Itt gisteravond meer levend dan dood maar veel meer dan een uitgewrongen dweil is het nog niet. Een zombie die door het huis waggelt. Zo voelt het. Gelukkig is de werkelijkheid iets minder dramatisch. Mezelf voor de hondenronde een siësta gegund, waarna het vrijwel onmogelijk was om bij mijn positieven te geraken. Net een vingerlengte buiten mijn bereik. Maar geslapen, nog niet als een blok, maar voor dit teken ik, als het de komende nacht mogelijk blijkt.
Hoofd voelt aan als gekrompen. Alles van binnen klaagt over een gebrek aan ruimte en duwt met man en macht tegen de omhulling. Tanden willen uit de kaak, slapen lijken opgepompt, oren verkeren op 12.000 m hoogte. Gelukkig vertonen mijn oogballen geen neiging om uit hun kassen te ploppen. Natuurlijk heb ik vandaag de tegelvloer in de tuinkamer gelegd, een douche in het gastenhuis geïnstalleerd en 6 percelen in de tuin omgespit ondanks de regen. Je moet je tenslotte niet door je lijf op de kop laten zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten