Maandag en de oogjes gingen maar met moeite open. De week van de zure appels cq de lang uitgestelde inhaalslag. Zou het? Vrijdag weet ik meer. Dooeeeiiii. Grapje. Hoewel het niet iedere dag op dezelfde soepele manier vlot, heb ik bij het blog nog nooit gedacht "Hoefde ik het nou maar een keertje niet te doen.". Bij het honden uitlaten wel en die kan ik toch praktisch gezien minder makkelijk overslaan dan bijv. de afwas of de was of het verstellen van het gat in mijn sokken cq de teennagels knippen.
Wat een begin. Dat gaat me een week worden. Ik hou m'n hart bijvoorbaat vast. Ik voel een haast overweldigende dadendrang in me opkomen. Kan niet anders dan een vergissing zijn. Een poortje gemiste in het schakelcircuit. Maar stel, stel, dat er ook maar een fractie van die naderende overmacht door weet te dringen tot mijn dagelijkse doen en laten, dan .... dan zou ik straks zowaar versteld kunnen staan van mezelf. Theoretisch natuurlijk. Alles met de nodige slagen om de arm.
Ik hoef gelukkig geen energie te spenderen aan wat zoal aangepakt zou kunnen worden. In zure appel twee is al gebeten en dat was nog voor achten. Ik ga niks benoemen. Me opdelen in tweeën en dat een paar keer herhalen zou een aardige zijn om op alle fronten aan de slag te kunnen. Op momenten al dit zou ik dat wel willen kunnen. Meestal heb ik echter al genoeg om handen om die ene mezelf gericht aan het werk te houden. Ook hier is het hollen of stilstaan. En dat laatste doe ik nou alweer een week of wat. Time for a change!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten