Na bijna drie jaar er tegen aan gekeken te hebben, getwijfel, argumenteren met mezelf, het ongeloof proberen te verwerken en weet ik wat er nog meer in dat kader door mijn hoofd is gegaan. Vanmiddag een paar zakken van de rol genomen, laarzen aangetrokken en naar het beekje getogen. Plastic flessen rapen. Mocht ik er een goede gewoonte van maken, dan heb ik weken, wat mndn en misschien wel meer een makkie om mijn vier zakken gevuld te krijgen.
Eenmaal per veertien dagen gaat dat niet opschieten. Het effect van de vier zakken van vandaag is alleen zichtbaar voor mij, omdat ik weet wat ik waar vandaan heb. Ik snap niet, dat het al die mensen, die daar langs lopen, geen bal uitmaakt, dat de beek op plekken gewoon verstopt is met platic flessen, kratten, schuimplastic, glaswerk en natuurlijk het onschuldigere takkengedoe. Het zal iedereen z'n reet roesten. Een keer goed doorspoelen en ze zijn er weer voor een jaartje vanaf zonder iets gedaan te hebben. Het probleem verschuift zich vanzelf om dan uiteindelijk ergens in Atlantische oceaan terecht te komen.
Oké, het is niet zo'n ramp als je op filmpjes ziet van Indonesië of China, maar ieder fles of ander in feite onvergankelijk spul is er één teveel. En die kadavers horen er ook niet in en ook de takken van het jaarlijkse snoeien kun je toch echt beter ff in de fik steken, dan in het beekdalletje duwen. Scheelt zo een paar honderd meter slepen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten