De dagen weigeren éénduidig richting te kiezen. Het jojoot wat van de ene naar de andere kant. Beetje op, beetje neer. Beetje links, beetje rechts. Beetje vooruit, en natuurlijk weer terug. Beetje put in, en net zo makkelijk hemelwaarts. En dan is de pup daarin momenteel misschien de leidende maar niet de doorslaggevende factor. Het leven is meer dan het overleven (of niet) van een pup. Zo depri ben ik gelukkig niet. Mijn stemming blijft gewoon een achtbaan-bezigheid. En dan eentje, die ze nog niet hebben weten te maken. Eentje waarbij je met regelmaat uit de bocht vliegt zonder dat dat de rit afkapt. Ff gillen of eigenlijk meer vloeken en binnen onvoorspelbare maar altijd overzichtelijke tijdspanne gaat het weer verder met spiralen, loops, klims en duikvluchten.
Het voordeel van situaties die lang aanhouden is, dat je er mee leert omgaan. Je geeft het een vormpje, schuurt en schaaft wat waar nodig en klungelt vervolgens gewoon verder. Ik vrg me zo af en toe wel eens af hoe mijn leven d'r uit gezien zou hebben als 2007 niet zo'n ongevraagde definitieve draai was geweest.
Het was een moment waarop een hoop onduidelijk was en veranderingen sowieso als een vloedgolf aan zaten te komen. Maar wat zou werkelijk gebeurd zijn? Hoe zou ik mijn dagen nu doorbrengen, invullen, slijten? LpM was hoe dan ook verleden tijd geworden. Was Yoland gaan pendelen tussen Nederland en Frankrijk? Waren we wel of niet bij elkaar gebleven? Zou ik steviger en straigther in mijn leven zijn blijven staan? Allemaal vrij in te vullen vragen. De werkelijkheid heeft de antwoorden in het midden laten hangen.
Je zou een paar aardige scenario's in elkaar kunnen draaien. Niet Netflix-waardig als je de werkelijkheid niet volledig loslaat. Meer huis-tuin-en-keuken gekneuter maar dan wel genoeg om een aantal parallelle werelden te creëren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten