Ongeduld is zelden de juiste instelling, maar ik moet bekennen, dat ik het mbt pup begint te worden. Het beestje leeft nog steeds, heeft iets ondeugends ipv zieligs in de ogen, maar eten ... Hò, maar. Ik wil na iets van een week wel langzamerhand weten waar ik aan toe ben. Blijft het een kwestie van angst en beven of is er perspectief en kunnen we werken aan herstel? De andere drie hadden het binnen een dag of 3-4 bekeken. Dus er is zeker sprake van een minder desastreuze situatie, maar als die alsnog in het graven van een gat einidigt, voegt het weinig toe.
De hele situatie maakt dat ik me maar met moeite met andere zaken weet bezig te houden. En dan moeten het domme-doe klussen zijn, de rest ligt inmiddels ruim twee weken op z'n gat. Behalve dat het niet opschiet op deze manier en dat het jammer is, omdat ik net in gewenste beweging leek te komen, is het ook irritant, omdat het hele verhaal van het opstarten overnieuw gaat begint. Ik zal geen jaren teruggegooid zijn, maar, zonder me bij voorbaat vrij te pleiten, het is ook een illusie om te denken, dat ik straks verder ga alsof niks gebeurd is. Dat wordt weer aanlopen, aanklooien, aanmodderen, bijsturen, opjutten, meevoelen, begrip tonen en wat de hele verdere klote zooi nog in de aanbieding heeft. Had gehoopt het achter me gelaten te hebben. Misschien is dat nog wel het meest vervelende aan het geheel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten