Het is een andere dag vandaag. Het stond makkelijker en vroeger op, geen stijve rug, geen mist in mijn hoofd, de broekriem kon soepeltjes een gaatje strakker, de heuvel beklommen met minder dan de helft aan pauzes. De dood heeft een pas naar achteren gedaan. De manier waarop geest en lichaam elkaar de bal toespelen blijft wonderlijk. De ene keer sleurt de een de andere mee naar beneden. De andere keer weten ze elkaar in evenwicht te houden. En soms duwen ze zich onderling omhoog.
Goede hoop, dat dit het weer voor even was. Twee dagen en een nacht zijn geen weken meer. Het is nog steeds teveel en dat zal het, hoe klein het tijdsbeslag ook wordt, wel blijven. Het is als regen. Na een paar minuten irriteert het en voel je je belemmerd.
Zien dat ik het vrije gevoel terug krijg. Niet dat uitzichtsloze opgeslotene in de wachtkamer van het einde. Een beetje meer om me heen kijken wil in situaties als deze nog weleens helpen. Al die mensen zien, die het op het oog minder makkelijk hebben. Ouder, stijver, armer, minder mobiel, slechter verzorgd, gehandicapt en weet ik wat niet meer zijn. Niet dat ik iedereen ineens wil helpen, dat heb ik alleen bij honden en katten. Het maakt, dat ik ietsje meer vrede kan hebben met mijn (bevoorrechte) plek in het leven. Zoiets als "Ga je schamen!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten