Net de tweede pup onder de grond gestopt. Het is ook werkelijk godgeklaagd, ook al bestaat die Jojo niet. De derde pup zit in de wachtrij. Besloten die anders aan te pakken. Zinlozer dan al het op-en-neer gerij naar Sibiu en de uren wachten op de diverse infusen kan het nauwelijks zijn. Het is meer lijden rekken dan verlichten, laat staan dat het iets bij het genezen zou helpen. Misschien in theorie maar ik heb het in mijn laatste twee jaar niet mogen meemaken.
Blijkt vannacht ook een collega van Mariana overleden. Ik zal niet over leeftijd beginnen. Het is altijd te vroeg en deze was fors jonger dan wij zijn. Diabetes. Volgens mij sterf je daar niet aan, of hoef je dat tenminste tegenwoordig niet meer te doen, maar is de kans op een hoop andere kwalen wel groter. Maar wat maakt het uit. Het resultaat is onomkeerbaar. Geen herkansing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten