Uien poten en ondertussen bezig zijn met scenario's bedenken voor het geval blijkt, dat je terminaal ziek bent. Dat zijn geen elkaar versterkende bezigheden. Dat zijn twee werelden die weinig met elkaar gemeen hebben. Dat de stemming niet meer 'je-van-het' was, wist ik vanmorgen al. Zo'n miserabel vervolg had ik me niet bedacht. Niet verwacht, want bedenken doe ik het natuurlijk zelf, al verzin ik het voor mijn gevoel niet. Het is een redelijk autonoom mechanisme. Loopt het eenmaal valt er weinig meer aan te doen. Een beetje sturen is te proberen. Maar ook dat heeft maar zelden effect. Het is een bulldozer, die onverstoord zijn weg volgt, of eerder baant.
Terwijl je de rode en gele uitjes in de grond stopt vechten de kankersoorten uit welke uiteindelijk de genadeklap gaat uitdelen. Bij het zaaien van de spinazie vrg je je af hoe het hier verder zal gaan, als je er niet meer bent. Moet niet een soort draaiboek gemaakt worden met wat waar te vinden is en hoe alles werkt? Bij de tuinbonen kijk je terug en bedenkt dat zo'n verlate doorstart in je leven van begin af aan gedoemd was om in een halfslachtige einde uit te monden.
Je strooit potaarde over de spinazie-vore (Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren), kwakt wat handen gedroogde koemestkorrels over het perceel, pakt de spade en begint aan het volgende perceel. Waarbij met iedere spade grond, die je omkeert, de zin van het bezig zijn verder bedolven raakt. Na een halve meter spitten -perceelbreed- de spade in de ring gegooid. Dat alles en iedereen toch in de stront zakt. Wel nog alles netjes opgeruimd. Zo ben ik dan ook weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten