Ook pup nummero twee is vertrokken. Helaas met een minder goed gevoel over de nwe woonplek dan het gisteren bij de eerste het geval was. Geen ander, vrij rondlopend viervoetig gezelschap maar een kettinghond. Geen omheinde tuin, maar een gemeenschappelijk erf van meerdere huizen en een altijd openstaande poort. En, hoewel ze voor een vrouwtje hebben gekozen, kreeg ik niet het idee, dat ze wisten wat te doen om een aaneenschakeling van nesten te voorkomen. Een vriendelijk en blij kind maar verder iets teveel de algemene tendens hier te lande van 'Ach, het is maar een hond'.
Maar ja, wie ben ik? Misschien valt het allemaal wel ontzettend mee. Al teveel bescherming is ook niet alles. Ik denk, dat je hier als professionele fokker een lijst van criteria voor hebt om een mogelijk toekomstig huis te klassificeren. Ik hoop dat het goed gaat, in de betekenis dat de hond goed beahndeld wordt en het (dus) naar haar zin heeft.
Het zette me weer ff aan het denken over de derde pup. Die heeft qua nwe plek iets extra's verdiend in mijn idee. Zo jong al de dood een streep door de rekening zetten, daar mag wel wat tegenover staan. Dus blijven? Ik aarzel. Een slecht teken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten