De rit naar St. Petersburg was een prettige afleiding gisteravond. Het kalmeerde. Helaas maar tijdelijk. De 'demonen' hebben hun koffers niet gepakt. Na de koffie maar beginnen met een eindje weg spitten. Bezig blijven is het credo en dan vooral adagio en met aandacht, zoals gisteren. Klinkt wel mooi. Het hoofd ondertussen zo min mogelijk de ruimte geven. Handen in de grond. Weer genieten. Omgeving in me opnemen. De focus op de tuin en dan niet via 'de toekomst' nog verder wegzakken in de put. Doen, niet denken. Niet meer dan strict noodzakelijk is voor het verrichten van de gewenste handelingen. Een afzwaaier is het laatste, waar ik op zit te wachten.
Gisteren was er niet tegenop te spitten. Zelfs gedachten met een zweem van spijt wisten ten tonele te verschijnen. Gedachten die beginnen met "Had ik toen maar ...". Daar heb ik toch geen abonnement op. Neemt niet weg, dat dingen heel anders hadden kunnen lopen en ik nu een leven had kunnen hebben, dat al jaren geleden op rolletjes was gezet ipv nu nog met opzet, invulling en vormgeving te zitten klooien. Dan zou ik me ook niet druk hoeven te maken over het feit, dat de afronding in zicht komt en ik mijn hart niet hoeven vasthouden voor het feit, dat het er mee stopt, als ik net eindelijk ben, weer ben waar ik wezen wil(de). Waarom makkelijk als het moeilijk kan ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten