Het hakt er onverwachts hard in èn het lucht op, merkte ik gisteren. Aangezien het een simpele huis-, tuin- en kantoorversnipperaar is, werkt ie het beste als je er niet meer dan één velletje per keer door laat gaan met een kleine overlap naar het volgende vel. Dat betekent, dat je onwillekeurig ziet wat er allemaal tot reepjes wordt verwerkt. Het is mn het Frankrijk-avontuur dat verreept wordt. Van de eerste kriebels t/m de laatste puinrestanten.
De papieren zijn niet netjes chronologisch op de stapel terechtgekomen, ja foei, maar toch, waardoor ik heen en weer jojo door iets van 17 jaar van mijn leven. Een kleine 10 jaar op en ongeveer eenzelfde periode neer. Meer dan constateren zit er niet in. Het zijn geen "Hadden we maar ..."'s die door me heen gaan. Veel 'O ja"'s bij verloren gegane details, soms iets nostalgisch maar ook ergernis.
Maar er is ook iets van gloren. Het idee, dat het straks definitief uit mijn blikveld is verdwenen geeft alleen qua idee al zo'n enorm gevoel van rust, dat ik met regelmaat de shedder aanmoedig om sneller te draaien. Het is een soort afrekning met een periode en ws is dat de drijfveer geweest achter het hele dozen-opruim-verhaal. Nog een dag of drie, vier en het leed is geleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten