Haast niet te geloven, maar ik voel het, ik ben kapot. Ik kan beter drie perceeltjes achter elkaar omspitten. Alles doet pijn, zit vast en mijn hoofd bonkt. Behoefte aan een meer vol drank om in te duiken en te blijven. Drijvend weliswaar, maar er voorlopig in elk geval niet meer uit te komen. Wat een werk. Wat een gewurg. Vier gedaan, nog 13 te gaan, waarvan een stuk of 7 met een inhoud, die niet 1, 2, 3 elders geregeld is.
De dozen verdwijnen één voor één en het gebrek aan plek neemt alleen maar toe. Ik nader het keerpunt, denk ik. Nog ff en ik heb het ergste gehad. Qua massa dan, want het allerergste zijn altijd de kleine restanten, waar je geen zin meer in hebt, maar wel van vindt, dat je er iets mee moet.
Ik zou verder willen gaan, maar dat betekent weer verplaatsen en in feite is er geen plaats meer om iets uit de weg te zetten. Behalve ikzelf, zou ook menig ander er gek van worden, als ze geconfronteerd zouden worden met zo'n uitdijende chaos. Mariana stapt echter volledig onverstoord over en langs alles heen, moppert niet en maakt geen problemen. En waar eerst enkel mijn Pc-ruimte een magazijn leek strekt de chaos zich inmiddels uit van aanrecht tot aan slaapkamerdeur. Tijd voor hernieuwde orde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten