Ai, ai. Daar is weer gevochten. Ongetwijfeld iets loops in het spel. Hij leert het ook niet. Volgens mij is Iancu de hond met de meeste littekens op z'n kop hier in het dorp. Ditmaal geen heftige wond te zien. Daarvoor is z'n kop aan de rechterkant opgezwollen als een ballon en zit z'n oog dicht. Geen gezicht. Infectie. En niet eentje die vanzelf weer verdwijnt. Dat wordt pillen voeren. Geen vanzelfsprekende klus.
Volgende horde genomen. Zogezegd "Two down, one to go!" Misschien moet ik er ook een beetje bij schreeuwen. De arme honden zullen niet weten wat hun overkomt of wat ze verkeerd zouden hebben gedaan. Doe maar de 'stealth'-optie. Onopgemerkt in alle stilte. Doos vullen. Doos wegzetten. Klaar! Bakken schoon maken. Potjes vullen. Zaaigoed selecteren. Mezelf overtroffen!
Zover is het nog niet, maar ik proef bloed. Hier wordt afgerekend. Met hardere munt terugbetaald. Weerstand staat op tegen weerstand. Klinkt prachtig, maar nu wel ff de woorden voorbij. De dozen vullen zich niet vanzelf. Hasta la vista, baby.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten