Versnipperen heeft ook iets gluurderigs. Een behoorlijk deel van de papieren betreft Yoland's verleden en gisteren zaten daar doktor's dossiers bij. Spullen die ze ws opgevraagd heeft ivm het vertrek naar Frankrijk. Behalve dat ze aardig wat afgedokterd heeft, heeft Yoland ook vaker dan eens hulp gehad, gehaald uit het psychisch-medische circuit.
In een van die verslagen, eentje uit 1994, we woonden net aan de Oude Gracht, viel me de zin op, dat ze mij een trouwe, zorgzame, ietwat introverte persoon noemde. Tot zover kan ik me daar goed in vinden. Klopt gewoon. Dan vervolgt ze "die helaas minder behoefte aan bezoek heeft dan ik". Daar gaat het mis. Dit is zo'n wrevelpunt, waar we nooit een werkbare vorm voor hebben gevonden.
Het punt was, dat ik bij alle bezoek altijd erbij moest zijn/zitten èn me op de door Yoland gewenste sociaal-verantwoorde manier moest gedragen zowel verbaal als non-verbaal. Netjes opzitten, pootje geven en op commando blaffen. Ik kortom niet mezelf mocht zijn. Aangezien ik dat verdomde, zag Yoland minder tot geen bezoek als oplossing ipv wat voor haar belangrijk was zonder mij in stand te houden.
Aan het merendeel van haar vriendinnen had ik gewoon geen boodschap. Die leefden in een wereld, waarin ik me niet prettig voelde en waar ik verder niks in wenste te zoeken. Het zou iets zijn, als dat ik nu met Mariana door Coves zou hobbelen en bij ieder gesprek dat ze op straat aanknoopt een beetje voor Jan Joker er bij staat te drentelen. Ook Mariana heeft trouwens het liefst, dat ik overal mee naartoe ga. Ga ik niet mee, gaat zij ook niet. Stom principe. Wil ik dan in mijn eentje naar Sibiu, kost me dat bijna een dag overtuigen. Vrouwen. Raar volk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten