De VK heeft zo z'n rubrieken. Geen enkele volg ik consequent en vaker nog helemaal niet. Zo ook interviews onder de titel 'Lust & liefde'. Ik geloof, dat ik er ooit al eens eentje heb gelezen en dat heeft me toen niet verleid tot meer. De titel van deze week deed dat wel: 'Ik zit met een hart vol liefde die niks meer waard is’. Was wel benieuwd wat daarmee bedoeld werd. Ik weet het nu en werd daar niet vrolijk van.
Een eenvoudige, ongecompliceerde, oprechte ziel, als ik af mag gaan op mijn eerste indruk, aan het woord.
‘Ik was heel gelukkig in mijn huwelijk. De dagen met onze vier kinderen regen zich iedere week opnieuw op soortgelijke wijze aan elkaar en op de een of andere manier stemde me dat blij. Waar anderen op zoek zijn naar hoogtepunten of opleven wanneer zich een moment voordoet van nieuwe verliefdheid, heb ik me altijd bij het gebrek aan pieken en dalen uiterst comfortabel gevoeld. En ik dacht dat dit ook voor mijn vrouw gold. Plotselinge onderlinge aantrekkingskracht komt en gaat, maar die onderstroom van constante vertrouwdheid die je liefde zou kunnen noemen, vind ik veel interessanter. Natuurlijk, met vier kinderen en twee banen houd je een fabriek draaiende met zijn tweeën. Dat is zwaar, maar vooral erg leuk. Je begint toch aan een groot gezin om het af te maken? Het genoeglijke, het kleine, de terugkerende patronen die slechts in detail varieerden, en dan uitsluitend voor ons als direct betrokkenen waarneembaar, waren de parels van het gezinsleven. Niet de uitspattingen of luxe vakanties. Wij reisden met vier kinderen waar Ryanair ons bracht, maakte mij niet uit waarheen, als het maar goedkoop was. Liever een fijn leven het hele jaar door, dan krom liggen voor je vakanties. Ook daarvoor gold, dat ‘niks bijzonders’ mij blij genoeg maakte.
En dan na 25 jaar, oudste kind pas 14, te horen krijgen, notabene in tranen, dat het niet goed gaat omdat hij een tijdje niet voldoende oog voor haar had gehad (overlijden van haar moeder) en in de armen -en inmiddels ook het bed- van een ander is gedoken. Weg illusie! En dan in de jaren daarvoor ook nog de jaloerse tante hebben gespeeld. Vier kinderen de dupe, zijn leven aan gruzelementen en waarvoor? Omdat je te beroerd bent om er aan te werken en om te beginnen het optijd (!) aan te kaarten. Nee zeg, lekker de weg van de minste weerstand.
Van dat soort relationele gemakzucht word ik mijn levenlang al moe en niet alleen als het mij overkomt. En dan 'platonisch samen verder willen' ... hoe krijg je het bedacht. Mijn eerste ex, wilde ook wel verder met mij èn die ander. Of ze dat platonisch zag, heb ik niet eens gevraagd. Op dat soort momenten altijd weer blij, dat ik nooit aan kinderen ben begonnen. Iets met voorkomen ipv genezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten