Terug van een geslaagde en gezellige namiddag-hap met iets van 30 andere dorpsgenoten, waarbij niet iedereen wegliep na het afsluitende gebed door de organiserende priester, was er iets van ongemak, malaise, moeheid. Ineens. Inmiddels na achten door de verzorging van de honden leek het me geen verkeerd idee om ff gestrekt te gaan. Kleine kans dat ik echt diep weg zou zakken en al aan de nacht beginnen.
Iets van een uur gelegen. Af en toe weggedommeld en weer wakker geschrokken. De laatste paar keer met het onprettige gevoel van de nabijheid van de dood. Je blijft hopen, dat je 'm afgeschud krijgt en daar leek het bijna wel op, maar nee dus. Die aanwezigheid gooit alles overhoop. Stemming zakt pijlsnel. Lijf voelt aan alle kanten fout aan. Adem van slag. Het is niet zoals het in de nacht weleens kan zijn, dat je in eerste instantie denkt al aan de overkant te zijn. Toch van zonneschijn naar een grijsgrauwe miezerige toestand.
Wat te doen? Verder op bed liggen leek me geen optie. Zeker niet met de neiging tot hallucineren in de laatste nachten. Voortekenen?? Aan de koffie dan maar en zien, dat ik mijn zinnen verzet krijg. Afstand scheppen tot wat straks net zo onvermijdelijk als nu onwaarschijnlijk is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten