Ik wiebel voort. Mag je een blogbijdrage wel met 'Ik' beginnen? Ooit begrepen, dat het bij een brief een doodzonde was en vast nog is. Kan er makkelijk iets anders van maken of iets voor zetten, het feit staat echter. Net zo goed als dat ik niet in een steile duikvlucht de duistere diepten ben ingedoken. Kan blijkbaar iets meer hebben. Het heeft wat gekost! Afstompen? Eelt? Van dat soort dingen en misschien ook een beetje hanteren.
Stervensbegeleiding behoort tot een van mijn mogelijkheden. Maar zoals met meer dingen, wat ik kan en soms zelfs goed in ben, is niet noodzakelijkerwijs ook dat wat ik graag doe of zou willen doen. Andere twijfelgevallen zijn o.a. zaken als lesgeven en deel uitmaken van groepsgebeurens. Iedere keer als ik weer ergens voor een hotel een bus een zooitje bejaarden zie uitbraken, krijg ik het koud van binnen. Een soort van voorspellend gevoel, waar je je met alles wat je in je hebt tegen verzet, maar weet dat er ws ooit een moment zal komen, dat je voor de bijl gaat. Er zijn gifbekers en gifbekers.
Tijd om ietsje meer normale aandacht aan de niet ten dode opgeschreven honden te besteden. Sommige zaken gaan moeilijk samen. Zien dat ik daar de rust voor bij elkaar raap. Niet door het dorp maar achter uit. Geen gezeik aan mijn kop. Minder kans in elk geval. En verder zie ik het met de honden wel. Het relativeert die plompverloren aanwezigheid van de dood. En dan hebben we het condoleren nog ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten