Ik besteed al tijden weinig tijd aan mezelf. Dat had ik een paar mndn geleden niet hoeven te proberen. Dan had allang een stok tussen mijn spaken gestoken. Zegt wat over de hervonden stevigheid. Moet ik daar nou blij om zijn? Praktisch wel natuurlijk. Het is niet bepaald handig, als je om de haverklap uit de bocht vliegt. Weet er alles van. Anderzijds heeft regelmatig tijd nemen om aandacht aan mezelf te besteden er wel toe geleid, dat ik beter in mijn vel steek en in het leven makkelijker een stoot(je) kan verwerken. Het is kortom een goed iets en er is niks wat er tegen spreekt. Behalve dan dat het tijd kost. Tijd die je liever aan andere zaken besteed, waardoor er een moment komt, vroeger of nu dan weer later, dat je als donderslag bij heldere hemel op je bek gaat. Dom dus om jezelf te vergeten.
Een mens vergeet snel. Dat heeft z'n functie maar ook nadelen. Gaat het beter, wil je ineens alles, wat gegarandeerd niet gaat lukken, dat gooit je terug en het hele verhaal kan weer overgedaan worden. Alles, maar dan ook alles telt mee in het geheel van het evenwicht, dus ook die 'tijdrovende' aandacht voor jezelf. Dat half uurtje per dag. Het moment van stilte op de heuvel. Het uitdijen in het niets in de ochtend. Ja, het rijden, da's waar, wil tegenwoordig ook wel, maar dat is weer anders. Dat is ontspannen. Dat is slechts een onderdeel van het gewenste geheel. Belangrijk, maar slechts een deel. De rest zit er niet in, omdat je tenslotte niet in de berm wilt belanden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten