Leuk!

 Stamgasten Truckerscafé De Tweede Steeg

 Pax: ‘Ik heb de havo afgemaakt, maar ik had niks met leren. Klasgenoten wilden ‘iets met cijfertjes’ gaan doen, of ‘iets met handel’; ik wilde vrachtwagenchauffeur worden. ‘Dat is toch onder jouw niveau?’, zeiden sommige mensen. Zo zie ik dat niet. Ik had op mijn 15de al in mijn hoofd dat ik een ‘makkelijk leven’ wilde, een beroep waarbij je je eigen gang kunt gaan. En ik wilde iets anders doen dan de rest, dat heb ik altijd gehad. Slim ben je volgens mij als je de dingen altijd net even anders aanpakt. Stel, je bent boer en – ik noem maar wat – het gaat dit jaar héél goed met de prei, dan moet je volgend jaar júíst iets anders gaan verbouwen.

 ‘Ik werd dus vrachtwagenchauffeur, eerst internationaal en tegenwoordig alleen nog maar nationaal. Ik woon in Dongen, maar ik moet elke dag een volle vracht auto’s laden in Leusden. Op mijn wagen passen maximaal tien kleine nieuwe auto’s, die ik naar dealers ten zuiden van de lijn Arnhem, Amersfoort en Rotterdam breng. Om de files te vermijden slaap ik maandag- tot en met donderdagavond op het parkeerterrein van De Tweede Steeg. Ik moet zorgen dat ik er tussen zeven en acht uur ’s avonds ben, anders is het vol. In het restaurant neem ik iets van het menu: aardappelen, vlees, groente, ijs of gele vla als toetje, een glas melk erbij. Ik zit het liefst in mijn eentje aan een tafel, lekker rustig. De Telegraaf lees ik van voor tot achter. Ik heb geen behoefte aan de grote verhalen van andere mannen. Kijk maar om je heen, ik ben niet het prototype chauffeur. Ook qua uiterlijk niet. De meesten zijn, eh, wat corpulenter.

 ‘In de vrachtwagen ga ik niet aan van alles zitten denken, het is juist fijn om gedachteloos van de ene naar de andere dealer te rijden, met de radio aan. De koffie staat overal klaar. Aan autorijden heb ik trouwens een enorme hekel. In mijn Mitsubishi Colt rijd ik – excusez le mot – als een oud wijf, ik voel me altijd opgejaagd. Met mijn vrachtwagen blijf ik lekker rond de 80 in de rechterbaan hangen, een beetje rust uitstralen naar de andere weggebruikers. Het zijn altijd de potentiële hartpatiënten die haast hebben. Een schildpad kan 150 jaar oud worden, denk ik altijd maar, een haas heeft geluk als-ie de 7 haalt.’ (VK,Gidi Heesakkers12 maart 2019)

 Het had gekund, past wel een beetje, maar is anders gelopen. Dacht dat je met studeren 'iets' kon worden. Tegen de universiteit werd opgekeken. Toen nog wel. Viel behoorlijk tegen. Ik zou het zeker ook niet weer doen, het zelfs niemand aanraden als het geen verkapte beroepsopleiding is à la de diverse arts-soorten.