Het leven bestaat uit meer dan dozen alleen. Een welverdiende vrijwel vrije dag vrijwillig in het teken zetten van de vernietiging. Alles gaat niet lukken. Dat trek de kleine Silencio niet, die ik de vorige keer al eigenhandig van nwe tandjes heb moeten voorzien. Iedere paar minuten een tig aantal A4'tjes. Iedere keer dat ik er langsloop aan denken om er weer een riedel doorheen te jagen. Het bindt je aan huis. Gelukkig had ik verder geen plannen.
De geluidsinstallatie schoonmaken en testen, gevulde dozen wegzetten en een hoop denkwerk mbt wat het tot de laatste, weg te werken stukken heeft geschopt. De twijfelgevallen van de twijfelgevallen.
Ondertussen best wel een beetje, niet teveel maar zeker ook niet te weinig trots op mezelf, dat ik me door deze Herculaanse klus heb weten heen te slaan. Het geeft moed en vertrouwen maar ook vrees voor de toekomst. De vrees dat ik mijn opruimenergie voor dit jaar verbruikt hebt. Mijn kruit heb verschoten. Maar ik ben mens en hoop dus van niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten