, en stimuleerde de verstijfde linkerkant ook niet echt het buiten bezig zijn. Maar toch. Knagen is een kunst, die niet alleen door muizen wordt beheerst.

 Na wat minor details, zoals de vastgelopen auto, mijn blik richting Limoges gedraaid en er achteraan gegaan. Een Franse stad op maandag, zelfs als het middag is, heeft iets deprimerends. Die hele stad dus gewoon links laten liggen qua winkels. Linea recta naar een centraal gelegen terras. Neergeploft. Koffie besteld. En na enige tijd geconstateerd, dat dit òf de plek niet was òf zelfs niet de gewenste bezigheid.

 Terug in de benen en verder afgedaald. Uitlaatgassen, sigarettenrook en nurkse mensen. Dat was de gewenste combinatie. Met de neus op één van de drukste kruispunten, buiten, dus in het rokersgedeelte en tussen twee zebra's waar overheen in beide richtingen weinig vrolijk kijkende mensen liepen. Tja, maandag. Het weekend was misschien niet zo leuk of net wel en maar hopen dat het over goed vijf dagen anders zal zijn of net aub niet. Eén keer een glimlach gezien in bijna twee uur tijd. Waarschijnlijk een vergissing.

Pole-position

 Een lijfsverkramping, waar ik een paar jaar geleden nog van over de rooie zou zijn gegaan, de zon houdt het voor gezien, het is maandag en ik kan/moet, wat zou ik kiezen(?), iets met mijn auto. Lijkt me duidelijk vandaag. Eerst koffie.

Eindelijk?

 Niet goed, niet slecht. Niet verkeerd, al is vrolijk makend anders. Gewoon een dag van niets bijzonders. Zou bijna willen zeggen: een zondag. Geen dwang. Geen ergernissen. Ergens saai en ook weer niet. Doelloos èn dat gericht. Alles in een tempo waar een slak ongeduldig van zou worden, maar vreemd genoeg voelt het erg ontspannen aan. Geen zenuwen. Geen onrust. Niks geen irritaties. Nergens iets van 'moeten' ..... Dat zal het zijn!

 Pas 2 van de 5 spuitrondes gemaakt. Rest komt straks als het andere deel van de terrassen uit de zon is. Uitstel, geen afstel. Geen uitvluchten. Geen vrees voor wegglippende draden. geen duwen. Geen trekken. Verleiden noch omkopen. Zelfs het aperitief-moment overgeslagen. Komt niet vaak voor. Een partij innerlijke rust die bijna onrustig maakt. Het heeft iets zweverigs. Ogen dicht en ik stijg op. Normaal gesproken kost me iets wat in die richting komt uren werk en concentratie. Nu niks. Cadeautje.

 Geen 'moeten'. Geen 'willen'. Het kan! Geen innerlijk gewring. Geen misplaatste schuldgevoelens. Zouden we dat een paar weken zo mogen houden? Op zicht, zo gezegd? Wie weet bevalt het niet. Moeilijk voorstelbaar, maar jaren stug naar iets toewerken is niet bevordelijk voor je kritische vermogen. Bovendien, misschien is heel wat anders aan de hand. Gun me het moment dat de illusie werkelijkheid is. Het omgekeerde al zo vaak gehad!

Terrassen

 Zien dat we vandaag op het spoor blijven. Klein overzichtelijk taakje in het vooruitzicht: terrassen spuiten. Aansluitend mag de tijd naar eigen inzicht besteed dan wel verspild worden. Lijkt me een aardige deal voor deze laat gestartte zondag. Kunnen de "Ooooooh's" en "Aaaaah's" en onvermijdelijk erop volgende "Maar er moet wel wat gebeuren..." ff zakken. De inschatting laat ik verder maar in het midden. Geen kijkers in de normale zin van het woord.

 Die volgende meneer, die zoals gewoonlijk op de valreep van zijn mogelijkheden met een verzoek kwam, heeft niks meer van zich laten horen. Blijft toch typisch dat geïnteresseerden zelden de alertheid en snelheid weten op te brengen, die ze wel van jou verlangen voor hun bijna immer op het laatste moment binnen vallende verzoeken, wijzigingen of waslijsten met vragen. Balletje per omgaande retour en dan hoor je, met een beetje geluk na eeuwen een soort antwoord.

 Wat lijkt het me een genot om binnenkort van al die gedwongen contacten (potentiële kopers, aannemer, leveranciers, installateurs) verlost te zijn. Vier keer per jaar de huisarts, twee keer per jaar de cardioloog en een keer naar de tandarts is voldoende verstoring en die lui hoef je gelukkig niet 20x uit te leggen wat de bedoeling is.

Hints

 Prachtige avond. Bijna volle maan. Toch een beetje bezopen om naar huis terug te lopen. Helaas geen zin in een taxi en d'r zit vanalles in mijn auto, maar geen fiets. De eerste keer in bijna 15 jaar, dat een auto me in de steek laat op een moment, dat niemand is op te trommelen. Het zal vast een vingerwijzing van hogerhand zijn. Hier heeft het universum zich geroerd. Nu hoef ik straks alleen met terugwerkende kracht te bepalen waar de verwijzing voor bedoeld was. Daarna het verhaal in de juist oren fluisteren en het gaat een eigen leven leiden.

 Ik had liever nu onderweg wat verhalenswaardige afleiding gehad. Een paar elven of een loslopende kabouter of bij gebrek aan beter op z'n minst een beetje monster. Had bij die maan er wel vanaf gekund. Overdag valt er nog wat te zien, maar in het donker valt op die kleine C-wegen weinig te beleven. Niet eens een ree. Terwijl die toch beter nu over kunnen steken, dan als ik met de auto passeer.

 Maar het leukst van alles was de aankomst. Twee uur gelopen, eindelijk waar je zijn wilt, grijp je in je zak en voordat je iets voelt, weet je het al ....... de sleutel in de auto laten liggen! Wonder boven wonder had ik de sleutels van beide auto's in mijn zak. Vingerwijzing nr. 2??  Dus weer terug ..... 10 minuten heen, 10 minuten retour. Het geheel geeft me een wat dubbelop gevoel.

Pech!

 Fris gewassen in de auto, Gary Moore uit de speakers schallen en bij de derde bocht denken "Wat is dat voor uit de toon dansend geluid?". Duidelijk geen Moore. Geluid uit. Geluisterd. Niks overtuigends. Ff later weer en uitgestapt. Niks te zien. Maar normaal is anders. Nogeens gestopt en weer gekeken. Ik gokte inmiddels op iets in het linkervoorwiel. Toch doorgereden. Een kleine 10 km verderop in het dorp het slimme idee om het ruitje open te draaien: IIIiiiiiiikrrrreeeeeeeeeek! Een afschuwelijk snerpend krassende pieptoon. Ik kromp er spontaan van ineen. Goede geluidsisolatie die moderne auto's!! Maar niks of niemand op straat die speciaal op- of omkeek. Iets tussen rem en remschijf? Geblokkeerde rem? Erger?

 Zaterdagmiddag ..... Frankrijk ...... dorp ..... alle garages dicht. Desondanks links en rechts nog nagevraagd, internet geraadpleegd, maar niks. Problemen met de auto krijg je tussen maandagochtend 8 uur en zaterdagmiddag 13 uur. In het weekend doe je het òf zelf (leek me geen goed idee) òf je wacht tot het maandag is. Plannen in duigen. Mogelijkheden afgewogen. Kaarten opnieuw geschud. Auto aan de kant gezet. Het dorp ingelopen. Een duvel in de schaduw van de kerk genoten. D'r voor het betere evenwicht een tweede achteraan gedaan en een uur of twee later per benenwagen huiswaarts. Tien minuten met de auto, kleine twee uur te voet.

Onverwachts

 Oeps, zomaar een nieuwe geïnteresseerde op mijn deurmat. Dat zijn de kleine steuntjes in de rug, die een dag net iets meer kleur geven, olie in het machien gooien en de hoop extra laten oplaaien. Zegt natuurlijk helemaal niks. Eerlijke reactie ook. Is in het land, kijkt rond, wil ook dit zien, indien mogelijk.

 "Ja, dat is altijd mogelijk." Hoort het me zeggen ...

 Ok, laten we van deze extra stut gebruik maken voor zolang het duurt. Het stimuleert en dat is wat ik hier het meeste mis. Laat ik de dag voor me uit ontrollen .... maaien, ruimen, sociaal zijn, verkoper spelen en op de rails blijven. Halleluja, ik zij geprezen, zei de gek.

Gluren

Op naar de volgende teleurstelling. Het kost een paar dagen, maar dan heb je ook wat. Iets bekends. De bekende weg. Geen verstorende verrassing. Gewoon wat je niet wilt, maar het is niet anders. Het gezeik over de afspraak is grotendeels gecorrigeerd en gaat dus door vanmiddag. Weer kijkers. En van al die dingen, die me hier tegenstaan, is dat wel de allesovertreffende trap. De belangrijkste reden om met een makelaar te werken, al blijft het ook dan irriteren. Maar ja, als die ze niet weet te vinden, wat moet je doen? Weinig andere mogelijkheden dan zelf aan de slag gaan.

 Was d'r nog wat te showen, binnenshuis bedoel ik dan, zou het misschien anders zijn. Dat is echter niet meer het geval en gaat dat ook niet meer worden. Het idee dat ik daar iets mee zou moeten, laat me spontaan in mijn graf springen. Een van de vele tegenstrijdigheden, die het leven hier kleur geven, maar het alles behalve makkelijk maken. Maar niet teveel mee bezig zijn. Dat werkt bij de rest over het algemeen ook.

 Belangrijker is weer op gang komen en afhankelijk van het verloop van de middag me niet uit de baan laten ketsen. Nog een week bij het grofvuil dumpen zou zonde zijn.

Floetsch

 ....... en zo glipt de middag alsnog uit je handen. Niet handig, maar inmiddels een feit. En laat ik het deze keer hier bij laten.

Scheef

 Ben ik eindelijk goed bezig, qua tempo en uren slaat het weer onverwachts om en is er gezeik over een bezichtigingsafspraak. Het zijn de (kleine) dingen, die ik nu niet kan gebruiken. De gerealiseerde tegelvloer weet dat helaas niet te compenseren. Wat vandaag telt is bezig blijven, vooral bezig blijven. Boodschappen, bosmaaierwerk, maakt niet uit wat, als ik maar niet stil val en ga zitten kniezen.

 Ff de neus buiten het terrein steken kan na een week geen kwaad. Dus eerst maar die boodschappen. Allemaal van die dingetjes, die ze hier in het dorp verderop niet hebben. Zoiets klit door de weken heen samen tot een hoeveelheid, die extra actie rechtvaardigt. Dat wordt dus Limoges. En weet je wat ..... eigenlijk heb ik d'r helemaal geen zin in. En wat belangrijker is ..... soms moet je helemaal geen boodschap hebben aan jezelf.

Agenda

 "Afspraak is afspraak." Daar zijn we het over eens.

 "Alleen kunnen wij pas 2 uur later aanwezig zijn." Dan wordt het een beetje vreemd. Oprekbare afspraken?
 "Gezien de afstand moet 2 uur afwijking geen probleem zijn." Hier heb ik ff met mijn oren geklapperd en gecheckt of mijn agenda tegenwoordig op afstand door derden wordt beheerd.

 Dat laatste is niet het geval. Of afwijkingen een probleem zijn of niet maak ik dus zelf uit. Zou niet weten hoe dat een ander voor mij zou kunnen doen. Bovendien zou de afspraak van 13 naar ergens tussen 15 en 16 gaan (en ongetwijfeld nog later) en is sprake van 3 en niet 2 uur verplaatsing.

 Afspraken zijn afspraken, dat is het gemak van afspraken. Je reserveert tijd en kunt daardoor plannen, bijv. andere afspraken. Afspraken veranderen soms. Kan gebeuren. Dat doe je in overleg en liefst niet op het laatste moment. Maar als een afspraak al weken staat en ineens verandert, want "We hebben nog een andere afspraak (...)" dan bij je òf dom bezig geweest en hebt dubbel geboekt òf hebt het idee, dat de wereld er is, om naar jouw pijpen te dansen. Hoe het ook zij ..... na 16 uur heb ik morgen simpelweg geen tijd, dan staat er een erg prettige reservering in mijn virtuele agenda of hoe moet je je grijze massa noemen?

Patronen

 In een halve dag afgehandeld wat elders na bijna twee maanden en een berg eigen werk nog geen voorstel had opgeleverd. Het kan dus wel. Je moet jezelf niet op het internet presenteren en niet achter je kopje thee en schrijfblokje vandaan willen komen. Info, voorstellen, offerte, aanpassing voorstel, definitieve offerte. Gisteren aan het eind van de middag begonnen. Vanochtend bij de koffie klaar. En iets zegt me dat ik dezelfde tegels voor heel wat minder pegels heb gekregen.

 Zou zo een partijtje willen foeteren of een lange neus maken in Utrechtse richting, maar dat laten we maar achterwege. Blijkbaar verdient die dame daar haar centen ietsje te makkelijk. Het zij haar gegund. Ik heb wat ik hebben wil en ben zeer voortvarend en vriendelijk geholpen. Mocht iemand opzoek zijn naar cementtegels ...... tegelaer.nl

 Nee, ook nu ga ik me niet aan digitaal schandpalen bezondigen, hoe groot die verleiding ook is. Het brengt niet de mooiste kanten in mij boven. Ik laat mevrouw in haar iets te klassieke outfit in Engelse stijl, ongetwijfeld ergens versiert met parels, rustig achter haar lauwwarme kopje thee zitten, tutttend met soortgelijk volk over de warmte van ambachtelijke kleurtjes in de tegels op het nep-antieke metaaltafeltje voor hen. ....... Ik ken dat hele mens verder niet.

Afgehandeld

 Een kleine twee hectare desinteresse. Goed 4,5 uur ontkennen, waarmee je bezig bent, zoiets. Zelden zo weinig betrokkenheid getoond of gevoeld met wat ik aan het doen was. Is dat niet een van de belangrijkste criteria voor porno? Porno op het grasmachien. Krijgt de dag op het end nog iets komisch.

 Was misschien vreemder geweest, als ik de middag fluitend en geïnteresseerd om me heen kijkend mijn rondjes had gedraaid. Gekund had het, waarschijnlijk was het niet. Nu ging de blik meer naar binnen dan naar de einder en het verstand bepaald niet op nul, maar verstrikt in allerlei kinderlijke wensgedachten. Een stuk of tien gedagdroomde luchtkastelen in aanbouw op hetzelfde moment.

 Af en toe een blik naar de wolken. Eén keer de moeite gedaan om te kijken naar wat me lang en breed bekend is, maar desondanks altijd weer boeiend was en de volgende keer zeer waarschijnlijk weer is. Een blik, dat was het. Daarna weer overgave aan automatismen. Draaien, maaien, de werkelijkheid verfraaien.

Warmlopen

 Iets leuks .... Een mop? Soms doe ik dat. Is alweer een tijdje geleden. Weet de site(s) niet zo uit mijn mouw te schudden. Een beetje googlen moet echter voldoende zijn. Moppen in overvloed. Natuurlijk een massa's flauws en veel varianten op enkele thema's, maar ook altijd wel een paar die me dan aan het lachen krijgen. Stom trucje maar het werk. Over resultaatgerichtheid gesproken. Net als een vrolijk muziekje. Soms werkt het als een knop, soms moet je ff doorwerken.

 Voor vandaag is het idee al voldoende. De moeite heb ik er niet voor over. Nog een uurtje wat kleine klusjes en dan moet het gras drooggenoeg zijn om gemaaid te kunnen worden. Dan kan ik de blik met een gerust hart naar de einder richten en de gedachten laten afdwalen in het oneindige niets.

 Was leuk geweest, als er voor het weekend wat extra zaken waren gebeurd en tegelijkertijd is dat waarschijnlijk de belangrijkste reden, waarom ze niet gebeurd zijn. De mechanismen worden eerder ingewikkelder dan simpeler naarmate de toestand blijft voortbestaan. Tijd om punten te zetten, voordat ik mezelf helemaal niet meer kan volgen cq controleren. Aan mij zal het niet liggen, allang niet meer.

Bollerig

 Doen we voor de afwisseling iets leuks? Ok. Bol.com ...... Klinkt bekend, niet? Een bestelling op 21/5 van dit jaar. Een stuk of veertig mailtjes. Het grootste deel begin juli verzonden, maar nog steeds niet afgehandeld. Onlangs is de online-shop uitgebreid met Baby- en Peuterkleding, Sieraden en Horloges, en Sport. Wat ik daar mee moet mag Joost weten. Maar naar hun idee is het tijd voor een feestje, waarbij ze hun "sterke" punten/voordelen nog ff op een rijd zetten:

• Gratis verzending vanaf 20 euro
• Gratis retourneren
• 30 dagen bedenktijd
• Dag en nacht bereikbaar
• Veilig betalen
• Vandaag besteld, morgen in huis

 Hoe dik moet de plank voor je kop zijn om zoiets durven te beweren??

 Inmiddels 4 maanden bezig met Cd's, waarvan de langst te verwachten besteltijd 6-7 weken was. Die Cd mogen ze inmiddels daar stoppen waar normaal gesproken geen licht komt. Erger is, dat van de 3 door henzelf geannuleerde Cd's tot op heden geen cent is teruggestort. 'Onbeschoft' is in deze een compliment, weet helaas niks beters te verzinnen. Ook deze keer maar weer aan de slag met de klantenservice om een punt achter deze onzin gezet te krijgen. Helaas blinkt ook dit deel van de onderneming net als de rest uit in een gebrek aan IQ. Mag hopen, dat dit niet vervolgd wordt .....

Update, 11:46 ... of ik dan de nog niet geleverde Cd aub zou willen annuleren. Nog ff en ik ga schieten.

Kwaliteiten

 Tijd om mezelf aan de kant te schuiven. Daar valt geen medewerking te halen. Nog steeds niet. Ik kan hopen, wat ik wil, maar zonder verandering van de omstandigheden niks nieuws onder de zon. Accepteer dat eens, zou ik willen voorstellen. Blijkbaar nog niet moe-genoeg gestreden. Als kleuter was ik slimmer, gaf ik eerder op.

 Na vijf dagen geworstel en verzet doen, wat ik direct zaterdag had kunnen doen: maaien. Nu kan ik met een beschuldigende vinger naar de diepvries wijzen. Was die niet half-ontdooid geweest, was het wel wat anders geweest, waar ik me in vastgebeten had. Alles goed, als het maar niet moet. Stom, maar een feit. Zo zijn er wel meer.

 Ik kan mezelf heel goed dwars zitten. Ik ben slecht in het accepteren van wat me niet bevalt maar waar ik verder weinig aan kan doen. Ik ben tamelijk onmogelijk in het doen van dingen, die me zinloos lijken. Ook nog iets positiefs in de aanbieding? Ik ben erg goed in mopperen. Weet mezelf altijd weer op de pootjes te zetten. En ik blijf maar doorgaan. Volgens mij loop ik nog als mijn benen afgezaagd zijn. Laat dit de knop zijn geweest.