Natuur

 Sinds een dag of wat geeft Mopke zelf ook toe aan de werking van haar hormonen. Dan gaat de mooie krulstaart niet omhoog maar uitnodigend zijwaarts en rent ze zelfs achter Peppie de teckel aan. Die wil natuurlijk best wel, al moet ie zich uitrekken om alleen al met zijn neus bij haar achterkant te kunnen komen. Praktisch gaat dat niet werken. Maar wat let de dame om door de achterpoten te zakken?

 Ik laat ze geen moment alleen samen en met Bobby is het al helemaal hopeloos. Die loopt inmiddels de hele dag te zoeken en te kermen. Hij is iets minder aggressief dan toen Prada in haar eerste loopsheid zat, maar ik zie 'm zo weer proberen om de planken van de toegangspoort kapot te bijten en uit elkaar te trekken of die van het nwe houten hekwerk, waar ws hij al aan heeft zitten slopen, toen we in Praag waren.

 De uitlaatronde is een tactisch-strategisch stappenplan geworden om uit elkaar te houden, wat niet bij elkaar mag komen. Buiten sluiten, apart zetten, opsluiten, apart aan de wandel, weer opsluiten en dan de rest. Zoiets. Ik had trouwens gehoopt, dat deze periode de gezusters handelbaarder zou maken aan de lijn. Ik hou ze inmiddels 4 weken, de hele mnd februari al aan de lijn, maar veel vooruitgang in handelbaarheid is niet te merken. Het trekt en rukt en het liefst ieder naar een andere kant. Het is trekken of getrokken worden. Noch in de ene, noch in de andere richting wil het dubbeltje vallen. Zal blij zijn, als ik ze weer los kan laten en ze hun eigen weg zoeken op de uitlaatrondes.