Voor de afwisseling eens twee lezenswaardige artikelen in de VK. Nb interviews. Niet mijn favoriete soort artikel omdat de bevraagde mensen vaak op de een of andere manier een wereldwijsheid te berde menen te moeten brengen, waar ik of een hoop vrgtkns bij heb of waar me de nekharen van rechtoverend gaan of beide. En hoe weet je dat vooraf? Waarom kies je voor het lezen en sla je het niet zoals meestal direct over? De foto's? Misschien en als de titel over de dood gaat, heeft dat in mijn geval ook zo z'n aantrekkingskracht.
Eerste artikel was een interview met Michiel Romeyn. Ws roept nou iedereen in Nld 'Jiskefet'. Had het niet in de titel van het interview gestaan, had ik het niet geweten. Namen zeggen me niet zoveel. Die blijven zelden hangen. Leeftijdgenoot, die nogal naam heeft gemaakt dus. Het interview lezend moest ik denken, dat het maar goed is, dat hij niet 40 of 50 jaar later is geboren, want dan was hij volgepropt geworden met ritalin en consorten. ADHD ten voeten uit, maar dat hoeft niet het probleem te zijn, wat er kort geleden van gemaakt werd. Inmiddels hoor je er weer beduidend minder over. Hij had een mooi uitsmijter:
‘Ja, en verder... We hebben een huisje in Zeeland, een opgeknapte boerenschuur die nooit af is. Als ik daar ben ga ik graag op pad met mijn brommer, in mijn eentje, over de dijk. Er is daar helemaal geen kip, nobody, je kan net zo goed in de woestijn staan. En als die zon dan zo naar beneden gaat, in dat lege landschap, dan grijpt ineens alles in elkaar, dan word je één met de natuur. Op zulke momenten zou je bijna in God gaan geloven. Het maakt dan ook geen reet meer uit als je ineens weg zou zijn. Alsof je opgaat in iets, alsof het mysterie onder een vergrootglas wordt gelegd.’ Meteen daarna, met een stemmetje: ‘Kijk, daar spreekt de dichter in mij.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten