Ik wandel in onbestemdheid. Van beide kanten wordt getrokken. Geen van de kanten weet me over de streep te krijgen. Krachten zijn in evenwicht. Onrustig wringende binnenkant. Binnen wil naar buiten. Hoe? Waarheen? Stukkie rijden dan maar?
Als ik met de tijd zou meegaan, zou ik een coach in de arm nemen. Yoland was wat dat betreft 'avant la lettre', die deed dat al 20 of 30 jaar voor haar dood. Uit de hoek van de sociaal-maatschappelijke bezigheden, vaak al decennia vrouw-gezinde werkomgevingen komt die onzin trouwens ook. Zelf uitzoeken doe je tegenwoordig niet meer. Je maakt je afhankelijk van de invulling van anderen en betaald d'r nog voor ook. En zo'n volk maakt zich druk om het klimaat ... ik zou me meer druk maken over het voortbestaan van de soort. Op deze manier gaan de klimaatveranderingen nooit een punt worden, want dan is de (Westerse) mens er allang niet meer of in elk geval niet meer in de huidige overheersende aantallen. Slappe hap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten