Hè, hè. De ergste chaos is een gepasseerd station. Ruimte! Al moet je ze voorlopig wel nog weten te vinden. Ik had graag op ooghoogte en verder omhoog vrij zicht muv het scherm, dat voor mijn toeter staat. Dat zou best wel eens kunnen gaan lukken.
Langzaam aan schuift het in de richting van de laatste stukken. De zwaren. De laatste loodjes. De tergers van het volhouden. De dwarsliggers voor de finish. Ik geef me de hele middag om de dwarsigheid het hoofd te bieden, ongeleid als ik hier in kan zijn. Beetje van dit. Beetje van dat. Beetje hier. Beetje daar. Van hier naar daar. Van daar naar elders. Dit eerst. Dat aan de kant zetten. Etc. Uiteindelijk is het resultaat het enige dat telt ongeacht het gelul over het belang van de weg er naar toe.
Morgen geef ik me nu al een welverdiende rustdag. Dus wel afmaken vandaag. Geen uitvluchten.. Niet het aloude afhaken op de laatste meters. Ook door tot over (!) en niet alleen tot aan de finish. Afronden die hap voor zover het op dit moment tot de mogelijkheden behoort. Vanaf morgen voorlopig niks meer met dozen, ook niet zijdelings.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten