Het zegt natuurlijk niet alles als de tegenpartij eensgezind een andere mening is toegedaan. Maar als mijn zus nav mijn telefoongesprek over de brief van de advocaat urenlang bibberend door het huis loopt, niet wetende wat ze met het verhaal aan moet, dan zit er iets goed fout. Het heeft haar de hele nacht bezig gehouden en tot drie brieven geleid, die met trillende pen op papier zijn gezet.
Klinkt dramatisch maar is gewoon een feit. Ik ben een stuk nuchterder, heb minder met het 'foute' deel van mijn familie uit te staan (gehad) maar ook ik merk, dat als ik met mijn zus de feiten de revue laat passeren, het bloed in temperatuur stijgt.
Wat was er nou zo moeilijk aan om de zaken gewoon netjes volgens de regels, in overleg èn met begrip voor andermans beleving af te handelen? Dat is wat me nog het meeste stoort. Zonder overleg de dingen proberen door te drammen zoals ze jou het beste uitkomen en dan alsnog de ander(en) betichten van tegenwerking. Het is behalve gestoord eigenlijk best knap, dat je het bedacht krijgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten