Het was wachten, maar de kans dat het eens zou gebeuren was groot. Een aangereden hond, dat is hier gelukkig geen regel, maar ook niet bepaald een uitzondering. Er lag duidelijk iets op de weg en niet klein ook. Afhankelijk van de situatie stop ik om het dier de berm in te trekken. Dus alarmlichten aan en de wagen tot stilstand gebracht voor het aangereden dier.
Maar dat was het niet. Je ziet het niet direct, maar ineens besef je dat de borstkas nog beweegt. Niet dood dus. Gezien de hoeveelheid bloed en uitwerpselen d'r ook niet ver vanaf. Onbewegelijk achterlijf. Rare bult op z'n rug. Toegetakeld hoofd. Hoe krijg je zoiets van de weg? Eigenlijk moet je zo'n dier uit zijn lijden verlossen. Maar hoe? Het is geen muis, rat, vogel of kleiner. Daar trap je 'ns op en dan is het leed geleden. Dat zat er hier niet in.
Na wat zoeken in twee aanzetten met stokken het dier van de weg kunnen duwen. In eerste instantie zonder reactie maar de hond, formaat klein uitgevallen herder, reageerde steeds feller, tilde z'n kop op, draaide met het bovenlijf, liet natuurlijk zijn tanden zien en bood tegenstand. Maar die ogen. Daar knalde de paniek uit. Een verre van prettige situatie mn voor de hond. Ik heb geprobeerd iets beters te bedenken maar dat zat er niet in. Met een zwaar gevoel ingestapt en verder gereden. Muziek afgezet en geprobeerd het rotte gevoel te laten bezinken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten