Medestander?

 Holman in Café Weltschmerz

 Een gesprek over de vrijheid van meningsuiting van 26 mei 2018 (upload datum) nav het ontvangen van de Pim Fortuynprijs. Aan het eind van dat interview met ene Esther van Fenema komt de dood ff om de hoek kijken.

 Doodsangst ... is voor hem het bewustzijn van het feit, het besef dat je gaat sterven, dat is tragisch omdat het onherstelbaar is.

 Hij ziet zichzelf als oud, omdat hij, mocht ie zo oud worden als zijn vader, hij nog 3000 dagen te gaan heeft op dat moment. Hij noemt dat weinig, en terecht. Het is de eindigheid. Ik noem het de overzichtelijkheid.

 Dan heeft hij het over de zin, die je aan je leven geeft cq  op het juiste moment gevonden hebben wat je zin geeft of heeft gegeven..... maar hij heeft het ook over 'je bestaan gerechtvaardigd willen hebben'. Dan wordt het een beetje erg subjectief, maar hij heeft het tenslotte ook over zichzelf. Mooie dingen hebben gemaakt, boeken geschreven, goede gesprekken hebben gehad. En die rechtvaardiging moet in evenwicht zijn met de dood, die je voor ogen staat, is dat niet het geval dan sterf je naar.

 De dood biedt geen ruimte voor twijfel. Nee, als iets onherroepelijk is, is het de dood wel. Hij noemt het een verplichting om er op een gegeven moment genoegen mee te nemen en dat moet op een zo mooi mogelijke manier gebeuren.

 Dat ik de enige zou zijn, die zijn gedachten over dit onderwerp laat gaan, heb ik nooit gedacht. Verbazingwekkend is, dat je het zelden in de 'huis-, tuin-, en keukensferen' tegen komt. D'r wordt òf een drama òf iets zweverigs òf helemaal niets van gemaakt. Maar goed, ff wat overdenkstof voor in de verloren momenten.