Schiet niet op met de dozen. Verstoringen als het gedoe met mijn familie kan ik maar moeilijk uit de weg werken. Misschien kom ik vanavond nog in de benen. Doet me denken aan de avonden klussen aan de Oude Gracht. Passen, meten, trap op, trap af. Een systeemplafond was stukken makkelijker geweest. De balken in het zicht gaf veel meer voldoening. De grolschjes wilden toen wel.
Het was de rust van het moment, dat toen het meeste telde. Geen drukte op straat. Alleen aan de slag in een grote ruimte. Meer dan genoeg te doen. De tijd om af en toe het resultaat te bekijken. Plannen afwegen voor de volgende stappen. Etc. Weinig veranderd afgezien van de aard van de bezigheden. Maar in Utrecht nooit gedacht, dat we daar weer weg zouden gaan. Kan me niet herinneren wat of waardoor de omslag is gekomen. D'r was genoeg werk voor meer dan één leven.
Utrecht aan de Gracht was een bijzondere plek en Frankrijk was het zeker ook. Beide keren niks fundamenteels weten toe te voegen. In Utrecht nog wel iets maar in Frankrijk was het te verwaarlozen. In Coves is het wel gelukt, maar was de regie ook niet verdeeld over twee handen. Bovendien overzichtelijker, maar anderzijds ook een zwart gat. Wat er hier in verdwenen is, komt nooit meer terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten