Kan het? Kan ik er aan toegeven? Mag ik het geloven? Nummer 4 leeft nog steeds èn ziet er niet beroerder uit dan gisteren, eerder integendeel. Ze ondersteunt haar verwonderde blik met een kwispelende staart. Maar ... is het echt ècht zo? Ik zal niet in de bloederig stinkende details treden, maar dat valt vergeleken met de eerste drie enorm mee. Meer dan vergelijken met, kan ik tenslotte niet. Mocht het ergste leed werkelijk geleden zijn, heb ik ook niet het idee, dat ik een oplossing voor het probleem heb gevonden. De positieve, mogelijk positieve draai aan het geheel is net zo verwonderlijk als de wijze, waarop het grandioos mis ging.
De tekenen geven de burger moed. Een mens snakt naar hoop-ondersteunende signalen. Ik fluit me iedere keer weer terug, als ik de sluizen richting het voor onmogelijk gehoudene probeer open te gooien. Eten!. Ik wil haar zien eten en dat is tot nu toe nog niet gebeurd. Dat zou het enige signaal zijn, dat ik meer waarde toeken dan enkel hoopversterking.
Maar oké, de verkramping van de dagelijkse gang laat enigszins na, dat is sowieso niet verkeerd. Hou nog wel mijn hart vast, als ik het diertje tegenmoet treedt na ff weg geweest te zijn. Maar wie weet, mag de champagne straks open.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten