Daar gaan we dan. Je voelt je langzaam wegglijden en dan ineens is daar de rand en in één doorgaande beweging er overheen. Het was mooi geweest als het zonder gekund had. Maar oké. Dan hebben we dat maar alvast gehad. Opkrabbelen is een stuk concreter dan houvast zoeken. De focus op maandag richten en zorgen dat we de put voor gezien kunnen houden.
Het blijft maar aldoor 3 vooruit en 2 schreden terug. Iedere keer als ik op koers lig en op snelheid begin te komen, kwakt iets me uit mijn baan cq ben ik niet in staat dat te voorkomen. Kan 'ns een keer gebeuren en ik zal vast niet de enige zijn, maar de hardnekkigheid, waarmee het keer op keer weer gebeurt, hangt me inmiddels mijlenver de strot uit.
Het steeds weer mezelf moeten oprapen, op poten zetten en in beweging krijgen kost een godsvermogen aan energie. Dat ik met alles achter loop verwondert me niks, stoort me wel en niet zo'n beetje ook, laat staan dat ik aan nwe initiatieven toekom. Doodzieke pups, gestorven kennissen en verkeerde berichten uit het Stichtse, aangedikt met allerlei irritante banaliteiten.... Dat werkt niet. Kan mijn energie beter gebruiken. Ik zou de verstorende zooi naast me neer moeten kunnen leggen. Ooit moet dat zo gewerkt hebben. Waar is die tijd gebleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten