Na de warboel van de ochtenddroombeelden de tijd genomen om een moment te blijven liggen. Al snel krijg ik iets zwaars, bezwijk onder mijn eigen gewicht en mijn 'ik' komt aan alle kanten naar buiten als tandpasta uit een tube. Niet direct verkeerd. Alle zooi naar buiten en binnenin maakt zich een aangename rust breed. Een klets smurrie op een gladde ondergrond.
Zo zou ik uren kunnen blijven liggen. Zo voelt het tenminste. Het blaffen van de honden doorbreekt de transformatie. Het is voorbij negenen. De dieren hebben gelijk. Leuk die langere avonden, maar als het direct ten koste van de ochtend gaat, levert het per saldo weinig op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten